Boot Alignment

[louis 53]

Με αφορμή το ποστ Μπότες με ρύθμιση κλίσης,

έψαξα τα αρχεία μου και βρήκα αυτό το "μικρό αρθράκι"...

Γιά όσους θέλουν να μπούν βαθύτερα στα μυστικά του Aligment και της σημασίας που έχει στο σκι που κάνουμε.

Όσοι σκοπεύουν να αγοράσουν μπότες μπορούν να βρούν ορισμένα πολύ χρήσιμα στοιχεία στα γραφόμενα.

Μετάφραση δεν έχω το χρόνο να κάνω...για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;

Δεν είναι και το πιό εύκολο κείμενο αλλά αξίζει να ρίξετε μιά ματιά ψαγμένοι και μη.

 

 

Fall 1999 - "The Ups & Downs Of Ramping The Foot" by Greg Hoffmann

When the editors of The Professional Skier called and asked if I would be interested in writing an article about ramp angle and the effects it has on balance, I should have pretended I was the telephone repairman checking the line. Or, I could have feigned temporary amnesia. "Master bootfitter? Oh no, I'm not a master bootfitter. I'm the ambassador to Papua New Guinea ... I think."

 

Or, or I could have offered to write on an easier topic, like quantum physics. But no. Honorbound to my profession I just had to step up to the ramp angle plate. "Absolutely. You bet!" I said.

 

But no sooner had I heartily agreed to put fingers to keyboard when a sense of panic hit. Where do I start? I asked myself. I mean, this stuff is fairly technical, inspiring the "glaze factor" in many an eye. Even so, instructors need to understand the principles and effects of ramping--for their own benefit as well as that of their students. Committed to the cause, I decided to just wade in (with a mantra of Don't burn them out with Latin pounding in my head).

 

Okay, so let's start with a few basics. The first thing a skier notices when he or she puts on ski boots--aside from the fact that they give Doc Martens a run for their money on the clunkiness scale--is that the heel is higher than the toe. This so-called "heel-high attitude" is achieved by placing the foot on a ramped bootboard, which is either removable or molded into the boot. The second sensation the skier notices is that the boot cuff pitches him or her into a slight forward lean. The incline of the bootboard is referred to as "ramp angle." (Ramp angle can also be produced within the interface of ski and binding and is usually called "delta," but I'll get into that later.)

 

Why do we have ramp angle in our boots? At the heart of the matter is the fact that alpine skiing is a dynamic course sport that takes place on hills--some steeper than others, of course. The theory behind ramp angle is that raising the foot at the heel adding forward lean to the boot cuff helps skiers lean downhill more so they can keep up with the acceleration of their skis and get their weight forward--centered somewhere over the ball of the foot. And this seems to work for an awful lot of people! But for some, the ramp angle in their boots can compromise stance, balance, and overall skiing performance. Ramp angle reasoning seems sound, so why doesn't it work for everybody?

 

While it's true that we're all mouth breathers and semi-erect bipedal organisms, comparisons beyond that can get a little muddy. Unfortunately any biomechanical similarities in people are only gross generalizations once they buckle into a hard plastic, cast-like shoe, click into a slippery high-tech barrel stay, and succumb to the exhilaration of speed, gravity, and centrifugal force. Then it becomes obvious that, like snowflakes, no two people are alike.

 

Be that as it may, the charge of every bootfitter is to make sure the skier's boots offer optimum performance while making the most of his or her biomechanics. And the most important aspect of a skier's biomechanics is the range of motion available at the ankle joint. After taking a series of measurements with a protractor, we can determine how much range of motion a given individual needs to achieve a balanced, grounded, and centered stance in the boot.

 

In bootfitting parlance, "balanced" means that the center of each knee is aligned with the molding seam at the toe box of the boot, the center of each hip is aligned over the instep buckle, and the torso is evenly aligned over the hips. "Grounded" means the entire bottom of the foot is bearing weight, and "centered" means that from a side view the knee is not flexed beyond the toe box of the boot, the hips are over the instep buckles, the torso is over the hips, and the skier's ears are ahead of his or her hips. By measuring the boot's forward lean and ramp angle with a tool known as a digital smart level and subtracting the ramp angle from the forward lean, we discover the static angle of ankle flexion required just to have the foot grounded in the boot.

 

Here's a simple do-it-yourself test for ankle-joint flexion. Take your shoes off and sit in a low chair with your spine erect, your thighs parallel to the ground, and your lower legs at a right angle to the floor. Place your feet flat on the floor and see how far you can lift up your forefoot while leaving your heel on the ground. In terms of ankle flexion, a measurement of less than 2 inches is tight, 2 to 3 inches is good, and more than 3 inches is loose.

 

The heels of skiers with inadequate ankle flexion will feel loose in their boots, i.e., "lost in space," and their hips will be on the tail thrusters trying to keep up with the ship. Ever wonder why skiers sit back? Typically it's because they are so tight in the heel cord, or Achilles' tendon, that the in-boot combination of too much forward lean and not enough heel height keeps them from being grounded. The classic reaction is to drop the hips back to get the weight bias over the heels, thus forcing the heels to the ground.

 

These skiers tend to ski with a fairly hunched, rounded, upper torso and internally rotated legs. This internal rotation is what allows the hips to drop far enough to push the heels down. When venting their frustrations to their instructors, these skiers often complain that, because their heels feel loose, they need to have extra material added to their boot liners to fill the void around the Achilles' tendon. Well, their heels are loose because they are nowhere near the bottom of the boot. They will also look as if they need to lean forward, feel more shin-to-boot tongue contact, and perhaps focus on getting their weight to the ball of the foot. But indeed, this is the only place that is on the ground! A surefire fix for these space explorers is to add heel lift to the boot board and reduce the forward lean of the boot cuff. These two elements generally work in tandem, one without the other is usually not enough. The amount of heel lift needed will vary, depending on the boot and the skier's personal biomechanics. Bootfitters can obtain minimal lift with a couple of layers of duct tape or up to one inch of lift with a high-density foam wedge. In simple terms, the purpose of the heel lift is to bring the ground up to the foot so the body won't have to compensate to find it.

 

 

Straightening the cuff permits greater range of motion at the ankle and keeps the tibia and fibula more erect, thus allowing the hips to push forward. In addition to allowing forward motion of the hips, these adjustments also promote external rotation of the legs, which aligns each knee somewhere in the vicinity of the center molding seam at the boot's toe box. This may negate the need for under-binding cant shims-the small wedges of plastic that many skiers use to adjust for optimal leg alignment. To recommend cant shims without first understanding the ankle joint's range of motion is doing a great disservice to the skier. Decreasing the ramp angle for these hapless skiers will doom them to suffer tendonitis in the Achilles' tendon within a few runs! Their heel cord is already tight, and lowering the ramp angle will only make it tighter. As a guy named Newton was fond of saying, "Every action has an equal and opposite reaction." You can't fiddle with one plane of motion without affecting another, nor can you work on edging without affecting rotary movement and the other fundamental skills of skiing.

 

Just as there are folks with a limited range of motion at the ankle joint there are some who have too much. You might find it hard to believe that in today's Tae-Bo society too much elasticity can be bad, but again, just imagine strapping on a boot, clicking into a ski, and tipping the playing field. Skiers who have too much flexibility tend to overflex at the ankle in an attempt to use up elasticity. This overly flexed posture turns these folks into masters of short-swing, windshield-wiper turns.

