Ορειβατικό Σκι

[over-poulover 7,010]

Επειδή το συγκεκριμένο άθλημα αποκτά σιγά - σιγά όλο και περισσότερους φίλους,

ας συγκεντρώσουμε εδώ λίγα λόγια από αρθρογραφία διάφορων ελληνικών ιστοσελίδων ...

 

 

 

 

.

 

Πριν από 4500 χρόνια κάπου στη Σουηδία γεννήθηκε το ορειβατικό σκι,σαν μέσο μετακίνησης των ανθρώπων στις ορεινές και μόνιμα σχεδόν χιονισμένες περιοχές της σκανδιναβικής αυτής χώρας.

Από τότε μέχρι σήμερα, η μορφή του είναι η ίδια. Προσφέρει πάντα την ίδια απόλαυση, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια πολύ καλή και ήπια εναλλακτική αθλητική δραστηριότητα που απαιτεί βέβαια πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, καλές γνώσεις κατάβασης και επίσης άριστη φυσική κατάσταση.

Αυτές οι ιδιότητες του, το κατατάσσουν στα πιο απαιτητικά, από πλευράς γνώσεων, σπορ της ορεινή φύσης και αυτό,

διότι οι φίλοι του ορειβατικού σκι είναι αναγκασμένοι να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν ή να διασχίζουν απότομες χιονισμένες και αρκετές φορές παγωμένες πλαγιές και μάλιστα πολλές φορές ανάμεσα σε θάμνους ή δέντρα.

Ταυτόχρονα, απαιτούνται γνώσεις για τις καιρικές συνθήκες (χιονοθύελλες, χιονοπτώσεις) όπως και για τις συνθήκες του χιονιού (χιονοστιβάδες). Το ορειβατικό σκι, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σπορ του βουνού, μπορεί να το κάνει κανείς για αναψυχή, ή μπορεί να ασχοληθεί πιο συστηματικά και αθλητικά συμμετέχοντας σε αγώνες.

 

Η ιστορία του ορειβατικού σκι, ξεκινάει στην Ελλάδα την δεκαετία του ’30 την ίδια εποχή που αρχίζει να αναπτύσσεται η ορειβασία και η χιονοδρομία στα ελληνικά βουνά από Έλληνες και ξένους πρωτοπόρους. Εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν χιονοδρομικά κέντρα, ούτε φυσικά αναβατήρες και στρωμένες πίστες (o πρώτος αναβατήρας εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1951). Έτσι μια χιονοδρομική διάσχιση αποτελούσε περιπέτεια και προϋπέθετε σχεδίαση πορείας, ανάβαση σε κάποια πλαγιά ή στην κορυφή με τις γνωστές στο ορειβατικό σκι «φώκιες»και κατάβαση με τα ξύλινα τότε χιονοπέδιλα.

 

Η πρώτη ανάβαση με ορειβατικό σκι στην Ελλάδα έγινε τον Απρίλιο του 1931 στον Παρνασσό από τους Κ. Νάτση, Βaud Bovy, A. Ιωαννίδη, Μ. Λεβή, C. Brunius, Vangulin, στην διαδρομή Τσάρκος – Μαύρα Λιθάρια – Μονή Ιερουσαλήμ. Την ίδια εποχή οι G. Dorier, Η. Ιωαννίδης και Κ. Νάτσης ανέβηκαν στον Όλυμπο και κατέβηκαν με σκι από την Σκάλα ως τον Σπαρμό. Όμως η πιο εντυπωσιακή διάσχιση έγινε δύο χρόνια αργότερα όταν οι Σπ. Αγαπητός, Κλ. Δενδρινός, G. Dorier, H. Νικόπουλος και Μ. Δέφνερ διέσχισαν τα βουνά της βόρειας Πελοπονήσου. Ξεκίνησαν από την Πάτρα και το βουνό Παναχαϊκό και διέσχισαν στην σειρά τον Κλωκό, τον Χελμό, το Σαραντάπηχο και την Ζήρια, για να καταλήξουν στο Ξυλόκαστρο.

 

Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το σπορ άρχισε να πέφτει σταδιακά μέχρι και την δεκαετία του ’60. Μόνο λίγοι πιστοί ορειβάτες- χιονοδρόμοι που αγαπούσαν το σπορ συνέχισαν να διασχίζουν τα βουνά μας (Ιδοσίδης, Κότταρης, Παπαναγιώτου, Ζάτζος οι πιο γνωστοί). Την δεκαετία του ’70 με την συνεχή ανάπτυξη και τις ευκολίες του σκι πίστας, που απευθυνόταν σαφώς σε ευρύτερο κοινό, το ορειβατικό σκι σχεδόν αφέθηκε στις δάφνες του παρελθόντος.

Το ενδιαφέρον για το σπορ αναθερμάνθηκε στις αρχές με μέσα της δεκαετίας του ‘80 όταν κάποιοι Έλληνες ορειβάτες ξαναβγήκαν στα βουνά ανοίγοντας νέες διαδρομές και φέρνοντας το ορειβατικό σκι και πάλι στην επικαιρότητα.

Το 1982 με την ίδρυση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Χιονοδρομίας η αγωνιστική χιονοδρομία διαχωρίζεται από το ορειβατικό σκι που παραμένει στην Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α) Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία γίνεται μια σημαντική προσπάθεια από την Ε.Ο.Ο.Α να αναπτυχθεί το άθλημα του ορειβατικού σκι, εντάσσοντάς το στις σχολές Ορειβασίας -Χειμερινού βουνού και διοργανώνοντας κάθε χρόνο από 1992 το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ορειβατικού Σκι, αλλά και αγώνες κυπέλλου από το 1995. Για την ιστορία ο πρώτος αγώνας για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ορειβατικού Σκι διοργανώθηκε στις 14 και 15 Μαρτίου 1992, στο Βέρμιο, με νικητή τον Α. Τσούργιανη. Στους αγώνες οι αθλητές αγωνίζονται είτε μόνοι τους, είτε σε ζευγάρια. Ο νικητής ή οι νικητές κρίνονται από την απόδοσή τους σε μία σειρά αθλητικών δοκιμασιών όπως το σκι, η αναρρίχηση, η ορειβασία και πρέπει να περάσουν από αυτές με τους λιγότερους βαθμούς ποινής και να πετύχουν τον καλύτερο δυνατό χρόνο.

Το σπορ στην Ελλάδα βρίσκεται σε ανάπτυξη και παραμένει ερασιτεχνικό και ήταν ένα από τα αθλήματα επίδειξης στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Salt Lake City.

(πληροφορίες από τον οδηγό της Ε.Ο.Ο.Α του Νίκου Νέζη).

 

 

Το ορειβατικό σκι για αναψυχή

Οι απροσπέλαστες, για πολλούς, πλαγιές των χιονισμένων βουνών καθώς και τα χιονισμένα δάση, είναι οι περιοχές που προσφέρουν ιδιαίτερες συγκινήσεις στους φίλους του ορειβατικού σκι, οι οποίοι μέσα σε κατάλευκα τοπία μπορούν να απολαμβάνουν την αίσθηση του δέους και τη δύναμη του βουνού. Ταυτόχρονα το ορειβατικό σκι είναι μία ήπια μορφή άθλησης στο χιόνι, αφού δεν απαιτούνται ούτε εγκαταστάσεις, ούτε λίφτ, ούτε τεχνητές πίστες των χιονοδρομικών κέντρων, για να πραγματοποιηθεί.

Παράλληλα, δίνεται η ευκαιρία στους ορειβάτες να αποκτήσουν καινούριες και ασυνήθιστες εμπειρίες, αφού μαθαίνοντας σκι μπορούν να απολαμβάνουν εντελώς διαφορετικά την ανάβαση και την κατάβαση στα χιονισμένα βουνά.

Αλλά και όσοι δεν ικανοποιούνται από το κλασικό σκι σε πίστες χιονοδρομικών κέντρων και αναζητούν πιο «δυνατές» συγκινήσεις, έχουν την ευκαιρία να ζήσουν καινούριες εμπειρίες σε χιονισμένα βουνά με αυθεντική ακόμα φύση.

 

Το ορειβατικό σκι, μας διευκολύνει στην κίνηση μας στο ορεινό βουνό, με μεγαλύτερη ταχύτητα (άρα λιγότερο χρόνο) και λιγότερο κόπο. Και αν αυτό ισχύει στην ανάβαση, στην κατάβαση ο ορειβάτης που χρησιμοποιεί σκι θα χρειαστεί ίσως και υποπενταπλάσιο (ίσως και λιγότερο) χρόνο σε σχέση με κάποιον άλλο που κατεβαίνει με τα πόδια.

Στο βουνό, η ταχύτητα ισούται με ασφάλεια, οπότε να το πρώτο θετικό σημείο.

Και το δεύτερο: η κατάβαση με τα σκι είναι και πολύ πιο fun!

Επίσης,το ορειβατικό σκι προσφέρει, μια υψηλών απαιτήσεων αεροβική άσκηση σε ιδανικό περιβάλλον, περικλείοντας υψηλές απαιτήσεις από το σύνολο του ορειβατικού παιχνιδιού, καθαρό μυαλό, άριστη νευρομυική συναρμογή, καλό μυικό σύστημα κτλ. Αυτό φυσικά δεν μας εμποδίζει να ξεκινήσουμε από όποιο σημείο βρισκόμαστε και με το ορειβατικό σκι να φτάσουμε όπου ονειρευόμαστε και μας αξίζει.

 

Τι χρειαζόμαστε!

 

Τι το διαφορετικό έχουν τώρα τα ορειβατικά σκι από τα σκι καταβάσεωv;

Kαταρχήν, είναι κοντύτερα (εδώ ίσως υπάρχει μια διάσταση απόψεων).

Κατά δεύτερον, είναι φαρδύτερα.

Τρίτον, είναι πολύ ελαφρύτερα.

Τέταρτον, έχουν καλή γωνιά carving (στενότερα στην μέση, φαρδύτερα μπρος και πίσω).

Γενικά σε αντίθεση με τα σκι καταβάσεων που προσανατολίζονται σε μεγάλες ταχύτητες και σταθερότητα είναι προσανατολισμένα στην ευελιξία.

Τέλος, έχουν μια τρύπα μπροστά για την κατασκευή φορείου (φευ). Κάτω από τα πέδιλα προσαρμόζονται οι φώκιες (πλέον από συνθετικό δέρμα) που «γαντζώνουν» στο χιόνι επιτρέποντας μας να κινούμαστε προς τα εμπρός (και προς τα επάνω) χωρίς να γλιστράμε πίσω.

Όταν η ανάβαση τελειώσει, τις βγάζουμε για να αρχίσει το πάρτυ! Η μεγάλη όμως διαφορά, είναι στην δέστρα.

Ο σχεδιασμός τους επιτρέπει να κινείται η φτέρνα, ώστε ουσιαστικά να «βαδίζουμε» πάνω στο χιόνι.

Υπάρχουν δύο ειδών:

οι κλασικού τύπου, με μια δέστρα ενιαία από μπροστά μέχρι πίσω και οι νεότερης σχεδίασης, που χρησιμοποιούν την ίδια την μπότα για την λειτουργία της δέστρας με αποτέλεσμα σημαντική εξοικονόμηση βάρους (μέχρι και 1400 γρ.).

Όταν η ανάβαση τελειώσει, ασφαλίζουμε την δέστρα πάνω στο σκι και πλέον η δέστρα χρησιμοποιείται ως κλασσική δέστρα σκι καταβάσεων.

 

Οι μπότες του ορειβατικού σκι επίσης είναι διαφορετικές, τόσο από τις μπότες του σκι, όσο και από τις ορειβατικές μας χειμερινές μπότες.

Γιατί πρέπει, όσο μας επιτρέπουν την βάδιση (που μας απαγορεύεται με τις μπότες του σκι), άλλο τόσο πρέπει να έχουν την απαραίτητη ακαμψία, ώστε να έχουμε καλό έλεγχο στα πέδιλά μας. Η λύση είναι μια ειδική ασφάλεια που κατά επιλογή ασφαλίζει ακινητοποιώντας την μπότα.

Όσον αφορά τα μπατόν, οι απόψεις διίστανται. Άλλοι προτιμούν τα κλασσικά του σκι καταβάσεων και άλλοι τα ορειβατικά με μεταβλητό μήκος. Τα «σπαστά» μπορούν να προσαρμοστούν στο ιδανικό μήκος, ανάλογα το πεδίο (στην ανάβαση πρέπει να είναι λίγο κοντύτερα από ότι στην κατάβαση).

Επίσης, στις τραβέρσες, το μπατόν που είναι προς την πλευρά της κορυφής βολεύει να το πιάνουμε χαμηλότερα από το άλλο. Ταυτόχρονα, καλό είναι η αντιολισθητική επιφάνεια να μην περιορίζεται μόνο στην χούφτα (στην κορυφή του μπατόν). Αν αυτό δεν υπάρχει μπορούμε να το διορθώσουμε με μια αντιολισθητική ταινία.

Εάν όμως δυσκολευόμαστε, ανάλογα με το επίπεδό μας και το πεδίο, σε μια κατάβαση, αυτή η ίδια κατάβαση γίνεται πολύ πιο δύσκολη όταν είμαστε φορτωμένοι με σακίδιο. Όσο ογκωδέστερο και βαρύτερο είναι ένα σακίδιο, τόσο δυσκολότερα είναι τα πράγματα. Οπότε, ακολουθούμε και εδώ το βασικό ορειβατικό κανόνα (ίσως και με μεγαλύτερη έμφαση):

μικρό βάρος, μικρό όγκο, αξιοπιστία, ευχρηστία (όλα αυτά σε συνάρτηση με το κόστος βέβαια).

 

Το ορειβατικό σκι λοιπόν, πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ότι είναι πρώτα ορειβασία και ύστερα σκι.

Είμαστε εμείς και το βουνό, οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Σίγουρα πρέπει να μπορούμε να κινηθούμε σε παγωμένο και απότομο πεδίο (χρειαζόμαστε είτε ειδικά κραμπόν που προσαρμόζονται στα πέδιλα του ορειβατικού σκι, είτε κλασσικά κραμπόν, πιολέ (υπάρχουν πολύ ελαφριά πιολέ μόνο για το ορειβατικό σκι).

Ανάλογα με την διαδρομή που έχουμε επιλέξει, μπορεί να χρειάζεται να μεταφέρουμε διάφορα αναρριχητικά υλικά. Απαραίτητα είναι: γυαλιά ηλίου, φαρμακείο, τρόφιμα και νερό, γάντια, μπαλακλάβα, εφεδρικός ρουχισμός, γκέτες. Επιπλέον, ανάλογα με το πρόγραμμά μας: σκηνή, υπνόσακο. μπίβισακ, καριμάτ, γκαζάκι και παρελκόμενα, φακό.

 

Κίνδυνοι και προστασία

 

Ο μεγάλος κίνδυνος όμως στο ορειβατικό σκι, είναι οι χιονοστιβάδες.

Γιατί εάν ο ορειβάτης που πεζοπορεί έχει μια πιθανότητα να προκαλέσει χιονοστιβάδα, ο ορειβάτης με ορειβατικά σκι έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες. Και αυτό γιατί τα σκι «κόβουν» το χιόνι συνεχώς, διακόπτοντας την επιφάνειά του, οπότε αποκόπτεται το επιφανειακό στρώμα προκαλώντας μια ωραιότατη χιονοστιβάδα πλάκας.

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όταν οι τροχιές που ακολουθούν τα μέλη της ομάδας διασταυρώνονται, οπότε η πλαγιά κόβεται σε μικρά κομμάτια (περισσότερα για τις χιονοστιβάδες εδώ). Για να το αποφύγουμε αυτό, κουβαλάμε πάντα ο καθένας ένα φτυάρι για το χιόνι, φυσικά όχι φτυάρι του κήπου, αλλά ένα πλαστικό φτυάρι με μικρό βάρος.

Τα καλύτερα είναι αυτά που προσαρμόζονται στο πιολέ μας.

 

Στο εξωτερικό, που οι χιονοστιβάδες είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο (όχι ότι στη χώρα μας δεν συμβαίνουν), όσοι κάνουν ορειβατικό σκι κουβαλούν μαζί τους ένα πομποδέκτη και μια τηλεσκοπική βέργα. Ο πομποδέκτης είναι μονίμως στην θέση εκπομπής. Εάν κάποιον τον χτυπήσει χιονοστιβάδα, τότε οι υπόλοιποι γυρνούν τον πομποδέκτη σε θέση λήψης ώστε να εντοπίσουν το θύμα.

