ΣΤΧ Safety

Το παρακατω ειναι συρραφη ποστ απο μελος μας σε φορουμ κατοχων Subaru σχετικα με τα χιονολαστιχα. ================================================================== Παιδια, ασχολουμαι με τα χιονολαστιχα απο το 96 που ειχα παρει μεταθεση στη Νορβηγια. Αν δεν σας πειραζει, να βαλουμε λιγα πραγματακια στη θεση τους, γιατι η μυθολογια περι χιονολαστιχου εχει παρει ...μυθικες διαστασεις και οι λαστιχαδες λενε ο,τι τους κατεβει, για να σπρωξουν ο,τι εχουν σε στοκ. Χιονολαστιχα υπαρχουν δυο ειδων: Με καρφια (Αγγλικα studded, Νορβηγικα piggdekk) και χωρις καρφια (αγγλικα studless, Νορβηγικα piggfritt). Υπαρχει και μια υβριδικη κατηγορια studable. Τα λαστιχα με τα καρφια τα εφευρε καπου τη δεκαετια του 60 ο Σουηδος Omni Vilkas και χρησιμοποιουνταν στα βορεια ραλλυ το χειμωνα. Προσφερανε θηριωδη προσφυση στον παγο (θυμαμαι σπαγανε ακραξονια οι Porsche 911S) και το μεγεθος τους κυμαινονταν απο 5μμ μεχρι 36 μμ ...Μετα βγηκαν και σε πολιτικα μεγεθη, αυτα που φοραγα εγω ηταν 6μμ. Τα λαστιχα με τα καρφια ειναι παρανομα στις περισσοτερες χωρες πλην των Σκανδιναβικων, γιατι ξηλωνουν την ασφαλτο και γεμιζουν την ατμοσφαιρα με σκονη που ειναι κατα το μαλλον η ητον καρκινογονος. Στην πορεια, οι εταιρειες ελαστικων εκαναν πολλη ερευνα και καταλαβαν οτι οι κοινες γομες στις πολικες θερμοκρασιες σκληραινουν υπερβολικα για να ειναι χρησιμες και οτι η κοινη (τοτε) αποψη για τα αγρια τακουνια ειχε περαση μονο στο παχυ χιονι. Προχωρησαν λοιπον σε δυο καινοτομιες, μια στη συνθεση της γομας και μια στη σχεδιαση του πελματος. Στις γομες προσθεσανε silica carbides που αφ'ενος κρατουν τη γομα μαλακη στις χαμηλες θερμοκρασιες, αφ'ετερου δινουν στο λαστιχο μια υφη σαν πολυ ψιλο γυαλοχαρτο που βοηθαει στην προσφυση στον παγο. Το πελμα σχεδιαστηκε ετσι ωστε να επωφελειται του φαινομενου gelation, ητοι το οτι το σημειο τηξης του νερου αυξανεται με την πιεση. Αν βαλεις μια κολωνα παγου στον αερα πανω σε δυο παραλληλα συρματα, τα συρματα σιγα σιγα περνουν μεσα απο τον παγο (διοτι στο σημειο επαφης η πιεση ειναι μεγαλυτερη απο την ατμοσφαιρικη και προσκαιρα λιωνει ο παγος, αλλα μετα η πιεση κατω απο τα συρματα χαμηλωνει και ξαναπαγωνει). Η σχεδιαση αυτη ειναι οι πολλες μικρες χαρακιες που βλεπουμε στα χιονολαστιχα. Η εικονα ειναι απο ενα 'παγολαστιχο' το Michelin Arctic Alpin, το οποιο εχουν βαλει σε τεστ σε παγοδρομιο με γυαλισμενο παγο και αφηνει ιχνη στο φρεναρισμα Βεβαια ενα λαστιχο σαν κι αυτο εχει μικροτερες επιδοσεις στο παχυ χιονι, αλλα αυτα θα τα πουμε παρακατω. Μενουμε λοιπον στα χιονολαστιχα. Μερος Β' Χιονολαστιχα Οπως υπαρχουν πολλων ειδων θερινα λαστιχα, δρομου, πιστας, βροχινα κλπ. εε εσεις ξερετε καλυτερα... ...ετσι υπαρχουν και διαφορα ειδη χιονολαστιχα για διαφορετικες συνθηκες. Κατ' αρχην, ολα τα χιονολαστιχα εχουν το χαρακτηριστικο σημα "severe snow service requirements and are branded with the snowflake-on-the-mountain symbol" οπως λεει και το Tirerack.com Αν δεν το'χει το λαστιχο...δεν... το'χει στο χιονι! Μπορει να μοιαζει με χιονολαστιχο, μπορει να λεει M+S...χιονολαστιχο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Τελεια και παυλα! Οχι πως ενα λαστιχο που εχει τη νιφαδα στο βουνο μπορει να κανει παππαδες! Υπαρχουν καλα χιονολαστιχα για καποιες συνθηκες και μετρια εως κακα για πολλες συνθηκες. Για τι συνθηκες μιλαμε; α) "Καθαρισμενους" δρομους με 2-3 εκατοστα φρεσκο η παγωμενο χιονι (η σωστη εκχιονωση γινεται με τη λεπιδα 5-10 εκ απο την ασφαλτο ωστε να μην διαλυει την ασφαλτο ειτε η λεπιδα του εκχιονιστικου ειτε οι αλυσιδες/καρφια που φορανε τα λαστιχα. Μπορει μετα να ριξουν και χημικα για να διευκολυνουν την τηξη του χιονιου (το αλατι δεν το επιτρεπει λενε η ΕΕ). Επισης σε πολλα μερη, ριχνουν αμμο ωστε να προσδιδεται καλυτερη προσφυση στο παγωμενο χιονι. Εδω βεβαια ειναι Βαλκανια... β) Δρομους με 'φρεσκο χιονι' μεχρι 15-20 ποντους φρεσκια πουδρα. Αφηνουμε το αμαξι και παμε για σκι γ) Δρομους με 'μαυρο παγο' (verglas) συνηθως καθαρη ασφαλτο με στοιβες χιονιου στο πλαϊ απο την εκχιονωση. Την ημερα με τον ηλιο το χιονι λιωνει και εμποτιζει/καλυπτει την ασφαλτο. Μολις φυγει ο ηλιος γινεται το νερο παγωνει και γινεται ενας μαυρος καθρεφτης, πολυ επικινδυνο...το πρωϊ και ιδιως σε σκιερα μερη, εκει που δεν το περιμενεις. δ) Δρομους με λασποχιονο (slush). Δημιουργειται απο την τηξη του χιονιου αν ανεβουν αποτομα οι θερμοκρασιες. ε) Δρομους (κυριως δασικους) ακαθαριστους με φρεσκο χιονι η 'παλιο' χιονι που εχει σχηματισει κρουστα απο πανω απο επανηλειμμενη τηξη/πηξη λογω ηλιοφανειας στ) Εκτος δρομου (και εκτος θεματος... ) Οπως καθε κινητο θελει το ...Γερμανο του, ετσι και το καθε ειδος δρομου θελει ...το χιονολαστιχο του. Μερος Γ' Επιλογη ελαστικων Επειδη βεβαιως δεν μπορουμε να κουβαλαμε 3 τετραδες λαστιχα και να τα αλλαζουμε αναλογα με τις συνθηκες, προσπαθουμε να συμβιβασουμε τις καταστασεις οσο καλυτερα μπορουμε. Ας δουμε λοιπον τι μπορουμε να κανουμε. Για ενα ταξιδι στην Αραχωβα λογου χαριν... 1) Αφηνουμε τα μαμα! ιδιως αν μιλαμε για φτερουγα με 350 ιππους! 2) Φοραμε αλυσιδες. Εχουμε το βαλε-βγαλε, πρεπει να μην αργησουμε πολυ να τις βαλουμε (δεν βολευει να τις βαζουμε με το αμαξι στο χαντακι η διπλωμενο στη φουρκετα ) και μπορειτε να κανετε τις ζαντες σας λαμπογυαλο. Επι πλεον μαξιμουμ ταχυτητος ειναι 40 χλμ/ω και αν σπασουν θα ψαχνετε για επισκευες θολων. 3) Φοραμε πανια, αραχνες κλπ μοντερνα συστηματα. Ολα μπαινουν πιο ευκολα απο αλυσιδες (δυστυχως τα πανια βγαινουν και πιο ευκολα-μονα τους- απο αλυσιδες). Ολα εχουν περιορισμους χρησης στο μη χιονωμενο δρομο και γενικα δεν βαστανε πολυ. Αν δεν πατε συχνα στα χιονια, τα πανια ισως ειναι μια καλη λυση 4) Αν πηγαινετε συχνα στα χιονια, τα χιονολαστιχα ειναι μονοδρομος. Δεν χρειαζονται βαλε βγαλε, σηκωνουν υψηλες ταχυτητες στο χιονι (εγω μεχρι 100 εχω δει Νορβηγους με 120-140 (ολοι τους δηλαδη:yikes:) σε δρμους σαν κι'αυτον που παει στο ΧΚΠαρνασσου. Ειναι...τζαμπα! Για να εξηγουμαι. Οσο κοστος και φθορα εχετε απο ενα χειμωνιατικο λαστιχο, το κερδιζετε σε κοστος και φθορα απο τα καλοκαιρινα. Αρα μηδενικο επι πλεον κοστος, εκτος απο ενα σετ ζαντες (που πηρα σε εξαιρετικη τιμη απο τον HAL-9000). Ωραια! Μπηκαμε στο μονοδρομο του χιονολαστιχου... Τι θα παρουμε μπαρμπα; Για τις...κουρσες (στρογγυλοφαναρες, φτερουγατες, τουμπανιασμενες) οσο πιο στενη διασταση σηκωνουν οι ζαντες που θα βρειτε (αν βρειτε σε καρε 100Χ100 η ο,τι παρομοιο εχετε απο τη Subaru ). To χιονι θελει λεπτο λαστιχο. Τα εργοστασιακα WRC φορανε διασταση 135! Ναι! Χαρακτηριστικο High Performance. Tι ειναι τα High Performance? Λαστιχα που εχουν γομα χιονολαστιχου, χαραξη χοντρη βροχολαστιχου και χαραγματιες χιονολαστιχου. Κανουν για στεγνη ασφαλτο, βρεγμενο (αν και ορισμενες γομες εχουν τα χαλια τους στο βρεγμενο), και δρομους χιονοκατηγοριας α), β), γ), δ) αν και ορισμενα στην πουδρα στομωνουν (θα τα ξαναπουμε γι'αυτο). Παρτε καποιες φωτογραφιες πελματος. Τα δικα μου Goodyear Ultragrip GW3 Goodyear Ultragrip Performance , με διαφορετικο πελμα και πολλες χαραγματιες Bridgestone Blizzak LM22 Κορυφαιο εδω και πολλα χρονια Continental Winter Contact 810 απεσπασε την κορυφη στο Σκανδιναβικο τυπο τα δυο τελευταια χρονια (ολοι οι φιλοι μου που επισκεφθηκα περσι αυτα φοραγανε) Τα θρυλικα Pirelli Sottozero (τυχαια αναφερω οτι εχουν Speed Rating H (210 km/h) γιατι καποιος ειπε οτι το maximum για χιονολαστιχα ειναι Τ (190 km/h): Απο το προηγουμενο μερος, εχουμε αρχισει να μπαινουμε στο νοημα του πελματος των χειμερινων ελαστικων. Χαρακιες και πολλες μαλιστα! Για τον παγο, οσο περισσοτερες τοσο καλυτερα! Συγκρινετε: Michelin Arctic Alpin: με το κορυφαιο Michelin X-Ice με το Michelin Pilot Alpin PA2 (το οποιο παρεμπιπτοντως βγαινει και σε V-rating 240 km/h): Αυτα στο περιπου για τους ...φτερωτους μας φιλους (Imprezza, Legacy αν και δεν εχει φτερουγα). Ας δουμε τωρα και τους Φορεστεραιους [Tough man mode on] Τι θελουμε εδω; Κατ'αρχην να βρουμε λαστιχα στη ρημαδα τη μαμισια διασταση 215/60/16. Οσοι εχετε αλλαξει ζαντες...ψαχτε το μονοι σας...Ας ειναι! Αν ειμαστε στην Αμερικη θα ειχαμε περισσοτερες επιλογες. Βασικα θελουμε να ανταλλαξουμε λιγο απο την 'ασφαλτινη' επιδοση για λιγο πιο 'off road' (να μην το παρακανουμε ομως...). Εδω αρχιζουν οι παρεξηγησεις... 'Τα μαμα Yokohama Geolander πανε μια χαρα!' και δυο τρομαρες θα ελεγα...ποσες χαραγματιες βλεπετε; Τα μαμα και η τετρακινηση της Subaru μπορει να σας ανεβασουν στο βουνο με δρομο α) κατηγοριας... Στο γ) (Verglas) γ@μησε τα κι αφησε τα... Στο κατεβασμα, η θρυλικη τετρακινηση της Subaru δεν συμβαδιζει με τα ...θρυλικα φρενα των Forester (ευτυχως που κανει κρυο...). 'Εχω ελαστικα Α/Τ με μεγαλα τακουνια που γαντζωνουν στο χιονι' Αυτα ειναι τα Bridgestone Dueller A/T 693: Ποσες χαραγματιες βλεπετε; Τι γομα εχουν; Στο χιονι (Κατηγορια β) δ) ε) μπορει να πανε, στην α) ετσι κι ετσι στην γ) γ@ματα...κι αστα) Παρομοιως και τα πιο highway suv Bridgestone Dueller H/P Για δεστε τα Bridgestone Winter Dueller: Μμμμ...αυτα μαλλον κανουν! Και επι πλεον κατι θα κανουν και στις λασπες. Ισως και off road. Βεβαια με τα τακουνια που εχουν...θα κανουν και κατ τις απο θορυβο! Εεε δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα! [/Tough man mode off] Κλεινω με μια φωτο απο τα λαστιχα που ξεκινησαν την ιστορια του χιονολαστιχου, τα Bridgestone Blizzak WS50. Επι σειραν ετων πρωτο στα 10 πρωτα την 10ετια του 90. Προ 3ετιας 7ο στα 10 πρωτα. Αλλαζει η τεχνολογια γομας/σχεδιαση πελματος βλεπετε... Ενα τελευταιο ποστ Μερος Δ' μαρκες κλπ θα κανω και θα απαλλαχθειτε απο μενα! Μερος Δ' Φιλοσοφιες, μαρκες και μ@λ..κιες Απ' ο,τι ειδα, οσο εγραφα, αλλοι φιλοι κανανε ποστς. Ελπιζω πλεον να καταλαβαινετε το νοημα των γραφομενων μου. Υπαρχουν πολλες διαφορετικες καταστασεις στο χιονι/παγο (και θελουμε και λαστιχα για στεγνο, βρεγμενο, λασπη, αμμο ακομα και off-road...) Διαλεγουμε αναλογα. Απο δικες μου εμπειριες το προηγουμενο Σ/Κ. Τα Goodyear Ultragrip GW3 σε φρεσκο χιονι ειχανε traction μεχρι να χωθω τοσο πολυ μεσα (50 εκ. χιονι) που να κατσει το πατωμα γερα και να κολησω. Σ' αυτη την κατασταση οσο μεγαλο και να ειναι το τακουνι δεν με εβγαζε. Μονο φτυαρι! Ανεβηκα με τα κοντα στις γρανες του εκχιονισμου μεχρι που βρωμισε ο συμπλεκτης (πως βρωμαει ετσι ρε παιδια...). Πιστευω οτι με Winter A/T αντε να κερδιζα 1-2 εκ βαθος χιονιου πριν κρεμαστω. Απο την αλλη σε ψηλες ταχυτητες, στεγνο, βρεγμενο η συμπεριφορα των High Performance ειναι σαφως ανωτερη. Χιονι παιδια δεν ειναι το βαθυ χιονι ε). Εκει απλως κολλησες. Τα προβληματα και η τεχνολογια φαινονται στις κατηγοριες α) β) γ) με μεγαλες ταχυτητες, πολυ κρυο που αν φυγεις στη κατηφορικη φουρκετα μππορει να μετρησεις και μια πολυκατοικια πτωση...