 

A common complaint of these skiing Gumbys is that "it's hard to find the middle of my foot in the ski boot." Because their boots don't offer enough resistance to reduce their ankle flexion, their bodies tell them to create a strong feeling at the Achilles' tendon, making it more taut as opposed to relaxed. This type of skier will likely flex only at the knee and hip because the range of motion at the ankle is all used up! As the skier's knees and hips flex and extend, the hips tend to move more in a vertical plane as opposed to a diagonal plane down the hill. Despite all the body motion, there's hardly any reaction at the ski-snow interface--something I call the Wile E. Coyote Syndrome.

 

Bootfitters often recommend stiffer boots for a skier with excessive ankle flex, regardless of that person's level of skill development. This type of ankle-joint mechanics also responds well to a lower ramp angle. Stiff boots improve control of the lower leg shaft and a lower heel takes some elasticity out of the heel cord. As we lower the boot board to control the elasticity, we also straighten the boot cuff, which permits a more vertical orientation of the tibia. As the tibia becomes more erect, so does the femur. Consequently, the pelvis becomes more naturally aligned as well. The taller stance promotes better pressure control and slows down some of the rotary movement associated with windshield-wiper turns. The knee bone is connected to the thigh bone, etc., etc. We cannot affect one without affecting the others!

 

Remember, the ski boot is essentially a cast. All modifications inside the boot are meant to alleviate the body's need to compensate for this by somehow getting the foot on the ground.

 

Outside The Boot Ramp Angles

Up to now, the discussion has centered around boot ramp angles-but these aren't the only ramp angles bootfitters and their clients must contend with. Often overlooked by a huge majority of bootfitters and snowsports professionals are the effects of the ski/binding interface.

 

Think of your body type and all of the pieces of ski equipment you own as a system. Not surprisingly, it's crucial to recognize what parts of the system are promoting skill development and what parts are bringing down the ship.

 

Most skis are thicker at the toe mounting area than in the heel mounting area. This has absolutely nothing to do with a skier's biomechanics; rather, it has to do with how the ski reacts to the pressures of dynamic forces. The materials used to produce the ski also directly influence this variance in thickness.

 

What does this have to do with the subject? Nothing ... yet. However, at times it's important to know what these measurements are from ski to ski and manufacturer to manufacturer. For instance, if a male student looks really overflexed at the ankle and has a pair of slalom skis with pink bindings that have additional heel height geared toward women, the binding will be the obvious thing to fix first and not his skiing skills blend. The deficiency relates to equipment not athletics.

 

Imagine now that your boots are perfectly set up to put your feet in a grounded, balanced, and centered stance and you've selected a ski well suited to your skiing style and skill level. Now comes the time to put a binding on the ski, and lo and behold-the binding has a ramp angle, or delta, of its own. Why do bindings have delta? For no other reason than they need to be higher in the heel to accommodate the ski brake mechanism. Some need more room than others, so some heel pieces are higher than others.

 

 

Manufacturers have done a lot of research in this area. Olin has introduced a ski line that has delta built into the ski, with differing amounts for men and women. Rossignol, on the other hand, now offers a race ski with negative delta. In an attempt to influence the placement of the skier's hips and the direction of hip travel during flexion and extension, some binding companies offer after-market lift kits that are thicker at the heel than at the toe.

 

 

So what does this mean? To put it simply, the equipment system can inhibit the learning curve. These equipment-oriented attempts to create a more aggressive, flexed stance and get the hips to flex own the hill rather than vertically work great for a vast majority of skiers but not for everyone. Keep in mind that the shorter a boot sole, the steeper the angle created by the binding/ski interface. Which gender typically has a shorter boot sole? And which gender is often accused of skiing with their hips too far back? Right-o! Women.

 

It's common practice to automatically add heel lift to women's boots to bring their hips forward, but this sometimes makes the hips go farther back. As the sole of the boot is lifted, on the outside of the boot, the forward lean of the cuff is also exaggerated. This pushes the lower leg forward and once again locks the ankle in end-range flexion--too far forward--which dictates that flexion and extension occur at the next available joints: the knees and hips. Extension will be severely limited because it relies solely on how far forward the skier can tip the boot cuff. In this situation it is better to go with less boot-cuff forward lean and zero ski/binding delta.

 

It seems that for a lot of the skiing public the increased delta does work. But there will always be some for whom extra delta is a bane of their skiing existence. Typical feedback from a skier who does not benefit from the increased delta is that their quads are "on fire," or "Man, I go to the gym every day, but I cannot believe my legs are so tired after two runs!"

 

The advent of delta in the modern ski can be an advantage for some, allowing them to keep up with the ski's ability to accelerate. For others, the angles will work great dynamically but they'll find that standing in a lift line is more tiring than skiing. The quads are always flexed!

 

Increased Boot Ramp and No Ski/binding Delta

Just as there are those who have a propensity to flex too far forward, there are skiers with the opposite problem. They have what I call the "Mr. Natural" complex. For those of you who don't remember him, Mr. Natural was the coverboy for Zap comics--the guy who in the 1970s became forever identified with the tagline, "Keep on Truckin'." Mr. Natural had one heck of a biomechanical problem; his feet were amazingly far ahead of his hips and torso.

 

This is the toughest of all body types to deal with on the hill. On a clinical level, these skiers are said to have a "posterior ilium," which means that the top of the hip or iliac crest is behind the lower hip. People with the posterior ilium stance tend to scuff along while walking in their boots as opposed to having an actual heel strike. Also, when standing barefoot or in street shoes, they tend to stand with their knees hyperextended. And when they rest their hands on their hips, in a James Dean-like pose, their thumbs will point up toward the front of their bodies.

 

These people usually ski with their legs externally rotated and excessively flexed but complain that they cannot feel the tongue of the boot with their shins. They are experts in the fine art of riding the outside edges and, well, they're scary to ski with. With the external rotation of their legs, their turns are anything but C-shaped. They generally go as fast as possible in an attempt to break the friction between their skis and the snow. Not only do they ski way too fast for any given terrain, but there is always a huge amount of vertical motion--once again in an attempt to lessen friction with the snow.

 

The instinctual thing to do is to get a huge wad of trail maps and try to increase the ramp angle in the boot. Good idea but bad execution. This only fills the void under their heels, doing nothing to affect the hip or external leg rotation. Imagine trying to do the limbo. In fact, try the following "test" in the comfort of your own living room. Stand up and allow your body to assume a casual limbo pose. Now walk forward as if the limbo bar is shoulder high. Then allow the imaginary bar to get lower and lower. What happens? In order for your shoulders to go back, your hips have to move more posteriorly, your legs have to externally rotate, and your heels have to come off the ground. Obviously, this isn't a balanced skiing stance.

 

When bootfitters add heel lift to "Mr. Natural's" boots this is exactly what happens. Everything is back but his heels are grounded. Bootfitters find that adding flat shims under the toe binding piece promotes better alignment of the hips and a much taller stance. This is the only fix for this type of posture.

 

It may seem contradictory and confusing to have heel lifts in the boots and toe lifts under the binding, i.e., zero delta, but we are talking apples and oranges. Modifications in the boot address the biomechanics of the ankle and subtalar joint primarily, with a secondary effect on the legs and hips. Modifications outside the boot primarily affect the legs and hips.

 

 

There are a lot of people who ski today's modem skis with toe lifts under their bindings. This is especially true at the World Cup level. These athletes are so strong and going so fast that they can collect frequent flyer points every time they extend in a turn. The toe lift allows the ankle to really open up, the leg is long and stretched in extension, and the hips are more erect, leading the body down the hill.