Με τις τηλεσκοπικές μας βέργες (ή με τα μπατόν μας χωρίς τις «πεταλούδες») εντοπίζουμε επακριβώς την θέση του θύματος. Ίσως η μοναδική λύση να είναι το ABS, ένα μεγάλο μπαλόνι που φουσκώνει αυτόματα με το τράβηγμα ενός μοχλού. Επειδή η χιονοστιβάδα λειτουργεί ως υγρό όταν κατρακυλάει, το ABS μας κρατάει στην επιφάνεια.

Φυσικά το ABS μας προσθέτει βάρος και είναι ακριβό (πόσο όμως εκτιμάμε την ζωή μας ; )

 

Ορειβατικό σκι και προστασία της ορεινής φύσης

 

Όπως και πιο πάνω, αναφέραμε, ότι το ορειβατικό είναι ένα από τα πιο φιλικά προς τη φύση αθλήματα της ορεινής φύσης, αφού πραγματοποιείται στην αυθεντική χιονισμένη φύση μακριά από τα χιονοδρομικά κέντρα και δεν χρειάζεται εγκαταστάσεις, ούτε λιφτ. Οι φίλοι όμως του όμορφου αυτού αθλήματος, πρέπει και καλή γνώση της ορεινής φύσης να έχουν και ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι να είναι, γιατί είναι αναγκασμένοι να διασχίζουν δασικές εκτάσεις σε συνθήκες πολύ δύσκολες για τη χλωρίδα αλλά και για την πανίδα των ορεινών περιοχών.

Και επειδή η περίοδος της βλάστησης είναι πολύ μικρή, ενώ οι δύσκολες καιρικές συνθήκες δυσκολεύουν και επιβραδύνουν την αναπαραγωγή και την ανάπτυξη των θάμνων και των δέντρων, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή από τους σκιέρ όταν διασχίζουν δασικές περιοχές ώστε να μην καταστρέφονται τα μικρά δέντρα και οι θάμνοι.

Ταυτόχρονα, οι περιοχές αυτές αποτελούν βιότοπους όπου περνούν το χειμώνα πολλά είδη άγριων ζώων και πουλιών και υπάρχει κίνδυνος να τρομάζουν τα ζώα και να αναγκάζονται να φεύγουν φοβισμένα ή ακόμα να καταστραφούν οι φωλιές τους. Το ορειβατικό σκι λοιπόν, πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ότι είναι πρώτα ορειβασία και ύστερα σκι.

 

Για να αποφεύγονται λοιπόν οι ζημιές που μπορούν να προκληθούν στα φυτά ή τα ζώα στη δύσκολη χειμερινή περίοδο, είναι ανάγκη να ληφθούν ορισμένα μέτρα που θα τηρούνται από τους φίλους του ορειβατικού σκι (είτε κάνουν άθληση είτε αναψυχή).

 

Τέτοια μέτρα είναι:

• Να αποφεύγεται η διέλευση των σκιέρ από δασικές και προστατευόμενες περιοχές, γιατί είναι βιότοποι πολλών ειδών ζώων, φυτών (πολλές φορές μάλιστα σπάνιων).
  
• Δασικές επίσης περιοχές που πρέπει να αποφεύγονται είναι αυτές που έχουν νεαρή βλάστηση ή έχουν πρόσφατα αναδασωθεί.
  
• Οι πιο ασφαλείς διαδρομές για ορειβατικό σκι, είναι οι ελεύθερες χιονισμένες πλαγιές και οι δασικοί δρόμοι.
  

Είχατε σκοπό να ασχοληθείτε με το ορειβατικό σκι και απογοητευτήκατε ? Βρίσκετε πως τα υλικά που πρέπει να αγοράσετε είναι ακριβά ? Δεν είναι και τόσο ! Υπολογίστε πως σακίδιο, υπνόσακο, κατσαρολάκια, μποντριέ κλπ. είναι άδικο να τα χρεώνουμε στο ορειβατικό σκι αφού θα τα χρησιμοποιήσετε και σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα μας στο βουνό. Τα υλικά που πρέπει αναγκαστικά να αγοράσετε για να κάνετε ορειβατικό σκι και θα χρησιμοποιήσετε αποκλειστικά για αυτό είναι: πέδιλα, δέστρες, φώκιες και μπότες.

 

Εναλλακτικές λύσεις: επειδή την πρώτη χρονιά θα την φάτε όπως όλοι σε κάποιο ορειβατικό κέντρο (για να μάθεις και ορειβατικό σκι πρέπει δυστυχώς πρώτα να μάθεις να κατεβαίνεις, κάτι που γίνεται γρηγορότερα και με περισσότερη ασφάλεια σε οργανωμένες πίστες) με ελάχιστη επιβάρυνση μπορείτε να χρησιμοποιήσετε νοικιασμένες μπότες και ορειβατικά πέδιλα.

 

Στα πλαίσια βέβαια ενός ορειβατικού συλλόγου τα πράγματα αλλάζουν. Οργάνωση σχολών, ομαδικές εκδρομές, και ομαδικές αγορές (άρα καλύτεροι όροι αγοράς εξοπλισμού). Σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως παρέας, η αλήθεια είναι εκεί έξω… Στο απέραντο λευκό, μόνοι ουσιαστικά με τον εαυτό μας. Που ξέρετε μπορεί να συναντηθούμε…

 

Πηγή:skifun.gr timbertrail.gr

[over-poulover 7,010]

 

 

Εξοπλισμός ορειβατικού σκι

 

Η βασική φιλοσοφία του εξοπλισμού, όχι μόνο στο ορειβατικό σκι αλλά και σε όλα τα υπαίθρια σπορ, είναι η παροχή ασφάλειας και άνεσης. Οι εταιρείες που κατασκευάζουν εξοπλισμό δίνουν πλέον έμφαση στο μικρότερο βάρος (με την χρήση πιο ανθεκτικών και ελαφρύτερων υλικών) και την μεγαλύτερη ευκολία στην χρήση και την μεταφορά του. Επίσης σημαντικά βήματα έχουν γίνει στην εξειδίκευση του εξοπλισμού. Το ορειβατικό σκι δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση σε αυτή την γενική τάση και εξέλιξη. Όμως πρέπει να τονίσουμε κάτι. Κανενός είδους εξοπλισμός, όσο άρτιος και ενδεχομένως ακριβός κι αν είναι δεν πρόκειται να σας κάνει «άτρωτους» στο βουνό και πάνω απ’ όλα ο βασικότερος «εξοπλισμός» πρέπει να αποτελείται από σωστές εκτιμήσεις, γνώσεις, λογική και σύνεση. Στην λίστα που ακολουθεί σας αναφέρουμε τι φοράμε και τι έχουμε μαζί μας στο χειμερινό βουνό όταν θέλουμε να κάνουμε ορειβατικό σκι.

ΣΚΙ: Τα ορειβατικά σκι είναι συνήθως λίγο πιο φαρδιά, ελαφρύτερα και τα επιλέγουμε σε μικρότερο μήκος, σε σχέση με το σκι κατάβασης (πίστας). Συνήθως έχουν μια τρύπα εμπρός ή και πίσω για τη κατασκευή ελκήθρου για τη μεταφορά τραυματία. Είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να αντεπεξέρχονται σε όλα τα είδη χιονιού. Προσπαθούν να συνδυάσουν το μικρό βάρος με την ανθεκτική κατασκευή. Το ιδανικό μήκος είναι 2-5 πόντους κοντύτερα από το ύψος μας αποσκοπώντας σε ευελιξία και η μείωση του βάρους. Επιλέξτε πιο εύκαμπτα σκι (για αφράτα ή λασπώδη χιόνια) με μικρή ροπή στρέψης (για καλύτερο κράτημα στο παγωμένο χιόνι).

Γενικά τα κατατάσσουμε σε δυο τύπους:

 

a. Τα πολύ ελαφρά, που έχουν κυρίως αγωνιστική χρήση, όπως

το Altiplume (1020gr)τηςDynastar και

το Colibri(1100gr)τηςTUA.

 

b.Τα πιο βαριά αλλά πιο ανθεκτικά και ευέλικτα στην κατάβαση, όπως

το κλασσικό Yeti extreme (1470gr)τηςDynastar,

το Tour extreme(1420gr)τηςFisher,

το ακριβό αλλά εξαιρετικό Excalibur MXτηςTUA και το νέας γενιάς

Tour cap extreme (1300gr)τηςHAGAN.

 

Τα σκι τύπου carving , έχουν εμφανιστεί δυναμικά, ειδικά στο σκι πίστας και επεκτείνονται και στα ορειβατικά .Η γεωμετρία τους είναι διαφορετική από τα συμβατικά σκι. Από πλευράς εμφάνισης, το εμπρός και το πίσω τμήμα είναι αρκετά πιο φαρδιά. Τοποθετώντας το σκι στην εσωτερική του κόχη, το σκι στρίβει εύκολα, χωρίς την εφαρμογή σημαντικής δύναμης. Είναι πραγματικά επαναστατική σχεδιαστική καινοτομία και ήδη έχουν κατακλύσει την αγορά.

 

 

ΔΕΣΤΡΕΣ: Κυκλοφορούν αρκετές καλές δέστρες κλασικού τύπου: Αυτές που διαθέτουν σύστημα απεμπλοκής στα δάκτυλα και στη φτέρνα στη θέση κατάβασης, όπως οι δέστρες του σκι πίστας. Με ένα διακόπτη απελευθερώνουν τη φτέρνα για την ανάβαση. Οι περισσότερες είναι μια συμπαγής μεταλλική κατασκευή. π.χ.

η Diamir (1350gr)τηςFritschi, και η κλασική 404 (2103 gr)της Silvretta (Προτεραιότητα κατάβαση)

Τα νέα μοντέλα όμως είναι πολύ ελαφρύτερα ενσωματώνοντας την άκαμπτη σόλα της μπότας, στη δέστρα. ( Dynafit Low tech 700gr και Silvretta SL 960gr , προτεραιότητα διάσχιση, αγώνες )

 

Αν δεν διαθέτετε ορειβατικά σκι και θέλετε να κάνετε ορειβατικό σκι με τα κλασικά σας σκι πίστας τώρα υπάρχει τρόπος: Οι ειδικοί αντάπτορες ( Secura FixκαιAlpine Trekker),. που προσαρμόζονται στις δέστρες και επιτρέπουν στη φτέρνα της μπότας να σηκώνεται κατά την ανάβαση. Στην κατάβαση αφαιρούμε αυτά τα εξαρτήματα και έχουμε κανονικό σκι πίστας. Μειονέκτημα το μεγαλύτερο βάρος που συνήθως έχουν τα σκι πίστας. Χρησιμοποιούνται κυρίως σε μικρές πορείες με στόχο κάποιο μεγάλο κατέβασμα.

 

ΚΡΑΜΠΟΝ: Για το παγωμένο χιόνι υπάρχουν ειδικά μεταλλικά κραμπόν που προσαρμόζονται στις δέστρες.

 

ΜΠΟΤΕΣ: Μοιάζουν με τις πλαστικές μπότες του σκι κατάβασης αλλά διαθέτουν σόλα από ελαστικό (τύπου Vibram).Υστερούν στην κατάβαση σε σχέση με τις μπότες πίστας.Γενικά προσπαθούν να τα κάνουν όλα όπως τα «ψευτοεντούρο» στις μοτοσικλέτες. Φυσικά τίποτα δεν κάνουν άριστα. Γενικά, κάποια μοντέλα είναι καλύτερα στην κατάβαση, ενώ κάποια άλλα στο περπάτημα με σκι ή χωρίς. Η καλή εφαρμογή είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Η ελαστικότητα του επάνω τμήματος μπορεί να ρυθμιστεί κατά την ανάβαση Μερικοί προτιμούν να χρησιμοποιούν στο ορειβατικό σκι, απλές μπότες πίστας, ειδικά αν δεν πρόκειται να περπατήσουν χωρίς τα σκι. Ομως οι μπότες της πίστας έχουν πολύ κακή συμπεριφορά αν χρειαστεί να πατήσουν σε γλιστερά ή βραχώδη εδάφη. Οι πλαστικές ορειβατικές μπότες εφαρμόζουν σε αρκετούς τύπους δεστρών ορειβατικού σκι. Τοποθετώντας μάλιστα μια ειδική επιαστραγαλίδα που κυκλοφορεί στην αγορά μπορούμε να κατέβουμε ικανοποιητικά αν ξέρουμε καλό σκι. Ομως δεν παρέχουν ασφάλεια σε περίπτωση πτώσης, επειδή δεν είναι τόσο άκαμπτες όσο χρειάζεται να είναι οι μπότες του σκι.

 

a. Προτεραιότητα κατάβαση:

ηTour Randonnee (3600gr) της NORDICA,

η Concordia (3950gr) της RAIHLE και

η Denali (3600gr) της SCARPA.

 

b. Προτεραιότητα διάσχιση :

Tour Lite Tech 3 (2900gr)

DYNAFIT Tour SL(3000gr)

DACHSTEIN Tour extreme (3100gr) KOFLACH.

 

 

ΜΠΑΤΟΝ: Τα Μπατόν ή Μπαστούνια επί το ελληνικότερο. Συνιστάται η χρήση κλασικών μπατόν πίστας αντί των λεπτεπίλεπτων, μη αξιόπιστων μπατόν, μεταβλητού μήκους. Το μήκος ας είναι 5 πόντους μεγαλύτερα από αυτά που θα χρησιμοποιούσατε στην πίστα. Κρατάμε το μπατόν πότε από τη λαβή και πότε χαμηλότερα. Τοποθετήστε κάτω από τη λαβή μια ειδική ταινία σαν αυτή που έχουν οι ρακέτες του τένις για καλύτερο κράτημα. Οικονομική και αξιόπιστη λύση.

Οι λαβές θα πρέπει να είναι ανατομικές και οι πεταλούδες μεγαλύτερες από αυτές των σκι πίστας.

Τα μπαστούνια που χρησιμοποιούνται στο σκι δρόμων αντοχής (με μήκος ως τη μασχάλη μας) είναι ιδανικά για το «σπρώξιμο» στο ανέβασμα, αλλά δημιουργούν πρόβλημα στη κατάβαση.

Τελευταία έχουν εμφανιστεί εξελιγμένα «τρίσπαστα» (μεταβλητά) μπατόν, τα οποία διαθέτουν έτοιμη την πατέντα με την ταινία (ή με φελλό) και έχουν σχεδίαση και μέγιστο μήκος παρόμοιο με αυτό των μπαστουνιών των δρόμων αντοχής. Είναι τα καλύτερα. Θα το καταλάβετε άλλωστε και από την τιμή τους.

Οταν περνάμε από περιοχή επίφοβη για χιονοστιβάδα πρέπει να βγάζουμε τελείως το λουράκι από τον καρπό. Το ίδιο και όταν κατεβαίνουμε δασωμένες πλαγιές. Κινδυνεύουμε από σπάσιμο χεριού ή εξάρθρωση ώμου αν μας πιαστεί η πεταλούδα σε θάμνους ή κλαδιά.

 

 

ΦΩΚΙΕΣ: «Φώκιες» συνηθίζουμε να αποκαλούμε τις «στριμμένες» πεθερές αλλά και τις ειδικές λωρίδες που τοποθετούμε κάτω από τα σκι κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Τα παλιά χρόνια οι φώκιες προέρχονταν από δέρμα φώκιας, εξ ου και η ονομασία. Το δέρμα της φώκιας έχει την ιδιότητα να γλιστρά μόνο προς την μια πλευρά. Σήμερα οι φώκιες είναι αυτοκόλλητες και αποτελούνται από συνθετικό ή μάλλινο πέλος. πάνω σε ελαστική βάση - λωρίδα.

