ΠΑΡΝΗΘΑ report - Γενάρης 2008

[panpanou 335]

... διάσχιση του βουνού ...

 

όσοι ενδιαφέρεστε (και αντέχετε το στενάχωρο θέαμα) δείτε λίγες φωτό

[JohNi 21]

Τι να πει κανεις...ωραιες οι φωτογραφιες?

 

Ειναι πολυ ομορφο να χαιρομαστε τις πανεμορφες χιονοδρομικες εμπειριες και συγκινησεις που μπορει να μας προσφερει αυτο το βουνο που ειναι διπλα στο σπιτι μας,την Αθηνα .

 

Θα ηταν καλυτερα να ειχατε επιλεξει το δασικο δρομο που κατεβαινει στη Μολα(με ενδιαμεση στροφη για Μεσσιανο Νερο ),επειδη σε εκεινη την πλευρα το βουνο δεν εχει καει και ειναι καταπρασινο.

[Ράνια 616]

Εγώ έκανα την Τρίτη 29 Ιανουαρίου μια υπέροχη περιπατητική διαδρομή στα βασιλικά χτήματα που είναι ακόμη δασωμένα. Το μέρος είναι εκπληκτικό και το φρέσκο τριζάτο χιόνι το έκανε ακόμα πιο μαγευτικό.

Συνισταται ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν το έχει κάνει ακόμα...

[JohNi 21]

Τα Βασιλικα Κτηματα της Παρνηθας ειναι ενα απο τα πιο ομορφα (και παραλληλα low profile) δαση της Ελλαδας.

 

 

Απο την Τεταρτη...

[skimad 664]

παντως αμα ειναι χιονισμενο το καμμενο δασος ομορφαινει λιγακι οσο ασχημο και αν εχει γινει

[Χρήστος Μ. 3,950]

delete --

[Guest afrodite]

Ενα ποιημα για τη Παρνηθα που βρηκα δημοσιευμενο σε μια εφημεριδα.Τα λεει ολα

 

ΠΑΡΝΗΘΙΑΣ ΕΛΑΤΗΣ ΘΡΗΝΟΣ "ΠΑΡΝΗΘΑ 2007"

 

ΔΩΣ ΜΟΥ ΛΑΓΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ

ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΝΑ ΛΑΚΙΣΩ

ΚΑΙ ΣΥ ΑΕΤΕ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗ ΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ,

ΜΗ ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ,

ΚΑΠΝΟΣ, ΜΑΥΡΙΛΑ, ΚΟΥΡΝΙΑΧΤΟΣ

ΚΑΙ ΦΛΟΓΙΝΟ ΔΡΕΠΑΝΙ.

 

ΚΑΙΕΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ,

ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΡΟΣΑΝΑΜΜΑ

ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΠΥΡΩΝΕΙ.

 

ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΓΕΡΟ-ΕΛΑΤΟΣ

ΜΕ ΤΑ ΚΛΑΔΙΑ ΑΠΛΩΜΕΝΑ,

ΕΧΕΙ ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ ΕΦΗΒΑ

ΚΛΑΔΟΑΓΓΑΛΙΑΣΜΕΝΑ

ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟΚΟΩΝΤΑ

ΑΠ' ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΖΩΣΜΕΝΟΣ

ΠΥΡΙΝΑ ΦΙΔΙΑ ΜΑΧΕΤΑΙ,

ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ 'Ν 'ΧΑΜΕΝΟΣ.

 

ΠΑΡΝΗΘΑ , ΠΡΙΝ ΘΕΟΔΟΡΗ

ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΙΔΙΑ

ΤΩΡΑ ΕΡΗΜΗ ΓΗ ,ΣΤΑΧΤΗ,

ΚΑΠΝΟΣ

ΚΑΙ ΜΑΥΡΑ ΑΠΟΚΑΙΔΙΑ

 

ΚΩΝ. Α. ΚΑΤΡΙΣΙΩΣΗΣ (15/72007)

[Χρήστος Μ. 3,950]

Τελικά με λίγο ψάξιμο το βρήκα , το κείμενο ανήκει σε κάποια ...Lindsay:

 

Αυτό εδώ, δεν είναι για εμένα.

Είναι για τα μποτάκια μου τα μπλε, που οι σόλες τους έχουνε λιώσει στις φλέβες και στα μονοπάτια σου.

Είναι για όσες φορές λούστηκα στα ρυάκια σου, και ξεδίψασα στα νερά σου.