 

For us mere mortals, zero delta certainly allows us to stand taller; and the first reaction is that this feels cool. Cool, however, is not necessarily good. Zero delta allows the skier to exert less effort to get more reaction at the ski tip, and while this is fine for most of us on mellow terrain, once the pitch gets demanding or the terrain turns bumpy it's difficult to absorb the forces at hand.

 

There are no cookie-cutter answers to the questions that crop up with regard to equipment set up. I'm not suggesting that all snowsports professionals carry a plumb bob and heel lifts in their parkas. The point is that there are as many different boot, binding, and ski configurations as there are body types these days.

 

By learning how the different equipment systems relate to specific movement patterns, instructors will see a bigger picture with regard to student performance. This added expertise can also open the door to a better working relationship with bootfitting personnel at local ski shops and the on-mountain demo center. In the long run, such knowledge and rapport can help create better skiers and the potential for an insatiable private-lesson request list.

 

Greg Hoffmann is a certified pedorthist and orthopedic shoe technician who owns and operates Green Mountain Orthotic Lab and an on-hill performance center at Stratton Mountain, Vermont. He is on the education staff of MasterFit University, the country's leading boot technician training resource, and has been a featured speaker at PSIA's National Academy. He can be reached via e-mail at gmol@sover.net

[Sp 480]

Ένα παρόμοιο άρθρο υπάρχει κι εδώ

 

Πέρσι "ανακάλυψα" και διόρθωσα την κλίση προς τα μέσα,και το αποτέλεσμα ήταν εμφανές στην πίστα.

[Matchstick 0]

Μήπως ξέρετε έαν υπάρχει κάποιος bootfitter στην Eλλάδα?

 

Ευχαριστώ

[Athos 12]

louis, αυτό απευθύνεται στα μέλη της PSIA, πολύ δυσκολοδιάβαστο..

Και δεν είναι ακριβώς άρθρο, προς έρευνα φέρνει, αφού είναι στο ψάξιμο και μάλλον καταλήγει ότι το θέμα κύρια αφορά στην αντιμετώπιση - διευκόλυνση των ανατομικών ιδιαιτεροτήτων κάποιων ατόμων.

 

Κατ αρχήν το θέμα είναι η κλίση της μπότας στη διεύθυνση μπρός – πίσω, το δεξιά – αριστερά (cant) που νομίζω ότι αναφέρεται ο sp είναι άλλο θέμα.

 

Από όσο θυμάμαι δεν έχω ποτέ προσέξει να υπάρχουν «τακουνάτες» μπότες ούτε δέστρες ψηλότερες πίσω απ ότι μπροστά.

Υποθέτω ότι η πρόσθεση στοιχείου «δέλτα» που θα σηκώνει τον αστράγαλο αλλάζει σημαντικά τη συμπεριφορά του πέδιλου και στο γώνιασμα των γονάτων θα επιβαρύνεται πλέον περισσότερο η μύτη του πέδιλου εις βάρος της ουράς.

 

Η κλίση της μπότας στη διεύθυνση μπρός – πίσω (που είναι είτε από κατασκευής της μπότας είτε μετά τη ρύθμιση της για όσες έχουν τέτοιο ρυθμιστήρι) είναι εντελώς άλλη γεωμετρία από την προσθήκη του «ανασηκωτηριού» (τι λέξη ! )

 

Κύριο αποτέλεσμα της κλίσης της μπότας στο μπρός – πίσω είναι η αλλαγή στη θέση όπου ασκείται το κέντρο βάρους δηλαδή

Μεγάλη κλίση = βάρος μπροστά = κέντρο βάρους πιο κοντά στα δάχτυλα,

Μικρή κλίση = βάρος πίσω = κέντρο βάρους πιο κοντά στη φτέρνα.

 

Ο επιθυμητός βαθμός κλίσης της μπότας (λαμβανομένου υπόψη και του flex της μπότας γιατί στην πίεση η κλίση αλλάζει) εξαρτάται από το είδος του σκι που κάνει ο καθένας, από την τεχνική του και από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πχ πόσο τέντωμα αντέχει στον αχίλλειο τένοντα ή πόση επιβάρυνση στους τετρακέφαλους.

 

Προσωπικά μετά από πολλές δοκιμές στη μπότα μου (έχει ρυθμιστήρι) κατέληξα σε μια θέση κάπου στη μέση και δεν την ξαναπείραξα ποτέ ούτε σε πάγους ούτε σε απάτητα. Πιστεύω ότι αυτός είναι και ο ρόλος της ρύθμισης, να βρείς δηλαδή τη θέση σου και όχι να την ανεβοκατεβάζεις.

 

Τελικά φοβάμαι ότι όλη η ιστορία αφήνεται στον καθένα μόνο του καθώς το βλέπω πολύ δύσκολο να βρεθεί στην Ελλάδα άνθρωπος να κρίνει το σκι σου και το σωματότυπο σου και να σου πει τι κλίση χρειάζεσαι..

Απ αυτή την άποψη καλύτερα να παίρνεις μπότες χωρίς ρύθμιση, να ξενοιάζεις..

[zox 746]

Μετάφραση δεν έχω το χρόνο να κάνω...για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;

 

Το δουλεύω ήδη...

[louis 53]

louis, αυτό απευθύνεται στα μέλη της PSIA, πολύ δυσκολοδιάβαστο..

Και δεν είναι ακριβώς άρθρο, προς έρευνα φέρνει, αφού είναι στο ψάξιμο και μάλλον καταλήγει ότι το θέμα κύρια αφορά στην αντιμετώπιση - διευκόλυνση των ανατομικών ιδιαιτεροτήτων κάποιων ατόμων.

 

Κατ αρχήν το θέμα είναι η κλίση της μπότας στη διεύθυνση μπρός – πίσω, το δεξιά – αριστερά (cant) που νομίζω ότι αναφέρεται ο sp είναι άλλο θέμα.

 

Από όσο θυμάμαι δεν έχω ποτέ προσέξει να υπάρχουν «τακουνάτες» μπότες ούτε δέστρες ψηλότερες πίσω απ ότι μπροστά.

Υποθέτω ότι η πρόσθεση στοιχείου «δέλτα» που θα σηκώνει τον αστράγαλο αλλάζει σημαντικά τη συμπεριφορά του πέδιλου και στο γώνιασμα των γονάτων θα επιβαρύνεται πλέον περισσότερο η μύτη του πέδιλου εις βάρος της ουράς.

 

Η κλίση της μπότας στη διεύθυνση μπρός – πίσω (που είναι είτε από κατασκευής της μπότας είτε μετά τη ρύθμιση της για όσες έχουν τέτοιο ρυθμιστήρι) είναι εντελώς άλλη γεωμετρία από την προσθήκη του «ανασηκωτηριού» (τι λέξη ! )

 

Και μπότες τακουνάτες υπάρχουν και δέστρες ανασηκωμένες πίσω πιό πολύ (οι περισσότερες έτσι είναι).

Η προσθήκη δέλτα κάνει το ανάποδο από αυτό που λες, γιατί πλέον πατάει πιο πολύ η φτέρνα και η γάμπα πιέζει περισσότερο το πίσω μέρος της μπότας στη φυσική θέση δυναμικής ισορροπίας,όσο κι αν φαίνεται περίεργο.

Αν βάλουμε shims στις δέστρες μπρος η πίσω αλλάζουμε εντελώς το κέντρο ισορροπίας,άρα και το κέντρο βάρους του συστήματος,επομένως πρέπει να τα βλέπουμε συνολικά, δεν είναι ξεχωριστή ρύθμιση από το forward lean και το άρθρο στην ουσία αυτό επεξεργάζεται.