 

Για να μεγιστοποιείται η ικανότητα ανάβασης πρέπει οι φώκιες να είναι αρκετά φαρδιές ώστε να καλύπτουν την επιφάνεια του σκι ως τις ακμές. Αν οι φώκιες είναι μακρύτερες από το μήκος των σκι είναι καλύτερο να τις κόψετε παρά να κολλήσετε το περίσσευμα από πάνω. Μετά την ανάβαση διπλώστε τη φώκια στη μέση και κολλήστε τη. Διατηρήστε την αυτοκόλλητη επιφάνεια καθαρή και αποθηκέψτε την σε σκληρό πλαστικό σακουλάκι. Τοποθετήστε το εξάρτημα για τις φώκιες με το ειδικό λάστιχο και το άγκιστρο στις άκρες. Οι φώκιες αγκιστρώνονται καλύτερα πάνω στα σκι ακόμα και αν η κόλλα κοντεύει να στεγνώσει. Αν οι φώκιες ξεκολλάνε απλώνουμε νέο παχύ στρώμα και τις αφήνουμε ανοικτές να στεγνώσουν 6-8 ώρες. Ποτέ όμως δεν βάζουμε κόλλα κατά τη διάρκεια της πορείας. Στη χειρότερη περίπτωση, ειδικά αν η πίσω άκρη έχει υγρανθεί και ξεκολλάει, τις κολλάμε με λευκοπλάστη γύρω απ' το σκι. Γενικά κρατάμε τις φώκιες στεγνές και ζεστές. Πάντα σκουπίζουμε τα σκι πριν τις τοποθετήσουμε.

 

Και οι νάιλον και οι μοχαίρ φώκιες δουλεύουν καλά. Οι μοχαίρ είναι πιο ευαίσθητες και έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής. Προσέξτε να μην σέρνετε τις φώκιες πάνω σε πέτρες. Προτιμήστε φώκιες μαύρου χρώματος. Στεγνώνουν πιο γρήγορα.

 

 

ΦΤΥΑΡΙ: Το φτυάρι πρέπει πάντα να βρίσκεται στο σακίδιό μας κατά τη διάρκεια μιας διάσχισης. Που χρειάζεται: Στο χτίσιμο ενός καταφυγίου ανάγκης στο χιόνι, στην κατασκευή μιας πρόχειρης απάνεμης «κουζίνας», τη διαμόρφωση του χιονιού για το στήσιμο του αντίσκηνου, ακόμα και στην περίπτωση της διάσωσης από χιονοστιβάδα. Πολλά μοντέλα έχουν «σπαστό» κοντάρι για ευκολότερη μεταφορά. Κατασκευάζονται είτε από πλαστικό είτε από αλουμίνιο. Πρέπει πάντα να βρίσκεται στο εξωτερικό του σακιδίου ώστε να το βγάζουμε εύκολα σε περίπτωση ανάγκης.

 

 

ΡΑΔΙΟΠΟΜΠΟΙ ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΩΝ: Αναφερόμαστε στους ειδικούς ραδιοπομπούς για την ανίχνευση θυμάτων χιονοστιβάδας. Η χρήση ραδιοπομπών- ανιχνευτών είναι επιβεβλημένη σε περιοχές επίφοβες για χιονοστιβάδες, όπως γενικά χαρακτηρίζονται οι πλαγιές που κινούμαστε με τα ορειβατικά σκι.. Οι πομποί αποτελούν την πιο αξιόπιστη και γρήγορη μέθοδος για τον εντοπισμό του θύματος αν βέβαια ξέρουμε να τους χρησιμοποιούμε. Η χρήση τους απαιτεί αρκετή εξάσκηση με πομπούς που έχουμε θάψει στο χιόνι. Η συχνότητα εκπομπής έχει καθιερωθεί στα 457Khz. Στην Ελλάδα οι πιθανότητες χιονοστιβάδας είναι σαφώς μειωμένες σε σχέση με τις Αλπεις. Ομως και εδώ υπήρξαν σοβαρά ατυχήματα από χιονοστιβάδες. Μην παραλείπετε λοιπόν τη χρησιμοποίηση των ανιχνευτών στο ορειβατικό σκι.

 

Μην νομίσετε πάντως πως αγοράσατε τον τέλειο εξοπλισμό και λύσατε όλα σας τα προβλήματα. Απατάστε αν βασίζεστε στην τεχνολογική τελειότητα του εξοπλισμού σας. Μην ξεχνάτε πως το ορειβατικό σκι γίνεται εκεί έξω, στα βουνά. Είναι 80% ορειβατικό και 20% σκι. Οι δυνατότητές σας και οι γνώσεις σας για το βουνό διαδραματίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο σε μια διάσχιση. Οι σημαντικότερες διασχίσεις των Ελληνικών βουνών γίνονταν με ξύλινα σκι και συρμάτινες δέστρες. Πηγαίνετε λοιπόν σε περισσότερα βουνά και μην κολλάτε στον εξοπλισμό.

 

Πηγή: oreivatein.com timbertrail.gr

[over-poulover 7,010]

 

 

Διαδρομές ορειβατικού σκι στην Ελλάδα

 

Τα ελληνικά βουνά προσφέρουν πολλές δυνατότητες για ορειβατικό σκι και οι διαδρομές που μπορεί να κάνει ο ορειβάτης – χιονοδρόμος είναι πολλές. Ορισμένες όμως έχουν γίνει διαχρονικά κλασσικές και αποτελούν μερικές

από τις ομορφότερες της χώρας μας για τους φίλους του ορειβατικού σκι.

Σας παρουσιάζουμε μερικές από τις πιο δημοφιλείς διαδρομές.

 

Γκαμήλα: η αίσθηση της απομόνωσης

• Αφετηρία: Καταφύγιο Αστράκας
  
• Κορυφή: Γκαμήλα 2497μ.
  
• Υψομετρική διαφορά ανάβασης /κατάβασης: 600μ.
  
• Διάρκεια: 4-5 ώρες.
   
  Σχόλια: Κυριολεκτικά έξω από την πόρτα του καταφυγίου, ξεκινάμε με τα σκι σε θέση κατάβασης. Η ΒΑ πλαγιά ξεκινά απότομα και θέλει προσοχή. Μετά από τα πρώτα 50μ (ΥΔ) υπάρχει γκρεμός. Τραβερσάρουμε λοιπόν ελαφρά αριστερά και συνεχίζουμε την απότομη κατάβαση ως τη λάκα Τσουμάνη. Ανεβαίνουμε αργά τις ομαλές πλαγιές ως τη Δρακόλιμνη. Η λίμνη, ποια λίμνη; Η επιφάνειά της έχει παγώσει. Μπορείτε άνετα λοιπόν να περπατήσετε πάνω της. Στο πλάι, το «Τσεκούρι» της Γκαμήλας υψώνεται προκλητικά. Πλησιάζουμε στο χείλος του γκρεμού και αγναντεύουμε μια από τις περισσότερο παρθένες και άγριες περιοχές της χώρας μας: Τη χαράδρα του Αώου.
   
  Το κατέβασμα ως τη Λάκα είναι πολύ γλυκό, με θέα την επιβλητική ορθοπλαγιά της Αστράκας. Οι κόψεις των Τριεστίνων και των Χαμένων Συντρόφων ορθώνουν το μυθικό τους ανάστημα. Εμείς; Πάλι φώκιες και γραμμή για την κορυφή της Γκαμήλας (2.00 ώρες). Το βόρειο τείχος των κορυφών της Γκαμήλας χάσκει κάτω από τα πόδια μας. Ο ορίζοντας ανοικτός, χωρίς όρια. Η κατάβαση απότομη στην αρχή ομαλή στη συνέχεια. Μετά τη Λάκα του Τσουμάνη, αγκομαχάμε στο τελικό «ανάθεμα», στάση στο καταφύγιο και το Πάπιγκο μας περιμένει.
  

 

Ζήρεια: Μια μεγαλειώδης πλαγιά

• Αφετηρία: Καταφύγιο Α΄
  
• Κορυφή: Ζήρεια 2376μ.
  
• Υψομετρική διαφορά ανάβασης /κατάβασης: 800μ.
  
• Διάρκεια: 3-4 ώρες.
  
• Πρώτη διάσχιση: Ο πρώτος διασκελισμός της Ζήριας με σκι (διαδρομή: χωριό Γκούρα - Σκαφιδιά- Κορφή - οροπέδιο Δασίου - Τρίκαλα) έγινε το Φλεβάρη του ‘33 (από τους Σπ. Αγαπητό, Κλ. Δενδρινό κλπ.) σε μια μέρα.. Εκτοτε επαναλήφθηκε μερικές φορές.
  

Σχόλια: Σήμερα οι περισσότεροι -ορειβάτες χιονοδρόμοι κάνουν μια γρήγορη ανάβαση στην κορφή αποσκοπώντας στην μεγαλειώδη κατάβαση της Β.Α όψης. Από το καταφύγιο ανεβαίνουμε στην χαράδρα του καταφυγίου και στρίβοντας ελαφρά δεξιά βγαίνουμε στο διάσελο. Από εκεί ανεβαίνουμε την «γαϊδουροανηφόρα» της ΝΑ πλευρά ως την κορφή. Ξεκούραση και.... η τεράστίων διαστάσεων Β.Α. πλαγιά μας υποδέχεται. Συνήθως λόγω του Βορινού προσανατολισμού της πλαγιάς το χιόνι είναι πολύ καλής ποιότητας. Η κατάβαση είναι συναρπαστική. Απνευστί φτάνουμε στο τυροκομείο (πηγή).

 

Μια όμως μεγαλύτερη διάσχιση με πιο περιπετειώδη χαρακτήρα, είναι η "Κεφαλάρι - Τρίκαλα" που πραγματοποίησαν ο Τριαντάφυλλος Αδαμακόπουλος και ο αξέχαστος Γιωργάκης Μακρής το χειμώνα 86-87. Είναι η μεγαλύτερη διάσχιση στη Ζήρια.

 

1η Μέρα

• Κεφαλάρι - Φλαμπουρίτσα
  
• ΥΔ: ανέβασμα: 1200 μ., Κατέβασμα: 700 μ.
  
• διάρκεια: 7ώρες
   
  Σχόλια: Βγαίνουμε στα Ισώματα απ' άπου συνήθως αρχίζει το πολύ χιόνι. Ανεβαίνουμε μονομιάς στη 2082. Τραβέρσα προς τη ράχη πάνω απ' τη Φλαμπουρίτσα. Κατεβαίνουμε στη ρεματιά.
   
  2η Μέρα
  
• Φλαμπουρίτσα - Τρίκαλα
  
• Υ.Δ. ανέβασμα : 800+200, κατέβασμα: 1250 μ.,
  
• διάρκεια: 8 ώρες
   
  Σχόλια: Πιάνουμε τη ρεματιά που οδηγεί στο διάσελο Παράγκα - Προφήτη Ηλία (1700 μ.), ανεβαίνουμε στον Προφήτη Ηλία από απότομες πλαγιές. Κατεβαίνουμε στο διάσελο της Ζήριας (2150 μ.) και ανεβαίνουμε εύκολα στην κορφή. Στο «πακέτο» δεν θα μπορούσε φυσικά να μην περιλαμβάνεται η «μεγαλειώδης» κατάβαση της ΒΑ όψης. Με το βαρύ σακίδιο όμως θα μας ταλαιπωρήσει λιγάκι. Στη συνέχεια οροπέδιο και δρόμος μέχρι τα Τρίκαλα.
  

 

Ολυμπος: Ορειβατικό σκι στο Βουνό των Θεών.

• Αφετηρία: Καταφύγιο «Βρυσοπούλες»
  
• Κορυφή: Σκολειό 2911μ
  
• Υψομετρική διαφορά ανάβασης /κατάβασης: 1100μ..
  
• Διάρκεια: 7-8 ώρες.
   
  Σχόλια: Ο δρόμος είναι συνήθως ανοιχτός μέχρι τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΚΕΟΑΧ. Ετσι μπορούμε να ξεκινήσουμε συνήθως με τα σκι στα πόδια από το καταφύγιο. Ανεβαίνουμε τη ράχη προς τον Αγιο Αντώνη ως το τέλος των πυλώνων του λιφτ. Στάση στο Ξύλινο καταφυγιάκι. Συνεχίζουμε τραβερσάροντας ανηφορικά από αριστερά τον Αγιο Αντώνη. Φτάνουμε στο διάσελο Σκολειού - Σκάλας όπου μένουμε άφωνοι μπρος στο θεϊκό μεγαλείο των κορφών του Ολύμπου. Το «Πάνθεον», οι κάθετοι τοίχοι του Μύτικα και του Στεφανιού, ξεπροβάλλουν αγέρωχοι μες από τα καζάνια. Η τελευταία ανηφοριά ως την κορφή του Σκολειού και ένα σατανικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας. Ο τρελός χορός της κατάβασης μας περιμένει. Αφού κατέβετε την υπέροχη αρχική πλαγιά του Σκολειού, σας συνιστώ να ξαναβάλετε τις φώκιες και να ανέβετε ως τον Αγιο Αντώνη. Από εκεί, η πλαγιά ξεχύνεται χωρίς διακοπή ως τα 1900μ. Ενας ζεστός αχνιστός καφές στο ΚαΨιΜί μας αξίζει.
  

 

 

Παρνασσός: Χαράδρα της Βελίτσας, η πιο κλασική κατάβαση

 

 

Από πολύ παλιά οι χιονισμένες πλαγιές του Παρνασσού προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των ορειβατών - χιονοδρόμων. Μόλις στις αρχές της δεκαετίας του '30 τα ίχνη των "χιονοπέδιλων" των πρωτοπόρων της ελληνικής ορειβασίας αυλακώνοντας τα παρθένα του χιόνια. Αρκετά μακριά από τη βουή των χιονοδρομικών κέντρων ένας διαφορετικός Παρνασσός σας περιμένει, διατηρώντας ακόμα λίγη από εκείνη τη γοητεία της εξερεύνησης και της άγριας ομορφιάς. Αυτής που αντίκριζαν τη δεκαετία του '30 οι Κώστας Νάτσης, Γιώργος Πανώριος και B . Bovy. Η πιο κλασική είναι η διάσχιση της Χαράδρας της Βελίτσας. Η διαδρομή ξεκινά από τα Κελάρια, περνάει από την κορυφή του Τσάρκου και κατεβαίνει μέσα από μία υπέροχη, χιονισμένη μέχρι το Μάιο, χαράδρα , καταλήγοντας στο ομώνυμο χωριό. (ή αλλιώς Ανω Τιθορέα).

• Αφετηρία: Κελάρια(τέρμα του Λιφτ)
  
• Τερματισμός: Μονή Αγίας Μαρίνας
  
• Υψομετρική διαφορά ανάβασης: 200μ.
  
• Υψομετρική Διαφορά Κατάβασης: 1100μ.
  
• Διάρκεια: 4-5 ώρες
  
• Πρώτη διάσχιση: Κ. Νάτσης, Γ. Πανώργιος 1937.
  

Σχόλια: Ο πιο γνωστός δρόμος για τους «μυημένους» χιονοδρόμους- ορειβάτες. Αν ανήκετε στους ελαφρά τεμπέληδες*, πάρτε το τριπλό λιφτ στα Κελάρια. Από εκεί μόνο μια ώρα σπρώξιμο με τις φώκιες στα σκι και βγήκατε στο διάσελο μεταξύ των κορυφών Κοτρώνι και Τσάρκος. Εδώ ακριβώς αρχίζει η χαράδρα. Δεν θα μπορέσετε παρά εκστασιασμένοι να σταματήσετε και να απολαύσετε το θέαμα μιας άγριας αλπικής περιοχής, που ξανοίγεται κάτω απ' τα πόδια σας. Ομως μην βιαστείτε να βγάλετε τις φώκιες και να ξεκινήσετε τον χορό της κατάβασης. Οπως λέει ο βετεράνος ορειβάτης Μάκης Ιδοσίδης «Μόνο οι άχρηστοι και οι δειλοί δεν ανεβαίνουν ως την κορφή του Τσάρκου (2409μ.) για να κάνουν το κατέβασμα του αιώνα». Το κατέβασμα πολύ απότομο στην αρχή, ομαλό στη συνέχεια οδηγεί μέσα στην κυρίως χαράδρα. Πιάνουμε την δεξιά πλευρά και αποφεύγουμε να κατεβούμε μέσα στις δολίνες. Αφού φτάσουμε σε δασωμένη πλαγιά, τραβερσάροντας ελαφρά δεξιά, καταλήγουμε στην ρεματιά που κατεβαίνει από την σιδερόπορτα. Εδώ συναντάμε την πηγή Τσάρες. Εδώ συνήθως η χιονοδρομία τελειώνει. Με τα σκι στην πλάτη ανηφορίζουμε για λίγο δεξιά από το ρέμα και στη συνέχεια κατεβαίνουμε ως τη μονή της Αγίας Μαρίνας.