η μια καραμπολα με 30 αυτοκινητα. Ας παμε λιγο στις συνθηκες/μαρκες/μυθους. Nokian Κορυφαια Φινλανδικη εταιρεια με λαστιχα που ειναι μονιμως στα 5 πρωτα του Σκανδιναβικου τυπου (διαβαζω Νορβηγικα βλεπετε...) Προσοχη ομως. Βγαζει λαστιχα για Σκανδιναβικες συνθηκες (Haakapeliita) και για συνθηκες Κεντρικης Ευρωπης (WR, RSi). Αν εχει -20 εξω, μην περιμενετε τα WR να πιανουν τα Haakapeliita 5 να'ουμ'... Ανοιξη στην Αραχωβα με +18 τα Ηaakapeliita δεν κανουν ουτε για πατινι! Τα χιονολαστιχα, λιγο ως πολυ δεν κανουν για ψηλες θερμοκρασιες (μεχρι 15C το πολυ). Με αυτα υπ'οψιν η Nokian ειναι δικαιως θρυλος στην...Σκανδιναβια! Η Bridgestone ειναι επισης θρυλος και πρωτοπορος στη τεχνολογια με τα διαφορα Blizzak. Δεν θα παει κανεις χαμενος με τα Blizzak αν το ψαξει λιγο. Pirelli, Michelin, Continental εχουν βγαλει κορυφαια (εννοω top 3) χιονολαστιχα, των οποιων μερικες φωτο ειδατε. Εγω ειμαι πολυ ευχαριστημενος απο τα Goodyear Ultragrip (GW3 που φορω στο Forrester και 6 που φορω στο Saxo). Δεν με εχουν προδωσει ποτε (Κατηγορια δρομου α)β)γ)δ)). Αλυσιδες εχω παντα μαζι μου και στα δυο αυτοκινητα για την περιπτωση παχυ Verglas γ) αλλα ειναι ακομα στο σελοφαν τους. Φτυαρι θα παρω σημερα. Οι λαστιχαδες γενικα προσπαθουν να σπρωξουν τα ελαστικα που τους αφηνουν το μεγαλυτερο κερδος, η την αντιπροσωπια που εχουν προσβαση. Θα προσπαθησουν να πουλησουν Α/Τ, S/T, GT και οτι αλλο ειστε διατεθειμενοι να αγορασετε. Οπως ειδατε Bridgestone Duellet με bridgestone Winter Dueller εχει διαφορα. Οσο για Geolandar... εχει περισσοτερα μοντελα απο μουρδ..λο στο Βερολινο. Καποιο θα κανει και για σας... Αν εχει κανεις ερωτησεις...στη διαθεση σας. Παρεμπιπτοντως, ειμαι Πολιτικος Μηχανικος, δεν εχω σχεση με καμμια εταιρεια ελαστικων και τα ελαστικα που αναφερω τα ξερω κυριως απο αναφορες του Νορβηγικου τυπου και το Tirerack (το οποιο εχω χρησιμοποιησει και το συνιστω ανεπιφυλακτα...για οσους μενουν στην Β. Αμερικη! ). Να μην ψαχνομαστε δηλαδη... Τ Ε Λ Ο Σ

Ζητειται γνωστης-εθελοντης να συνταξει ενα ποστ σχετικα με την τετρακινηση στο χιονι. Προτεινομενα περιεχομενα: 1) Συγκριση προσθιας/οπισθιας κινησης και τετρακινησης για εφαρμογη στην οδηγηση στο χιονι/παγο. 2) Ειδη τετρακινησης (μηχανικα διαφορικα/Thorsen/Haldex/δισκατα) κλειδωμα διαφορικου/μπλοκε διαφορικα, full time AWD, part time 4WD. 3) Υπερ και κατα. Παρακαλω μην κανετε ποστ κατω απο αυτο το ποστ, στειλετε ΡΜ στον χρηστη MakisM δηλωνοντας ενδιαφερον και θα συνεχισουμε απο κει. Ευχαριστουμε ΣΤΧ Safety

Απο τον Dave Schutz Μετάφραση από κείμενο που διενεμηθη στα μέλη του national Ski Patrol Eastern Division & Mountain Managers - Ιανουαριος 1995) Ένα σύνηθες θέμα που οδηγεί σε αντιπαραθέσεις μεταξύ των snowboarders και των pisteur αφορά τη χρήση των λουριών ασφαλείας στις σανίδες. Σαν pisteurs γνωρίζουμε ότι αυτά τα λουριά αποσκοπούν στην αποφυγή τραυματισμών και στην καταστροφή αντικειμένων σαν αποτέλεσμα μιας σανιδάς που ξεφεύγει "αδέσποτη". Επειδή οι δέστρες των σανιδιών δεν απασφαλιζουν αυτόματα όπως τα Αλπικά σκι, η επιβολή χρήσης του λουριού συχνά θεωρείται από τους snowboarders ένα αυθαίρετο και άχρηστο "κατάλοιπο από το σκι". Τα σημερινά νιάτα είναι σοφιστικέ αλλά και σκεπτικιστές περισσότερο από ποτέ. Οι ζωές τους είναι γεμάτες από προειδοποιήσεις για παντός είδους κινδύνους, από το κάπνισμα μέχρι όπλα στα σχολειά. Ας μην μας κάνει λοιπόν εντύπωση, αν κάνουν τον κουφό στις εξηγήσεις για την ανάγκη χρήσης του λουριού οι οποίες βασίζονται στους "κινδύνους της αδέσποτης σανιδάς". Από τη σκοπιά του snowboarder, η λογική ενάντια στη χρήση του λουριού ασφαλείας βασίζεται στο γεγονός ότι οι δέστρες στη σανίδα δεν απασφαλιζουν στο πέσιμο και συνεπώς η σανίδα δεν αποσπάται από τα πόδια τους, άρα το λουρί δεν χρειάζεται. Κατά την άποψή τους μόνο αν αποσπασθούν οι βιδες που στερεωνουν τη δεστρα θα αποσπασθει το σανιδι και θα φυγει αδεσποτο. Σε μια τετοια σπανια περιπτωση το λουρακι το οποιο ασφαλιζεται στη δεστρα δεν προσφερει τιποτε. Πρεπει να καταλαβουμε οτι το λουρακι ασφαλειας κατα κυριο λογο αποσκοπει να προλαβει ενα 'αδεσποτο' οταν ο snowboarder προσπαθει να μπει η να βγει απο τις δεστρες, ΚΑΙ οταν περπαταει προς τα πανω στην πλαγια σε ενα snowboard park (περιοχη με αλματα) η σε ενα half pipe. Αυτες ειναι οι περιπτωσεις που ο snowboarder δεν φοραει τη σανιδα του και βρισκεται σε ευαλωτη θεση. Ενα γλυστρημα και ξεκιναει το σανιδι 'αδεσποτο'... Η σωστη τεχνικη για να βαλει κανεις τα ποδια στις δεστρες ειναι να εχει το λουρακι συνδεδεμενο ΠΡΙΝ αποπειραθει να βαλει τα ποδια του στις δεστρες και να τις σφιξει. Παρομοιως, το λουρακι ειναι το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που θα αποσυνδεθει, αφου ο snowboarder βγαλει και τα δυο ποδια απο τις δεστρες. Τα λουρακια ασφαλειας για σανιδες διαφερουν απο αυτα που χρησιμοποιουνταν καποτε στα Αλπικα σκι με ειδοποιο διαφορα τους: Το μηκος. Για το snowboard το λουρακι ασφαλειας ειναι σχεδιασμενο να δενεται γυρω απο το γονατο ΟΧΙ γυρω απο τον αστραγαλο. Σχεδιαζοντας το λουρακι ωστε να φοριεται γυρω απο το γονατο, του δινει αρκετο μηκος ωστε να παραμενει δεμενο ακομα και οταν ο snowboarder περπαταει προς τα αναντη της πλαγιας. Ετσι, ακομα και αν γλυστρησει και πεσει περπατωντας (και του ξεφυγει το σανιδι) το σανιδι δεν καταληγει αδεσποτο! Ορισμενες σκεψεις γυρω απο το τακτ και το σχετικο του θεματος: Οι περισσοτεροι απο τους snowboarders δεν εχουν δει τους τραυματισμους που προκαλει ενα αδεσποτο σανιδι η σκι. Ετσι, πιθανον να μην μπορουν να κατανοησουν τις εντολες του pisteur (οταν οι εξηγησεις βασιζονται στο σκεπτικο των τραυματισμων). Οι περισσοτεροι ομως, μπορουν να κατανοησουν αμεσα το σκηνικο του πανακριβου και αγαπημενου σανιδιου τους να γινεται κομματια οταν χτυπησει αδεσποτο ενα δεντρο η ενα βραχο. (Απο την πειρα μου σαν pisteur, αυτο το σκηνικο δινει συνηθως ενα καλο κινητρο συμμορφωσης). Οι snowboarders, οπως και ο υπολοιπος κοσμος, αντιδρουν καλυτερα σε συστασεις ασφαλειας εαν τους ειναι κατανοητα οι λογοι και η λογικη για τους κανονες ασφαλειας στο βουνο μας. Για τους pisteur αυτο σημαινει οτι πρεπει να δειξουμε οτι δεν το κανουμε αυθαιρετα, προσπαθωντας να τους 'χαλασουμε τη μερα' αλλα (να δειξουμε) οτι λαμβανουμε τα απαραιτητα μετρα για να εξασφαλισουμε την απολαυση και την ασφαλεια ΟΛΩΝ των πελατων μας. (Αυτο το αρθρο γραφτηκε στα πλαισια του "Προσπαθεια Επαφης με τους Snowboarders" εργου της National Ski Patrol Eastern Division. Το κοστος διανομης (του αρθρου/φυλλαδιου) εφεραν κατασκευαστες χιονοσανιδων ενεργωντας δια μεσου της Ενωσης Βιομηχανιας Σκι Αμερικης (Ski Industries America-SIA) Το παρον ποστ αποτελει ελευθερη μεταφραση απο τα Αγγλικα για την Ομαδα Χιονοδρομια και Ασφαλεια απο τον MakisM. Το αρθρο στα Αγγλικα μπορειτε να το διαβασετε εδω: http://www.monmouth.com/~dschutz/leash.htm Συζητηση εδω: http://www.snowclub.gr/forums/index.php?ac...st=0#entry74917

Περαστικα στον ξαδερφο! Αν εχεις την καλωσυνη, ρωτησε τον για μια πιο πληρη περιγραφη του ατυχηματος: 1) Πως και γιατι εχασε τον ελεγχο; 2) Προς τα που επεσε (μπρος, πισω, πλαι 3) Ανοιξε η δεστρα του ποδιου που εσπασε; 4) Το σπασιμο εγινε απο χτυπημα σε αλλο αντικειμενο (πυλωνα, βραχο); Η απλα απο την πτωση; Επισης θα μας ενδιεφερε να μαθουμε για την εμπειρια του με το Ιατρειο: 1) Εγινε σωστη διαγνωση; 2) Γραφτηκε στο βιβλιο περιστατικων; 3) Πηρε παραπεμπτικο; 4) Χρησιμοποιηθηκε η ασφαλεια που παρεχει το ΧΚΠ/Ιατρειο; 5) Εμπειρια μετακομιδης Ειναι σημαντικο για μας να καταλαβαινουμε τις συνθηκες του ατυχηματος, ισως να βοηθησει καποιο μελλοντικο θυμα. Ευχαριστουμε

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΧΣ Εσείς και ο γιατρός σας μπορείτε να επιλέξετε την χειρουργική ανακατασκευή ΑΝ: - Το γόνατο παραμένει ασταθές ακόμα και στις απλές καθημερινές δραστηριότητες - Δεν μπορείτε να συμμετέχετε σε υψηλού κινδύνου(για το γόνατο) δραστηριότητες,που είναι ομως πολύ σημαντικές για εσάς Ο ΣΤΟΧΟΣ της μεθόδου αυτής, είναι να έχετε όσο το δυνατόν πιο σταθερό γόνατο,ώστε να επιστρέψετε στις δραστηριότητές σας με ασφάλεια.Περίπου 9 στους 10, που επιλέγουν ως μέθοδο θεραπείας για την ρήξη πρόσθιου χιαστού την χειρουργική ανακατασκευη, αναφέρουν καλά ως άριστα αποτελέσματα. Πρίν την εγχείρηση συνίσταται φυσικοθεραπεία για κάποιο διάστημα, ωστε να δυναμώσουν οι μύες της περιοχής και να μειωθεί το πρήξιμο. Η ανακατασκευή γίνεται συνήθως με τη μέθοδο της αρθροσκόπησης.Με αυτην την μέθοδο μειώνεται σημαντικά ο χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο(0-2 ημέρες). Η χειρουργική αντιμετώπιση της ρήξης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, περιλαμβάνει την ανασύνθεσή του με μόσχευμα από άλλο τένοντα- είτε απο το σώμα σας,είτε από δότη.Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενοι είναι ο επιγονατιδικός και οι ιγνυακοί.(με πιο συχνο τον ημι-τενοντωδη και τον ισχνό).Τα συνθετικά μοσχεύματα έχουν υψηλό ποσοστό αποτυχίας και αποφεύγονται. Η αποκατάσταση μετά την εγχείρηση,μπορεί να διαρκέσει από 4-9 μήνες.Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το αναλυτικό κείμενο στο link ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 5: ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Η χειρουργική ανασύνθεση του ΠΧΣ είναι ίσως η κατάλληλη επιλογή θεραπείας,ειδικά αν σκοπεύετε να επιστρέψετε στις δραστηριότητες που είχατε πρίν τον τραυματισμό. Πρίν αποφασίσετε δείτε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της. ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ - Η επιτυχημένη επέμβαση και αποκατάσταση,σας επιτρέπει να επιστρέψετε σε όλες τις δραστηριότητές σας με υγιές γόνατο - Μετά την αποκατάσταση, θα έχετε τη δυνατότητα να συμμετέχετε σε αθλητικές δραστηριότητες χωρίς την ανάγκη χρήσης επιγονατίδας-νάρθηκα - Το μόσχευμα τελικά, γίνεται το ίδιο ή και περισσότερο δυνατό από τον αρχικό ΠΧΣ.Η αποτυχία στο μόσχευμα είναι λιγότερο απο 5%. ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ - Η εγχείρηση και η αναισθησία έχουν κινδύνους - Αμέσως μετά την εγχείρηση η κινητικότητα είναι πολύ περιορισμένη και οι καθημερινές δραστηριότητες γίνονται δύσκολα.Αυτό μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την εργασία και την οικογένεια σας. - Η αποκατάσταση μετά την εγχείρηση είναι πιο απαιτητική απ'ότι η μη χειρουργική.Ακόμη είναι επίπονη και απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα. - Το οικονομικό κόστος της εγχείρησης και της μετεγχειρητικής αποκατάστασης είναι σημαντικό. Το παρόν άρθρο επιμελήθηκε ο anemar credits http://www.mayoclinic.com http://www.eorthopod.com