Στα υπόλοιπα που λες συμφωνώ σε γενικές γραμμές.

 

Υ.Γ.:Η γεωμετρία και το fit της μπότας είναι τα σημαντικότερα πράγματα στο σκι.

[zox 746]

MΕΤΑΦΡΑΣΗ

 

Φθινόπωρο 1999 – «Τα υπέρ και τα κατά της κλίσης του πέλματος» από τον Greg Hoffman

 

Όταν οι εκδότες του Professional Skier (Επαγγελματία Σκιέρ) με κάλεσαν,ρωτώντας αν ενδιαφερόμουν να γράψω ένα άρθρο αναφορικά με τη γωνία κλίσης και τα αποτελέσματα που έχει στην ισορροπία,θα έπρεπε να προσποιηθώ ότι ήμουν ο επισκευαστής τηλεφώνου που απλά ήλεγχε τη σύνδεση.Ή θα μπορούσα να προφασιστώ προσωρινή αμνησία. «Ειδήμων προσαρμογέας μπότας?Μπα όχι,δεν είμαι ειδήμων στην προσαρμογή μπότας.Είμαι ο πρέσβης στην Παπούα Νέα Γουινέα.....νομίζω.»

 

Ή,ή θα μπορούσα να έχω διατεθεί να γράψω για ένα ευκολότερο θέμα,όπως κβαντική φυσική.Αλλά όχι.Έχοντας χρέος τιμής στο επάγγελμά μου,απλά έπρεπε να ανέβω στο πιάτο της γωνίας κλίσης. «Απόλυτα.Σίγουρα» είπα.

 

Σχεδόν μόλις ειλικρινά συμφώνησα να αρχίσω να πληκτρολογώ,όταν μια άισθηση πανικού με χτύπησε.Από που να αρχίσω?αναρωτήθηκα.Εννοώ,αυτό το θέμα είναι αρκετά τεχνικό,προκαλώντας την απάθεια σε πολλών τα μάτια.Ακόμα κι έτσι,οι προπονητές χρειάζονται να καταλάβουν τις αρχές και τις συνέπειες της κλίσης-για το δικό τους ώφελος,όπως και των μαθητών τους.Αφοσιωμένος στον σκοπό,αποφάσισα να προχωρήσω.

 

Εντάξει,ας ξεκινήσουμε με λίγα βασικά.Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί ένας/μία σκιέρ όταν φορά τις μπότες -...- είναι ότι η φτέρνα είναι ψηλότερα από τα δάκτυλα.Η επονομαζόμενη «στάση ψηλής φτέρνας (high-heel attitude)» επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση του πέλματος σε ένα κεκλιμένο επίπεδο μπότας,που είναι είτε αποσπώμενο ή καλουπωμένο μέσα στην μπότα.Η δεύτερη αίσθηση που προσε΄χει ο/η σκιέρ είναι ότι η μπότα τον/την γέρνει σε μια ελαφριά προς τα εμπρός κλίση.Η κλίση του επιπέδου της μπότας αναφέρεται ως «γωνία κλίσης (ramp angle)». (Γωνία κλίσης μπορεί επίσης να παραχθεί εντός της υποδοχής δέστρας με το πέδιλο και συνήθως καλείται «δέλτα»,αλλά θα ανφερθώ σε αυτό αργότερα).

 

Γιατί έχουμε γωνία κλίσης στις μπότες μας?Στην καρδιά του ζητήματος βρίσκεται το γεγονός ότι το αλπικό σκι είναι ένα δυναμικής υπόστασης σπορ που λαμβάνει χώρα στις πλαγιές-κάποιες πιο απότομες από τις άλλες,φυσικά.Η θεωρία πίσω από την γωνία κλίσης είναι ότι ανασηκώνοντας το πέλμα στην φτέρνα προσθέτωντας προς τα εμπρός κλίση στο κέλυφος της μπότας βοηθά τους σκιέρ να γέρνουν μπροστά περισσότερο,ώστε να συμβαδίζουν με την επιτάχυνση των πεδίλων τους και βάζοντας το βάρος μπροστά-κεντραρισμένο κάπου πάνω από το ball of the foot (???).Κι αυτό φαίνεται να λειτουργεί για τον περισσότερο κόσμο.Αλλά για κάποιους η γωνία κλίσης στις μπότες τους μπορεί να υποβιβάσει τη στάση,την ισορροπία και την συνολική απόδοση στο σκι.Η γωνία κλίσης φαίνεται σωστή,γιατί όμως δεν λειτουργεί για όλους?

 

Ενώ αληθεύει ότι όλοι αναπνέουμε από το στόμα και περπατάμε στα δύο πόδια,συγκρίσεις πέραν αυτών,μπορεί να είναι όχι και τόσο ξεκάθαρες.Δυστυχώς οι όποιες βιομηχανικές ομοιότητες στους ανθρώπους είναι μονάχα γενικεύσεις μόλις δεθούν σε ένα σκληρό πλαστικό χυτό παπούτσι,που προσαρτάται σε ένα ολισθένον,υψηλής τεχνολογίας μηχανισμό και υπόκειται στις επιδράσεις της ταχύτητας,της βαρύτητας και της φυγόκεντρου δύναμης.Μετά γίνεται φανερό ,ότι όπως οι νιφάδες χιονιού,κανένας άνθρωπος δεν είναι όμοιος με τον άλλο.

 

Με αυτά δεδομένα,το χρέος του κάθε προσαρμογέας μπότας είναι να εξασφαλίσει,ότι οι μπότες προσφέρουν την ιδανική απόδοση,ενώ θα αναδείξει τη βιο-μηχανική του/της.Και η πιο σημαντική σκοπιά της βιο-μηχανικής του σκιέρ είναι το εύρος που διατείθεται στον αστράγαλο.Μετά από μια σειρά καταμετρήσεων με ένα μοιρογνωμόνιο,μπορούμε να προσδιορίσουμε πόσο εύρος κίνησης ένα δεδομένο άτομο χρειάζεται για να επιτύχει μια ισορροπημένη,σταθερή και κεντραρισμένη στάση στην μπότα.

 

Στη διάλεκτο της προσαρμογής της μπότας «ισορροπημένος» σημαίνει ότι το κέντρο του κάθε γονάτου είναι ευθυγραμισμένο με την χυτή ραφή στο χώρο των δακτύλων της μπότας,το κέντρο κάθε γοφού ευθυγραμμίζεται με τη δέστρα του κουτουπιέ και ο κορμός είναι ισομερώς ευθυγραμισμένος πάνω από τους γοφούς. «Σταθεροποιημένος/πακτωμένος» σημαίνει ότι όλη η πατούσα λαμβάνει βάρος και «κεντραρισμένος» σημαίνει ότι από μια πλάγια όψη το γόνατο δεν λυγίζει παραπάνω από το χώρο δακτύλων της μπότας,οι γοφοί είναι πάνω από τις δέστρες του κουτουπιέ,ο κορμός είναι πάνω από τους γοφούς και τα αυτιά του σκιέρ είναι μπροστά από τους γοφούς του/της.Προσμετρώντας το εμπρόσθιο γύρσιμο της μπότας και τη γωνία κλίσης με ένα εργαλείο γνωστό ως έξυπνος ψηφιακός σταθμιστής και διακρίνοντας το εμπρόσθιο γύρσιμο από την γωνία κλίσης,ανακαλύπτουμε την στατική γωνία λυγίσματος του αστραγάλου που απαιτείται,ώστε το πέλμα να είναι σταθεροποιημένο/πακτωμένο στην μπότα.