 

* Οι πιο σκληροπυρηνικοί μπορείτε να ξεκινήσετε τη διάσχιση από το Καταφύγιο μέσω κορυφής Γεροντόβραχου ή από τη Φτερόλακκα μέσω «Σαχάρας».

 

 

Παρνασσός, Λιάκουρα

 

 

α) Aνάβαση Λιάκουρας ή Kοτρωνιού

• Aφετηρία: Φτερόλακκα.
  
• Yψομετρική διαφορά ανάβασης - κατάβασης: 800m.
  
• Διάρκεια: Συνολικά 4 ώρες.
  
• Πρώτη ανάβαση με σκι: 16/4/31.
   
  Σχόλια: Eυχάριστη διαδρομή. Iδανική για μοναχικό περίπατο ή για αρχαρίους.
   
  β) Kαταφύγιο Γεροντόβραχου - Kορυφή Γεροντόβραχου.
  
• Aφετηρία: Kαταφύγιο στη θέση Σαραντάρι (1.900m).
  
• Yψομετρική διαφορά: 600m.
  
• Διάρκεια συνολικά: 3-4 ώρες.
  
• Πρώτη ανάβαση με σκι: 23/2/31. (H πρώτη χειμερινή ανάβαση με σκι που έγινε στην Eλλάδα!).
   
  Σχόλια: H ανάβαση είναι αρκετά απότομη και ενοχλητική στην αρχή μιας και κινήστε μες στο χιονοδρομικό κέντρο του Aθηναϊκού. Eπίσης συχνά η πλαγιά είναι ξέχιονη. Aν όμως βρείτε χιόνι η κατάβαση από την κορφή είναι μια από τις πιο όμορφες στην Eλλάδα με απεριόριστη θέαστα νερά του Kορινθιακού και στα Bουνά της Πελοποννήσου.
  

 

Παρνασσός, Νιψί

 

Aφετηρία: Φτερόλακκα (Aπό τον κάτω χώρο στάθμευσης για τους "σκληροπυρηνικούς").

Tερματισμός: Ανω Tιθορέα (Bελίτ-σα).

Yψομετρική διαφορά ανάβασης: 700m.

Yψομετρική διαφορά κατάβασης: 1.400m.

Διάρκεια: 5-6 ώρες.

Πρώτη διάσχιση: Αγνωστη.

Γνωστή διάσχιση: Γιάννης Πανουργιάς (Aπρίλης '94).

 

Aνηφορίζουμε προς Λιάκουρα. Aνεβαίνουμε στην κορφή Pαϊδόλακκα. Aτενίζοντας την υπέροχη θέα της ρεματιάς της Bελίτσας κινούμαστε Bόρεια προς την κορφή Nίψι (1.996m). Tην αφήνουμε δεξιά μας. Mπροστά μας ξεδιπλώνεται ένας διάδρομος σαν αεροδρόμιο... O χιονισμένος αυτός διάδρομος έχει προέλθει από την πτώση χιονοστιβάδων που έχουν "σκουπίσει" την πλαγιά του βουνού από χιόνια και δένδρα. H είσοδός μας στο διάδρομο... "απογείωσης" είναι θεαματική και απότομη. Προτιμούμε να κατεβαίνουμε στη δεξιά πλευρά γιατί τα έλατα σκιάζουν το χιόνι και είναι καλύτερης ποιότητας.

 

Στο τέλος του διαδρόμου και μετά από 5' λεπτά με τα σκι στην πλάτη φτάνετε σε χωματόδρομο. Mια ακόμα ώρα περπάτημα απομένει για να απολαύσετε τις γνωστές μπύρες στην Ανω Tιθορέα! Σαν εναλλακτική λύση εκκίνησης για τους "τεμπέληδες" για τις τρεις προαναφερθείσες διαδρομές μπορεί να είναι το τέρμα του λιφτ στα κελάρια. Γλυτώνετε έτσι 1 με 2 ώρες ανάβασης!

 

Παρνασσός: Διάσχιση: Καταφύγιο - Μονή Ιερουσαλήμ.

 

Αφετηρία: Καταφύγιο Γεροντόβραχου (Θέση Σαραντάρι) Τερματισμός: Μονή Ιερουσαλήμ Υψομετρική διαφορά ανάβασης: 800μ. Υψομετρική Διαφορά Κατάβασης: 1200μ. Διάρκεια: 7-8 ώρες. Πρώτη διάσχιση: Κ. Νάτσης Β.Bovy 1931. Η πρώτη διάσχιση με ορειβατικά σκι που έγινε στη χώρα μας.

 

Σχόλια: Από το καταφύγιο ανεβαίνουμε στον Γεροντόβραχου ακολουθώντας τους πυλώνες του Σκι κλαμπ. Κατεβαίνουμε ομαλά στον Τσάρκο και συνεχίζουμε ως τη Σιδερόπορτα, ένα χαρακτηριστικό βράχο της διαδρομής. Η περιοχή διαθέτει αυτή την άγρια γοητεία των αλπικών λιβαδιών. Κολατσιό και «σπρώξιμο» με τις «φώκιες» ως την Μπαϊτανόραχη(Δίπλα στα Μαύρα Λιθάρια. Η πλαγιά κάτω μας (ΝΑ) είναι απότομη και προκλητική στα πρώτα 350 μέτρα. Στη συνέχεια ομαλή ρεματιά μας οδηγεί στο μοναστήρι.

 

Εναλλακτικά μπορούμε να ξεκινήσουμε και από τα Κελάρια.

 

Χρήσιμα Υλικά: πιολέ κραμπόν, αν το χιόνι είναι παγωμένο.

 

 

 

Ταΰγετος: Ορειβατικό σκι στον Πενταδάκτυλο

Του Σάκη Δημήτρουλα

 

 

 

1η Προσπάθεια (Σάββατο 27/2/93)

 

Ανοίγοντας το πρωί το παράθυρο του ξενοδοχείου στη Σπάρτη, φάνηκε ότι είχαμε πετύχει την κατάλληλη για τη διάσχιση στιγμή: Το βουνό ήταν καταχιονισμένο από χαμηλά, και ο καιρός πολύ καλός.

 

Η φιλόδοξη ομάδα αποτελούνταν από τους: Σάκη Δημήτρουλα, Δημήτρη Μπουραζάνη και Σάντυ Δεληγιώργη .

 

Στην Αναβρυτή, την οποία χρησιμοποιήσαμε ως αφετηρία βρισκόμασταν στις 11.00 π.μ. και με εφόδια για τρεις μέρες ξεκινήσαμε. Ακολουθήσαμε το δασικό δρόμο που ξεκινά από το χωριό και βάλαμε αμέσως τις "φώκιες".

 

Σε μερικά χιλιόμετρα ταμπέλα του Ε.Ο.Σ. Σπάρτης σηματοδοτεί το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή Σπανακάκι (2024). Μετά από κουραστική πορεία μέσα στο δάσος στις 4.20 το απόγευμα βρισκόμαστε στην κορφή Μελίσσι (1902). Εκεί σε ένα μικρό πλάτωμα αποφασίσαμε να σταματήσουμε. Στήσαμε αντίσκηνο, λιώσαμε νερό, βράσαμε φαγητό, και πέσαμε για ύπνο. Το βράδυ ο καιρός άρχισε να χαλάει.

 

Κυριακή 18/2/93.

 

Ξυπνήσαμε στις 7 π.μ. Εξω χιόνιζε και φυσούσε. Ορατότητα 50 - 80 m. Ετοιμάσαμε πρόχειρο φαγητό, μαζέψαμε το αντίσκηνο και σε λίγο ξεκινήσαμε. Ο καιρός σιγά - σιγά εξελισσόταν σε θύελλα, ιδιαίτερα όσο ανεβαίναμε προς τις ψηλές κορφές.

 

Χρησιμοποιώντας κραμπόν στα σκι φτάσαμε στην κορφή Αι Νίκο και μετά στην κορφή Σπανακάκι (2024 m). Η ορατότητα ήταν ελάχιστη. Χιόνι και δυνατός άνεμος κυριαρχούσαν. Οφείλω να παραδεχτώ την ανέλπιστη αντοχή της Σάντυ που μας ακολουθούσε αγόγγυστα. Ακολουθώντας την κορυφογραμμή προς τα νότια περάσαμε άλλη μια κορφή και σε λίγο φθάσαμε στο διάσελο Πόρτες. Μέχρι εκεί, αν εξαιρέσουμε ότι είχαμε μουσκέψει, η πορεία ήταν μέτριας δυσκολίας. Από εδώ και πέρα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Η Ορατότητα μειώθηκε στα 2-3 μέτρα. Το φρέσκο χιόνι έκανε την κατάσταση επικίνδυνη.

 

Τελικά πριν από την κορφή 2228 φτάσαμε σε ένα βράχινο όγκο που ήταν δύσκολο να περαστεί κάτω απ' αυτές τις συνθήκες. Η ώρα ήταν 5 μ.μ. και άρχιζε να νυχτώνει.

 

Ακαριαία πάρθηκε απόφαση για επιστροφή. Επιστροφή μέσα σε πυκνή ομίχλη με τα ίχνη να σκεπάζονται σιγά-σιγά.

 

Νύχτα φτάσαμε στο διάσελο Πόρτες όπου στήσαμε το αντίσκηνο. Η θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς.

 

Δευτέρα 1/3/93.

 

Ξυπνήσαμε κατά τις 8 π.μ. Τα πάντα καλυμμένα από παχύ στρώμα πάγου. Ο καιρός καλός με συννεφιά. Λόγω έλλειψης χρόνου αποφασίσαμε να κατέβουμε. Η κατάβαση έγινε μέσω της χαράδρας που ξεκινά απ' τις πόρτες και οδηγεί στον αγροτικό δρόμο της Αναβρυτής κοντά στην τοποθεσία Καψόποδα. Το χιόνι ήταν υγρό, δύσκολο και κουραστικό. Η χαράδρα πανέμορφη με εναλλαγές στην κλίση. Σε λίγοβγήκαμε στο δρόμο και με φώκιες φτάσαμε στην Αναβρυτή.

 

2η Προσπάθεια (24/3/93).

• Διαδρομή: Χαράδρα Ημεροτόπι, κορφή Σπανακάκι, διάσελο Πόρτες, κορφή 2228, Σιδηρόκαστρο, διάσελο Πόρτες (το διάσελο πριν την κύρια κορφή Πρ. Ηλίας) κορφή Πρ. Ηλίας (2407) κατάβαση στο ρέμα Βαρβάρας, πορεία ως το χωριό Παλαιοπαναγιά.
  
• Χρόνος καθαρής διάσχισης : 15 ώρες .
  
• Συνολικός χρόνος : 17 ώρες .
  

Ενθουσιασμένοι από την ομορφιά του Αλπικού Πενταδάκτυλου αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε ξανά την πορεία που είχαμε σχεδιάσει. Ετσι οι "σκληροί" της παρέας Σάκης Δημήτρουλας και Δημήτρης Μπουραζάνης ξεκινήσαμε, πλήρως εξοπλισμένοι με φαγητό για 2 μέρες, το βράδυ της Τρίτης 23/3/93 για Σπάρτη.

 

Κατά τις 10 μ.μ. αρχίσαμε το περπάτημα στο δασικό δρόμο, για να βρούμε το μονοπάτι προς την κορφή Σπανακάκι. Πράγματι σε μία ώρα βρήκαμε την ταμπέλα του Ε.Ο.Σ. Σπάρτης. Υπνος σε πλάτωμα δίπλα στον αγροτικό δρόμο.

 

Τετάρτη 24/3/93.

 

Ξυπνήσαμε στις 7 π.μ. Ο καιρός καθαρός. Προβλέπεται ζέστη. Μετά από ελαφρό πρωινό μπήκαμε στο μονοπάτι.

 

Βρήκαμε εύκολα το δρόμο (Στην αρχή έχει σηματοδότηση) και μετά από την πηγή, στρίψαμε αριστερά μπαίνοντας στη χαράδρα Ημεροτόπι που οδηγεί στο Σπανακάκι. Αυτό ήταν. Λύθηκαν τα προβλήματα προσανατολισμού και η ταλαιπωρία του δάσους που είχε σταθεί καθοριστική για την αποτυχία της1ης προσπάθειας.

 

Η ρεματιά πλατιά και γυμνή μας οδήγησε γρήγορα στην κορφή. Στο σημείο που η ρεματιά χωρίζεται ακολουθήσαμε το αριστερό σκέλος. Απότομη ανηφόρα. Χιόνι καλό, σκληρό. Στην κορφή το χιόνι άρχιζε να μαλακώνει και να κολλάει.

 

Τώρα ακολουθούσαμε πια την κόψη με κατεύθυνση νότια. Περάσαμε το διάσελο Πόρτες και σε λίγο είμαστε στο πρώτο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής.

 

Πρόκειται για ένα βράχινο εμπόδιο, αρκετά θετικής κλίσης. Περάσαμε από το λούκι στα δεξιά, ελεύθερα με τα σκι στην πλάτη. Αναρρίχηση για 20-30 μέτρα. Με μικρά ανεβοκατεβάσματα στην κόψη φτάσαμε στην κορφή 2228.

 

Εκεί μικρή στάση. Ο καιρός άρχιζε να συννεφιάζει.

 

Μπροστά μας ήταν το Σιδηρόκαστρο, μια βραχώδης κόψη.

 

Μετά από λίγο βγάλαμε τα σκι γιατί υπήρχαν ξέχιονα κομμάτια και για 200 - 250 m περπατήσαμε με τα σκι στην πλάτη. Ετσι φτάσαμε στο πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής. Μια απότομη κορφή στο τέλος της κόψης του Σιδηρόκαστρου. Υπήρχαν δυο Λύσεις. Ενα λούκι στα αριστερά και ένας βράχινος "δρόμος" δεξιά. Διαλέξαμε τη δεύτερη λύση.Ελεύθερη αναρρίχηση για 40-50 m. Δυσκολίες ΙΙΙ βαθμού. Το κομμάτι αυτό είναι εκτεθειμένο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο μια που πρέπει να σκαρφαλωθεί με μπότες του σκι και τα σκι στο σακίδιο. Ισως θα ήταν χρήσιμο ένα σχοινί.

 

Στη συνέχεια κατάβαση στο διάσελο του Προφήτη Ηλία (Πόρτες) γρήγορη ανάβαση στην κορφή (2407 m). Η θέα από την κορφή μας αφήνει άφωνους. Γρήγορη κατάβαση στο διάσελο και στη συνέχεια μέσα από το ρέμα της Βαρβάρας. Το χιόνι στην κατάβαση ήταν υγρό, δύσκολο και επικίνδυνο για χιονοστιβάδα. Κάνοντας μεγάλες τραβέρσες φτάσαμε στο Ε4 μες στο δάσος. Το ακολουθήσαμε και βγήκαμε στην πηγή του Μαγγανιάρη. Ακολουθώντας τον αγροτικό δρόμο για 11 Km φτάσαμε στην Παλαιοπαναγιά στις 11 μ.μ. Με ταξί στην Αναβρυτή και με το αυτοκίνητο επιστροφή στην Αθήνα.

 

 

ΒΑΡΔΟΥΣΙΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (ΑΝΩ ΜΟΥΣΟΥΝΙΤΣΑ) – ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΒΑΡΔΟΥΣΙΩΝ –

ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΚΑΜΠΟ -ΚΑΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΜΟΥΣΟΥΝΙΤΣΑ (ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΑΣΑΝΣΕΡ)

 

ΒΕΛΟΥΧΙ

ΣΥΜΠΕΘΕΡΙΚΟ – ΚΟΡΥΦΗ ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ – ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ (ΡΑΧΕΣ ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΥ)

 

Πηγές: oreivatein.com timbertrail.gr

Edited April 13, 2012 by over-poulover

[Blackman 2,613]

Αν και σεντονι εκατσα και διαβασα όλες τις διαδρομές προσεκτικά και τώρα μου έρχετε να ξεκινήσω να ψάχνω από φέτος νέες δέστρες... Προς το παρών περιμένω να δω και τις τιμές των νέων Salomon....

[madskier 2,739]

Ορειβατικό Σκι στον Όλυμπο

 

 

Εκεί που το χιόνι, ο ουρανός και η θάλασσα, σμίγουν με τον άνθρωπο

 

Του Μιχάλη Στύλλα

 

 

Η ιστορία έχει διδάξει ότι οι περίοδοι οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως η συγκεκριμένη που διανύουμε, προσφέρουν ευκαιρίες για μερική ανατροπή και ανανέωση παραδοσιακών απόψεων και ιδεολογιών, μέσω κυρίως του επαναπροσδιορισμού των κοινωνικών αξιών.