Το θεμα του κρανους ειναι πολυ σημαντικο για την ασφαλεια των χιονοδρομων και θα αναλυθει σε επομενο αρθρο της ομαδας εργασιας ΣΤΧ Safety. Προς το παρον,θελουμε να δουμε ποια ειναι η γνωμη σας.Ψηφιστε ολοι,ενα απλο κλικ θελει. Ευχαριστουμε για την συμμετοχη

ΜΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Εσείς και ο γιατρός σας μπορείτε να επιλέξετε την μη χειρουργική αποκατάσταση ΑΝ: -Το γόνατο είναι σταθερό στις τυπικές καθημερινές δραστηριότητες -Δεν έχει βλάβη ο χόνδρος στο γόνατο -Δεν έχετε επιθυμία να συμμετάσχετε σε υψηλού κινδύνου δραστηριότητες Η αρχική αντιμετώπιση στοχεύει στην μείωση του πόνου και του πρηξίματος στο γόνατο.Ξεκούραση και ήπια αναλγητικά φάρμακα βοηθούν σε αυτό. Οι περισσότεροι ασθενείς ξεκινούν φυσιοθεραπεία.Οι φυσιοθεραπευτές αντιμετωπίζουν τον πόνο και το πρήξιμο με τη χρήση πάγου,ηλεκτρικής διέγερσης και διαστήματα ανάπαυσης με το πόδι ανασηκωμένο. Πολύ σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση παίζουν και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης των μυών,οι οποίες βοηθούν ωστε το γόνατο να αποκτήσει την πλήρη κινητικότητα του. Τέλος θα χρειαστεί απαραίτητα και ειδική επιγονατίδα (knee brace),η οποία σταθεροποιεί το γόνατο. Ακολουθώντας την μη χειρουργική αποκατάσταση,αναμένεται να επιστρέψετε στις καθημερινές σας δραστηριότητες μέσα σε ένα μήνα.Παρολ'αυτα οι φυσιοθεραπείες συνεχίζονται και μπορεί να διαρκέσουν αρκετό χρόνο.Επίσης θα χρειαστεί να ακολουθείτε ενα πρόγραμμα με ασκήσεις ενδυνάμωσης και σταθερότητας σε σταθερή βάση για όλη σας τη ζωή,ώστε να έχετε τη μέγιστη δυνατή σταθερότητα στο γόνατο. Επιλέγοντας την μη χειρουργική αποκατάσταση,αυτομάτως πρέπει να αλλάξετε τον τρόπο ζωής σας,όσον αφορά τις αθλητικές σας δραστηριότητες.Θα μπορείτε να κάνετε τζόκινγκ,κολύμβηση,ποδήλατο χωρίς δυσκολία,αλλά θα πρέπει να αποφεύγετε αθλήματα όπως ποδόσφαιρο,μπάσκετ,σκί γιατί ενδέχεται να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη βλάβη στο γόνατο σας. Η μη χειρουργική αποκατάσταση ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της ρήξης ΠΧΣ για εσας,ειδικά αν αποφασίσετε να αλλάξετε τον τρόπο ζωής σας,όσον αφορά τις φυσικές-αθλητικές δραστηριότητες. Πρίν αποφασίσετε δείτε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ -Αποφεύγετε τους κινδύνους που συνοδεύουν μια οποιαδήποτε εγχείρηση -Η μη χειρουργική αποκατάσταση,είναι συνήθως ευκολότερη και λιγότερο επίπονη σε σχέση με την αποκατάσταση μετά την εγχείρηση -Δεν χάνετε αρκετό χρόνο από τη δουλειά σας,και δεν θα χρειαστείτε τόση βοήθεια από την οικογένεια και τους φίλους σας,όπως θα χρειαζόσασταν μετά απο μια εγχείρηση -Η χειρουργική ανακατασκευή δεν παύει να αποτελεί μελλοντική επιλογή. ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ -Το πιθανότερο,θα χρειαστεί να αλλάξετε τις δραστηριότητές σας και να σταματήσετε εντελώς αυτές που είναι υψηλού κινδύνου. -Θα χρειαστεί να φοράτε ειδική επιγονατίδα,για να πάρετε μέρος σε συγκεκριμένες σωματικές δραστηριότητες -Ακόμα και με την χρήση επιγονατίδας είναι πιθανό να αντιμετωπίσετε επαναλαμβανόμενα επεισόδια αστάθειας του γόνατος -Με την πάροδο του χρόνου η αστάθεια στο γόνατο μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στον χόνδρο και στα άλλα μέρη της διάρθρωσης Το παρόν άρθρο επιμελήθηκε ο anemar credits http://www.mayoclinic.com http://www.eorthopod.com

Οι επιλογές στην αντιμετώπιση της ρήξης του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι 2: # Χειρουργική ανακατασκευή ΠΧΣ # Μη-Χειρουργική αποκατάσταση Στην τελική επιλογή παίζουν ρόλο διάφοροι παράγοντες όπως: *η έκταση της βλάβης στο γόνατο *ο τρόπος ζωής(δραστηριότητες) *η επιθυμία να μεταβάλλετε τις δραστηριότητες σας(περιορισμός-διακοπή) *η ηλικία ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι να γνωρίζετε πως η χειρουργική επέμβαση δεν είναι επείγουσα για τους περισσότερους ασθενείς.Δεν υπάρχει κάποιο πλεονέκτημα με την άμεση εγχείρηση. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να σκεφτεί * περιμένετε να "ηρεμήσει" το γόνατο και να φύγει το πρήξιμο * δυναμώστε το γόνατο με ειδικές ασκήσεις Σε πολλούς ανθρώπους μάλιστα δεν απαιτείται καν εγχείρηση,γιατί μπορούν να επιστρέψουν στις δραστηριότητες τους με συντηρητική αντιμετώπιση.Βέβαια παίζει ρόλο η ένταση και το είδος των δραστηριοτήτων του καθενός και η επιθυμία του να τις μεταβάλλει ή και διακόψει, αν αυτές απαιτούν ιδιαίτερη καταπόνηση του γόνατος.Ακόμη μια σημαντική πτυχή στην απόφαση της χειρουργικής επέμβασης,αποτελεί και το μεγάλο διάστημα αποκατάστασης(εβδομάδες-μήνες) που θα χρειαστεί μετά την επέμβαση. Πριν αποφασίσετε σκεφτείτε σοβαρά τα πλεονεκτήματα και μειονέκτηματα της μη χερουργικής αποκατάστασης και της χειρουργικής ανακατασκευής,σε σχέση με το τι είναι πιο σημαντικό για εσας. Οι αρχικοί στόχοι της θεραπείας αμέσως μετά τον τραυματισμό και ανεξαρτήτως της τελικής επιλογής σας είναι να μειωθεί ο πόνος και το πρήξιμο,αλλά και να δυναμώσει το γόνατο.Ακόμα και να γίνει τελικά χειρουργική επέμβαση,όσο πιο δυνατό και κινητικό είναι το γόνατο,μειωνονται θεαματικά οι επιπλοκές μετά την εγχείρηση. Το παρόν αρθρο επιμελήθηκε ο anemar credits http://www.mayoclinic.com

Η ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου, έιναι το πρώτο θέμα που θα αναπτύξει η ομάδα εργασίας για την ασφάλεια. Χωρίζεται σε 5 ενότητες(καντε "κλικ" στα links) 1. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 1. ΑΝΑΤΟΜΙΑ & ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ 2. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ: 2. ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΚΙ 3. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 3. ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΡΗΞΗΣ ΠΧΣ 4. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 4.ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 4α.ΜΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 4β.ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ 5. ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 5: ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΟΝΑΤΟΣ 5.0: ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΤΟΥ ΠΧΣ. Το στάδιο αποθεραπείας σε μια ρήξη ΠΧΣ μετά από χειρουργική αντιμετώπιση περιλαμβάνει την ακινητοποίηση και την κινητοποίηση- άσκηση. Στην ακινητοποίηση απαγορεύεται οποιαδήποτε ελεύθερη κίνηση μέσα στην άρθρωση, ενώ στη κινητοποίηση αρχίζει σιγά σιγά να ανακτάται η κίνηση και να ενδυναμώνεται το μέλος . Ακινητοποίηση Η ακινητοποίηση επιτυγχάνεται με τη χρήση λειτουργικού νάρθηκα, ο οποίος αρχικά κλειδώνεται σε μια ορισμένη από τον γιατρό γωνία , συνήθως σε πλήρη έκταση (τεντωμένο) ή σε ελαφριά κάμψη (ελαφρώς λυγισμένο) και ο οποίος διατηρείται για 4-6 εβδομάδες ανάλογα με τη μέθοδο θεραπείας και την πρόοδο του ασθενή. Όσο περνάει ο καιρός ο νάρθηκας αυτός επιτρέπει κάποια ελαφριά κίνηση του γόνατος μέσα όμως στα όρια που επιτρέπει ο γιατρός και φυσικά ο πόνος. Ο νάρθηκας αυτός διατηρείται όλη την ημέρα και τη νύχτα κι αφαιρείται μόνο για την Συνεχή Παθητική Κίνηση (CPM) και για την φυσιοθεραπεία-άσκηση. Στην διάρκεια της ακινητοποίησης μπορεί να χρησιμοποιηθεί πάγος και μάλαξη για την αντιμετώπιση του οιδήματος και του πόνου . Η ακινητοποίηση προστατεύει την άρθρωση και τα στοιχεία της από κινήσεις που μπορεί να προκαλέσουν περαιτέρω τραυματισμούς. Κινητοποίηση Η κινητοποίηση του ασθενή και του εγχειρισμένου γόνατος ξεκινά κανονικά τη δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα στο νοσοκομείο. Την πρώτη μέρα ο ασθενής ξεκουράζεται από την εγχείρηση και συνέρχεται από τη νάρκωση, ενώ δίνεται χρόνος στο σώμα και τον ασθενή να ξεπεράσει τον πόνο και να συνηθίσει στη κατάσταση που βρίσκεται. Στην κινητοποίηση κατ’ αρχήν ο ασθενής πρέπει και μπορεί να κάνει κανονικά ασκήσεις στο υπόλοιπο σώμα ώστε να αποφύγει τις επιπλοκές και τα προβλήματα της εγχείρησης αλλά και της κατάκλισης. Η κινητοποίηση όλου του σώματος, η αλλαγή των θέσεων στο κρεβάτι και στη καρέκλα βοηθούν στην αποφυγή της στάσης του αίματος και στη δημιουργία θρόμβων-επιπλοκής ιδιαίτερα επικίνδυνης. Ένδειξη φλεβοθρόμβωσης είναι η στιλπνότητα του δέρματος (γυαλιστερό δέρμα), το οίδημα και ο πόνος στη γαστροκνημία. Σε περίπτωση εμφάνισης αυτών δεν γίνεται κινητοποίηση και ενημερώνεται ο γιατρός του ασθενή. Η κινητοποίηση πρέπει να ξεκινήσει από τον κορμό. Ο ασθενής λυγίζει το υγιές γόνατο και κάνει μικρή ανύψωση μόνο του θώρακα από το κρεβάτι, με το σαγόνι κολλημένο στο στέρνο και το βλέμμα πάνω από το γόνατο για τους κοιλιακούς. Για τους ραχιαίους ο ασθενής σπρώχνει με το κεφάλι το μαξιλάρι σηκώνοντας το στήθος από το κρεβάτι και κάνοντας έκταση του θώρακα για μερικά δευτερόλεπτα. Τα χέρια μπορεί να τα γυμνάσει κανονικά με ελαφριά βάρη και κινήσεις πάνω και μπρος ή πάνω και πλάι με συγχρονισμό της αναπνοής, φροντίζοντας ο κορμός να είναι σταθερός από την κοιλιά και τη πλάτη. Στο υγιές κάτω άκρο μπορεί να κάνει ανυψώσεις με ή χωρίς αντίσταση, κινήσεις στο πλαι προς τα έξω και προς τα μέσα (απαγωγές- προσαγωγές) σέρνοντας το πόδι στο κρεβάτι ή να λυγίζει και να τεντώνει το γόνατο (κάμψη έκταση) με ή χωρίς αντίσταση. Πολύ σημαντική είναι η άσκηση στην ποδοκνημική (αστράγαλο) όπου το πέλμα μια λυγίζει (flex τα δάχτυλα-1) και μια τεντώνει (point τα δάχτυλα-2). Η άσκηση αυτή, ονομάζεται άσκηση-αντλία και μοιάζει σαν να σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών όταν είμαστε όρθιοι. Η συγκεκριμένη άσκηση έχει άριστα αποτελέσματα στην αποφυγή της στάσης του αίματος λόγω της εναλλαγής άντλησης του αίματος μια στον τετρακέφαλο και μια στον γαστροκνήμιο. Βοηθάει λοιπόν πάρα πολύ στην καλή κυκλοφορία, στην αποφυγή της αιματικής στάσης, στην πρόληψη ή αντιμετώπιση του οιδήματος. Είναι ακόμα καλύτερα τα δύο πόδια να γυμνάζονται συγχρόνως και με αντίσταση στα μετατάρσια , στο «μαξιλάρι», του πέλματος γιατί λόγω των ερεθισμάτων που δέχεται το πέλμα διευκολύνεται η βάδιση, όταν έρθει φυσικά η ώρα της. Την αντίσταση μπορεί να δώσει ο φυσιοθεραπευτής, κάποιος συγγενής, ή απλά το κρεβάτι όπου ο ασθενής πιέζει το πέλμα στο ξύλο κατά τη φάση 2. 