 

Εδώ είναι ένα απλό τεστ για το λύγισμα του αστραγάλου που μπορείτε να το κάνετε οι ίδιοι.Βγάλτε τα παπούτσια σας και καθίστε σε μια χαμηλή καρέκλα με ανασηκωμένη την σπονδυλική σας στήλη,τους μηρούς παράλληλους με το έδαφος και το χαμηλότερο μέρος των ποδιών σας σε μια σωστή γωνία με το έδαφος.Τοποθετήστε τα πέλματα επίπεδα στο πάτωμα και δείτε πόσο πολύ μπορείτε να ανασηκώσεται το εμπρόσθιο μέρος του πέλματος χωρίς η φτέρνα να φύγει από το πάτωμα.Με όρους λυγίσματος αστραγάλου μια μέτρηση μικρότερη των 2 ιντσών είναι σφιχτή,μεταξύ 2 και 3 ιντσών καλή και πάνω από 3 ίντσες χαλαρή.

 

Οι φτέρνες των σκιέρ με ανεπαρκές λύγισμα αστραγάλου θα νιώθουν χαλαροί στις μπότες τους και οι γοφοί τους θα είναι σχετικά πίσω.Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι σκιέρ κάθονται πίσω?Τυπικά οφείλεται στο ότι είναι πολύ σφιχτοί στον Αχίλλειο τένοντα,που ο συνδιασμός μέσα στην μπότα μεγάλου εμπρόσθιου γυρσίματος και όχι αρκετό ανασήκωμα φτέρνας,τους αποτρέπει από το να είναι σταθεροποιημένοι/πακτωμένοι.Η κλασσική αντίδραση είναι να ρίξουν τους γοφούς πίσω,ώστε να μετατοπίσουν το βάρος προς τα πίσω και πέρα από τις φτέρνες,ώστε να εξαναγκάσουν τις φτέρνες στο πάτο της μπότας.

 

Αυτοί οι σκιέρ τείνουν να σκιάρουν με ένα αρκετά σκυφτό,γυρτό πάνω κορμό και εσωτερικά στριμμένα πόδια.Αυτή η εσωτερική στροφή είναι εκείνο που επιτρέπει τους γοφούς να πέφτουν αρκετά μακριά ώστε να πιέσουν τις φτέρνες κάτω.Όταν δημοσιοποιούν την αγανάκτησή τους στος προπονητές τους,αυτοί οι σκιέρ συχνά παραπονιούνται,ότι επειδή αισθάνονται τις φτέρνες τους χαλαρές,χρειάζονται επιπλέον υλικό να προστεθεί στα εσωτερικά των μποτών τους,ώστε να γεμίσουν το κενό γύρω από τον Αχίλλειο τένοντα.Λοιπόν,οι φτέρνες τους είναι χαλαρές διότι επειδή δεν είναι πουθενά κοντά στον πάτο της μπότας.Θα μοιάζουν,λες και χρειάζονται να γύρουν μπροστά,ώστε να νιώσουν περισσότερη επαφή με τη γλώσσα της μπότας και ίσως εστιάζουν να βάλουν το βάρος τους στο ball of the foot (???).Κι όντως αυτό είναι το μοναδικό σημείο που έρχεται σε επαφή με το έδαφος!Μια εξασφαλισμένη επισκευή για αυτούς τους αναζητητές του χώρου είναι να προσθέσουν ανασήκωμα φτέρνας στον πάτο της μπότας και να ελαττώσουν το εμπρόσθιο γύρσιμο του κελύφους της μπότας.Αυτά τα δύο στοιχεία συνήθως δρουν σε ισορροπία,το ένα χωρίς το άλλο συχνά δεν αρκεί.Το ποσοστό του ανασηκώματος της φτέρνας που χρειάζεται διαφέρει,εξαρτόμενο στην μπότα και τη βιομηχανική του εκάστοτε σκιέρ.Οι προσαρμογείς μποτών μπορούν να δώσουν ελάχιστη ανασήκωση με κάποια στρώματα πορώδους ταινίας ή να ανασηκώσουν κατά μιά ίντσα με μια υψηλής πυκνότητας αφρώδης σφήνα.Με απλούς όρους,ο σκοπός της ανασήκωσης της φτέρνας είναι να φέρει τον πάτο στο πόδι,ώστε το σώμα δεν θα χρειάζεται να αναπληρώνει με το βάρος του για να το βρει.

 

 

Ευθυγραμμίζοντας το κέλυφος της μπότας επιτρέπει ένα μεγαλύτερο εύρος κίνησης στον αστράγαλο και κρατά το καλάμι πιο εγερμένο,οπότε επιτρέπει τους γφούς να πιέζουν μπροστά.Επιπροσθέτως στο να επιτρέπουν εμπρόσθια κίνηση των γοφών,αυτές οι ρυθμίσεις επίσης προάγουν την εξωτερική στροφή των ποδιών,που ευθυγραμίζει κάθε γόνατο κάπου στην εγγύτητα της κεντρικής ραφής στη μύτη της μπότας.Αυτό μπορεί να αναιρέσει την ανάγκη για underbinding cant shims – τις μικρές σφήνες πλαστικού που πολλοί σκιέρς χρησιμοποιούν ,ώστε να προσαρμόσουν την ιδανική ευθυγράμιση του ποδιού.Για να προτείενεις cant shims δίχως πρώτα να καταλάβεις το εύρος της άρθρωσης του αστραγάλου,είναι ένα μεγάλο ολισθημα προς τον σκιέρ.Μειώνοντας την γωνία κλίσης για αυτούς του ατυχείς σκιέρς θα τους καταδικάσει να υποφέρουν τενοντίτιδα στον Αχίλλειο τένοντα σε λίγες μόλις καταβάσεις.Η χορδή της φτέρνας είναι ήδη σφιχτή και ελαττώνοντας τη γωνία κλίσης απλά θα την σφίξει ακόμα περισσότερο.Όπως ένα τύπος ονόματει Newton αρεσκόταν να λέει «κάθε δράση έχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση».Δεν μπορείς να πάιζεις με ένα επίπεδο κίνησης δίχως να επιδράς σε κάποιο άλλο,ούτε μπορείς να δουλεύεις στο γώνιασμα δίχως να επηρεάζεις την στροφική κίνηση και άλλες θεμελιώδεις ικανότητες του σκι.

 

Όπως υπάρχει κόσμος με περιορισμένο εύρος κίνησης στον αστράγαλο,υπάρχει κι άλλοι που έχουν παραπάνω.Μπορεί να βρείτε δύσκολο να πιστέψετε ότι στη σημερινή κοινωνία του Tae-Bo υπερβολική ελαστικότητα μπορεί να είναι κακή,αλλά ξανά,απλά φανταστείτε να δένεστε σε μια μπότα,να κλικάρετε στο πέδιλο και να γέρνετε στο πεδίο δράσης.Σκιέρς που έχουν υπερβολική ελαστικότητα τείνουν να λυγίζουν υπερβολικά τον αστράγαλο σε μια απόπειρα να εκμεταλλευτούν την ελαστικότητά τους.Αυτή η υπερβολικά λυγισμένη θέση,κάνει αυτούς τους σκιέρς μάστορες των κοφτών swing στροφών.