 

Ο Όλυμπος, έχει ιστορικά αποτελέσει το φυσικό και πνευματικό σπίτι πολλών ανθρώπων οι οποίοι διακατέχονταν από ανατρεπτικές απόψεις για τα Ελληνικά κοινωνικά δρώμενα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ο Παρθενώνας της Ελληνικής Φύσης εκτός από οικία των Δώδεκα Θεών μέσα στο πέρασμα των αιώνων έχει διατελέσει πολυπόθητο τρόπαιο φιλόδοξων κατακτητών των κορυφών του, πεδίο βοτανολογικής και γεωλογικής έρευνας, κρησφύγετο ονομαστών ληστών, πεδίο έμπνευσης καλλιτεχνών, όπως ο ζωγράφος Βασίλης Ιθακήσιος, ενώ μεταπολεμικά στις απόκρημνες πλαγιές του Ολύμπου γράφτηκαν οι σημαντικότερες σελίδες της Ελληνικής χιονοδρομικής, ορειβατικής και αναρριχητικής ιστορίας.

 

 

Τον Αύγουστο του 2013 θα γιορτάζονται τα 100 χρόνια από την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα ή Πάνθεον με υψόμετρο 2918 μέτρα, από τους εκ Λιτοχώρου κυνηγό, υλοτόμο και μετέπειτα οδηγό του Ολύμπου Χρήστο Κάκκαλο και τους Ελβετούς ορειβάτες Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy. Στον επίλογο του πρώτου αιώνα αφότου οι Θνητοί εισέβαλαν στην κατοικία των Θεών αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει όσον αφορά τον Όλυμπο σαν φυσική οντότητα, αλλά κυρίως τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στο ποικιλόμορφο ανάγλυφο του.

 

Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή της Ελλάδας από έναν Έλληνα και δύο φιλέλληνες Ελβετούς (σημ. ο Fred Boissonnas ήταν ένας παγκοσμίου φήμης φωτογράφος από τη Γενεύη, οι εκθέσεις του οποίου είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και ο Daniel Baud-Bovy κατά την επίσκεψη του στον Όλυμπο ήταν διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης), σήμανε την έναρξη μιας εποχής κατά την οποία η ορειβασία η αναρρίχηση και η χιονοδρομία στην Ελλάδα έκαναν τα πρώτα τους βήματα.

 

 

Η περίοδος του Μεσοπολέμου βρήκε την Ελλάδα του Ελευθέριου Βενιζέλου να περνάει μία περίοδο άνθησης και σταθεροποίησης των κοινωνικών και οικονομικών παραμέτρων με αποτέλεσμα την αυξανόμενη αστικοποίηση των μεγάλων Ελληνικών πόλεων και τη δημιουργία των πρώτων φυσιολατρικών, ορειβατικών και χιονοδρομικών συλλόγων. Η δράση των συλλόγων αυτών περιοριζόταν σε πεζοπορικές αναβάσεις ενώ την ίδια περίπου εποχή οι αλλεπάλληλες προσκλήσεις αναρριχητών και χιονοδρόμων από το εξωτερικό έδωσαν το έναυσμα της ανάπτυξης των δραστηριοτήτων αυτών σε όλα τα Ελληνικά βουνά με τον μεγαλύτερο όγκο των ορειβατικών και χιονοδρομικών εκδηλώσεων να λαμβάνουν χώρα στον Όλυμπο.

 

 

Στις 20 Μαρτίου του 1931 πραγματοποιείται από τους G. Dorier, Κ. Νάτση και Ηρ. Ιωαννίδη η πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα. Κατά την πρόσβαση των τριών ορειβατών από τις Βρυσοπούλες, όπου σήμερα βρίσκεται το Κέντρο Ορεινού Αγώνα Χιονοδρόμων (ΚΕΟΑΧ), προς την κορυφή του Ολύμπου Σκάλα (2866 μέτρα) χρησιμοποιήθηκαν χιονοπέδιλα (σκι). Στη συνέχεια, οι τρεις ορειβάτες αναρριχήθηκαν από τη Σκάλα προς το Μύτικα με χρήση σκοινιών για να καταφέρουν τελικά να δουν από την κορυφή της Ελλάδας το ολόλαμπο λόγω του χιονιού τοπίο να αναμιγνύεται με το γαλάζιο ουρανό και το μπλε χρώμα του Αιγαίου. Μια πανδαισία συναισθημάτων, χρωμάτων, απόκοσμων σκέψεων, ξεγνοιασιάς και απόλυτης αρμονίας μεταξύ των τριών αυτών ανδρών και του φυσικού περιβάλλοντος. Επιστρέφοντας στην κορυφή Σκάλα, όπου και τελειώνει το αναρριχητικό τμήμα της διαδρομής τους, οι τρεις άνδρες περιχαρείς για την πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή της Ελλάδας, έβαλαν τα σκι στα πόδια τους και πραγματοποίησαν την πρώτη κατάβαση με σκι στον Όλυμπο από την κορυφή Σκάλα (2866μ) μέχρι περίπου τη Μονή Σπαρμού η οποία βρίσκεται στο ΝΔ τμήμα του βουνού, ολοκληρώνοντας μια φοβερή μέρα, η οποία τους έκανε έστω και για λίγο να νιώσουν σαν θεοί.

 

 

Περίπου οκτώ δεκαετίες μετά η ίδια προσέγγιση για τη ζωή, η δίψα για περιπέτεια, και αγάπη για το ορεινό περιβάλλον χαρακτηριζόμενη από διαφορετικό εξοπλισμό βρίσκει τον παγκοσμίου φήμης Σλοβένο extreme skier Davo Karnicar (ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος μέχρι σήμερα ο οποίος έχει κατέβει από την κορυφή του Έβερεστ μέχρι την κατασκήνωση βάσης με σκι), τη γυναίκα του Petra, τον εκπαιδευτή χιονοδρομίας και ορειβατικού σκι Γιώργο Κλαουδάτο, τον Εκπαιδευτή ορειβασίας και αναρρίχησης, Οδηγό Ελληνικών Βουνών, μέλος και κινηματογραφιστή της πρώτης επιτυχημένης Ελληνικής αποστολής στο Έβερεστ Παύλο Τσιαντό μαζί με τον εικονολήπτη και αναρριχητή Χρήστο Τσούτσια να επαναλαμβάνουν την ίδια διαδρομή με τα σκι τους και περνώντας από την κορυφή του Αγίου Αντωνίου (2817 μέτρα) όπου κατά την αρχαιότητα βρισκόταν ο ναός του Ακραίου Διός (πόσο επίκαιρο, πέντε ακραίος ορειβάτες διαβαίνοντας από ναό ενός ακραίου Θεού) το απόγευμα της 11ης Απριλίου να κάθονται στην κορυφή του Ολύμπου βιώνοντας λίγο ή πολύ τα ίδια συναισθήματα με τους Dorier, Νάτση και Ιωαννίδη. Ο άνθρωπος, ο ουρανός, το χιόνι, η θάλασσα και η απογείωση των συναισθηματικών φαντασιώσεων. Μία κατάσταση για την οποία όσο και να πληρώσει κάποιος δεν θα τη βιώσει ποτέ. Μία κατάσταση που προσφέρεται δωρεάν και ποικιλοτρόπως σε όσους αρέσκονται να συναναστρέφονται με το φυσικό περιβάλλον, συναναστροφή η οποία προϋποθέτει ότι για την επίτευξη κάποιου στόχου πρέπει ο ορειβάτης ανέβει στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να μπορεί έμπρακτα να κατεβάσει το βουνό στα μέτρα του…νοοτροπία που κυριάρχησε κατά κόρον στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλά κάποιοι έχουν βαλθεί να την αλλάξουν για το κοινό καλό..

 

 

 

Τι άλλαξε στα 81 αυτά χρόνια;

Μήπως ανακαλύψαμε πάλι τον τροχό;

 

Η ελληνική πραγματικότητα κατά την τελευταία τριακονταετία όσον αφορά την ανάπτυξη του χειμερινού ορεινού τουρισμού περιοριζόταν σε ένα και μόνο προορισμό. Τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας μας, και τις αντίστοιχες τουριστικές μονάδες σε κοντινή απόσταση από αυτά. Σε αρκετές των περιπτώσεων χειμερινοί τουριστικοί προορισμοί έγιναν πόλοι έλξης πρωτίστως Ελλήνων αλλά και ξένων τουριστών, με τους πρώτους να δίνουν έμφαση στις πολυτελείς τουριστικές υποδομές (βλέπε Ζαγόρια) και τους δεύτερους να παραβλέπουν την πολυτέλεια προσβλέποντας κυρίως στην ιστορία και τη φυσική ομορφιά των τόπων αυτών. Κάποιοι λίγοι ξένοι τουρίστες κατά τους χειμερινούς μήνες είδαν και μια νέα δυναμική στην Ελληνική ύπαιθρο. Αναβάσεις και καταβάσεις με σκι σε βουνά που δεν υπήρχαν αναβατήρες και οργανωμένες υποδομές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από τη δεκαετία του 1980 κυκλοφόρησε από Γάλλους λάτρεις των Ελληνικών βουνών ένα μικρός οδηγός με τίτλο “Ski Randonee en Grece”, ο οποίος περιλάμβανε καταβάσεις από πλαγιές της Τύμφης, του Σμόλικα, του Ολύμπου, της Γκιώνας και του Παρνασσού. Οι Γάλλοι και γενικότερα ξένοι χιονοδρόμοι επισκέπτονταν τα Ελληνικά βουνά γιατί θεωρούσαν και θεωρούν ακόμα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι υπάρχουν μέρη στην ορεινή Ελλάδα που στερούνται υποδομών σε αντίθεση με τις Άλπεις όπου τα συρματόσχοινα από τα τελεφερίκ και τα ελικόπτερα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια απόλυτης ηρεμίας και ταύτισης με το φυσικό περιβάλλον. Την ίδια εποχή κάποιοι λίγοι Έλληνες ακολουθούσαν την τάση που έφεραν οι ξένοι ορειβάτες/χιονοδρόμοι και άρχισαν να βγαίνουν εκτός των ορίων των χιονοδρομικών κέντρων πραγματοποιώντας καταβάσεις στις παρθένες πλαγιές των Ελληνικών βουνών χωρίς να έχουν την ανάγκη ανάβασης με μηχανικά μέσα.

 

 

Όπως και στην περίπτωση της πρώτης ανάβασης στην κορυφή του Ολύμπου, οι ξένοι ήρθαν και είδαν την ομορφιά και αξία του Ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος αφήνοντας εμάς τους ντόπιους να ακολουθούμε.

 

Για τα δεδομένα της μικρής μας χώρας ο αριθμός των χιονοδρόμων που απολαμβάνουν τις πίστες των οργανωμένων χιονοδρομικών κέντρων (21 στο σύνολο!) είναι σχετικά μεγάλος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, γεγονός που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σχετίζεται με την πραγματικότητα της προβληματικής βιωσιμότητας των περισσοτέρων εξ’ αυτών.

 

Την τελευταία δεκαετία και μετά την ευρεία διάδοση της τόσο της αναρρίχησης όσο και της χειμερινής ορειβασίας στη χώρα μας στην οποία συνέβαλαν σημαντικά η ανάδειξη της Καλύμνου ως παγκόσμιος προορισμός αναρρίχησης βράχου αλλά και η πρώτη επιτυχημένη Ελληνική αποστολή στην κορυφή του κόσμου, το Έβερεστ το έτος 2004, η παραδοσιακή αντίληψη για τη χειμερινή ψυχαγωγία των Ελλήνων στη φύση άρχισε να αλλάζει σε ένα σεβαστό βαθμό μιας και αρκετός κόσμος ξεκίνησε να μαθαίνει τα μυστικά του χειμερινού βουνού μέσα από τις οργανωμένες σχολές της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης.

 

Επειδή όμως η χειμερινή ορειβασία στην ευρύτερη της μορφή (χειμερινές αναβάσεις σε κορυφές ή και τεχνικές αναβάσεις με τη χρήση σκοινιών και αναρριχητικού εξοπλισμού) και η χιονοδρομία έχουν ως κοινό μέσο έκφρασης το χιονισμένο πεδίο, αναδείχθηκε μέσα σε αυτά τα χρόνια μια νέα δραστηριότητα που συνδυάζει, ή πρέπει τουλάχιστον να συνδυάζει την ηθική και τις γενικές γνώσεις της ορειβασίας (καθαρό περιβάλλον, γνώσεις καιρού, αξιολόγηση επικινδυνότητας πεδίου και χιονιού – πχ χιονοστιβάδες- επίγνωση αντικειμενικών κινδύνων) με την ικανότητα κατάβασης χιονισμένων πλαγιών διαφόρου κλίσεις και ποιότητας χιονιού, στην οποία υπερτερούν κατά κανόνα οι αθλητές και λάτρεις της παραδοσιακής χιονοδρομίας.

 

 

 

 

Και το όνομα αυτού “Ορειβατικό Σκι”.

Η απόλυτη ελευθερία των χειμερινών δραστηριοτήτων.

 

 

Το ορειβατικό σκι αποτελεί την εμβρυακή μορφή χιονοδρομίας η οποία εκκολάφθηκε στις Βόρειες χώρες του πλανήτη (Σκανδιναβικές χώρες, Καναδάς, Αλάσκα, Ρωσία, κλπ) για καθαρά λόγους μετακίνησης των τοπικών κοινωνιών, βασιζόμενη στην απλή ιδέα ότι με την προσάρτηση κατάλληλων υλικών κάτω από τα χιονοπέδιλα (επονομαζόμενες ως φώκιες, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά ταινίες με σχήμα όμοιο με αυτό του χιονοπέδιλου και αποτελούμενες από συνθετικό τρίχωμα οι οποίες επιτρέπουν την κίνηση του χιονοπέδιλου προς τα εμπρός, εμποδίζοντας την ολίσθηση προς τα πίσω λόγω φοράς του συνθετικού τριχώματος) και την προσωρινή απελευθέρωση του πίσω τμήματος της δέστρας από το χιονοπέδιλο (η δέστρα βέβαια κλειδώνει όταν αρχίζει η κατάβαση), ο καθένας μπορεί να ανέβει σε μια ομαλή ή και απότομη κορυφή και να πραγματοποιήσει όμορφες καταβάσεις σε πλαγιές της αρεσκείας και ικανότητας του, προσδίδοντας με τον τρόπο αυτόν μια ολοκληρωμένη απόχρωση στην επαφή του ανθρώπου με το ορεινό περιβάλλον το χειμώνα.

 

Το ορειβατικό σκι υπάρχει στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, αλλά η μόνη οργανωμένη μορφή του, μέχρι πρότινος ήταν η αγωνιστική του μορφή και όσοι μυήθηκαν σε αυτό τις τελευταίες δεκαετίες ήταν κυρίως ως αθλητές των διάφορων ορειβατικών συλλόγων που λάμβαναν μέρος στους αγώνες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ).

 

 

Η φετινή χρονιά είναι μια ιδιαίτερη χρονιά όσον αφορά την ανάδειξη του ορειβατικού σκι σε όλες του τις μορφές (αγωνιστική, τουριστική και ακραίες καταβάσεις), τόσο στον Όλυμπο όσο και στην Ελλάδα γενικότερα. Στα πλαίσια της ανάδειξης του ορειβατικού σκι στην Ελλάδα ως την πιο ολοκληρωμένη αλλά και οικονομικά προσιτή δραστηριότητα το χειμώνα στη χώρα μας, από τις αρχές Απρίλη μέχρι και το φετινό Πάσχα έλαβαν χώρα στον Όλυμπο δύο σημαντικές εκδηλώσεις υπό την αιγίδα της ΕΟΟΑ. Η πρώτη εκδήλωση αφορούσε τον πρώτο open αγώνα ορειβατικού σκι, στον οποίο έλαβαν χώρα και αθλητές χωρίς αγωνιστικό δελτίο, ενώ η δεύτερη αφορούσε την επίσκεψη του Davo Karnicar στον Όλυμπο με απώτερο σκοπό την αξιολόγηση του ευρύτερου πεδίου ως ένα μελλοντικό κέντρο ορειβατικού σκι.