1 2 Ένα- δυο σετ των δέκα επαναλήψεων κάθε άσκησης μια ή δύο φορές την ημέρα είναι αρκετά. Τις ασκήσεις αυτές μπορεί ο ασθενής να τις κάνει εφόσον νιώθει καλά. Σημαντική είναι η ξεκούραση ανάμεσα στις επαναλήψεις και τα σετ, ενώ σε περίπτωση ζαλάδας, έντονης κούρασης ή πόνου ο ασθενής πρέπει να διακόψει και να ξεκουραστεί. Στο εγχειρισμένο πόδι η κινητοποίηση χωρίζεται σε τρεις φάσεις: 1. Τη Φαση της Μεγιστης Προστασίας 2. Τη Φάση της Μέτριας Προστασίας 3. Τη Φάση της Ελάχιστης Προστασίας Φάση της Μέγιστης Προστασίας Είναι η πρώτη φάση στην οποία οι κινήσεις κι ασκήσεις γίνονται με μηδενική ή ελάχιστη φόρτιση. Η Φάση αυτή ξεκινάει αμέσως μετά το χειρουργείο και διαρκεί περίπου 6 εβδομάδες. Η Φάση αυτή αποσκοπεί στο να υποχωρήσει το οίδημα κι ο πόνος, να διατηρηθεί το μήκος και η δύναμη του τετρακέφαλου και να μην ατροφήσει, να διατηρηθεί το εύρος κίνησης του γόνατος και να αποφευχθούν οι βραχύνσεις από την ακινητοποίηση. Για το οίδημα και τον πόνο χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο πάγος για 10 λεπτά ανά μισή με μια ώρα και μάλαξη. Για την αποφυγή της ατροφίας και τη διατήρηση του μήκους του τετρακέφαλου χρησιμοποιείται ηλεκτρικός μυϊκός ερεθισμός καθώς και ισομετρικές συσπάσεις του τετρακεφάλου. Για την άσκηση αυτή ο φυσιοθεραπευτής τοποθετεί το χέρι του κάτω από το γόνατο του ασθενή και ζητά απ αυτόν να το πιέσει όσο πιο δυνατά μπορεί. Επίσης ο ασθενής μπορεί να κάνει άρση τεντωμένου σκέλους ( SLR) από ύπτια, πρηνή ή και πλάγια θέση με το νάρθηκα όμως κλειδωμένο σε πλήρη έκταση. Μια καλή άσκηση για την ενδυνάμωση των οπίσθιων μηριαίων (δικέφαλος, ημιυμενώδης, ημιτενωντώδης) είναι να ξαπλώσει ο ασθενής σε πρηνή κατάκλιση (μπρούμυτα) και να προσπαθεί να κλείνει το πάσχον γόνατο με υποστήριξη από το υγιές (υποβοηθούμενη άσκηση). Έτσι πετυχαίνει αύξηση του εύρους τροχιάς της άρθρωσης, ενδυνάμωση των καμπτήρων του γόνατος και διάταση του τετρακεφάλου. Για τη διατήρηση του εύρους κίνησης και για την αποφυγή των βραχύνσεων των μυών, τενόντων και συνδέσμων της άρθρωσης, χρησιμοποιείται: Μηχάνημα Συνεχούς Παθητικής Κίνησης (CPM) Παθητική κινητοποίηση από τον φυσιοθεραπευτή μέχρι όμως το όριο του πόνου. Ολίσθηση του εγχειρισμένου μέλους στο τοίχο. Ο ασθενής ξαπλώνει σε ύπτια κατάκλιση, ακουμπάει το πέλμα του στον τοίχο και με τη βοήθεια της βαρύτητας το κατεβάζει μέχρι εκεί που μπορεί. Η επαναφορά γίνεται από τον φυσιοθεραπευτή ή με τη βοήθεια του υγιούς μέλους . Επίσης γίνονται παθητικές ολισθήσεις της επιγονατίδας για την αποφυγή των βραχύνσεων και την διατήρηση του εκτατικού μηχανισμού του γόνατος. Ο ασθενής ξεκινά να βαδίζει από τη δεύτερη μέρα στο νοσοκομείο με βοήθεια του Π ή βακτηριών. Η βάδιση την πρώτη βδομάδα γίνεται χωρίς καμία φόρτιση στο εγχειρισμένο μέλος ενώ από τη δεύτερη εβδομάδα ανάλογα πάντα με την περίπτωση μπορεί ο ασθενής να φορτίσει ελάχιστα το πάσχον γόνατο. Κατά τη βάδιση ο ασθενής πρώτα μετακινεί το Π ή τις βακτηρίες, μετά το χειρουργημένο πόδι και μετά με μεγάλη στήριξη στα χέρια το υγιές πόδι. Η χρήση του Π ή των βακτηριών διακόπτεται συνήθως όταν ο ασθενής έχει αποκτήσει πλήρη ενεργητική έκταση, πάντα όμως με τις οδηγίες του γιατρού. Φάση Μέτριας Προστασίας Επόμενη φάση είναι η Φάση Μέτριας Προστασίας η οποία διαρκεί 6 με 12 εβδομάδες. Στη φάση αυτή ο ασθενής εξακολουθεί να φορά τον νάρθηκα ακινητοποίησης όταν περπατάει ή όταν φορτίζει το μέλος. Αν η πλήρης έκταση του γόνατος γίνεται τότε μπορεί ο ασθενής να αφήσει σιγά σιγά τις βακτηρίες και να φορτίσει περισσότερο το μέλος κατά τη βάδιση. Στη φάση αυτή δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ενδυνάμωση του τετρακεφάλου και των οπίσθιων μηριαίων αλλά και όλου του μυϊκού συστήματος του μέλους. Επίσης ο ασθενής πρέπει να αποκτήσει 120 μοίρες κάμψης και πλήρη έκταση στο γόνατο. Γίνονται και πάλι άρσεις τεντωμένου σκέλους με αντίσταση από όλες τις θέσεις, ενώ μπορεί να γίνει και κάμψη(1)-έκταση(2) του γόνατος σε όλη τη τροχιά που έχει αποκτηθεί από καθιστή θέση για τον τετρακέφαλο (Α) ή από πρηνή θέση (Β) για τους καμπτήρες. Α 1 Α2 Β 1 Β2 Μπορεί να χρησιμοποιηθεί βαράκι στο μέλος (Α1, Α2, Β2) ή αντίσταση με λάστιχο (Β1). Μια άλλη άσκηση με σημαντικό αποτέλεσμα που μπορεί να κάνει ο ασθενής είναι τα μικρά καθίσματα με υποστήριξη, πρέπει όμως να προσέχει πολύ μέχρι που θα λυγίσει το γόνατο. Δεν πρέπει να ξεπεράσει τις 90 μοίρες κάμψης καθώς αυτό μπορεί να προκαλέσει πρόσθια μετατόπιση της κνήμης πράγμα που θέτει σε κίνδυνο την άρθρωση. 1 2 Τέλος, ο δίσκος ισορροπίας είναι μια πολύ καλή άσκηση για την ανάπτυξη της συνεργασίας των μυών όλου του μέλους. Ο δίσκος αυτός είναι ένας ξύλινος δίσκος που η κάτω πλευρά του είναι σφαιρική. Αρχικά καλό είναι ο ασθενής να στηρίζεται από κάπου στη πορεία όμως θα καταφέρει να στέκεται χωρίς υποστήριξη. Εξακολουθεί η εκγύμναση και του υπόλοιπου σώματος, όπως και η παγοθεραπεία μετά την άσκηση στην εγχειρισμένη άρθρωση. Φάση Ελάχιστης Προστασίας Τελευταία φάση είναι η Φάση Ελάχιστης Προστασίας. Η Φάση Ελάχιστης Προστασίας συνδέεται με την επαναφορά του ατόμου στις δραστηριότητες του και ξεκινά τη 12η εβδομάδα μετά τον τραυματισμό. Διαρκεί μέχρι περίπου και την 20η εβδομάδα όπου ο ασθενής πλέον έχει αναρρώσει πλήρως. Στη Φάση αυτή δίνεται έμφαση στις λειτουργικές δραστηριότητες όπως το περπάτημα, το τρέξιμο και οι ασκήσεις ευκινησίας. Ο ασθενής πρέπει να έχει ανακτήσει ήδη το 75 με % της μυϊκής δύναμης του γονάτου. Ο νάρθηκας διατηρείται επιτρέποντας πλήρη κίνηση, στις περισσότερες δραστηριότητες και ειδικά σ’ αυτές που απαιτούν στροφή του γόνατος ή που περιέχουν άλματα. Το άτομο επανέρχεται στο επίπεδο πριν τον τραυματισμό και το γόνατο φτάνει στη πλήρη λειτουργία του στις 20- 24 εβδομάδες. Πλέον ο νάρθηκας χρησιμοποιείται μόνο προστατευτικά στις πολύ απαιτητικές δραστηριότητες. Υπενθυμίζουμε ότι το πλάνο αποθεραπείας αυτό είναι θεωρητικό. Ανάλογα με την μέθοδο θεραπείας, τον ασθενή και τον φυσιοθεραπευτή μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στις ασκήσεις και στις τεχνικές. Γενικά όμως οι βασικές αρχές τις αποκατάστασης της ρήξης πρόσθιου χιαστού συνδέσμου είναι αυτές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το αρθρο εγραψε η Μανουέλα Σοφιανοπούλου (Firefly) Φοιτήτρια ΤΕΙ Φυσιοθεραπείας Αθήνας Πηγές «Ορθοπαιδική» Π. Συμεωνίδης , University Studio Press «Θεραπευτικές ασκήσεις και Τεχνικές» Carolyn Kisner, Lynn Allen Colby, Ιατρικές Εκδόσεις Σιώκη www.kneeguru.co.uk Για συζητηση επ του θεματος, κανετε κλικ εδω

Στατιστικά στοιχεία τραυματισμών στο σκι και snowboard για το έτος 2000 Edward Heneved, MD, FACEP Αυτό το υλικό παρουσιάστηκε στο θερινό Συνέδριο της Ιατρικής Εταιρείας του Wilderness καθώς και στην Ετήσια Συνάντηση τον Αύγουστο του 2000 στο Park City, Utah. Στη συνέχεια, ενημερώθηκε με τα πιό πρόσφατα στοιχεία από την τελευταία χειμερινή σεζόν. (Karl Neumann, εκδότης του Ιατρικού Φυλλαδίου του Wilderness). Τόσο το αλπικό σκι, όσο και το snowboard αποτελούν ιδιαίτερα δημοφιλή χειμερινά αθλήματα. Μόνον στις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της σεζόν 1999 – 2000, καταγράφηκαν πάνω από 52 εκατομμύρια επισκέψεις στις χινονισμένες πλαγιές. Αυτό το άρθρο εστιάζει στα ατυχήματα που παρατηρούνται πιό συχνά στον πληθυσμό των σκιέρ και των snowboarders. Παρότι και τα δύο αθλήματα εμπεριέχουν δέσιμο των ποδιών σε κάποιου είδους σανίδι με τη βοήθεια του οποίου γλιστρά κανείς σε μία χιονισμένη πλαγιά, κάθε ένα χαρακτηρίζεται από ένα ιδιαίτερο φάσμα ατυχημάτων. Δημογραφικά στοιχεία Σύμφωνα με την Εθνική Ένωση Χιονοδρομικών στις ΗΠΑ (NSAA – National Ski Areas Association), κατά τη χειμερινή σεζόν 1999 – 2000, σημειώθηκαν 7,4 εκατομμύρια σκιέρ και 3,6 εκατομμύρια snowboarders, συνολικά 52,2 εκατομμύρια επισκέψεις σε χιονοδρομικά κέντρα. (Μία επίσκεψη σκιέρ / snowboarder αντιπροσωπεύει ένα άτομο που επισκέπτεται ένα χιονοδρομικό κέντρο για μία μέρα ή νύχτα ή για τμήμα μιάς ημέρας ή νύχτας). Ένα ποσοστό 18% των snowboarders επίσης έκαναν και σκι. Τελικά λοιπόν υπολογίζεται ότι οι συμμετέχοντες στις χιονοσμένες πλαγιές αγγίζουν τα 10,4 εκατομμύρια. Η Εθνική Ένωση Εξοπλισμου Αθλημάτων, εκτιμά ότι από το 1988, ο αριθμός των snowboarders έχει αυξηθεί κατά 77%, ενώ ο αριθμός των σκιερ έχει μειωθεί κατά 25%. Οι σκιέρ τείνουν να είναι μεγαλύτεροι ηλικιακά, κατά μέσο όρο 31 ετών και κατά 60% άνδρες. Ο μέσος snowboarder είναι νεότερος, κατά μέσο όρο 20 ετών, ενώ έχει πιθανότητες 75% να είναι άνδρας. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1999 – 2000 λειτούργησαν στις ΗΠΑ 503 συνολικά χιονοδρομικά (έναντι 735 το 1983). Ανάμεσα σε αυτά, μόνον σε πέντε δεν επιτρεπόταν το snowboard (στο Aspen Mountain στο Κολοράντο, στο Perfect North Slopes στην πολιτεία της Ιντιάνα, στην κοιλάδα Taos ski Valley στο Νέο Μεξικό και στις κοιλάδες Alta και Deer Valley στην πολιτεία της Γιούτα). Στατιστικά στοιχεία τραυματισμών Ως «ιατρικά σημαντικοί» τραυματισμοί αναφέρονται όσοι απαιτούν ιατρική περίθαλψη ή όσοι έχουν σαν αποτέλεσμα ο τραυματίας να μην μπορεί να χιονοδρομήσει για τουλάχιστον μία μέρα. Για κάθε 1.000 επισκέψεις σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο, θα καταγραφούν περίπου τρεις τραυματισμοί αρκετά σοβαροί ώστε να απαιτούν άμεση ιατρική φροντίδα. (Για σύγκριση, ο ρυθμός τραυματισμών στο ποδόσφαιρο, είναι 810 ανά 1,000 συμμετέχοντες, ενώ στο τέννις σημειώνονται 30 τραυματισμοί ανά 1.000 παίκτες). Κατά τη διάρκεια ενός τυπικού έτους σημειώνονται περίπου 135.000 ιατρικώς σημαντικοί τραυματισμοί από αθλήματα του χιονιού στις ΗΠΑ. Πολλές μελέτες εκτιμούν ότι μέχρι 40% αυτών των ατυχημάτων δεν αναφέρονται επισήμως. Υπάρχει μελέτη που υπολογίζει ότι μπορεί να σημειώνονται μέχρι και 500.000 τραυματισμοί σε σκιέρ και / ή snowboarders κάθε χρόνο. Σύμφωνα με αυτό το ρυθμό τραυματισμών, για τον μέσο σκιέρ που κάνει σκι περίπου 14 ημέρες το χρόνο, η στατιστική πιθανότητα να έχει κάποιο τραυματισμό κάθε χρόνο είναι 14%. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 27 χρόνων, ο αριθμός των τραυματισμών στο σκι υπολογίζεται ότι έχει μειωθεί στο μισό. Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται να έχει μειωθεί καθόλου τα τελευταία 12 χρόνια. Με την συνεχώς αυξανόμενη δημοτικότητα του snowboard, οι αντίστοιχοι τραυματισμοί έχουν σαφέστατα αυξηθεί. Ωστόσο, ο ρυθμός ατυχημάτων που σημειώνονται σε αυτό το νέο σπορ είναι ακόμη πιό δύσκολο να προσδιοριστεί. Αυτό συμβαίνει αρχικά διότι τόσο οι ημέρες του σκι, όσο και του snowboard, αντιπροσωπεύονται από τις πωλήσεις των εισητηρίων για τoυς αναβατήρες στα χιονοδρομικά κέντρα που δεν διαχωρίζονται μεταξύ των δύο.΄Έτσι, το ποσοστό των τραυματισμών στο snowboard προκύπτει από το ποσοστό των σανιδάδων στο βουνό. Οι πιό παλιές μελέτες αναφέρουν ότι οι snowboarders τραυματίζονται εξίσου συχνά με τους σκιέρ. Ωστόσο, πιό πρόσφατες έρευνες υποδηλώνουν ότι πιθανόν ο ρυθμός ατυχημάτων των σανιδάδων βαίνει αυξανόμενος. Μία αναφορά από τα χιονοδρομικά κέντρα αναψυχής στο Mammoth & June Mountain στην Καλιφόρνια εκτιμούν τον ρυθμό τραυματισμών στο σανίδι το διπλάσιο σε σχέση με τους σκιέρ. Το ίδιο προκύπτει και από μελέτες στην Ιταλία και Ελβετία. Μία Γιαπωνέζικη αναφορά έδειξε τρείς φορές παραπάνω αύξηση του ρυθμού των ατυχημάτων για το snowboard, ενώ άλλη έρευνα από το Aspen υποδεικνύει ότι οι σανιδάδες τραυματίζονται πέντε φορές συχνότερα. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1999 – 2000, τα στοιχεία από τις πρώτες βοήθειες σε ένα μεγάλο χιονοδρομικό θέρετρο στο βόρειο Tahoe κατέγραψαν το ρυθμό τραυματισμών για το σκι σε 3,2 / 1.000, ενώ για το snowboard σε 12,7 / 1.000. Το κοντινότερο τμήμα άμεσης βοήθειας σε επείγοντα περιστατικά στην ίδια περιοχή, στο νοσοκομείο Tahoe Forest στο Trukee στην Καλιφόρνια, κατέγραψε 5 τραυματισμούς snowboarders ανά 1 τραυματισμό σκιέρ. Και στα δύο αθλήματα, σκι και snowboarder, οι αρχάριοι υποφέρουν σχεδόν τρείς φορές πιό συχνά από τραυματισμούς σε σχέση με τους πιό έμπειρους συμμετέχοντες. Μία μελέτη αναφέρει ότι το 49% των τραυματισμένων σανιδάδων ήταν αρχάριοι έναντι 18% αρχαρίων σκιέρ. Όσοι κάνουν snowboard για πρώτη φορά υπόκεινται σε σημαντικά μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν κάποιον επείγοντα τραυματισμό (όπως κάταγμα, εγκεφαλική διάσειση, εξάρθρωση, χαμένο δόντι) που χρήζει αμέσου επέμβασης. Οι έφηβοι υπόκεινται στο μεγαλύτερο στατιστικά κίνδυνο από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα. Ανάμεσα στους σκιέρ, ο ρυθμός τραυματισμού από ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου στο γόνατο έχει περισσότερο από τριπλασιαστεί από το τέλος της δεκαετίας του 1970, τη στιγμή που ο ρυθμός που παρουσιάζεται κάθε άλλου είδους τραυματισμός έχει μειωθεί. Παράγοντες που επηρεάζουν τους ρυθμούς τραυματισμών Αναφορικά με τους αλπικούς σκιέρ, η μείωση που παρατηρείται στους ρυθμούς τραυματισμών από το 1970, σχετίζεται πρωταρχικά με τη μείωση των διαστρεμάτων στον αστράγαλο και με τα λιγότερα κατάγματα χαμηλά στα πόδια. Αυτό οφείλεται στο βελτιωμένο στρώσιμο των πιστών, στους δασκάλους σκι, στις καινοτομίες στα συστήματα ασφαλείας στα χιονοδρομικά καθώς και στη βελτίωση του εξοπλισμού των σκιέρ. Άλλοι παράγοντες που επιδρούν στους ρυθμούς τραυματισμών περιλαμβάνουν τις συνθήκες χιονιού, την ορατότητα, τον αριθμό των σκιέρ που βρίσκονται στις πλαγιές, στην κούραση των σκιέρ και στη χρήση αλκοόλ και άλλων ουσιών. Τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν μεταξύ 12 το μεσημέρι και 16:00 το απόγευμα. Ωστόσο, οι πιό κρίσιμοι παράμετροι που καθορίζουν εάν θα συμβεί τραυματισμός ή όχι, εξακολουθούν να είναι η ικανότητα του σκιέρ, η σχέση της ταχύτητας που αναπτύσσει με την αθλητική του κατάσταση και η ακατάλληλη ρύθμιση ή η κακή λειτουργία του εξοπλισμού του. Αστοχία στο να ανοίξουν οι δέστρες είναι η αιτία στο 70% των καταγμάτων στο κάτω τμήμα του ποδιού, όπως και στους σοβαρούς τραυματισμούς στα γόνατα. Στατιστικά, οι γυναίκες τραυματίζονται πιό συχνά από ότι οι άνδρες. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να υποστούν τραυματισμούς στο πάνω μέρος του σώματος και έχουν διπλάσιες πιθανότητες να πάθουν ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου. Όταν όμως η ικανότητα, η εμπειρία ακι το μέγεθος (βάρος και ύψος) λαμβάνονται υπόψη, ο συνολικός κίνδυνος τραυματισμού στις γυναίκες είναι ίδιος με αυτόν των ανδρών. Θανάσιμα ατυχήματα Κατά τη διάρκεια των 15 τελευταίων χρόνων, κατά μέσο όρο, σημειώνονται 34 θάνατοι σκιέρ και snowboarder το χρόνο. Κατά τη σεζόν 1999-2000, συνέβησαν 30 θανάσιμοι τραυματισμοί μέσα στις 52,2 εκατομμύρια επισκέψεις σκι που αναφέρθηκαν. 23 από αυτά αφορούσαν σκιέρ (19 άνδρες και 4 γυναίκες), ενώ 7 snowboarders (6 άνδρες και 1 γυναίκα). Αυτό ισοδυναμεί με ρυθμό θνησιμότητας 0,57 ανά εκατομμύριο επισκέψεις σκι / snowboard ή με 2,88 θανάτους ανά εκατομμύριο συμμετέχοντες στις πλαγιές. Ποσοστό 60% του συνολικού αριθμού θανάσιμων ατυχημάτων στο σκι, προέρχονται από τραυματισμούς στο κεφάλι. Η πιό κοινή αιτία θανάτου εμπίπτει στην κατηγορία «απώλεια ελέγχου από το σκιέρ – σύγκρουση με δέντρο». Οι περισσότεροι θάνατοι στους σκιέρ συμβαίνουν στον ίδιο πληθυσμό που επιδεικνύει «συμπεριφορά υψηλού ρίσκου». Τα θύματα είναι κατεξοχήν άνδρες (85%), στο τέλος της εφηβείας τους ή σε ηλικία 20+ (70%), που διαθέτουν εμπειρία σαφώς καλύτερη του μέσου όρου και αναπτύσσουν υψηλές ταχύτητες στο όριο κάποιας ενδιάμεσης διαδρομής. Αυτή είναι και η στατιστική ομάδα με τον υψηλότερο ρυθμό μοιραίων τροχαίων ατυχημάτων (74%) καθώς και τη μεγαλύτερη πιθανότητα (85%) μοιραίων βιομηχανικών ατυχημάτων. Για σύγκριση, το 1999, σημειώθηκαν 41.300 θάνατοι σε τροχαία ατυχήματα, 17.100 θάνατοι από πτώσεις κάθε είδους και 11.000 θάνατοι από δηλητηριάσεις. Κατά τη διάρκεια ου 1998, 90 άνθρωποι σκοτώθηκαν από αστραπές, ενώ καταγράφηκαν 130 θάνατοι από τυφώνες. Ο ρυθμός 2,88 θάνατοι ανά εκατομμύριο συμμετεχόντων σε χιονοδρομικές δραστηριότητες, συγκρίνεται με 31,9 για τις υποβρύχιες καταδύσεις, 25,9 για το κολύμπι, 64,7 για την ναυσιπλοϊα και 21,1 για την ποδηλασία. Καταστροφικοί τραυματισμοί Ο όρος καταστροφικά ατυχήματα είναι ασαφής και πρέπει να διευκρινιστεί περισσότερο για να μπορεί να καταγραφεί στατιστικά με αξιοπιστία. Σοβαροί τραυματισμοί (κώμα, παραπληγία καθώς και σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι ή τη σπονδυλική στήλη) συμβαίνουν με ρυθμό περίπου 38 ανά έτος. Κατά τη σεζόν 1999 – 2000, συνέβησαν 44 σοβαροί τραυματισμοί, 30 αφορούσαν σκιερ (21 άνδρες και 9 γυναίκες) και 14 snowboarders (13 άνδρες και 1 γυναίκα). Ο ρυθμός σοβαρών τραυματισμών κατά την περίοδο 1999 – 2000, ήταν 0,84 ανά εκατομμύριο επισκέψεις σκιερ / snowboarders. Δεν υπάρχει καμμία σημαντικά στατιστικά αξιόπιστη ένδειξη ότι τα καταστροφικά ατυχήματα έχουν αυξητική τάση. Εξοπλισμός Μπότες: Τη δεκαετία του ΄60, ο πιό κοινός τραυματισμός στο σκι ήταν κάποιο κάταγμα πλευρικά των σφυρών, αυτό που ονομάζεται «ο αστράγαλος του σκιέρ». Οφειλόταν σε χαμηλές, μαλακές, δερμάτινες μπότες. Τα τελευταία 25 χρόνια οι περιπτώσεις καταγμάτων στην κνήμη και / ή την περόνη και γενικά των τραυματισμών των άκρων που σχετίζονται με τον εξοπλισμό έχουν μειωθεί κατά 72% και 43% αντίστοιχα. Οι σημερινές μπότες του σκι αποτελούνται από ένα σκληρό πλαστικό εξωτερικό κέλυφος και ένα μαλακό εσωτερικό τμήμα που εκτείνεται μέχρι τη μέση της κνήμης και επιτρέπει τον καλύτερο έλεγχο των σκι. Οι μοντέρνες μπότες του σκι μεταδίδουν τις δυνάμεις που αναπτύσσονται στα γόνατα και συμβάλλουν στο να κάνουν τα διαστρέμματα στα γόνατα τον πιό συνήθη τραυματισμό (25% - 38%) στο αλπικό σκι. Η περίπτωση της ρήξης του πρόσχιου χιαστού συνδάσμου του γονάτου (περίπου 25.000 ανά έτος στις ΗΠΑ), αντιπροσωπεύει ποσοστό 33% του συνόλου των τραυματισμών στα γόνατα. Περιέργως, το αριστερό γόνατο είναι πίο πιθανό να τραυματιστεί σε σχέση με το δεξί. Οι ρήξεις του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου του γονάτου αντιστοιχούν στο ένα τέταρτο του συνόλου των σημαντικών τραυματισμών και στο μισό των χρημάτων που ξοδεύονται κάθε χρόνο για την αντιμετώπισή τους. Το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβάνεται και στην εξέλιξη της μπότας για snowboard. Οι μαλακές μπότες διπλασιάζουν τον κίνδυνο τραυματισμού στον αστράγαλο σε σχέση με τις σκληρές μπότες. Ο «αστράγαλος του snowboarder», ένα πλευρικό κάταγμα στον αστράγαλο, οφείλεται σε βεβιασμένη αναστροφή του αστραγάλου που δεν εμποδίζεται από τις μαλακές μπότες. Οι σκληρές μπότες αυξάνουν τον κίνδυνο κατάγματος στην κορυφή της μπότας, στην κνήμη και την περόνη όπως επίσης διπλασιάζουν τον κίνδυνο τραυματισμού στα γόνατα. Δέστρες: Οι δέστρες στο snowboard είναι γενικά τριών τύπων: 1) δέστρες για μαλακές μπότες που χρησιμοποιούν 2 ή 3 λουριά κατά μήκος της μπότας, 2) δέστρες για σκληρές μπότες που χρησιμοποιούν μεταλλικά δεσίματα για να ασφαλίσουν τη μύτη και τη φτέρνα της μπότας, 3) μία νέου τύπου χωστή δέστρα (step-in) που χρησιμοποιεί κάποιο εξάρτημα προσαρτημένο στον πάτο μαλακής ή σκληρού κελύφους μπότας και επιτρέπει στον αθλητή να «προσδεθεί» Η σύγχρονη τεχνολογία του snowboard χρησιμοποιεί μη – ελευθερούμενες δέστρες. Δύο εταιρείες, η Meyer στην Ελβετία και η Miller στην Γιούτα, έχουν διαθέσει στο εμπόριο από το 1991 ελευθερούμενες δέστρες. Ωστόσο, η βιομηχανία δεν έχει προσυπογράψει αυτή την αντίληψη. Το εάν οι ελευθερούμενες δέστρες θα καταφέρουν να μειώσουν ή απλά θα αλλάξουν την πιθανότητα τραυματισμού των snowboarder παραμένει σε έντονη αντιπαράθεση. Στην περίπτωση που ένας snowboarder βρισκόταν με το πάνω κάτω σε ένα «λάκο δέντρου» ή προσπαθούσε να «κολυμπήσει μέσα από μία χιονοστοιβάδα», οι ελευθερούμενες δέστρες πιθανόν θα ήταν χρήσιμες. Είναι φανερό ότι σε μία περίπτωση που θα χρειαζόταν, θα έπρεπε να ανοίξουν και οι δύο δέστρες, αλλιώς θα είχαμε τραυματισμούς από στροφικές κινήσεις των ποδιών όπως συμβαίνει στους σκιέρ. Ποσοστό 8% των τραυματισμών των snowboarders συμβαίνουν κατά την άνοδό τους ή την κάθοδο από τους αναβατήρες όταν μόνον το ένα πόδι που οδηγεί είναι στη δέστρα. Μετά από μία πτώση, το παρόν μή ελευθερούμενο σύστημα δεστρών λειτουργεί σαν μία "θαλάσσια άγκυρα" μειώνοντας την απόσταση που διανύει ο snowboarder καθώς πέφτει στην πλαγιά. Παράλληλα με τη γενικά χαμηλή ταχύτητα, αυτή η συντομευμένη «ζώνη πτώσης» (η απόσταση που ο snowboarder θα διανύσει γλιστρώντας όταν πέσει), εξηγεί μερικά γιατί οι snowboarders υποφέρουν από λιγοτερα καταστροφικά ή θανάσιμα ατυχήματα συγκρινόμενοι με τους σκιέρ. Οι δέστρες των snowboarder κλειδώνουν και τα