 

Ένα κοινό παράπονο αυτών των σκιέρς είναι ότι «δυσκολεύονται να βρουν το μέσο του ποδιού τους στην μπότα του σκι».Επειδή οι μπότες τους δεν παρέχουν αρκετή αντίσταση ώστε να μειώσουν την ευλιγησία του αστραγάλου,τα σώματά τους τους λένε να δημιουργήσουν μια ισχυρή αίσθηση στον Αχίλλειο τένοντα,εντείνοντας παρά χλαρώνοντας.Αυτός ο τύπος σκιέρ πιθανώς θα λυγίζει το γόνατο και γοφό,επειδή το εύρος της κίνησης του αστραγαλου χρησιμοποιείται στο μέγιστο!Καθώς τα γόνατα του σκιέρ και οι γοφοί λυγίζουν και εκτείνονται,οι γοφοί τείνουν να κινούνται περισσότερο σε ένα κάθετο επίπεδο αντίθετα με το διαγώνιο επίπεδο της κατωφέριας.Παρά όλη την κίνηση του σώματος,υπάρχει σχεδόν μηδαμινή αντίδραση στο επίπεδο πέδιλο-χιόνι,κάτι που καλλώ σύνδρομο Wile E.Coyote.

 

Οι προσαρμογείς μπότας συχνά προτείνουν σκληρότερες μπότες για ένα σκιέρ με μεγάλη ευλιγησία αστραγάλου,ανεξάρτητα από το επίπεδο ικανότητας σκι.Αυτός ο τύπος μηχανικής αστραγάλου επίσης ανταποκρίνεται καλά σε μια χαμηλότερη γωνία κλίσης.Οι σκληρές μπότες βελτιώνουν τον έλεγχο του κατώτερου μέρους του ποδιού και ένα η χαμηλότερη φτέρνα λαμβάνει μερική ελαστικότητα από την χορδή της φτέρνας.Καθώς χαμηλώνουμε τον πάτο της μπότας ώστε να ελέγξουμε την ελαστικότητα,επίσης ισιώνουμε το κέλυφος της μπότας,που επιτρέπει ένα πιο κάθετο προσανατολισμό του καλαμιού.Καθώς το καλάμι εγείρεται περισσότερο ,αναλόγως κάνει και (the femur)(???).Συνεπώς,η λεκάνη ευθυγραμίζεται πιο φυσικά.Η ψηλότερη στάση προάγει καλύτερο έλεγχο πίεσης και ελαττώνει κάποια από την στροφική κίνηση που έχει να κάνει με τις εξαιρετικά κοφτές συνεχόμενες στροφές.Το κόκκαλο του γονάτου συνδέεται με το μηριάιο οστό ,κλπ κλπ.Δεν μπορούμε να δράσουμε σε ένα χωρίς να επηρεάσουμε τα υπόλοιπα!

 

Θυμηθείτε,η μπότα του σκι είναι ουσιαστικά ένα χυτό καλούπι.Όλες οι τροποποιήσεις μέσα στην μπότα αποσκοπούν να ανακουφίσουν την ανάγκη του κορμιού να αποζημιώσει για αυτό,με το να θέτουν το πέλμα στο έδαφος.

 

Εκτός της γωνία κλίσης της μπότας

 

Μέχρι τώρα,η συζήτηση επικεντρώθηκε στις γωνίες κλίσης της μπότας,αλλά αυτές δεν είναι οι μόνες γωνίες κλίσης που οι προσαρμογείς μπότας και οι πελάτες τους πρέπει να ασχολούνται.Συχνά παραμελημένες από την πλειοψηφία των προσαρμογέων μπότας και επαγγελματίες των χιονοαθλημάτων είναι οι συνέπειες της σύνδεσης πεδίλου – δέστρας.

 

Σκεφτείτε το κορμί σας και όλα τα στοιχεία του εξοπλισμού σας για σκι ως ένα σύστημα.Χωρίς έκπληξη,είναι κρίσμο να ανγνωρίσετε ποια μέρη του συστήματος προάγουν την πρόοδο στο σκι και ποια όχι.

 

Τα περισσότερα πέδιλα είναι παχύτερα στην περιοχή έδρασης της μύτης σε σχέση με της φτέρνας.Αυτό σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τη βιο-μηχανική του σκιέρ,παρά έχει να κάνει με το πως το πέδιλο αντιδρά στις πιέσεις των δυνάμεων.Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή πεδίλων,επίσης επηρεάζουν την διαφορά στο πάχος.

 

Τι έχει να κάνει αυτό με το θέμα μας?Τίποτα...ακόμη.Παρόλα αυτά,ανα καιρούς είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι μεγέθη συναντάμε από πέδιλο σε πέδιλο και από παραγωγό σε παραγωγό.Για παράδειγμα,ανα ένας άρρεν μαθητής φαίνεται υπερβολικά λυγισμένος στον αστράγαλο και έχει ένα ζευγάρι πέδιλα slalom με ροζ δέστρες που έχουν επιπλέον ανασήκωμα φτέρνας που προορίζονται να εξοπλίζουν γυναίκες,η δέστρα θα είναι προφανώς το πρώτο πράγμα που πρέπει να δορθώσει και όχι τις ικανότητες του σκί του.Η ανεπάρκεια εδώ σχετίζεται με τον εξοπλισμό παρά τον αθλητή.

 

Φανταστείτε τώρα ότι οι μπότες σας είναι τέλεια ρυθμισμένες να θέσουν τα πέλματά σας σε μια σταθεροποιημένη,ισορροπημένη και κεντραρισμένη στάση και έχετε επιλέξει ένα πέδιλοπου ταιριάζει απόλυτα με το στυλ του σκί σας και το επίπεδό ικανότητάς σας.Τώρα έρχεται η ώρα να βάλετε μια δέστρα στο πέδιλο και παρατηρήστε ότι η δέστρα η ίδια έχει μια γωνία κλίσης ή delta.Γιατί οι δέστρες να έχουν delta? Για κανένα άλλο λόγο από το ότι χρειάζονται να είναι ψηλότερες στη φτέρναμώστε να ενσωματώσουν τον μηχανισμό των φρένων.Μερικά χρειάζονται περισσότερο χώρο από άλλα,μερικά μέρη φτέρνας είναι ψηλότερα από άλλα.

 

 

Οι κατασκευαστές έχουν κάνει πολλή έρευνα σε αυτόν τον τομέα,Η Olin έχει εισάγει μια σειρά πεδίλων που έχει delta ενσωματωμένο στο πέδιλο,με διαφορετικά μεγέθη για άντρες και γυναίκες.Η Rossignol από την άλλη,τώρα προσφέρει ένα αγωνιστικό πέδιλο με αρνητικό delta.Σε μια απόπειρα να επηρεάσουν την τοποθέτηση των γοφών του σκιέρ και τη διεύθυνση της μετατόπισης των γοφών κατά τη διάρκεια του λυγίσματος και έκτασης,μερικές εταιρείες δεστρών προσφέρουν ειδικά after-market kits που είναι παχύτερα στη φτέρνα σε σχέση με τα δάκτυλα.

 

Οπότε τι σημαίνει αυτό? Θέτοντάς το απλά,το σύστημα εξοπλισμού εμποδίζει την καμπύλη της εκμάθησης.Αυτές οι απόπειρες από τη σκοπιά του εξοπλισμού,ώστε να δημιουργήσουν μια πιο επιθετική,λυγισμένη στάση και να θέσουν τους γοφούς έτσι ώστε να λυγίζουν στην πλαγιά παρά να κάθετα, λειτουργούν πολύ καλά για τη συντρηπτική πλειοψηφία των σκιέρς αλλά όχι για όλους.Έχετε στο νου ότι όσο κοντύτερη είναι μια σόλα μπότας,τόσο πιο απότομη είναι η γωνία που δημιουργείται από την ένωση πεδίλου/δέστρας.Ποιο φύλο έχει συνήθως κοντύτερη σόλα μπότας?Και ποιο φύλο κατηγορείται ότι σκιάρει με τους γοφούς πολύ πίσω? Ακριβώς! Οι γυναίκες.