 

Όσοι αγωνίστηκαν στον αγώνα open ορειβατικού σκι που έλαβε χώρα την πρώτη του Απρίλη είχαν να εκφραστούν με τα καλύτερα λόγια τόσο για τη διοργάνωση, όσο και για τον διασκεδαστικό χαρακτήρα της εν λόγω διοργάνωσης, μιας και που όλοι οι συμμετέχοντες απόλαυσαν τις καταβάσεις τις επιλεχθείσας διαδρομής με σύμμαχο τον υπέροχο ανοιξιάτικο καιρό.

 

 

Ο Davo Karnicar γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου του 1962 στο Zgornje Jezersko της Σλοβενίας, βρέθηκε προ εκπλήξεων στον Όλυμπο μιας και όπως ομολόγησε κατά την πρόσβαση του από τις Βρυσοπούλες προς το Οροπέδιο των Μουσών δεν περίμενε να αντικρίσει μία τόσο δραματική μεταβολή στη μορφολογία του τοπίου, το οποίο εναλλάσσεται δραματικά μεταξύ του ομαλού αναγλύφου στο νοτιοδυτικό τμήμα και των απότομων ορθοπλαγιών στο βορειανατολικό τμήμα του Θεϊκού Βουνού.

 

“Υποτίμησα τόσο την διάρκεια της ανάβασης, όσο και το εξαιρετικά απότομο πεδίο, ιδεατό για ακραίες καταβάσεις” που είναι κυρίως καταβάσεις της αρεσκείας του.

 

Η καταβάσεις του Davo Karnicar με σκι από το Θρόνο του Δία και άλλες απότομες πλαγιές του Ολύμπου τον έκαναν να ομολογήσει ότι δεν περίμενε ποτέ Απρίλιο μήνα να απολαμβάνει σκι στην Ελλάδα με σχετικά καλή ποιότητα χιονιού και να κατεβαίνει πλαγιές με φόντο τον ουρανό και τη θάλασσα. Μαζί με τον Davo στο Βουνό των Θεών βρέθηκαν και αρκετοί φίλοι του ορειβατικού σκι προερχόμενοι τόσο από τον ορειβατικό όσο και από τον χιονοδρομικό χώρο. Αυτό που έγινε τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας στο Οροπέδιο των Μουσών ήταν άνευ προηγουμένου. Καταβάσεις από απότομες πλαγιές, άλματα πάνω από τα βράχια πάντα με σύνεση προς το φυσικό περιβάλλον. Από την εποχή του Χρήστου Κάκκαλου και των πρώτων αναβάσεων στην εποχή των πρώτων καταβάσεων από τα πιο απίθανα τμήματα του Ολύμπου. Η ιστορία του Ολύμπου συνεχίζεται να γράφεται από διαφορετικούς ανθρώπους που μοιράζονται κοινά ιδανικά με τους πρωτοπόρους κάθε είδους. Την αγάπη για τη ζωή, την αγάπη και το σεβασμό για τη φύση και τη θέληση για τη διατήρηση της φλόγας του Προμηθέα που υπάρχει στη ψυχή του κάθε θνητού…άσχετα με το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα.

 

 

Μετά την επίσκεψη του στον Όλυμπο και κατά την παρουσίαση της ταινίας του στην Καλαμπάκα των Μετεώρων το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, ταινία που αφορά την κατάβαση του με σκι από την ψηλότερη κορυφή της κάθε ηπείρου, ο Davo ανέφερε χαρακτηριστικά στο κοινό:

“Μην καταστρέψετε το βουνό-έμβλημα της χώρας σας. Ο Όλυμπος όχι μόνο δεν χρειάζεται χιονοδρομικό κέντρο αλλά περισσότερη προσπάθεια ανάδειξης του ως ένα από τα καλύτερα κέντρα ορειβατικού σκι στην Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.”

 

Απόψεις που δεν ανήκουν μόνο στο Σλοβένο παγκοσμίου εμβέλειας ακραίου ορειβάτη και χιονοδρόμου. Η επίσης παγκοσμίου φήμης extreme skier Eva Walkner από το Salzburg της Αυστρίας επισκέφτηκε τον Όλυμπο το 2010 και είχε παρόμοια άποψη για το Βουνό των Θεών:

“It all has to do with very serious alpine terrain, similar to the Alps but without machinery. I feel really privileged to be skiing on this virgin mountain. I still cannot believe skiing in spring so close to the sea…it is the amazing Greek reality”.

 

 

Ενώ ο Γάλλος Christophe Moulin πρώην διευθυντής της Εθνικής Γαλλικής Σχολής Σκι και Αλπινισμού (ENSA) και παγκοσμίου φήμης ορειβάτης και σκιέρ με πολλές πρώτες αναβάσεις σε Άλπεις και Ιμαλάϊα εξέφρασε την άποψη ότι:

“Αυτό είναι πραγματικό βουνό! Ο Όλυμπος αποτελεί τη Μέκκα του ορεινού τρεξίματος, της πεζοπορίας, της αναρρίχησης και του ορειβατικού σκι στην Ελλάδα. Μην τον πειράξετε, ώστε να τον χαρούν και οι επόμενες γενιές όπως τον αντίκρισαν οι κάθε είδους πρωτοπόροι”

 

Πράγματι, εάν αναλογιστεί κανείς ότι το δυτικό τμήμα του βουνού, όπου και εξελίχθηκε ο πρόσφατος αγώνας ορειβατικού σκι και χαρακτηρίζεται από σχετικά ομαλές κλίσεις αποτελεί ιδεατό μέρος για σχολές αρχαρίων ορειβατικού σκι και καταβάσεις στις σχετικά ομαλές και ασφαλείς (ασφαλείς πάντα στα πλαίσια της γνώσης και σωστής αξιολόγησης) πλαγιές του Ολύμπου από τον καθένα που έχει μια σχετική εμπειρία, ενώ το ανατολικό τμήμα του βουνού πλέον αποτελεί ένα παγκόσμιο προορισμό ορειβατικού και κυρίως extreme ski, τότε δεν έχουμε παρά να διαφυλάξουμε το Ολύμπιο περιβάλλον ως ένα εθνικό σύμβολο ανάδειξης του ορειβατικού σκι: μιας δραστηριότητας που στα πλαίσια της γενικότερης ανθρώπινης ηθικής και αγάπης για τη φύση δεν αφήνει τίποτα στο περιβάλλον παρά μόνο γραμμές πάνω στο χιόνι που δημιουργήθηκαν από την επαφή του ανθρώπου με το χιόνι, επαφή που στην περίπτωση του Ολύμπου και άλλων Ελληνικών βουνών πλαισιώνεται τις καθαρές ημέρες από ένα γαλάζιο ουρανό και μία ατελείωτη θέα προς τη μπλε μας θάλασσα.

 

Ως τρόπος διαφυγής από τα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι μόνο κατά τη χειμερινή περίοδο το ορειβατικό σκι μετά από κατάλληλη γνώση και εξοικείωση με το χειμερινό περιβάλλον, μπορεί να πραγματοποιηθεί σε περιοχές με επαρκή χιονοκάλυψη και για χρονικά διαστήματα πολύ μεγαλύτερα αυτών της λειτουργίας των οργανωμένων χιονοδρομικών κέντρων. Είναι μια δραστηριότητα πιο πλήρης από μία ημέρα χιονοδρομίας σε ένα χιονοδρομικό κέντρο χωρίς αναμονές στις ουρές των αναβατήρων και σαφώς πιο οικονομική. Επίσης, το ορειβατικό σκι μπορεί να έχει τη μορφή διάσχισης (πχ από ένα συγκεκριμένο σημείο – πχ ορεινό χωριό - μέχρι ένα άλλο), ή τη μορφή ανάβασης και επικείμενης κατάβασης (πχ. ανάβαση μέχρι μία κορυφή, ή μία συγκεκριμένη τοποθεσία με απώτερο σκοπό την απόλαυση της κατάβασης).

 

 

Για όσους έχουν ανησυχίες αθλητικού ευγενή ανταγωνισμού με τον εαυτό τους αλλά και με συναθλητές τους γενικότερα, υπάρχουν και οι αγώνες ορειβατικού σκι που διοργανώνονται από διάφορους τοπικούς συλλόγους της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ). Βέβαια, σημαντική προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω αποτελεί η επαρκής γνώση και εμπειρία τόσο στην χιονοδρομία, όσο και στην ορειβασία. Η εμπειρία και γνώση για καταβάσεις με σκι σε κάθε είδους χιονισμένη πλαγιά αρχής γινομένης των πιστών των χιονοδρομικών κέντρων αποκτώνται μέσω της διδασκαλίας ενός αρχαρίου από τις οργανωμένες και αναγνωρισμένες σχολές σκι που βρίσκονται σε όλα τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας μας. Επιπλέον, οι βασικές αρχές ασφαλείας και τεχνικές αξιολόγησης του πεδίου που χαρακτηρίζουν κάθε την ορειβατική εξόρμηση τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα αποκτώνται με τη σειρά τους μέσα από τις σχολές αρχαρίων των ορειβατικών συλλόγων της χώρας μας.

 

Εάν δεχτούμε ότι η πεζοπορία αποτελεί την πιο διαδεδομένη υπαίθρια δραστηριότητα του ορεινού τουρισμού της χώρας μας κατά τους θερινούς μήνες, τότε το ορειβατικό σκι δύναται να αποτελέσει την πιο διαδεδομένη δραστηριότητα κατά τη χειμερινή περίοδο, χάρις στη δυσδιάστατη φύση του: την ορειβατική και τη χιονοδρομική. Όσον αφορά στόχους και προορισμούς, εδώ ισχύει το δίκαιο του βουνού “Ο καθένας παίρνει όσο θέλει, δεν υπάρχει διαιτητής ή προπονητής να αποτρέψει κάποιον από κάτι επικίνδυνο παρά μόνο ο εαυτός σου. Υπέρμετροι στόχοι και προσδοκίες στο βουνό δεν πραγματοποιούνται σχεδόν ποτέ.”

 

 

Ή όπως το έθεσε καλύτερα ο Davo Karnicar “Για να πετύχεις μία μικρή προσωπική κατάκτηση στο βουνό πρέπει το σώμα και το μυαλό να είναι απολύτως εναρμονισμένα. Όταν ένα από τα δύο υπερτερεί του άλλου τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.”

 

Το 1913 ο Fred Boissonnas μετά από την πρώτη επιτυχημένη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου είχε πει για την Ελλάδα του τότε:

“Εκεί που οι άλλοι βλέπανε ερείπια από μάρμαρα, εμείς βλέπαμε έναν ζωντανό πολιτισμό και τους ανθρώπους του”.

 

Πολιτισμός και άνθρωποι μπορεί να είχαν χαθεί τις τελευταίες δεκαετίες στο βωμό του εύκολου κέρδους και της επακόλουθης πρόσκαιρης μεν αλλά πλασματικής δε οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας, αλλά οι καιροί απαιτούν να επαναπροσδιορίσουμε κάποιες αξίες της σύγχρονης ζωής μας και να την κοιτάξουμε με ένα πιο αληθινό μάτι. Για τους λάτρεις της χιονοδρομίας, του ορεινού περιβάλλοντος και της ορειβασίας, το ορειβατικό σκι αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ρεαλιστική και ολοκληρωμένη προσέγγιση ώστε να απολαύσει κάποιος το χειμερινό τοπίο στην απλούστερη του μορφή και μέσω της επαφής αυτής να διαφοροποιηθεί σωματικά και ψυχικά. Αγάπη και προστασία για το φυσικό περιβάλλον, ανάβαση χωρίς τεχνητά μέσα και απολαυστική κατάβαση, η οποία πάντα κρατάει πολύ λίγο σε σχέση με την ανάβαση.

 

 

Το ορειβατικό σκι ως μία χειμερινή αθλητική και ψυχαγωγική δραστηριότητα, αλλά και ως μία σύγχρονη προσέγγιση της ζωής γενικότερα τείνει να διαψεύσει κάποιους προφητικούς ποιητές όπως ο Νίκος Δήμου ο οποίος πριν κάποια χρόνια έγραφε:

“Κάπου μέσα μας πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε να ζούμε σε έναν τόσο ωραίο τόπο. Και προσπαθούμε να τον φέρουμε «στα μέτρα μας». Στο επίπεδο μας. Έτσι τον χτίζουμε με τσιμέντο και τον γεμίζουμε με σκουπίδι.”

 

Αντί να φέρουμε την Ελληνική φύση στα μέτρα μας ας σηκωθούμε στο δικό της ανάστημα από όλες τις απόψεις…δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

 

 

 

 

μεταφορά από το νήμα και πηγή το mountain action

Edited April 19, 2012 by madskier

[over-poulover 7,010]

http://www.youtube.com/watch?v=O_9qhEhx8us

 

Παρνασσός, αγωνιστική περίοδος 2012-13

[Olga 6,796]

η Elan - Κλαουδατος θα βγαλει και αλλα βιντεακια. stay tuned!

[NEKLEK 16]

Πραγματικά το κάτι άλλο... και από τις περιγραφές πιο πάνω , τι να πώ.... απίστευτες...

[powda 1,338]

Σεβασμός για αυτό που κάνουν αυτοί οι αθλητές ... μπράβο τους! Απίστευτες εικόνες από τα 3-5 Πηγάδια

 

http://www.youtube.com/watch?v=01MmHg6bhNE

[pka 1,145]

Με αφορμή μια πρόσφατη ανάρτηση, χάζευα αυτό το περσινό (αλλά πάντα επίκαιρο) θέμα και είπα να κάνω κάποια σχόλια στο κείμενο του Μιχάλη Στύλλα για το ορειβατικό σκι στην Ελλάδα.

 

 

Τον Αύγουστο του 2013 θα γιορτάζονται τα 100 χρόνια από την πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα ή Πάνθεον με υψόμετρο 2918 μέτρα, από τους εκ Λιτοχώρου κυνηγό, υλοτόμο και μετέπειτα οδηγό του Ολύμπου Χρήστο Κάκκαλο και τους Ελβετούς ορειβάτες Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy.

…

Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή της Ελλάδας από έναν Έλληνα και δύο φιλέλληνες Ελβετούς (σημ. ο Fred Boissonnas ήταν ένας παγκοσμίου φήμης φωτογράφος από τη Γενεύη, οι εκθέσεις του οποίου είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και ο Daniel Baud-Bovy κατά την επίσκεψη του στον Όλυμπο ήταν διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης), σήμανε την έναρξη μιας εποχής κατά την οποία η ορειβασία η αναρρίχηση και η χιονοδρομία στην Ελλάδα έκαναν τα πρώτα τους βήματα.

Η επαφή των Μπουασονά και Μπω-Μποβύ με την ελλάδα ούτε ξεκινούσε το 1913 με το Όλυμπο ούτε σταμάτησε εκεί.

O Μπουασονά (ένας από τους σημαντικώτερους φωτογράφους του 20^ου αιώνα) ξεκινώντας από το 1903 και για τρεις δεκαετίες, γύρισε την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη φωτογραφίζοντας τη γη και τους ανθρώπους της. Συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα του μεσοπόλεμου καθώς και στην εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20^ο αιώνα.

Ο στενός του φίλος και συνταξιδιώτης Μπω-Μποβύ, διευθυντής της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης, φιλέλληνας παλαιάς κοπής, κληροδότησε την αγάπη του για τη πατρίδα μας στον γυιό του Σαμουέλ Μπω-Μποβύ ο οποίος ήταν φιλόλογος, νεοελληνιστής, αλλά και αρχιμουσικός, εθνομουσικολόγος. Ο Σαμουέλ Μπω-Μποβύ αναδείχτηκε σε μεγάλη μορφή της Ελληνικής Μουσικής και χαρακτηρίστηκε Νέστορας και θεμελιωτής της εθνομουσικολογίας στη χώρα μας.

 

 

Ο άνθρωπος, ο ουρανός, το χιόνι, η θάλασσα και η απογείωση των συναισθηματικών φαντασιώσεων. Μία κατάσταση για την οποία όσο και να πληρώσει κάποιος δεν θα τη βιώσει ποτέ. Μία κατάσταση που προσφέρεται δωρεάν και ποικιλοτρόπως σε όσους αρέσκονται να συναναστρέφονται με το φυσικό περιβάλλον, συναναστροφή η οποία προϋποθέτει ότι για την επίτευξη κάποιου στόχου πρέπει ο ορειβάτης ανέβει στο ύψος των περιστάσεων χωρίς να μπορεί έμπρακτα να κατεβάσει το βουνό στα μέτρα του…νοοτροπία που κυριάρχησε κατά κόρον στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αλλά κάποιοι έχουν βαλθεί να την αλλάξουν για το κοινό καλό..