δύο πόδια στον ίδιο άξονα και δημιουργούν έτσι ένα τελείως διαφορετικό φάσμα τραυματισμών από των σκιέρ όπου τα δύο πόδια κινούνται ανεξάρτητα. Οι σύγχρονες «διπλής ενεργείας» δέστρες στο αλπικό σκι απελευθερώνονται σε δύο διαφορετικές διευθύνσεις, κατά την περιστροφή της μύτης του πέλματος και κατά το σήκωμα της φτέρνας. Μερικοί κατασκευαστές έχουν εισαγάγει δέστρες που απελευθερώνουν το πόδι κατά το σήκωμα της μύτης του πέλματος (full diagonal) και πιθανόν επηρεάζουν (θετικα) τους τραυματισμούς που προέρχονται από τις μπότες. Δυστυχώς, τα κριτήρια για τις δέστρες του σκι έχουν βασιστεί αποκλειστικά στο να προστατεύουν την κνήμη από τραυματισμούς χρησιμοποιώντας υπολογισμούς που στηρίζονται στο εύρος του οστού της κνήμης και σε μελέτες για το σημείο θραύσης του, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το σημείο που βλάπτονται οι σύνδεσμοι του γόνατος. Σχήμα των σκι και των snowboard: Σήμερα τα σκι με σχημα (που αρχικά αναφέρονταν ως παραβολικά) έχουν επικρατήσει στην αγορά του αλπικού σκι. Δεν είναι ξεκάθαρο αν οδηγούν σε νέους τύπους τραυματισμών. Σύμφωνα με μία 3-ετή μελέτη πιθανόν να επιφέρουν μία αύξηση στις μεμονωμένες ρήξης πρόσθιων χιαστών συνδέσμων των γονάτων και ενδεχομένως μία άνοδο στον αριθμό καταγμάτων στον αστράγαλο (παρόλο που ο συγγραφέας του άρθρου πιθανολογεί ότι ο τελευταίος είναι πιό πιθανό να οφείλεται σε κακή λειτουργία του εξοπλισμού). Η πρόσφατη αύξηση στα κατάγματα της κνήμης ανάμεσα στους σκιέρ είναι πιό πιθανό να σχετίζεται με την ηλικία παρά με τον εξοπλισμό. Οι αρχάριοι σκιέρ δεν φαίνεται να παρουσιάζουν καμμία αύξηση σε τραυματισμούς με τα σκι νέου σχήματος, ενώ οι προχωρημένοι σκιέρ δείχνουν να τραυματίζονται ελαφρά συχνότερα. Οι πιό «ηλικιωμένοι» σκιέρ που έχουν μάθει να αντικρίζουν «ευθεία μπροστά τη γραμμή καθόδου» πρέπει να μάθουν τώρα να μην στρίβουν υπερβολικά. Οι αλπικοί σκιέρ υποφέρουν από τραυματισμούς λόγω περιστροφής των άκρων καθώς τα ανεξάρτητα σκι τους μπορούν να πιαστούν προς τις μέσα ή τις έξω ακμές τους. Το μήκος των σκι λειτουργεί ως μοχλός μεταξύ του πέλματος και του ποδιού, συχνά στρίβοντας το γόνατο (που έχει φτιαχτεί για να λειτουργεί ως άρθρωση που ανοιγοκλίνει κι όχι ως περιστρεφόμενη άρθρωση). Οι σανίδες του snowboard επίσης έχουν μεγάλες πλαγιοκόψεις και ανήκουν σε τρείς βασικούς τύπους: ελεύθερου στυλ (free – style), ελεύθερης ανάβασης (free riding) και carving. Οι snowboarders που στέκονται πλάγια, κοπανιούνται προς τα εμπρός όταν πιαστεί η ακμή στη μύτη του πέλματος και πέφτουν πάνω στην τεντωμένη παλάμη τους. Εάν δεν απομακρύνουν τα χέρια τους κατά την πτώση, χτυπούν τους ώμους (κάταγμα κλείδας, βραχιόνια κάκωση ή κάταγμα, κλπ) ή τα πρόσωπά τους (εγκεφαλική διάσειση, κρανιακά διαστρέμματα). Πιό συχνά οι snowboarders πέφτουν προς τα πίσω καθώς χάνουν τον έλεγχο στην ακμή της φτέρνας και υποφέρουν από κακώσεις στους καρπούς και τα οπίσθια, συμπίεση στον άξονα της σπονδυλικής στήλης και τραυματισμούς στα ινιακά οστά. Μπαστούνια: Ο «αντίχειρας του σκιέρ», ένα διάστρεμμα ενός συνδέσμου της πρώτης μετακαρποφαλαγκικής άρθρωσης είναι ο πιό κοινός τραυματισμός του άνω σώματος. Εφόσον τόσοι πολλοί τέτοιου είδους τραυματισμοί δεν αναφέρονται, είναι πιθανόν να είναι συνολικά ο πιό συνήθης τραυματισμός στο αλπικό σκι. Επειδή 10% των σκιέρ και μόνον 1% των snowboarder αναφέρουν αυτόν τον τραυματισμό, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι το κράτημα των μπαστουνιών των σκιέρ και τα λουριά τους συμβάλλουν σε αυτόν. Τα μπαστούνια του σκι ενοχοποιούνται στο 24% των εξαρθρώσεων του ώμου αναγκάζοντας το χέρι να στραφεί προς τα έξω και να αποσπαστεί βίαια σε μία πτώση. Κράνη: Το 1999, η Επιτροπή Ασφαλείας Καταναλωτικών Προϊόντων στις ΗΠΑ, επίσημα συνέστησε στους σκιέρ και τους snowboarder να φορούν κράνη. Υπολόγιζαν ότι με αυτό τον τρόπο θα κατάφερναν να εμποδίσουν ή έστω να περιορίσουν τη σοβαρότητα των τραυματισμών στο κεφάλι από πτώσεις και συγκρούσεις κατά 50%. Μεταξύ 1993 και 1997, η ίδια Επιτροπή ανέφερε ότι ο αριθμός των τραυματισμών στο σκι που αντιμετωπίζονταν στα επείγοντα είχε μειωθεί ενώ οι τραυματισμοί των σκιέρ στο κεφάλι παρέμεναν σταθεροί. Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου οι τραυματισμοί στο snowboard σχεδόν τριπλασιάστηκαν και οι τραυματισμοί στο κεφάλι πενταπλασιάστηκαν. Το 1997, σημειώθηκαν 17.500 τραυματισμοί στο κεφάλι (από τους οποίους, 3.400 δυνητικά σοβαροί) που σχετίζονταν με το σκι ή το snowboard. H Επιτροπή Ασφαλείας Καταναλωτικών Προϊόντων πιστεύει ότι η χρήση κράνους θα εμποδίσει 11 θανάτους το χρόνο. Μία μελέτη από το Vermont σημειώνει ότι κατά τη διάρκεια της χιονοδρομικής σεζόν 1998 – 1999, ποσοστό 15,5% στο σύνολο των τραυματισμένων σκιέρ χρησιμοποιούσαν κράνος, ενώ 32% από αυτούς που τους έγινε διάγνωση οποιουδήποτε βαθμού εγκεφαλικής διάσεισης φορούσαν κράνος. Επίσης, 35% από τους θανάσιμα τραυματισμένους σκιέρ και snowboarders φορούσαν κράνος. Η Εθνική Ένωση Χιονοδρομικών υποστηρίζει ότι τα κράνη τελικά προσφέρουν μικρή προστασία σε ταχύτητες μεγαλύτερες από τα 12 μίλια την ώρα (ο τυπικός σκιέρ γλιστρά με 25 – 40 μίλια την ώρα). Επιπλέον, εκφράζει την ανησυχία ότι δεν υπάρχουν επίσημες προδιαγραφές για κράνη αναψυχής στις ΗΠΑ και ότι οι καταναλωτές κακώς, κερδίζουν μία εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας φορώντας κράνος. Προστατευτικά καρπών: Για τους snowboarders, ο καρπός είναι το πιό συνήθες μέρος που τραυματίζεται καθώς εκεί υπολογίζεται ότι συμβαίνει το ένα τέταρτο του συνόλου των τραυματισμών και το μισό του συνόλου των καταγμάτων. Τα προστατευτικά καρπών έχουν δείξει να είναι πολύ αποτελεσματικά στην πρόληψη των τραυματισμών του καρπού. Ωστόσο, είναι πιθανόν να μεταφέρουν τις δυνάμεις που αναπτύσσονται πιό πάνω, οδηγώντας σε κατάγματα του βραχίονα, οπίσθιες εξαρθρώσεις αγκώνα ή τραυματισμούς στον ώμο. Μία έρευνα σε 21 snowboarders που είχαν τραυματιστεί φορώντας προστατευτικά καρπού δεν παρουσίασαν κανένα τραυματισμό στους καρπούς, αλλά έξι είχαν υποστεί τραυματισμό στον ώμο και τέσσερις είχαν κάταγμα στον κερκιδικό άξονα. Οι δάσκαλοι του snowboard συμβουλεύουν την στάση «κλειστής γροθιάς» κατά την πτώση. Η πτώση προς τα πίσω είναι ο μηχανισμός στο 75% των τραυματισμών του καρπού. Μηχανισμοί τραυματισμών Πτώσεις: Οι πτώσεις γενικά, αποτελούν την κύρια αιτία των τραυματισμών, τόσο στο σκι (87%), όσο και στο snowboard (75%). Οι σκιέρ πιό συχνά πέφτουν προς τα μπροστά, ενώ οι snowboarders προς τα πίσω. Άλματα: Οι ανεπιτυχείς προσγειώσεις από άλματα είναι η δεύτερη πιό συχνή αιτία τραυμτισμών στο snowboard. Οι snowboarders τραυματίζονται τρεις φορές συχνότερα σε άλματα από ότι οι σκιέρ. Τα άλματα περιλαμβάνουν πτώσεις από μεγάλα ύψη από λοφίσκους ή αναχώματα ειδικών πάρκων καθώς ο αθλητής προσπαθεί να πάρει ύψος και έκταση. Οι επιπτώσεις συνδέονται με τραυματισμούς στο κεφάλι, το πρόσωπο, τη σπονδυλική στήλη και την κοιλιακή χώρα. Συγκρούσεις: Οι συγκρούσεις αποτελούν το 10% του συνόλου των ατυχημάτων αλλά το 67% των εισαγωγών σε νοσοκομείο και είναι η αιτία για τους περισσότερους θανάσιμους τραυματισμούς. Οι πιό συνήθεις συγκρούσεις γίνονται με κάποιο σταθερό αντικείμενο αλλά συχνά και με κάποιο άλλο πρόσωπο. Αντίθετα με τον δημοφιλή μύθο, οι σκιέρ είναι πιό πιθανό να πέσουν πάνω σε ένα snowboarder κι όχι ο snowboarder στον σκιέρ. Μόνον 1% των τραυματισμών των σκιέρ οφείλονται σε σύγκρουσή τους με κάποιον snowboarder, ενώ 7,7% του συνόλου των ατυχημάτων στο σκι προέρχονται από σκιέρ που πέφτουν πάνω σε άλλους σκιέρ και μόνον 2,6% του συνόλου των ατυχημάτων των snowboarder οφείλονται στη σύγκρουση με άλλον snowboarder. Σύνδρομο καταπόνησης: Μυϊκά διαστρέμματα και τενοντίτιδες είναι πιθανόν οι πιό κοινοί τραυματισμοί των σκιέρ. Καθώς τα συμπτώματα συνληθως δεν παρουσιάζονται μέχρι την επόμενη μέρα, οι εκτιμήσεις για τη συχνότητα τέτοιων προβλημάτων είναι ανακριβείς. Βύθιση σε βαθύ χιόνι: Οι κατολισθήσεις χιονιού σκοτώνουν προκαλώντας μαζικό τραύμα ή ασφιξία. Σε βαθιά πούδρα, θάνατοι από βύθιση σε λάκο δέντρου έχουν καταγραφεί τα τελευταία 10 χρόνια. Τρεις snowboarders έχασαν τη ζωή τους σε ξεχωριστά αλλά σχεδόν πανομοιότυπα περιστατικά στα θέρετρα σκι στη λίμνη Tahoe κατά τη διάρκεια 3 εβδομάδων την περίοδο Σεπτέμβριος 1992 – Ιανουάριος 1993. Κάθε ένας είχε θαφτεί κάθετα με το κεφάλι μέσα σε βαθύ χιόνι στη βάση ενός δέντρου. Οι αυτοψίες ήταν εντυπωσιακά ίδιες: μικρές κακώσεις στο πρόσωπο, σημαντική πνευμονική συμφόρηση και κακώσεις του εμπρόσθιου λοβού του εγκεφάλου. Παρότι ως αιτία θανάτου καταγράφηκε πνιγμός, είναι αδύνατο να βγεί συμπέρασμα για τη συμβολή και άλλων παραγόντων όπως υποθερμία, τραυματισμός του εγκεφάλου, θέση του κεφαλιού προς τα κάτω διάρκεις της βύθισης και ελευθερούμενες ή μή δέστρες για παράδειγμα. Περισσότεροι σκιέρ από snowboarders χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από βύθιση στο χιόνι. Μοτίβα τραυματισμών Οι snowboarders έχουν αυξημένο ρυθμό τραυματισμών στο κεφάλι (10%) σε σχέση με τους σκιέρ (5%), αλλά οι σκιέρ είναι πέντε φορές πιό πιθανό να υποστούν.