 

Είναι κοινή πρακτική να προστείθεται ανασήκωμα φτέρνας στις γυναικίες μπότες ώστε να φέρουν τα πέλματα πιο μπροστά,αλλά αυτό καμιά φορά κάνει τους γοφούς να πάνε ακόμα πιο πίσω.Καθώς η σόλα της μπότας ανασηκώνεται,στο εξωτερικό της μπότας,η εμπρόσθια κλίση τους κελύφους υπερβάλλεται επίσης.Αυτό ωθεί το κατώτερο πόδι εμπρός και για μια ακόμα φορά κλειδώνει των αστράγαλο στο τέλος του εύρους λυγίσματος – πάρα πολύ μπροστά – που υποδικνύει ότι το λύγισμα και η έκταση συμβαίνουν στην αμέσως επόμενη άρθρωση:τα γόνατα και τους γοφούς.Η έκταση θα περιοριστεί δραματικά,επειδή επαφύεται αποκλειστικά στο πόσο μπροστά μπορεί ο σκιέρ να γύρει το κέλυφος της μπότας.Σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερο να στραφούμε σε μικρότερη εμπρόσθια κλίση κελύφους και μηδενικό delta πεδίλου/δέστρας.

 

Φαίνεται ότι για την πλειοψηφία των σκιέρς το αυξημένο delta λειτουργεί.Αλλά πάντα θα υπάρχει κάποιος,για τον οποίο το πολύ delta είναι μπελάς για την εμπειρία του σκι.Τυπικό σύμπτωμα από σκιέρ που δεν κερδίζει από αυξημένο delta είναι ότι οι τετρακέφαλοί του «καίγονται» ή «Φίλε μου,πάω γυμναστήριο κάθε μέρα,αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα πόδια μου κουράζονται ύστερα από δύο καταβάσεις!»

 

Η άφιξη του delta στα σύγχρονα πέδιλα μπορεί να είναι πλεονέκτημα για μερικούς,επιτρέποντάς τους να συμβαδίζουν με την ικανότητα επιτάχυνσης των πεδίλων τους.Για άλλους,οι γωνίες θα λειτουργήσουν τέλεια δυναμικά,αλλά θα ανακαλύψουν ότι το να στέκεσαι στην ουρά των λιφτ είναι πιο κοπιαστικό από το ίδιο το σκι.Οι τετρακέφαλοι πάντα θα είναι λυγισμένοι.

 

Αυξημένη κλίση μπότας χωρίς delta πεδίλου/δέστρας

 

Όπως υπάρχουν εκείνοι που έχουν την τάση να λυγίζουν πολύ μπροστά,υπάρχουν σκιέρς με το ανάποδο πρόβλημα.Έχουν αυτό που καλλώ το κόμπλεξ «Mr.Natural».Για αυτούς από εσάς που δεν τον θυμάστε,ο κ.Ουδέτερος ήταν ο ήρως των Zap κόμιξ – ο τύπος που στην δεκαετία του 1970 αναγνωριζόταν πάντα με την ατάκα «Keep on Truckin».Ο κ.Ουδέτερος είχε ένα σημαντικό βιο-μηχανικό πρόβλημα.Τα πέλματά του ήταν απίστευτα πολύ μπροστά από τους γοφούς και τον κορμό του.

 

Αυτός είναι ο δυσκολότερος από όλους τους σωματότυπους στην πλαγιά.Σε κλινικό επίπεδο αυτοί οι σκιέρς λέγεται ότι έχουν «posterior ilium»,που σημαίνει ότι η κορυφή του γοφού είναι πίσω από την κατώτερη βάση του γοφού.Αυτά τα άτομα έχουν στάση να περπατούν σέρνοντας τα πόδια στις μπότες τους,αντίθετα όπως αναμένεται να χτυπάς της φτέρνες.Επίσης,όταν στέκονται με γυμνά τα πέλματα ή με κανονικά παπούτσια,τείνουν να στέκονται με τα γόνατά τους σε υπερέκταση.Και όταν ακουμπούν τα χέρια τους στους γοφούς τους,είναι μια πόζα αλα James Dean,οι αντίχειρές τους θα δείχνουν πάνω προς τα εμπρός του κορμιού τους.

 

Αυτά τα άτομα συνήθως κάνουν σκι με τα πόδια τους εξωτερικά στραμμένα και υπερβολικά λυγισμένα,αλλά παραπονούνται ότι δεν μπορούν ν νιώσουν τη γλώσσα της μπότας στα καλάμια τους.Είναι ειδικοί στην καλή τέχνη να σκιάρουν τις εξωτερικές ακμές και ,τελικά,είναι εκφοβιστικό να σκιάρεις μαζί τους.Με την εξωτερική στροφή των ποδιών τους,οι στροφές τους είναι παρά σχήματος C.Γενικά πάνε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε μια απόπειρα να σπάσουν την τριβή μεταξύ πεδίλων και χιονιού.Όχι μόνο σκιάρουν όσο πιο γρήγορα μπορούν,αλλά συνεχώς υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό κάθετης κίνησης- ξανά σε μια απόπειρα να μειώσουν την τριβή με το χιόνι.

 

Το ενστικτώδες πράγμα να κάνεις,είναι να πάρεις ένα τεράστιο πάκο από προσπέκτους με τους χάρτες των διαδρομών και να αυξήσεις την γωνία κλίσης της μπότας.Καλή ιδέα,αλλά κακή εκτέλεση.Αυτό μόνο γεμίζει το κενό κάτω από τις φτέρνες,χωρίς να κάνει το οτιδήποτε,ώστε να επηρεάσει την στροφή του γοφού ή του ποδιού.Imagine trying to do the limbo. In fact, try the following "test" in the comfort of your own living room. Stand up and allow your body to assume a casual limbo pose. Now walk forward as if the limbo bar is shoulder high. Then allow the imaginary bar to get lower and lower. What happens? In order for your shoulders to go back, your hips have to move more posteriorly, your legs have to externally rotate, and your heels have to come off the ground. Obviously, this isn't a balanced skiing stance.

 

Όταν οι προσαρμογείς μπότας προσθέτουν ύψος στη φτέρνα της μπότας του κ.Ουδέτερου,να τι συμβαίνει ακριβώς.Τα πάντα είναι πίσω αλλά οι φτέρνες του είναι σταθεροποιημένες (πακτωμένες).Οι προσαρμογείς βρίσκουν ότι με την πρόσθεση επίπεδων shims κάτω από το εμπρόσθιο μέρος της δέστρας προάγει καλύτερη ευθυγράμιση των γοφών και πιο ψηλή στάση.Αυτή είναι η μόνη διόρθωση για αυτή τη στάση

 

Μπορεί να φάινεται αντιφατικό και να μπερδεύει να έχεις ανασήκωμα φτέρνας στις μπότες και ανσηκώματα κάτω από τη δέστρα (μηδενικό delta) αλλά μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα.Οι τροποποιήσεις εντός της μπότας απευθύνονται στη βιο-μηχανική του αστραγάλου της (subtalar) άρθρωσης πρωτίστως,με μια δευτερέυουσα συνέπεια στα πόδια και τους γοφούς.Οι τροποποιήσεις εκτός της μπότας πρωτίστως επιδρούν στα πόδια και τους γοφούς.