…

Το ορειβατικό σκι ως μία χειμερινή αθλητική και ψυχαγωγική δραστηριότητα, αλλά και ως μία σύγχρονη προσέγγιση της ζωής γενικότερα τείνει να διαψεύσει κάποιους προφητικούς ποιητές όπως ο Νίκος Δήμου ο οποίος πριν κάποια χρόνια έγραφε:

“Κάπου μέσα μας πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε να ζούμε σε έναν τόσο ωραίο τόπο. Και προσπαθούμε να τον φέρουμε «στα μέτρα μας». Στο επίπεδο μας. Έτσι τον χτίζουμε με τσιμέντο και τον γεμίζουμε με σκουπίδι.”

 

Αντί να φέρουμε την Ελληνική φύση στα μέτρα μας ας σηκωθούμε στο δικό της ανάστημα από όλες τις απόψεις…δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

Απόψεις που ακούγονται αιρετικές. Ιδίως στην Ελλάδα της κρίσης όπου η ισοπέδωση των πάντων στο όνομα της «ανάπτυξης» είναι το σύνθημα της ημέρας. Να μη λέω πολλά, τα ξέρετε.

 

 

…

Κάποιοι λίγοι ξένοι τουρίστες κατά τους χειμερινούς μήνες είδαν και μια νέα δυναμική στην Ελληνική ύπαιθρο. Αναβάσεις και καταβάσεις με σκι σε βουνά που δεν υπήρχαν αναβατήρες και οργανωμένες υποδομές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από τη δεκαετία του 1980 κυκλοφόρησε από Γάλλους λάτρεις των Ελληνικών βουνών ένα μικρός οδηγός με τίτλο “Ski Randonee en Grece”, ο οποίος περιλάμβανε καταβάσεις από πλαγιές της Τύμφης, του Σμόλικα, του Ολύμπου, της Γκιώνας και του Παρνασσού. Οι Γάλλοι και γενικότερα ξένοι χιονοδρόμοι επισκέπτονταν τα Ελληνικά βουνά γιατί θεωρούσαν και θεωρούν ακόμα πολύ σημαντικό το γεγονός ότι υπάρχουν μέρη στην ορεινή Ελλάδα που στερούνται υποδομών σε αντίθεση με τις Άλπεις όπου τα συρματόσχοινα από τα τελεφερίκ και τα ελικόπτερα δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια απόλυτης ηρεμίας και ταύτισης με το φυσικό περιβάλλον. Την ίδια εποχή κάποιοι λίγοι Έλληνες ακολουθούσαν την τάση που έφεραν οι ξένοι ορειβάτες/χιονοδρόμοι και άρχισαν να βγαίνουν εκτός των ορίων των χιονοδρομικών κέντρων πραγματοποιώντας καταβάσεις στις παρθένες πλαγιές των Ελληνικών βουνών χωρίς να έχουν την ανάγκη ανάβασης με μηχανικά μέσα.

 

Όπως και στην περίπτωση της πρώτης ανάβασης στην κορυφή του Ολύμπου, οι ξένοι ήρθαν και είδαν την ομορφιά και αξία του Ελληνικού φυσικού περιβάλλοντος αφήνοντας εμάς τους ντόπιους να ακολουθούμε.

Χμμμ… Να πω εντελώς λάθος; Με εξαιρεση κάποιες ελάχιστες εμβληματικές αναβάσεις (τη πρώτη ανάβαση στον Μύτικα, τη διαδρομή του Κόμιτσι στο Στεφάνι και ίσως κάποια ακόμη που μου ξεφεύγει) σε καμμία περίπτωση οι ντόπιοι δεν ακολούθησαν τους ξένους. Αντίθετα άνοιξαν δρόμους και ήταν αυτοί που κάλεσαν κάποιους ξένους να γνωρίσουν από κοντά τη πατρίδα μας και να αφήσουν κι αυτοί το σημάδι τους στα βουνά μας.

Σε ότι αφορά το ορειβατικό σκι, η εικόνα που παρουσιάζει το κείμενο, ότι δηλαδή ήταν άγνωστο μέχρι τη δεκαετία 80 και μόνο κάποιοι ξένοι ανέβαιναν με τα σκι στα βουνά μας που μας τα γνώρισαν με τα βιβλία τους (!), να πω ότι δεν είναι όπως τα έζησα εγώ και όπως μου τα διηγήθηκαν οι παλιότεροι.

Πράγματι μέχρι τα τέλη του 70 λίγοι ήταν οι ορειβάτες που φόραγαν τα σκι τους για να ανέβουν στο βουνό. Τα σκι ήταν «γι’ αυτούς που κουνάν’ τους κώλους τους». Αλλά παρόλα αυτά, αυτοί οι λίγοι δεν ήταν και ασήμαντοι. Ορειβάτες σαν τον Κότταρη, τον Ιδοσίδη, τον Ζαφειρόπουλο και άλλους ακόμη παλιότερους, διέσχιζαν τα βουνά μας απ’ άκρη σ’ άκρη και ήταν αυτοί που τα γνώρισαν στους ξένους και τους συνόδευσαν σε αυτά. Από τα τέλη του 70 εμφανίζεται και η νεώτερη γενιά ορειβατών που κάνουν συστηματικά ορειβατικό σκι παρακολουθώντας σχολές στο εξωτερικό και οργανώνοντας ανάλογες σχολές στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους ο Τσουκιάς, ο Καραγιάννης, το τρίο Αδαμακόπουλος-Ματσούκα-Χατζηβαρσάνης, πλήθος βορειοελλαδίτες που δεν τους θυμάμαι πια (θυμάμαι τον Τσιλογιώργη από τη Καβάλα). Από το 80 και μετά το ορειβατικό σκι βρίσκεται σε συνεχή άνοδο και βρίσκεται σταθερά, τουλάχιστον ως προοπτική, στη σκέψη όλων όσοι ανεβαίνουν στα βουνά. Η εικόνα επιβεβαιώνεται και με τη διαθεσιμότητα στην Ελλάδα υλικών ορειβατικού σκι, σε αρκετή ποικιλία και σε αρκετά καταστήματα μάλιστα. Μιλάμε πάντα για το «τουριστικό» ορειβατικό σκι και όχι για το αγωνιστικό το οποίο άρχισε να αναπτύσεται λίγα χρόνια αργότερα, σχεδόν ταυτόχρονα με τη καθιέρωση του αθλήματος στο εξωτερικό

 

 

Το ορειβατικό σκι υπάρχει στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια, αλλά η μόνη οργανωμένη μορφή του, μέχρι πρότινος ήταν η αγωνιστική του μορφή και όσοι μυήθηκαν σε αυτό τις τελευταίες δεκαετίες ήταν κυρίως ως αθλητές των διάφορων ορειβατικών συλλόγων που λάμβαναν μέρος στους αγώνες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ).

Η φετινή χρονιά είναι μια ιδιαίτερη χρονιά όσον αφορά την ανάδειξη του ορειβατικού σκι σε όλες του τις μορφές (αγωνιστική, τουριστική και ακραίες καταβάσεις), τόσο στον Όλυμπο όσο και στην Ελλάδα γενικότερα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό που αναφέρεται πιο πάνω, ότι δηλαδή «η μόνη οργανωμένη μορφή του ορειβατικού σκι στην Ελλάδα, μέχρι πρότινος ήταν η αγωνιστική του μορφή» είναι εντελώς ανακριβές. Ίσχυε ακριβώς το αντίθετο, με τους αγώνες να αφορούν μια εξαιρετικά περιορισμένη ομάδα ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ξένοι και αποκομένοι τόσο από το ορειβατικό όσο και από το χιονοδρομικό γίγνεσθαι. Πάρα πολλοί από αυτούς προέρχονταν από το τρέξιμο και η σημαντικώτερη επαφή τους με το βουνό ήταν το trail running. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που έκαναν ορειβατικό σκι (που δεν ήταν λίγοι) δεν είχαν καμμία σχέση με τους αγώνες και φυσικά δεν περίμεναν φέτος να έρθει o Davo Karnicar για να μάθουν ότι μπορεί κανείς να ανέβει στο Σκολιό ή να κατέβει το λούκι του Μύτικα με τα σκι του.

 

 

Βέβαια, σημαντική προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω αποτελεί η επαρκής γνώση και εμπειρία τόσο στην χιονοδρομία, όσο και στην ορειβασία. Η εμπειρία και γνώση για καταβάσεις με σκι σε κάθε είδους χιονισμένη πλαγιά αρχής γινομένης των πιστών των χιονοδρομικών κέντρων αποκτώνται μέσω της διδασκαλίας ενός αρχαρίου από τις οργανωμένες και αναγνωρισμένες σχολές σκι που βρίσκονται σε όλα τα χιονοδρομικά κέντρα της χώρας μας. Επιπλέον, οι βασικές αρχές ασφαλείας και τεχνικές αξιολόγησης του πεδίου που χαρακτηρίζουν κάθε την ορειβατική εξόρμηση τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα αποκτώνται με τη σειρά τους μέσα από τις σχολές αρχαρίων των ορειβατικών συλλόγων της χώρας μας.

Φοβάμαι ότι όταν μια δραστηριότητα αρχίζει να γίνεται περισσότερο δημοφιλής, τείνουμε να ξεχνάμε τους κανόνες. Να θυμίσω λοιπόν πως το ορειβατικό σκι και ιδίως το «τουριστικό» ορειβατικό σκι, είναι πολύ περισσότερο «ορειβατικό» και λιγώτερο «σκι». Δεν αρκεί λοιπόν να αγοράσουμε ένα ζευγάρι φώκιες για να ξεχυθούμε στον Όλυμπο. Χρειάζεται λίγο παραπάνω προσοχή και εκπαίδευση. Για την κακιά ώρα.

[PITBOUL 161]

Στις παραπάνω επισημάνσεις του Παναγιώτη, να συμπληρώσω οτι η πρώτη κατάβαση με σκι απο το λούκι του Μύτικα έγινε απο τους Τρύφωνα Καραχάλιο, Γιάννη Θεοχαρόπουλο και τον μακαρίτη (στο Eiger) Σάκη Δημήτρουλα.

[pka 1,145]

Στις παραπάνω επισημάνσεις του Παναγιώτη, να συμπληρώσω οτι η πρώτη κατάβαση με σκι απο το λούκι του Μύτικα έγινε απο τους Τρύφωνα Καραχάλιο, Γιάννη Θεοχαρόπουλο και τον μακαρίτη (στο Eiger) Σάκη Δημήτρουλα.

 

To 1994

Πριν 19 χρόνια δηλαδή

[Κώστας Πολίτης 1,227]

...

Η εικόνα επιβεβαιώνεται και με τη διαθεσιμότητα στην Ελλάδα υλικών ορειβατικού σκι, σε αρκετή ποικιλία και σε αρκετά καταστήματα μάλιστα. Μιλάμε πάντα για το «τουριστικό» ορειβατικό σκι και όχι για το αγωνιστικό το οποίο άρχισε να αναπτύσεται λίγα χρόνια αργότερα, σχεδόν ταυτόχρονα με τη καθιέρωση του αθλήματος στο εξωτερικό

...

 

@pka πολύ σωστά όσα γράφεις , μόνο μια (ασήμαντη) παρατήρηση / διαφωνία εδώ.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με εξοπλισμό ορειβατικού σκι .

Ίσως υπήρχαν παλιά (Κομίνης , Πίνδος )...τουλάχιστον δεν υπάρχουν πλέον ή αν υπάρχουν έχουν ελλιπή ή παρωχημένο εξοπλισμό .

Αν ψάξεις αυτή την στιγμή σε όλη την νότια Ελλάδα πχ για φωκιες ή μπότες θα δυσκολευτείς πολύ

Μπορεί να βρείς μια διάσταση σε φώκιες και σπασμένα νούμερα σε ενα τύπο μπότας.

Μάλλον όμως δεν θα εξυπηρετηθείς!

Στην βορεια Ελλάδα δεν ξέρω τι γίνεται..δεν νομίζω όμως να υπάρχουν πολλές επιλογές επίσης.

Ακούγεται ότι οργανωμένος στο "ορειβατικό" είναι μόνο ο Κλαουδάτος και αυτός μόνο στο κατάστημα του Καρπενησίου. Δυστυχώς δεν εχουμε πολλές επιλογές...

 

με την ευκαιρία λίγες φωτό από την νότια Γκιώνα και συγκεκριμένα τις κορυφές "Κοκκινάρι" (1909μ) και Προφήτη Ηλία

ένα Σάββατο του Φλεβάρη.

 

 

 

η κορυφή Ντεβρεντές (ή Νταβρεντές)

 

ο κάμπος των Καρουτών από την κορυφή Κοκκιναρι

 

και τελος η κορυφή Κοκκιναρι όπως φαινεται από κατω..

[wraith 6,406]

@pka πολύ σωστά όσα γράφεις , μόνο μια (ασήμαντη) παρατήρηση / διαφωνία εδώ.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά μαγαζιά με εξοπλισμό ορειβατικού σκι .

Ίσως υπήρχαν παλιά (Κομίνης , Πίνδος )...τουλάχιστον δεν υπάρχουν πλέον ή αν υπάρχουν έχουν ελλιπή ή παρωχημένο εξοπλισμό .

Αν ψάξεις αυτή την στιγμή σε όλη την νότια Ελλάδα πχ για φωκιες ή μπότες θα δυσκολευτείς πολύ

Μπορεί να βρείς μια διάσταση σε φώκιες και σπασμένα νούμερα σε ενα τύπο μπότας.

Μάλλον όμως δεν θα εξυπηρετηθείς!

Στην βορεια Ελλάδα δεν ξέρω τι γίνεται..δεν νομίζω όμως να υπάρχουν πολλές επιλογές επίσης.

Ακούγεται ότι οργανωμένος στο "ορειβατικό" είναι μόνο ο Κλαουδάτος και αυτός μόνο στο κατάστημα του Καρπενησίου. Δυστυχώς δεν εχουμε πολλές επιλογές...

 

Στην Αράχωβα πάντως έχω δει σίγουρα σε 2-3 μαγαζιά εξοπλισμό για (τουριστικό) ορειβατικό (πέδιλα, δέστρες, φώκιες και μπότες).

 

Οι φωτό υπέροχες! Ζηλεύω!

Edited March 7, 2013 by wraith

[mil 8,722]

Τα σκι ήταν «γι’ αυτούς που κουνάν’ τους κώλους τους».

 

Η αλήθεια είναι ότι η αυτή η αναφορά-κάρφωμα για όσους την έλεγαν δεν με ενθουσίασε, όχι γιατί δεν χρησιμοποιείτω (εκφράζοντας από χιούμορ έως έντονα κόμπλεξ), αλλά γιατί το αναμάσημα αναλόγων "διαφορών" (όπως και αυτών ανάμεσα σε "σκιερ-σνοουνμπόρντερ"), στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν παρά μεγιστοποίηση απόψεων ελαχίστων που τους εκθέτουν περισσότερο.

[Ski Alp 71]

Η άνοιξη ήλθε !

Η καλύτερη εποχή για ορειβατικό σκι !

 

δημοσιεύω ένα φρέσκο κείμενο του Μιχάλη Στύλλα ...

 

ραντεβού στις κορφές !!

 

"Ο Αιώνας του Ολύμπου. Από τις εξερευνήσεις στα ρεκόρ

 

Το έτος 2013 ολοκληρώνει τον πρώτο αιώνα παρουσίας των ανθρώπων στις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου. Αυτή η περίοδος φαντάζει απειροελάχιστη μπροστά στη γεωλογική ιστορία της Ολύμπιας γης αλλά έχει πολύ μεγάλο ειδικό βάρος όσον αφορά την εξέλιξη της ορειβατικής, χιονοδρομικής και αναρριχητικής ιστορίας του Ολύμπου και της Ελλάδας γενικότερα. Άσχετα με το πόσο μικρή σε χρόνο και μέγεθος είναι η ταύτιση της ανθρώπινης παρουσίας με το Ολύμπιο περιβάλλον, είναι πλέον βέβαιο ότι όταν το πρωινό της 2^ης Αυγούστου του 1913, οι Χρήστος Κάκκαλος, Frederic Boissonnas και Daniel Baud-Bovy περνούσαν το εκτεθειμένο διάσελο λίγα μέτρα πριν από το ψηλότερο σημείο της Ελλάδας, δεν μπορούσαν να φανταστούν τις συνέπειες και τον αντίκτυπο του γενναίου εγχειρήματος τους στις γενιές που ακολούθησαν.