ένα θανάσιμο τραυματισμό στο κεφάλι. Οι ρυθμοί τραυματισμού στη σπονδυλική στήλη είναι τέσσερις φορές μεγαλύτεροι ανάμεσα στους snowboarders (0,04 ανά 1.000 ημέρες snowboard έναντι 0,01 ανά 1.000 ημέρες σκι). Όμοια, οι snowboarders είναι δύο φορές πιό πιθανό να υποστούν τραυματισμό στο στήθος (6,1% έναντι 2,7%) ή στη σπλήνα (13% έναντι 2%) από ότι οι σκιέρ. Σχεδόν ένα τέταρτο από τους τραυματισμούς στο snowboard συμβαίνουν κατά την πρώτη εμπειρία του ατόμου και σχεδόν οι μισοί συμβαίνουν κατά την πρώτη του σεζόν. Το επίπεδο της ικανότητας επηρεάζει τους τραυματισμούς στο snowboard. Μία μελέτη έδειξε ότι οι τραυματισμοί στον καρπό δέσποζαν στην ομάδα αρχαρίων (41%), οι τραυματισμοί στον ώμο ήταν πιό συχνοί στην ομάδα των αθλητών μεσαίου επιπέδου (38%) και στην ομάδα των έμπειρων κυριαρχούσαν οι τραυματισμοί στο κεφάλι (36%). Μία άλλη μελέτη ανακοίνωσε ότι οι αρχάριοι snowboarders είχαν περισσότερες πιθανότητες να τραυματίσουν τους καρπούς τους (30%), οι μεσαίου προς χαμηλού επιπέδου τα γόνατά τους (28%), οι μεσαίου επιπέδου τους αστραγάλους τους (17%) και οι προχωρημένοι και πολύ έμπειροι τους ώμους ή την κλείδα τους (14%) Πρόληψη Η πρόληψη των τραυματισμών είναι φανερά προτιμότερη από την αντιμετώπισή τους μετά το συμβάν. Διάφορες προτάσεις προκύπτουν αυτονόητα. Μερικές είναι αντικρουόμενες... Φυσική κατάσταση: Να είστε σε φόρμα. Τακτική προπόνηση θα σας βοηθήσει να προστατευτείτε από τραυματισμούς. Μην κάνετε σκι / snowboard εάν δεν νιώθετε καλά ή είστε κουρασμένοι. Πάρτε χρόνο για να εγκληματιστείτε στο υψόμετρο (ειδικά πάνω από τα 8.000 πόδια). Εξοπλισμός: Σιγουρευτείτε ότι ο εξοπλισμός σας είναι σωστά συντηρημένος, επιδιορθωμένος ή ότι έχει αντικατασταθεί αν είναι ανάγκη. Η πλειοψηφία των τραυματισμών στο κάτω τμήμα των ποδιών στο σκι συνδέονται με την ποιότητα και την κατάσταση του συστήματος ελευθέρωσης των δεστρών. Χρησιμοποιείστε πιστοποιημένα και φημισμένα καταστήματα snowboard. Τα παιδιά χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα για να ταιριάξουν τον εξοπλισμό με το ύψος, το βάρος και την ικανότητά τους. Ο μηχανισμός ελευθέρωσης των δεστρών στο σκι πρέπει να ελέγχεται πριν από κάθε σεζόν καθώς και περιοδικά κατά τη διάρκειά της. Οι ελευθερούμενες δέστρες στο snowboard θα μπορούσαν να μειώσουν τους τραυματισμούς στους αστραγάλους αλλά δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς και δεν έχουν γίνει αποδεκτές ώστε να υιοθετηθούν ευρέως. Μία εμπεριστατωμένη τεχνολογική μελέτη πρέπει να απαντήσει το ερώτημα. Οι λαβές και τα λουριά των μπαστουνιών του σκι πρέπει να επιτρέπουν στο χέρι να πέφτει ελεύθερα ώστε να μην υπερδιατείνεται ο αντίχειρας. Αποφύγετε τις λαβές χωρίς λουριά στα μπαστούνια και κρατήστε τον αντίχειρα πάνω από το λουρί. Τα προστατευτικά των καρπών πιθανόν οφελούν τους αρχάριους snowboarders ειδικά σε παγωμένο, σκληρό χιόνι. Τα κράνη μπορούν να συστήνονται στους νέους snowboarders και σε όλους τους σκιέρ και αναβάτες που οδεύουν ανάμεσα σε δέντρα. Η Ένωση Σκι των ΗΠΑ απαιτεί τη χρήση κράνους στους περισσότερους διαγωνισμούς όπως και σε επίσημες προπονήσεις κάτω από την αιγίδα της. Καλύματα του κεφαλιού μπορούν να θεωρηθούν προστατευτικά για όλους τους σκιέρ και τους snowboarders με την προϋπόθεση ότι αναγνωρίζουν πώς το να φορούν κράνος δεν τους καθιστά άτρωτους. Εκμάθηση: Επαγγελματίες και πιστοποιημένοι εκπαιδευτές μπορούν να μειώσουν σημαντικά το ρυθμό και τη σοβαρότητα των τραυματισμών. Οι νέοι snowboarders θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν μπαστούνια για να περιορίσουν τους τραυματισμούς στους καρπούς και το κεφάλι κατά την περίοδο που μαθαίνουν.Όλοι οι συμμετέχοντες θα έπρεπε να διδαχτούν πώς πώς να ανακτούν τον έλεγχο όταν τον χάσουν, πότε δεν πρέπει να προσπαθήσουν να τον ανακτήσουν και πώς να πέφτουν ελεγχόμενα. Το πρόγραμμα ενημέρωσης για τα ατυχήματα που σχετίζονται με τον πρόσθιο χιαστό σύνδεσμο του Vermont έχει καταφέρει να μειώσει τους αντίστοιχους τραυμαστισμούς κατά 75% ανάμεσα στους συμμετέχοντες καθοδηγητές σκι και 55% ανάμεσα στους υπαλλήλους του χιονοδρομικού. Οι snowboarders πρέπει να πέφτουν με κλειστές γροθιές και να προσπαθούν σε μία πτώση να τσουλούν την πλαγιά όπως οι αλεξιπτωτιστές, εξαπλώνοντας τις δυνάμεις που ασκούνται κατά την πτώση σε όλο το σώμα αντί για ένα μέρος μόνον. Αυτοί που επιλέγουν να κάνουν άλματα πρέπει να γνωρίζουν πού θα προσγειωθούν. Συνθήκες χιονιού: Αποφεύγετε τις παγωμένες πλαγιές. Μην χιονοδρομείτε μόνοι σε βαθιά πούδρα. Αποφέυγετε τις συνωστισμένες πλαγιές, ιδιαίτερα στο τέλος της ημέρας. Ενημερωθείτε για τις συνθήκες του χιονιού. Ντυθείτε κατάλληλα, σε στρώματα. Το εξωτερικό σας ένδυμα θα πρέπει να είναι φτιαγμένο από ύφασμα που να περιορίζει την ολίσθηση. Φοράτε προστατευτικά γυαλιά / μάσκα. Να είστε προετοιμασμένοι για καιρικές αλλαγές. Κώδικας υπευθυνότητας: Κάνετε σκι και snowboard στα πλαίσια των ικανοτήτων σας. Ελέγχετε για άλλους σκιέρ στη γραμμή της πλαγιάς καθώς κατεβαίνετε. Κοιτάζετε προς τα επάνω την πλαγιά όταν εισέρχεστε σε μία διαδρομή. Κινηθείτε προς το πλαϊνό άκρο άκρη της διαδρομής όταν σταματάτε. Χρησιμοποιείτε ασφαλιστικα μεσα (λουρακια κλπ) ωστε ο εξοπλισμος σας να μην γλυστρησει ανεξελεγκτα στην πλαγια. Παρατηρείστε όλες τις πινακίδες και τις προειδοποιητικές σημάνσεις. Αποκτείστε την ικανότητα να ανεβαίνετε και να κατεβαίνετε από τους αναβατήρες. Εξασκείστε ευγενικές συνήθειες στο σκι. «Κοιτάζετε πριν πηδήξετε». – Χρησιμοποιείστε σύνεση όταν κάνετε άλματα στις πλαγιές ειδικά σε πάρκα και πίστες snowboard. Wilderness Medicine Letter, Volume 19, Number 2, Spring 2002 http://www.wms.org/education/Skiing%20and%...ries%202000.htm Την μεταφραση επιμεληθηκε η Yota. Για συζητηση στο θεμα εδω

ΡΥΘΜΙΣΗ ΔΕΣΤΡΑΣ ΜΕΘΟΔΟΣ 1 (ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ DIN ΤΗΣ MARKER) Θα χρειαστειτε τα εξης στοιχεια : 1) Βαρος (Αυτο που εισθε, οχι εκει που θα καταληξετε μετα τη διαιτα που αρχιζετε απο Δευτερα!) 2) Υψος 3) Μηκος πελματος μποτας (Συνηθως το γραφει η μποτα στο πλαι, αλλιως μετρηστε τη σολα απο τη μυτη της γλωσσας που μπαινει στη δεστρα, μεχρι το τελος της φτερνας εκει που μπαινει στην πισω δεστρα) σε μμ 4) Επιπεδο σκιερ η στυλ σκι που κανετε η βαθμος επιθετικοτητας. ΕΠΙΠΕΔΟ Ι Ειστε βασικα αρχαριος μεχρι μετριος, εχετε μαθει το V και παλευετε το παραλληλο. Στην πλαγια σας προσπερνανε οι περισσοτεροι, εσεις προσπερνατε σκιερ που ειναι πιο αρχαριοι απο σας. Πατε σχετικα αργα και συντηρητικα. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙ Ειστε μετριος η και προχωρημενος, προσπαθειτε να κανετε carving με καποια επιτυχια, κατεβαινετε κοκινες πιστες κανοντας σκι και οχι απλα επιβιωνοντας, λιγοι σας προσπερνουν στην πλαγια. Πηγαινετε με μετρια ταχυτητα εως γρηγορα αλλα προσεκτικα. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙΙ Advanced εως expert! Κανετε carving και σκι γενικοτερα σε μεγαλες ταχυτητες, τα bumps δεν σας ενοχλουν, κατεβαινετε μαυρες πιστες με στυλ, ενα το πολυ δυο σκιερ που ξερετε μπορει να κατεβαινουν πιο γρηγορα απο σας σε καλη μερα. Τα δινετε ολα! Διαλεξτε το επιπεδο που φοβοσαστε οτι ειστε, οχι αυτο που θα θελατε να ειστε! 5) Ηλικια. Αυτη που λεει η ταυτοτητα σας, αν θυμαστε...Αν δε θυμαστε, κατεβαστε ενα επιπεδο το επιπεδο σκιερ. Αν ειστε Επιπεδου Ι και δεν θυμαστε, το ΚΑΠΗ σας εφερε για καφε στον Παρνασσο, επιστρεψτε τα σκι γιατι θα χασετε το λεωφορειο... . Θα τα ξαναπουμε για την ηλικια μετα! Λοιπον, με αυτα τα στοιχεια γραμμενα σε ενα χαρτακι, μελετηστε τον παρακατω πινακα. Ακομα καλυτερα τυπωστε τον στον εκτυπωτη, για να μπορειτε να γραψετε στο χαρτι. Για παραδειγμα θα παρουμε ενα σκιερ, τον Γερασιμο, καθαρο αποκυημα της φαντασιας του γραφοντος. Ο...Γερασιμος λοιπον εχει τα ακολουθα χαρακτηριστικα (λεμε τωρα...): 1) Βαρος 100 κιλα 2) Υψος 1,78 3) Μηκος μποτας 338 μμ 4) Επιπεδο σκιερ ΙΙ 5) Ηλικια 52 ετων Παει λοιπον ο Γερασιμος στους πινακες DIN της Marker (απο τους μεγαλυτερους κατασκευαστες δεστρων, απο εκει προερχονται οι πινακες, μεσω Διαδικτυου) και σημειωνει: 1) Το βαρος του αντιστοιχει στον κωδικο Μ -εκτος πινακος- (απο τα 95 κιλα και ανω... ), αχ Γερασιμε, η διαιτα που λεγαμε καθως τρωγαμε τα παϊδακια στο Καπηλειο... 2) Το υψος του αντιστοιχει στον κωδικο Κ Διαλεγουμε τον κωδικο με την ψηλοτερη θεση στον πινακα (το Κ ετσι;...). 3) Εδω θα κανουμε κατι διορθωτικες κινησεις! Πρωτον, επειδη ο Γερασιμος εχει δει πανω απο 50 Σεπτεμβριους, χανει μια θεση κωδικου και παει στο J. Αν ειστε κατω των 50, προχωρειστε ως εχει! (Για παιδια κατω των 16, ανεβαζουμε μια θεση κωδικου, οπως και για τους ανω των 50). Δευτερον, επειδη ο Γερασιμος, μετα απο χρονια προσπαθειες και με πολλη προσπαθεια, καλη θεληση και συμβουλες των φιλων του ξεθαρρεψε και νομιζει οτι εχει εξελιχθει, θα παει στο Επιπεδο Σκιερ ΙΙ. (Ο ΜΙΚ και ο Nickel τοτε θα ηταν στο Επιπεδο V, αλλα επειδη το DIN παει μονο μεχρι το ΙΙΙ, τους βαζουμε στη λουμπα μαζι με το υπολοιπο Snowclub στο III ) Σοβαρα τωρα, οι πινακες παρουσιαζονται για το Επιπεδο Ι. Αν ειστε Επιπεδου ΙΙ κατεβαινετε ενα κωδικο, αν ειστε Επιπεδου ΙΙΙ κατεβαινετε δυο κωδικους! Αν κατεβειτε περισσοτερους κωδικους και δεν σας λενε MIK η Nickel, κακο της κεφαλης σας! Ο Γερασιμος λοιπον ηταν στο J, παιρνει μια προαγωγη λογω αποκοτιας (Επιπεδου ΙΙ) και κατεβαινει στο Κ. Μετα απο αυτες τις διορθωσεις, ο Γερασιμος ελεγχει το μηκος της μποτας του (338μμ) και βρισκει οτι ειναι στη στηλη Νο 6. Παλι εκτος πινακος ο Γερασιμος...μηπως δεν επρεπε να ειχε ασχοληθει με σκι;; Τελος παντων, απο την γραμμη Κ και τη στηλη 6 ο Γερασιμος ανακαλυπτει οτι η ρυθμιση DIN για τις δεστρες του ειναι ενα πενιχρο 4,75!!! Και να σκεφτειτε οτι οσο νοικιαζε, του τις βαζαν στο 5,5! Συζητηση Κατ' αρχην οπως βλεπετε, ακομα και οι Γερμανοι δεν φανταστηκαν οτι καποιος 52 χρονων, 100+ κιλα, κατω απο 1,80 θα πηγαινε για σκι...Δινει το κακο παραδειγμα ο Γερασιμος. Στα σοβαρα τωρα, το βαρος δεν επαιξε κανενα ρολο στη ρυθμιση. Ειτε ηταν 76 κιλα (το ιδανικο του βαρος) ειτε 116 (πιο κοντα στην πραγματικοτητα... ), δεν θα αλλαζε τιποτε. Αλλα και 2 μετρα αντρας να ητανε, οι δεστρες θα πηγαιναν απο το 4,75 στο 6,75! Περισσοτερο ρολο παιζει το μεγεθος της μποτας. Αν ο Γερασιμος φορουσε μικρο παπουτσι, ας πουμε 270 mm μηκος σολας, μανι μανι με τα κιλακια του, το μποι του και το επιπεδο του το ΙΙ, θα πηγαινε στο 6. Αν ηταν και δυο μετρα ανδρας θα πηγαινε στο 8,5. Αν ητανε και 30ρης θα πηγαινε στο 10. Αν εκανε σκι σαν τον Nickel θα πηγαινε στο Vail για καμακι... με τις δεστρες ρυθμισμενες στο 12!!! Τελικα το μεγεθος της μποτας ειναι πολυ σημαντικο στη ρυθμιση της δεστρας και δυστυχως στα περισσοτερα μαγαζια ενοικιασεων το αγνοουν! Εφαρμοστε την περιπτωση σας! Εαν καταληξετε σε διαφορετικο νουμερο απο αυτο που σας εβαλε ο συντηρητης των σκι σας, μπειτε σε υποψιες! Ρωτηστε τον πως κατεληξε σ'αυτη τη ρυθμιση. Αν δεν σας ικανοποιει η απαντηση (δηλαδη να σας δειξει που κανατε λαθος), πηγαινετε σε αλλον συντηρητη. Συζητηστε την περιπτωση σας με το Snowclub. Περσι, ο ccgr ειχε δημοσιευσει ενα προγραμματακι που εκανε τους υπολογισμους που μολις παρουσιασαμε για σας. Κατεβαστε το (καθως και το .ΝΕΤ της Microsoft που χρειαζεται για να τρεξει). Πληροφοριες εδω Στο επομενο ποστ θα παρουσιασω την ρυθμιση της δεστρας κατα DIN με την Μεθοδο 2. Αυτη μπορειτε να την χρησιμοποιησετε για επιβεβαιωση των αποτελεσματων της Μεθοδου 1 για την οποια μολις διαβασατε. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ Μην αποπειραθειτε να ρυθμισετε μονοι σας τις δεστρες. Εαν το κανετε, το κανετε με δικη σας ευθυνη και πρεπει να ξερετε πολυ καλα τι κανετε. Εαν το κανετε, καλα θα ηταν να διαβασετε το εγχειριδιο του κατασκευαστη για τις δεστρες που εχετε.