 

 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σκιάρουν τα συγχρονα πέδιλα με ανσηκώματα μύτης κάτων από τις δέστρες.Αυτό είναι αληθές ειδικά σε επίπεδο Πρωταθλητισμού.Αυτοί οι αθλητές είναι τόσο δυνατοί και πάνε τόσο γρήγορα που μπορούν να μαζεύουν συχνά flyer points κάθε φορά που βρίσκονται σε έκταση σε μια στροφή.Το ανασήκωμα των δακτύλων επιτρέπει στον αστράγαλο να αναπτυχθεί,το πόδι είναι μακρύ και εκτεταμένο ,και οι γοφοί είναι πιο εγερμένοι,κατευθύνοντας το σώμα κάτω στην πλαγιά.

 

Για εμάς τους κοινούς θνητούς,το μηδενικό delta σίγουρα μας επιτρέπει να στεκόμαστε ψηλότερα.Και η πρώτη αντίδραση είναι αυτό το αισθανόμαστε ωραία.Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλο.Το μηδενικό delta επιτρέπει στον σκιέρ να κοπιάζει λιγότερο στο να πάρει περισσότερη αντίδραση από τη μύτη του πεδίλου.Και ενώ αυτό είναι εντάξει για τους περισσότερους από εμάς σε απαλό terrain,μόλις η κλίση γίνεται απαιτητική ή το terrain γίνεται ανώμαλο είναι δύσκολο να απορροφήσεις τις δυνάμεις επαρκώς.

 

Δεν υπάρχουν τυποποιημένες απαντήεις στις ερωτήσεις που σχετίζονται με τις ρυθμίσεις του εξοπλισμού.Δεν προτάσσω ότι όλοι οι επαγγελματίες των χιονοαθλημάτων κουβαλάνε μια τρόμπα και ανσηκώματα φτέρνας.Το θέμα είναι ότι υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τύποι ρυθμίσεων σε πέδιλα,μπότες δέστρες ,όσο και σωματότυποι.

 

Με το να μαθαίνεις πως το κάθε σύστημα εξοπλισμού σχετίζεται με συγκεκριμένα κινησιολογικά πρότυπα,οι προπονητές θα έχουν μια πιο σφαιρική εικόνα για την απόδοση των μαθητών τους.Αυτή η επιπρόσθετη γνώση μπορεί να ανοίξει την πόρτα για μια καλύτερη εργασιακή σχέση μεταξύ προσαρμογέων μπότας και τοπικών μαγαζιών σκι και κέντρων δοκιμής εξοπλισμού.Σε τελική ανάλυση,τέτοια γνώση και στενή σχέση μπορεί να δημιουργήσει καλύτερους σκιέρς και το δυναμικό για μια ακόρεστη λίστα προσωπικών μαθημάτων.

 

Greg Hoffmann is a certified pedorthist and orthopedic shoe technician who owns and operates Green Mountain Orthotic Lab and an on-hill performance center at Stratton Mountain, Vermont. He is on the education staff of MasterFit University, the country's leading boot technician training resource, and has been a featured speaker at PSIA's National Academy. He can be reached via e-mail at gmol@sover.net

 

_________________________________________________________________

 

ΜΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ!!!!!! ΕΛΕΟΟΟΟΟΟΣΣΣΣΣΣΣ !!!!!!!!!!!

 

Ελάχιστα τα έχω αφήσει αμετάφραστα...για more infos ask Pr.Lappas.

[Athos 12]

Φίλε ΖΟΧ, χαρά στην υπομονή σου.. Πάντως ακόμη και στα ελληνικά το άρθρο εξακολουθεί να είναι πολύ δύσκολο για μας τους κοινούς θνητούς..

 

(Παρένθεση: ball of the foot είναι το σημείο της άρθρωσης που αρχίζουν τα δάχτυλα του ποδιού)

 

louis :

νομίζω ότι ο διαμήκης άξονας που με το γώνιασμα των γονάτων περιστρέφεται δεξιά - αριστερά είναι ο διαμήκης άξονας του πέλματος μας. Δηλαδή :

με ένα ίσιο πέλμα ο άξονας αυτός συμπίπτει με το διαμήκη άξονα του πέδιλου

με ανασηκωμένη τη φτέρνα ο άξονας είναι διαφορετικός

 

φυσικά στην πράξη άξονας περιστροφής είναι πάντα ο άξονας του πέδιλου αλλάζουν όμως οι φορτίσεις που του ασκούνται,

κάτι σαν πόρτα που δεν είναι ευθυγραμισμένοι οι μεντεσέδες της.

 

Φυσικά αυτά που λέω μπορεί να είναι όλα λάθος, δεν τα έχω καταλάβει καλά..

[louis 53]

zox είσαι φοβερός (πολύ γρήγορος)...

Ότι απορία έχει κάποιος μπορώ να βοηθήσω.

Ο βασικός σκοπός του άρθρου είναι να μας δώσει να καταλάβουμε πόση σημασία έχει η σωστή στάση μέσα στις μπότες, όχι όμως μεμονωμένα, αλλά σε συνδυασμό με το σύστημα δέστρες-σκι.

Ένας γενικός κανόνας καλής στάσης, είναι το κέντρο βάρους του σκιέρ να περνάει από το ίχνος του γονάτου και μετά από το ball του ποδιού (πέλματος).

Το ball είναι αυτό που είπε ο Athos , το κρεατωμένο μέρος του πέλματος πίσω από τα δάχτυλα.

Είναι το σημείο που εφαρμόζουμε την δύναμη όταν περπατάμε, τρέχουμε, ποδηλατούμε κ.ο.κ.

 

[MakisM 3,965]

Λουη και Zox,

 

ευχαριστουμε για την προσπαθεια και τη βοηθεια. Το αρθρο αυτο ειναι απο τα πιο κακογραμμενα οσον αφορα την κακοποιηση της Αγγλικης γλωσσας...

 

το κεντρο βαρους (για τους περισσοτερους) ειναι στο υψος του διαφραγματος και καμμια δεκαρια ποντους πιο μεσα (για μενα δυστυχως ειναι καμμια δεκαρια ποντους πιο εξω... ). Εξωτερικα, καθ'υψος, στη μεση της αποστασης απο κει που τελειωνει το στερνο μεχρι τον αφαλο.

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

[maylo 132]

βγαζουμε τα εσωτερικα παπουτσακια και τοποθετουμε μονο τους πατους μεσα οσο κεντραρισμενους γινεται.Βαζουμε εν συνεχεια,κοιτωντας ενα καθρεπτη,μεσα τα ποδια πατωντας στους πατους και με τα ποδια εντελως παραλληλα και στην αποσταση που μας αρεσει να κανουμε σκι(εδω οι αποψεις διυστανται,αν και προσωπικα εγω πιστευω οτι ποδια σχετικα κλειστα εχουν να μαθουνε περισσοτερα σε καποιον που μαθαινει το σκι)προσομοιωνουμε την εμπρος πισω κινηση του σκι.Εδω θα πρεπει να παρατηρησουμε προσεκτικα αν τα καλαμια ισαπεχουν απο το πλαστικο,και αν οχι τοτε ρυθμιζουμε αναλογως.Αν καποιος εχει να συμπληρωσει κατι τοτε τον ευχαριστω προκαταβολικα..

[maylo 132]

Επισης αφου υποτιθεται οτι πρεπει να ευθυγραμμισουμε τα καλαμια με το upper cuff ,γιατι πολλες μποτες εχουν σχεδιαστει με μια μικρη κλιση προς τα εξω?Υποθετουν οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι bow legged η τελικα ειναι καλλιτερα ετσι...?