Καλλιτεχνική Χιονοδρομία Ι (Εδώ Όλα Επιτρέπονται)

Χρήστος Μ. · November 4, 2017

Λοιπον, ας μην πλατιάσουμε. Είδα σήμερα την παρακάτω φωτογραφία στο χρονολογίο μου και τσαντίσητκα. Ωχουου κι άλλη επιθετικότητα, μα τι θέλει ΚΑΙ αυτός ο χιονοδρόμος απο την ζωή του επιτέλους; Γιατί έχουν βαλθεί όλοι να κατεβαίνουν με πολεμική διάθεση σαν επιδρομή Ούνων στην δύση να θερήσουν τα πάντα στο περασμά τους.... Σιγά ρε μεγάλε.....!!!

Δεν θέλω να εξετάσω ποιος ειναι , (είναι γνωστός) , τι μας νοιάζει, ας σταθούμε μόνο στην εικόνα και τι θέλει να περάσει, όχι άλλο κάρβουνο ωρε pro-riders , δεν σας αντέχω.

Κατάρα και ευχή: Μόλις δω κάποιον να κατεβαίνει την πιστα καταλαβαίνω πολλά απο τον χαρακτήρα του.

Edited November 4, 2017 by Χρήστος Μ.

Χρήστος Μ. · December 6, 2017

Συνεχίζωντας το ξεκατίνιασμα. Μπορείτε να συμετάσχετε ελεύθερα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ και όσοι νιώθουν συναγωνιστές και όσοι νιώθουν εχθροί μας.

Σήμερα λοιπον στο χρονολογιό μου έπεσε αυτό:

https://www.facebook.com/Salomon/videos/1960303760677016/?hc_ref=ARSFWgn4_dUkwMKCFkeGMAlWVxIavarbRxju9UVVW1apLOHQfoFZcXiUzOtKdDkJhxo

...εντάξει, το έχετε τερματήσει παλικάρια μου. ΣΙΓΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ, που ΠΑΣ ΡΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕ!!!! Να ένα τέτοιο feeling μου έβγαλε ο pro-rider. Ισα ρε και σε 'φαγα. "The best feeling for me is the presure in turning...." Α , απο δώ ρε ψώνιο.....

Σκέψη υπαριθμόν Νο 1 - Τα απομνημονεύματα ενός ηλικωμένου χιονοδρόμου.

"...Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στρωμένες πιστες στα βουνά. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ρατρακ και 150 λιφτ σε κάθε ορεινο όγκο.ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχουν αγώνες, ΜΑ ΤΙ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ, ΝΑ επιβραβεύεται όποιος κατεβαίνει πιο γρήγορα και ο τελευταίος απλά θα πρέπει να κλήσει την πόρτα ! Βγήκες πρώτος, ωραία..... Ε ΚΑΙ!! Έκανες τώρα καλύτερη την ανθρωπότητα; Ασε μας ρε φίλε....με τα ρεντ-μπουλ σου και τα αγωνιστικά κολάν σου.... " ,

"...ένα λιφτ, καμπινα των 20-40 ατόμων είναι ΑΡΚΕΤΟ. Σκι όποιος μπορεί πάνω σε απάτητο παρθένο χιονάκι. Θες και ρατρακ να σου πατήσουν την πιστα. Ελα τωρα!... Και πολύ σου είναι η καμπινα , κανονικά θα έπρεπε να ανέβεις το βουνο ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ" ,"αίντε τώρα κάνε μας την χάρη και δες ποδοσφαιρο , παιξε τέννις , γράψε σε κανα φορουμ μέχρι να χιονήσει."

Δικό σας , για πάντα!

Edited December 6, 2017 by Χρήστος Μ.

Χρήστος Μ. · December 7, 2017

...πρέπει να επισημαίνουμε και τα καλά της όλης ιστορίας. Σήμερα στο χρονολογιό μου έκατσε αυτό το κάδρο.

Μερικές παρατηρήσεις.

α) Τα μακρυά καστανόξανθα μαλλιά που ανεμίζουν έξω απο το μπουφάν. Πλέον είναι βέβαιο οτι το κάνουν επιτηδες...

β) Το στραβό μπατόν. Λοιπον θα σας πω κάτι. Είναι μια απο τις πιο βασικές ποιότητες χιονοδρόμου που μπορεί να εντοπισει κανείς εκεί έξω.Η τύπισα ξέρει πολύ καλά πως να το χτυπάει (έϊ..) , και είναι τόσο διαολεμένα σέξι. Προτείνω ανεπιφυλαχτα να δοκιμάσετε αυτα τα καταβατικά φλερτ (όπως τα ονόμασα μόλις τώρα). Ξεχάστε την βαρετή φλυαρία στο σαλέ και την αυτοκτονική ρουτίνα των πλατώ. Εκείνη μπροστά, εσείς πισω...οχι δεν ειναι ο ποπός , πως να σας το πω...βασικά πρέπει να το ζήσετε...

γ) Περιττο να μηλήσουμε για αυτήν την χώρα, τα βουνά της και την επικρατούσα κουλτούρα. Κλάψ.

Χρήστος Μ. · December 7, 2017

Επιτέλους! Μόλις εντοπιστηκε στο χρονολογιό μου. Εδώ μάλιστα βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Δεν είναι για μένα τόσο η ακραία συνθήκη ενός drop , αλλα μοιάζει σαν κάτι να έχει να πει....

Το κείμενο του φωτογράφου. Σας συνιστώ να τον ακολουθήσετε...

https://www.facebook.com/AdamBarkerPhotography/

I’ve known @juliancarr now for upwards of 20 years. We met in college as confident (cocky?) fraternity brothers at the @universityofutah . A lot has changed since way back then, but one thing always remains constant—friendship. Good friends transcend and outlast much of which turns to dust in the long term. Good friends are what keep me shooting sports like skiing, cause everyone knows we’re not in it for the casheesh. Standing underneath this monster of a cliff last year at @brightonresort, I will admit I was a bit nervous. After all, this wasn’t just some nameless yay-hoo standing at the top about to launch himself into oblivion, this was my buddy Jules. Truth be told, however, I wasn’t nervous for him, I was nervous that I wouldn’t really be able to do justice to what HE does (shooting big cliffs can be challenging in terms of actually conveying the experience to the viewer). I wasn’t nervous for him because I trust him—I trust his judgement, I trust his assessment and most importantly, I trust him to know his limits. If he says it’s a go, it’s a go. Truly, I won’t shoot stuff like this if I don’t have 100% confidence and trust in the athlete. There is too much at risk for a couple internet shoutouts and maybe some magazine love. In the end, it all came together. I’m proud of this image as a standalone piece and what it says about my photography. But perhaps more importantly, I’m proud of the fact that it does justice to the feat pulled off by Julian. Because quite honestly, it looks gnarly as hell. AND IT WAS.