Επειδη εχει γινει πολυ κουβεντα για το αν ανοιξαν οι δεστρες σε πτωση, αν ανοιγουν προωρα, που βαζει τη ρυθμιση ο καθενας, κλπ. Η ομαδα εργασιας για την Ασφαλεια θα παραθεσει μια σειρα μηνυμάτων με θεμα τη ρυθμιση της δεστρας. Ο σκοπος των αρθρων δεν ειναι να σας μαθουμε πως να ρυθμιζετε τις δεστρες σας μονοι σας, αλλα να σας ενημερωσει για το θεμα, ωστε να ξερετε τι να συζητησετε με τον επαγγελματια που σας κανει το service, ωστε να ρυθμιστει η δεστρα οπως εσεις θελετε. Ας αρχισουμε με ορισμενες πληροφοριες. DIN Ολες οι μοντερνες δεστρες, εχουν τη δυνατοτητα ρυθμισης κατα DIN (Γερμανικα Βιομηχανικα Στανταρντς). Συνεπως, ολες οι δεστρες οι οποιες ειναι ρυθμισμενες στο ιδιο DIN Setting πρεπει να ανοιγουν με την ιδια ροπη, ανεξαρτητως κατασκευαστη. Η ροπη για την οποια μιλαμε εφαρμοζεται (ξεχωριστα) σε δυο αξονες: α) Εναν καθετο προς την δεστρα (κατακορυφο αξονα, προς τα απανω), περιστροφη η οποια ανοιγει το εμπρος μερος της δεστρας. β) Εναν καθετο προς τον αστραγαλο της μποτας (οριζοντιο εγκαρσιο αξονα, σηκωνεται η σολα της μποτας απο το σκι), περιστροφη η οποια ανοιγει το πισω μερος της δεστρας. Για συνηθεις σκιερ συνισταται το DIN Setting μπρος και πισω να ειναι το ιδιο (αν και η απαιτουμενη ροπη για να ανοιξουν οι δεστρες, ως προς τον κατακορυφο αξονα ειναι διαφορετικη απο την ροπη που απαιτειται για να ανοιξουν ως προς τον οριζοντιο εγκαρσιο αξονα, αυτο το εχει συμπεριλαβει το DIN και ο κατασκευαστης). Η ροπη που ανοιγουν οι δεστρες μετραται με ειδικο (πανακριβο) μηχανημα. Δεν ειμαι σιγουρος αν το εχει κανενας συντηρητης στην Ελλαδα Τι προστατευει το DIN Οι πινακες του DIN, ειχαν σαν σκοπο, να προστατεψουν την κνημη απο στρεπτικα και απο καμπτικα καταγματα. Δημιουργηθηκαν κατοπιν ερευνας (σε κνημες πτωματων) και με στατικη αναλυση, οταν οι μποτες γιναν αρκουντως σκληρες ωστε να προκαλουν τα καταγματα, οποτε σαν απαντηση οι μηχανικοι εφευραν τις μοντερνες ανοιγομενες δεστρες (releaseable bindings). Κατα συνεπεια, δεν προστατευουν τα γονατα απο διατασεις και ρηξεις συνδεσμων, παρα περιστασιακα. Αλλοι παραγοντες Ακομη και αν οι δεστρες ειναι ρυθμισμενες συμφωνα με το DIN δεν ειναι απαραιτητο οτι θα ανοιξουν στις προβλεπομενες ροπες. Μπορει να μην ανοιξουν (η να ανοιξουν προωρα) για τους παρακατω λογους: 1) Ο μηχανισμος δεν μπορει να λειτουργησει λογω παρεμβολης ξενου σωματος (πετραδακια, σκουπιδια κλπ) που εχουν εισχωρησει στο μηχανισμο 2) Η τριβη μεταξυ μποτας και σκι η δεστρας ειναι υπερβολικη. Υπαρχουν κατι λουριδες Τεφλον στο πατωμα της δεστρας και παρομοιο υλικο χαμηλης τριβης στα σημεια επαφης με την μποτα. Αν αυτα εχουν γδαρθει, φθαρει η εξαφανισθει, η τριβη ειναι μεγαλυτερη. Συγκεκριμενα τα τελευταια χρονια το Τεφλον στο πατωμα της δεστρας εχει αντικατασταθει απο πολλους κατασκευαστες με μια «ερπυστρια» που εξασφαλιζει καλυτερα την ολισθηση. 3) Τα ελατηρια που επιτρεπουν το ανοιγμα της δεστρας εχουν παραμορφωθει, γερασει, δεν λειτουργουν, εχουν σπασει. Αν πηρατε τα σκι μεταχειρισμενα και ο προηγουμενος ιδιοκτητης τις ειχε ρυθμισμενες στο 10 για 6 χρονια, και εσεις τις θελετε στο 4,5, ειναι μαλλον χλωμο οτι η ροπη θα ανταποκρινεται στους πινακες του DIN. Oι δεστρες μπορει και να ανοιξουν προωρα. 4) Ρυθμιση δυναμης κατα μηκος του σκι. Πολλες δεστρες εχουν ξεχωριστη ρυθμιση για τη δυναμη που ασκει το πισω κομματι της δεστρας στην μποτα κατα το διαμηκη αξονα του σκι. Χαλαρη ρυθμιση μπορει να εχει σαν αποτελεσμα το προωρο ανοιγμα της δεστρας. Ρωτηστε γι'αυτο τον επαγγελματια που σας πουλησε τις δεστρες, η αυτον που σας κανει service τα σκι 5) Δεστρες που δεν καλυπτει ο κατασκευαστης. Εδω δεν μιλαμε για εγγυηση. Σε πιο ευνομουμενες χωρες, υπαρχουν λιστες απο δεστρες ανα κατασκευαστη. Αν η δεστρα σας δεν ειναι στη λιστα, ο συντηρητης αρνειται εστω και να την αγγιξει, γιατι δεν θελει να αναλαβει οποιαδηποτε ευθυνη. Οι «ορφανες δεστρες» συνηθως ειναι ορφανες, γιατι ο κατασκευαστης αποφασισε οτι ειναι παλιας, ελλειπους τεχνολογιας, ειναι προβληματικες απο τη σχεδιαση, δεν παραγει πλεον τα ανταλλακτικα, δεν ειναι αξιοπιστες και ενα σωρο αλλους λογους. Δεν ειναι κολπο marketing για να πουλησουν καινουριες δεστρες, στη λιστα υπαρχουν δεστρες 15ετιας. Αν ξαναβρω το link θα το βαλω. Λειτουργια δεστρας Οι παλιοτερες δεστρες, μεχρι και 15ετιας, ανοιγουν κλασσικα το εμπρος μερος προς το πλαϊ, το πισω μερος προς τα πανω, καλυπτοντας τις δυο ροπες που απαιτει το DIN. Τα τελευταια χρονια εχουν βγει δεστρες Diagonal οπου το μπροστινο μερος ανοιγει οταν εφαρμοσθει η απαιτουμενη δυναμη προς πασα κατευθυνση, (πλαϊ, λοξα η και προς τα πανω), προσφεροντας μεγαλυτερη ελευθερια στο ανοιγμα τις δεστρας σε περιπτωση περιστροφικης πτωσης προς τα πισω. Τα 2-3 τελευταια χρονια (ισως και περισσοτερα) εχουν βγει δεστρες Full Diagonal, στις οποιες επιπροσθετως το πισω μερος ανοιγει και προς το πλαϊ, οχι μονο προς τα πανω. Νομιζω οτι οι οροι «Diagonal» και «Full Diagonal» δεν ειναι κατοχυρωμενοι σε καποιο στανταρντ και ο καθε κατασκευαστης μπορει να ισχυριζεται τα δικα του. Ξερω οτι σχεδιαστικα, οι διαφορες εταιρειες εχουν φθασει στις δικες τους λυσεις με διαφορετικο τροπο. Απο εσας εξαρταται να μαθετε (και να μας πειτε), πως λειτουργουν οι δεστρες διαφορων κατασκευαστων. Το θεμα του προωρου ανοιγματος της δεστρας ειναι μεγαλο (και αμφισβητουμενο) και θα το συζητησουμε σε ξεχωριστο ποστ. Στο επομενο ποστ θα συζητησουμε τους πινακες DIN και πως μπορειτε να τους χρησιμοποιησετε. ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΔΕΣΤΡΑΣ-ΜΕΘΟΔΟΣ 1-ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΑRKER DIN

Διάγνωση ρήξης Πρόσθιου Χιαστού Συνδέσμου Η διάγνωση περιλαμβάνει τις παρακάτω διαδικασίες: Α.Το ιστορικό του ασθενούς Β.Την κλινική εξέταση Γ.Εργαστηριακές εξετάσεις Α.Ιστορικό Καταρχήν αναφέρουμε στον γιατρό εαν είχαμε στο παρελθόν,κάποιο τραυματισμό ή ενοχλήσεις-πόνους στο γόνατο. Τα παρακάτω αποτελούν κοινά γνωρίσματα σε ασθενείς με ρήξη ΠΧΣ και συχνά αναφέρονται στο ιστορικό τους. #τη στιγμή της ρήξης ακούγεται ένας "ξερός" ήχος "ποπ" ή "κρακ"(όπως στο άνοιγμα μπουκαλιού με φελλό) #το γόνατο πρήζεται έντονα μετά τον τραυματισμό #το αίσθημα της αστάθειας είναι από τις κύριες ενοχλήσεις-συμπτώματα #πολλές φορές είναι δύσκολη η συνέχεια των δραστηριοτήτων και το άτομο μεταφέρεται σπίτι με βοήθεια τρίτων #υπάρχει το συναίσθημα οτι κάτι "κακό" έχει συμβεί στο γόνατο #συχνά τραυματίζονται και παρακείμενα ανατομικά στοιχεία(πχ. μηνίσκοι) -ακόμη και να μην τραυματιστούν ταυτόχρονα με τη ρήξη,μπορεί να συμβεί αργότερα λόγω της αστάθειας της διάρθρωσης μετά την λήψη του ιστορικού ακολουθεί η Β.φυσική-κλινική εξέταση από τον ειδικό ιατρό. Οι συνήθεις κλινικές εξετάσεις για τη διάγνωση ρήξης ΠΧΣ είναι οι παρακάτω *Lachman's test καθώ ο ασθενής είναι σε οριζόντια θέση με τεντωμένο το υγιές πόδι και λυγισμένο το τραυματισμένο σε γωνία 20-30 μοιρων,ο γιατρός με το ένα χέρι κρατάει σταθερό το μηρό(φωτο a ) και με το άλλο ασκεί μια μικρή πίεση στο πίσω μέρος της κνήμης μετακινόντας την προς τα πάνω,ωστε να μελετήσει την κίνηση της προς τα εμπρός σε σχέση με το άνω μέρος του ποδιού.(φωτο b ). a b Σε περίπτωση που υπάρχει ρήξη ΠΧΣ, η κίνηση προς τα εμπρός γίνεται ανενόχλητα χωρίς να υπάρχει "τερματικό" σημείο(οπως στο υγιες γονατο),και ξεπερνάει τα 2-3 χιλιοστά που είναι το κανονικό.Αυτο συμβαίνει γιατί έχει κοπεί ο χιαστός σύνδεσμος που συγκρατεί την υπέρμετρη κίνηση προς τα εμπρός,της κνήμης.(δείτε φωτο) *Pivot shift test με αυτήν την εξέταση ελέγονται οι περιστροφικές κινήσεις του γονάτου και κυρίως η ευστάθειά του.Ο γιατρός τεντώνει το πόδι και περιστρέφει το πόδι προς τα μέσα ενόσω ασκεί πίεση στο εξωτερικό του γόνατος λυγίζοντας το μεχρι 30 μοιρες.Σε περίπτωση ρήξης ΠΧΣ,συμβαίνει ενα απότομο τίναγμα(αντανακλαστικό) στην αρθρωση το λεγόμενο "pivot shift".(δείτε φωτο) *Anterior drawer test (παρόμοιο με το Lachman's,με λίγο διαφορετική εκτέλεση-το γόνατο λυγίζεται πολυ περισσότερο) *στις φωτογραφίες τα πράσινα βελάκια υποδεικνύουν τη φορά της πίεσης που ασκεί ο εξεταστής και τα μαύρα βελάκια τις περιοχές ενδιαφέροντος του test. Με τις παραπάνω εξετάσεις ο γιατρός ελέγχει αν υπάρχει αστάθεια στο γόνατο και κατα πόσο έχουν χαλαρώσει οι σύνδεσμοι,υποβάλλοντας την κνήμη και το γόνατο σε συγκεκριμένες κινήσεις,όπως είδαμε. Είναι σημαντικό να γίνει και σύγκριση με το υγιές γόνατο,γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν από τη φύση τους πιο χαλαρούς συνδέσμους. Επίσης αξίζει να σημειωθεί οτι κάποιες φορές δεν είναι δυνατή η σωστή διάγνωση με αυτά τα tests,λόγω του έντονου πρηξίματος στην περιοχή και της σύσπασης των οπίσθιων μυών στο άνω μέρος του ποδιού. Τελος,για να είναι ολοκληρωμένη η διάγνωση,ο ασθενής υποβάλλεται σε Γ.εργαστηριακές εξετάσεις αυτές είναι οι: > Ακτινογραφία γονάτου κατα την οποία δεν φαίνεται αν υπάρχει ρήξη στον ΠΧΣ,αλλά αν υπάρχουν συνοδές κακώσεις(πχ. κατάγματα) στα οστά της περιοχής του γονάτου. Να σημειώσω εδώ,πως καλό είναι να γίνεται ακτινογραφία γόνατος και σε όρθια στάση(συνήθως κάνουν μόνο σε οριζόντια) και > Μαγνητική Τομογραφία η οποία κοστίζει αρκετά και πολλές φορες δεν είναι απαραίτητη,καθότι η διάγνωση μπορεί να γίνει μέσω της κλινικής εξέτασης με αρκετή επιτυχία.Παρόλ'αυτα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την χρησιμότητά της,καθώς προσφέρει υψηλά επίπεδα ακρίβειας στη διάγνωση και βοηθάει τον ιατρό στον καθορισμό του μεγέθους της βλάβης στον ΠΧΣ αλλά και στους παρακείμενους ιστούς(μηνισκοι κτλ.) Αφού γίνει η ακριβής διάγνωση της βλάβης στο γόνατο πρέπει να επιλεχθεί η σωστή θεραπευτική μέθοδος. Οι επιλογές θεραπείας θα παρουσιαστούν απο την ομάδα εργασίας του ΣΤΧ "ΣΤΧ Safety" σε επόμενο άρθρο. Το παρόν άρθρο επιμελήθηκε ο Anemar credits http://www.kneeguru.co.uk/html/steps/step_.../diagnosis.html http://www.mayoclinic.com/health/acl-injur...99/PAGE=AC00005 http://www.sportsdoc.umn.edu/Clinical_Fold...Knee%20Home.htm Συζήτηση ΕΔΩ

Eυχαριστουμε για τα καλα σας λογια! Η ομαδα εργασιας, εργαζεται σε καινουρια αρθρα. Θα θελαμε εθελοντες να βοηθησουν στη μεταφραση ορισμενων αρθρων απο τα αγγλικα! Στο κλειδωμενο αρθρο, υπαρχει πλεον το link με την παρουσιαση στους Δελφους, για οποιον ενδιαφερεται. ΣΤΧ Safety