Είναι για τη σπηλιά του Πάνα και για την κορυφή της Κυράς, όπου οι θρύλοι ακόμα μιλούν για την Αρτέμιδα Κυνηγό – ακόμα αχολογά το τρέξιμό της τις φεγγαρόλουστες βραδιές, τρέχει με τα ελάφια της και τα σκυλιά της.

Είν΄ για την κούκλα ελαφίνα που συνάντησα στην τελευταία βόλτα μας, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη καταιγίδα με τους κεραυνούς, στ΄αρχαίο το Φρούριο που κάποτε επέβλεπαν ποιοί μπαίνουν και ποιοί βγαίνουν στο κλεινόν το άστυ.

Ας είναι ευλογημένη. Όλες πια οι καταιγίδες που είναι να ‘ρθουν θα θυμίζουνε εκείνη. Ας είναι ευλογημένη.

Είναι για όλα τα κλάμματα της ζωής μου που ξεσπάσαν από χθες κι όμως δε λεν να σταματήσουν. Στέγνωσαν σαν το χώμα σου τα μάτια μου κι όμως τα κλάμματα βγαίναν ακόμη, κι άλλο, σαν κραυγές.

Βλέπεις, εγώ δεν είμαι δέντρο σου, για να πεθάνω όρθια και σιωπηλή.

Ούτε είμαι ελάφι σου, κι ας κλαίω με δάκρυα, κι ας τρέχω στις πλαγιές σου.

Δεν είμαι ούτε βουνό, όσο κι αν προσπαθώ – κι ό,τι κι αν μου ΄μαθες φαντάζει άχρηστο, τώρα που σε βλέπω να κείτεσαι έτσι όπως σε καταντήσαν, Ομορφιά μου και Αύρα μου. Ό,τι μου έμαθες ήτανε πάντα μέσα μου θάλασσα σιωπηλή, ακύμαντη και παντοδύναμη –τώρα, σα να ‘ρθε η ώρα της παλίρροιας.

Δεν είμαι βουνό. Γιατί αν ήμουν, θα ‘χα τους κεραυνούς και την οργή σου.

Δεν είμαι.

Είμαι μονάχα ένας ηλίθιος άνθρωπος. Κι έχω μονάχα κλάμματα, και Λόγο. Κι όσο κι αν η παλίρροια των «γιατί» με πλυμμυρίζει, λογόφιλη δεν θα γίνω. Θα είμαι υπάκουη σε σένα, θα είμαι όλα αυτά που μου όρισες. Θα είμαι σαν κι εσένα, σιωπηλή, κι ας τρέχουνε ποτάμι από τα χθες τα δάκρυα που κάνουνε τους γύρω μου να ψιθυρίζουν.

Σιωπή επέλεξες κι εσύ, ετούτη τη φορά, για να μιλήσεις. Ούτε το θρόισμά σου, ούτε την πρωινή σου ανάσα από πάχνη, ούτε τα πλασματάκια που πηδοβολούσαν σε μυριάδες μονοπάτια. Ούτε και κεραυνούς – σιωπή. Και τη νεκρή σου εικόνα. Κι αντί για τη δροσιά σου και την ορεινή ευλογία, μας έστειλε ο άνεμος σήμερα το πρωί τη νεκρική σου τέφρα μες τα μούτρα. Αυτό που μας αξίζει.

Πάμε για ν’ αποκοιμηθούμε μες τις βατραχοπυτζάμες μας. Να πάρουμε διακοποδάνεια και κάρτες, να ψωνίσουμε και κάτι ακόμα, να φάμε ώσπου να σκάσουμε, να ανοίξουμε το Playboy και να βάλουμε το μαύρο το κουτάκι όχι στο αιδοίο αλλά στο πρόσωπο, να χαζέψουμε στην τηλεόραση γελοίους και να ψηφίσουμε νεοπουτάνες στα καλλιστεία. Αυτό που μας αξίζει.

Εγώ θα είμαι βουνό. Θα είμαι αυτό που μου έμαθες, και θα σιωπώ, σε μια σιωπή που θα καταλαβαίνουμε μονάχα οι δυό μας, μάνα και κόρη με ομφάλιο λώρο. Γιατί αυτό τους αξίζει. Γιατί ο μακροσαγιτάρης Φοίβος, η Αρτέμιδα και τα ελάφια τους δεν τρέχουν πια εδώ. Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

[JohNi 21]

RESPECT!!!!!

[JohNi 21]