 

Οι πρώτες δεκαετίες του Αιώνα του Ολύμπου χαρακτηρίστηκαν από αναβάσεις στις ψηλότερες κορυφές χειμώνα και καλοκαίρι με κύριο πρωταγωνιστή το Χρήστο Κάκκαλο, ενώ σύντομα ακολούθησαν οι πρώτες διασχίσεις με ορειβατικά σκι και οι πρώτες εξερευνήσεις των απόκρημνων ορθοπλαγιών του Ολύμπου. Οι αναρριχήσεις των πρωτοπόρων αναρριχητών όπως του Ιταλού E. Comici, των Σλοβένων M. Lipovsek και L. Pipan, των αδερφών H. & S. Demleitner καθώς και η κατάβαση με σκι των Η. Ιωαννίδη, Κ. Νάτση και G. Dorier από την κορυφή του Σκολειού μέχρι τη Μονή Σπαρμού φαντάζουν μέχρι και σήμερα σαν έργα τέχνης έχοντας αποκτήσει κλασσικό status.

 

Από τις πρώτες δεκαετίες των εξερευνήσεων και των πρωτοπόρων κάθε είδους φτάνουμε σήμερα, εκατό χρόνια μετά την πρώτη ανάβαση της κορυφής του Ολύμπου στην εποχή των επιδόσεων. Ο χρόνος έχει αρχίζει και γίνεται σε ολοένα και περισσότερο κόσμο που ασχολείται με το βουνό σε όλες του τις εκφάνσεις (πεζοπορία, αναρρίχηση, ποδήλατο, σκι), βασικό και μετρήσιμο μέγεθος μιας περιήγησης στο βουνό. Άλλοι το θεωρούν τελείως ανόητο να σκαρφαλώνεις με αντίπαλο το ρολόι, να τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς από το Δίον μέχρι το Οροπέδιο των Μουσών και πίσω στο Λιτόχωρο είτε με τα πόδια στην πλάτη, είτε σερνάμενος ή ακόμα να κάνεις πάνω από 2000m ανάβασης με καχεκτικά σκι και να κατεβαίνεις παγωμένες πλαγιές με τρεμάμενα πόδια, με αποτέλεσμα να παίρνουν το χρόνο τους στο βουνό γεμίζοντας όλη την ημέρα τους και άμα ξωμείνουν μέχρι αργά λόγω της πολύς χαλαρότητας περνάνε και τη νύχτα τους κρεμάμενοι σε καμιά ορθοπλαγιά, ή σε καμιά χιονότρυπα τουρτουρίζοντας από το κρύο. Υπάρχουν και πιο ανάμεικτες καταστάσεις που συνήθως θεωρούνται ποιο υγιείς έναντι των δύο αυτών άκρων. Ότι και να ναι, το βουνό είναι ελευθερία και ο καθένας παίρνει όσο θέλει.

 

Εάν και μπαίνουμε στην άνοιξη ο χειμώνας στα ψηλά βουνά καλά κρατεί. Η πλέον πιο ευημερούσα χειμερινή δραστηριότητα των Ελληνικών βουνών, αυτή του ορειβατικού σκι θα γιορτάσει την άνθηση της για άλλη μια φορά στις πλαγιές του Ολύμπου, σηματοδοτώντας και επί της ουσίας την έναρξη των εορτασμών του Πρώτου Αιώνα του Ολύμπου.

 

Ο Μάρτης έχει από όλα και για όλους. Ο δεύτερος ομαδικός αγώνας open ορειβατικού σκι είναι προγραμματισμένος για το τριήμερο την Κυριακή 17 Μάρτη. Καιρού επιτρέποντος θα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για όποιον θέλει να δοκιμάσει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή στον Όλυμπο, ανεξαρτήτου χρόνου διασκεδάζοντας με την παρέα του αλλά προσέχοντας μην το πιάσει η νύχτα.

 

Επίσης, στα τέλη Μάρτη έρχεται στον Όλυμπο ο Γερμανός Αθλητής της Dynafit Benedikt Böhm με σκοπό να πραγματοποιήσει μία γρήγορη ανάβαση και κατάβαση στον Όλυμπο. Από τη θάλασσα στο Μύτικα και πίσω στη θάλασσα, χρησιμοποιώντας ποδήλατο, πόδια και ορειβατικό σκι. Στην περίπτωση αυτή εμείς θα κοιτάμε και ο Bene επί το έργο. Οι γρήγορες αναβάσεις του Bene περιλαμβάνουν κορυφές στις Άλπεις, στις Άνδεις και τα Ιμαλάϊα (http://www.benediktboehm.de/)

 

Τέλος, μιας και μπαίνουμε μια νέα εποχή για τον Όλυμπο, ημερολογιακά τουλάχιστον ανεβάσαμε την ταινία του Χρήστου Τσούτσια “May the Gods Ski with You” στο διαδίκτυο. (http://vimeo.com/55136061)

 

Καλή σας διασκέδαση!

ΜΣ "

[pka 1,145]

Η αλήθεια είναι ότι η αυτή η αναφορά-κάρφωμα για όσους την έλεγαν δεν με ενθουσίασε, όχι γιατί δεν χρησιμοποιείτω (εκφράζοντας από χιούμορ έως έντονα κόμπλεξ), αλλά γιατί το αναμάσημα αναλόγων "διαφορών" (όπως και αυτών ανάμεσα σε "σκιερ-σνοουνμπόρντερ"), στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν παρά μεγιστοποίηση απόψεων ελαχίστων που τους εκθέτουν περισσότερο.

Μιας και μιλάμε σε ιστορικό επίπεδο, δεν φαντάζομαι ότι τέτοιου είδους αναφορές μπορούν να ενοχλήσουν. Και απ' όσα μου έχουν διηγηθεί ούτε τότε ενοχλούσαν. Ας μη ξεχνάμε ότι σημαντικά ονόματα της ορειβασίας (ακόμη και πρόσφατα) δεν έβαζαν σκι στα πόδια τους και πως όταν οι παλιοί κατέβαιναν τη Ζήρεια δεν θεωρούσαν πως έκαναν ορειβατικό σκι. Σκι έκαναν, γιατί αυτό ήταν το σκι πριν τα λιφτ.

Σε καμμία περίπτωση όμως δεν είχα διαπιστώσει κόμπλεξ των μεν για τους δε. Ούτε ανάμεσα στους παλιούς (όπου αυτοί που έκαναν σκι ήταν οι λιγώτεροι) αλλά ούτε και στους νεώτερους (όπου ισχύει το αντίστροφο).

Όταν όμως μου συγκρίνεις αυτούς τους ανθρώπους, με τις "διαφορές" ανάμεσα σε σκιέρ και σνοουμπόρντερ (!) να μου επιτρέψεις να σου πω ότι μιλάς για άλλα μεγέθη και για άλλους ανθρώπους.

[mil 8,722]

Όταν όμως μου συγκρίνεις αυτούς τους ανθρώπους, με τις "διαφορές" ανάμεσα σε σκιέρ και σνοουμπόρντερ (!) να μου επιτρέψεις να σου πω ότι μιλάς για άλλα μεγέθη και για άλλους ανθρώπους.

To μέγεθος του κάθε ανθρώπου δεν εξαρτάται από το τι σκι κάνει, από το αν κάνει σκι ή σνόουμπορντ.

Τελικά το μέγεθος του κάθε ανθρώπου δεν χρειάζεται υπόμνηση, αλλά φαίνεται από μόνο του.

Οι εποχές αλλάζουν, ο χρόνος τρέχει, η τεχνολογία προχωράει. Κάποτε το σκι δεν είχε "παρακλάδια". Κάποτε διαχωρίστηκε σε "σκι πίστας" ή "ορειβατικό σκι" ή ο,τιδήποτε άλλο. Όταν το σκί λοιπόν ήταν ένα, σίγουρα δεν μπορούσαν να ευδοκιμήσουν αντίστοιχες ανεδαφικές εκφράσεις. Αυτά λοιπόν έγιναν όταν τα μεγέθη στα οποία αναφέρεσαι έπαψαν να υπάρχουν. Οπότε τα μεγέθη στα οποία αναφέρεσαι μπορούν να αναπαύονται ήσυχα. Άλλωστε αυτούς που συναναστρεφόμουν μαζί τους και ανέβαιναν στην Ζήρεια που αναφέρεσαι, κοιμόντουσαν ακόμα και το καλοκαίρι με τα σκι δίπλα τους. Και ποτέ δεν χρειάστηκαν την δική μου αναγνώριση, ούτε χρησιμοποιούσαν ανάλογες εκφράσεις.

Edited March 8, 2013 by mil

[Olga 6,796]

[koukos 362]

.

Edited March 27, 2019 by koukos

[over-poulover 7,010]

"Ο Αιώνας του Ολύμπου (μέρος 2o).

Από τη δόξα των αναβάσεων στη μέθη των καταβάσεων."

 

 

Όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα συμβολικά βουνά τα οποία έχουν μία ξεχωριστή θέση όσον αφορά την ιστορία ενός τόπου, έτσι και στην περίπτωση του Ολύμπου τα πρώτα χρόνια μετά την πρώτη ανάβαση ήταν επικεντρωμένες στην ανάβαση των κορυφών του Μύτικα και του Στεφανιού.

 

Μετά και την πρώτη ανάβαση του Στεφανιού το 1921 από τους Χρήστο Κάκκαλο και Marcel Kurz η πρώτες αναρριχήσεις που έλαβαν χώρα από 1934 και μετά, αντικατέστησαν την αίγλη και τη δόξα που προσέφεραν οι κλασσικές πλέον αναβάσεις στις ψηλότερες κορυφές. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν οι αφίξεις πολλών ξένων αλπινιστών (ο Ιταλός Emilio Comici, οι Σλοβένοι – τότε Γιουγκοσλάβοι- Lipovsek & Pipan, οι αδερφοί Demleitner, οι αδερφοί Huhn, οι Σλοβάκοι Kolar – Dubner) για να ανοίξουν “πρώτες” διαδρομές στις ακόμα παρθένες ορθοπλαγιές του Ολύμπου. Το κύρος και η δόξα που προσέφεραν οι πρώτες αναρριχήσεις σε παρθένες ορθοπλαγιές του Ολύμπου παρουσιαζόταν στον τύπο της εποχής με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

 

 

Κατά τα τελευταία χρόνια δραστηριότητες όπως το ορειβατικό σκι και το ποδήλατο (cross country, downhill) βοηθούμενες από τον συνεχώς εξελισσόμενο εξοπλισμό είχαν και έχουν μια ιδιαίτερη άνθηση στη χώρα μας και ο Όλυμπος πάντα μπροστάρης σε όλες της ορειβατικές εξελίξεις κατέχει και σε αυτήν την περίπτωση μία ιδιαίτερη θέση (βλέπε May the Gods Ski with You).

 

Η ευχαρίστηση των καταβάσεων με όποιο μέσω αντικατέστησε αργά και σταδιακά την αίγλη και το κύρος της ανάβασης της ψηλότερης κορυφής του Ολύμπου που μετρά πλέον πολλές χιλιάδες επισκέψεις, Αναβάσεις στις κορυφές που στις περισσότερες περιπτώσεις χαρακτηρίζονται από μία επίπονη και διόλου ευχάριστη κατάβαση λόγω της σωματικής καταπόνησης.

 

 

Με τα μέσα να διαφέρουν (σκι, ποδήλατο) η κατάβαση έχει πλέον αποκτήσει χαρακτηριστικά μεθυστικής εμπειρίας για όλους όσους την έχουν γευτεί. Το όλο εγχείρημα καταγράφεται τόσο από τις προσπάθειες των αθλητών της DYNAFIT να ανέβουν και να κατέβουν τον Όλυμπο σε μία ημέρα (ή λίγες ώρες καλύτερα) χρησιμοποιώντας ποδήλατα, πόδια και ορειβατικά σκι όσο και από την ομάδα της ACTION BIKE CLUB οι οποίοι σηκώθηκαν στο ύψος του Ολύμπου ανεβάζοντας τα βαριά downhill ποδήλατα τους από τη Γκορτσιά μέχρι το Οροπέδιο των Μουσών με τα πόδια σε πλήρη ταύτιση με τους αόρατους και άγραφους κανόνες ηθικής του βουνού για να απολαύσουν εκτός των άλλων μία τελική κατάβαση 1900 μέτρων στα μονοπάτια του Θεϊκού βουνού.

 

Καλό Καλοκαίρι!

 

 

 

 

Πηγή: olympus-climbing.gr

[over-poulover 7,010]

MAY THE GODS SKI WITH YOU

[Γιωργος-Κορινθος 747]

Το Σαββατο πραγματοποιησα την πρωτη μου ανάβαση με ορειβατικό σκι. Η εξόρμηση έγινε στην κοντινή και αρκέτα γνώστη Ζηρεια. Βασικά είμαι αρκετά τυχερός γιατί ο φίλος μου είναι πτυχιούχος εκπαιδευτής σκι με αρκετά χρόνια στο χώρο. Η θεωρια έγινε καθοδόν και μολις φτάσαμε ξεκίνησε η πρακτικη. Πως ξεκολλαμε τις φώκιες καθώς και η τοποθέτηση τους. Έπειτα κούμπωμα στα πέδιλα και πρακτικη εξάσκηση σε ευθείες. Εκεί έτσι και με βλεπατε θα γελαγατε μέχρι δακρυων. Σαν 2χρονο που προσπαθει να περπατήσει με 43 νουμερο παπούτσι. Αμέσως με διόρθωσε οτι δεν σηκωνουμε τα πόδια, απλως γλυστραμε. Σιγα σιγά έβρισκαν ρυθμο και αραιά και που σήκωμα το ποδι μου... Αναστροφή και φύγαμε και πανω. Δυστυχώς το Βούνο δεν είχε αρκετό χιόνι και αναγκαστικά πήγαμε απο το λούκι. Σε μερικά σημεία πουδρα και σε άλλα παγωμένο σφιχτό χιόνι. Συνεχίζουμε με μαθημα kick turn. Ευτυχώς το youtube μου είχε ανοίξει τα ματια και το δουλευα στο μυαλό μου. Λίγο πιο ψηλά αρχίζει η κόντρα και πλεον δεν μπορω να ανεβω καθώς γλυστραω προς τα πίσω. Βγάζω πέδιλα, τα φορτωνω στο σακίδιο και ανεβαίνω με τα πόδια. Στο σημείο αυτό οι Scarpa Denali δεν περνάνε το crash test κατα την γνώμη μου. Είναι αρκετά σκληρές για πεζοπορία (όταν κατεβηκαμε δοκιμασία τις Dynafit του φίλου οι οποίες είναι 10 ετων και νόμιζα πως περπαταγα με τις Alpha που έχω για χειμερινό Βούνο). Φτάνοντας στο διάσελο το θέαμα ηταν αποκρουστικό. Το βουνό δεν έχει χιόνι για μεγαλο διαστημα και μαζί με τον δυνατό αέρα μας καθήλωσαν στα χαμηλά. Βγαλαμε τις φώκιες και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Αναψαμε τους φακούς αν και με το φως του φεγγαριου ειχαμε αρκέτα καλη ορατότητα. Αργά και προσεκτικά κατεβηκα μέσα απο το λουκι,εφαγα και δυο τρεις σαβουρες( είχα 3 χρονία να κάνω σκι) άλλα τελικά τα κατάφερα. Σε γενικές γραμμές τα πήγα καλα μου είπε ο φίλος και τώρα είμαι σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι την επομένη εξόρμηση.

 

Στάλθηκε από το A1-810 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

 

 

[Olga 6,796]

καλη αρχη!

[pepe karaivanov 3,491]

ΤΗΝ προτη μου φορα ειταναι οταν ειμουν 17,διλαδι πριν 25 χρωνια ,αναγαστικα!!!!!

σιεμετιχα σε ομαδα διασοσησ,και η προπονισισ με ορηβατικο σκι ειταν απαρετιτο,η αλιθια ειναι οτι δεν μου αρεσε ,τα καλαμια μου ακομα εχουν τα σιμαδια απο τησ μποτεσ,