Jump to content
Χρήστος Λάππας

Όταν Το Σκι Σε Προσδιορίζει, Τι Κάνεις Αν Τραυματιστείς Και Δεν Μπορείς Να Το Απολαύσεις;

Recommended Posts

InjuryCrisisFeatured.jpg

The Injured Identity Crisisfreeskier-fallback-avatar.png
Published on November 2, 2018
by Paddy O'Connell
When skiing is who you are, what happens when injury takes skiing away?

WORDS • PADDY O’CONNELL | FEATURED IMAGE • JEFF CRICCO

My right knee puffed up overnight like Violet Beauregarde in Charlie and the Chocolate Factory. The emergency room doc stuck a needle into it that was between the size of a toothpick and an elephant’s tusk, and drained enough cloudy yellow fluid to fill up a mason jar. After an MRI, the surgeon told me she was going to use a melon baller to scoop crud from the interior of my knee and the end of my femur, and then use a belt sander to buff out the hole. I knew the last six months of training for my first ultra marathon had just been flushed down the ol’ crapper. But I had bigger concerns. It was November. I am a skier. Place expletive here.

For me, skiing is my chief identifier; it’s who I am, how I see myself in the world on and off the mountain. This injury challenged all of that by hijacking my identity. But this character dilemma is as old as skiing. “When you’re in a neck brace and say, ‘I’m a ski guide’ it doesn’t work out,” my buddy Pete Connolly told me. “I didn’t just lose a thing that I do in the winter. I lost me.”

Pete has skied injury free since he was 18 months old; 30 ski seasons with nothing more than a few bruises and a pronounced goggle tan, including more than a decade of endless winters working as SASS Global Travel’s VP of marketing, mountain operations director and head guide. That is until one night last year when he awoke with severe shoulder pain, no feeling on the outside of his left arm and numbness in half of his fingers.

Since college, Pete has dealt with chronic upper back pain, which turned out to be a compressed disc and a pinched nerve between his C6 and C7 vertebrae. Easy fix, right? Wrong. Pete’s doc performed anterior cervical discectomy and fusion, which involves opening up the front of the neck, removing the compressed disc, separating the C6 and C7 vertebrae, using a piece of Pete’s hip bone to prop up the two vertebrae and securing that piece of bone with some metal and five screws. Woof.

Pete was sidelined for nearly a year, a sacrifice that proved to be more costly than anticipated. “I thought, ‘I’m willing to give up skiing this season for the investment of skiing next winter,’” Pete recalls. “But it was more of an identity loss than a loss of the thing I do. Skiing is the major construct of my life. Of course I missed bouncing through powder and face shots, but I truly missed everything else.”

The physical act of skiing is merely a portion of the identity of a skier. For Pete, one of the most devoted skiers I know, the loss of his place within his social network was most crushing. In the first three months, he could barely walk around his house let alone leave. The loneliness of solitary days spent mitigating pain with time on the couch and blankly staring at a TV screen led to depression. And once he could leave, well, ski town après specials include half price chicken wings and double stuffed heartbreak for the injured. Pete felt driftless.

InjuryCrisisAbma.jpgSKIER: Mark Abma | PHOTO: Eric Berger

 

The full weight of eleven months without skiing’s physical, mental and social activity hit pro skier Cody Townsend in, of all places, a mall parking lot. He was 19 years old at the time, recovering from a broken femur in his hometown of Santa Cruz, California. While he was waiting for his then girlfriend to return from shopping, Townsend had an epiphany: “This is not who I am. I am a skier. I need to ski.”

The time away from skiing, and time spent twiddling his thumbs next to an Orange Julius and a Cinnabon, revealed to Townsend that skiing was essential to his identity. “It defines who I am as a person and what I do,” Townsend says. “It’s more than a job or a fun sport I do. I’ve devoted my life to skiing. I lived at home during college and worked 40 hours a week. I didn’t party. I didn’t mess around. I was focused on skiing. It’s the reason why I live where I do now, why I have my dog, how I found my wife…skiing is my life.”

Pro skier Michelle Parker similarly focused her personal and professional life on the sport since her first time on two planks at the age of three. She turned pro when she was only a teenager, and with her storied career has come a string of injuries. At 31, Parker has had five knee surgeries, the worst of which occurred back in 2009 after she dropped a cliff and landed square on a rock. “The hardest and darkest part was probably getting the results back from my MRI,” Parker says. “Sitting in the doctor’s office with my dad, I remember my surgeon listing off all of the ligaments that needed fixing and feeling sick to my stomach.”

After a handful of surgeries, months in the gym and nearly a year off skis, Parker was cleared to ski three runs every few days. “Tears of pure joy slowly made their way from my eyes to the foam in my goggles as I skied my first run,” she remembers. “I didn’t really have words, just a lot of hoots, hollers and incomprehensible sounds of happiness. It was pure bliss… Skiing is much more than a sport or activity to me and I still love the freedom it has given me.”

Maybe it is the freedom, the wind and snow in the face, the undulation and swerves, the feeling of locking into a dance with the mountain. Our love of skiing is surely about the fun and the community, but that’s only surface deep. “It is not just the act of skiing and the friends and culture. It is so much more than that,” Pete told me. “Skiing is in me. It is part of me. And I am part of it.”

InjuryCrisisTreadway.jpgSKIER: Dan Treadway | PHOTO: Reuben Krabbe

 

Two months after my surgery, my gal and I sat on the tailgate of my Subaru and booted up amidst the buzz of a powder day in Aspen. Just that week, my physical therapist—who had been kicking my ass with aggressive rehab—looked at my pouting face when I told her of the incoming storm and said, “I think you should ski. You need this, like emotionally.” She was right. Even though we had miraculously rebuilt my atrophied right leg to 90-percent mass and strength in a short time frame, I was tired of the “grandpa exercise” routine—assisted leg and calf raises, ballerina leg points and anything else prescribed by the “Silver Sneaker Exercise Program for Seniors.” I was bored, quick to temper and scared that a ski-less or abridged winter would be aimless and sad. I needed a change. I needed to feel like myself again.

When I clicked into my skis at the top of the gondola, I couldn’t stop smiling and giggling. I was under strict instructions to keep my boots zip-tied, keep my turns to mellow hippie wiggles and only take a handful of blue runs. Fine by me. I was cold again, my mustache was frozen and that remarkable carefree, but laser-focused, moment of a powdery, gliding turn had reappeared. That first run was probably 20 turns long. My gal shimmied next to me and we followed my pal Coop to Bonnie’s—Aspen Mountain’s world famous, on-mountain breakfast spot—for pancakes and coffee with another friend, Meag. The four of us talked about powder days of the past between bites of breakfast, yelled “HEY!” to pals across the room, and laughed our asses off. And that is when I knew I was back. Of course powder helps, but skiing is much more than just skiing.

Πηγή: https://freeskier.com/stories/the-injured-identity-crisis

  • Like 9

Νίφει!

Share this post


Link to post
Share on other sites

I am dealing with Pete's problem. MRI is shceduled for tomorrow(have to reach Thessaloniki to get it done!). On the Tuesday's before night,a few days after my Parnassos ski trip, i thought i was having a heart attack. Symptoms as described above. Life can be funny, once in a while.

  • Like 1

Share this post


Link to post
Share on other sites

To περασα, αλλα δυστυχως δεν το ξεπερασα!... :(

 

2017 επεσα και εβγαλα τον ωμο μου. Ραγισα καθε κοκαλο στην κλειδωση της ωμοπλατης (καταγματα με ονομασια προελευσης παρακαλω...) συν ρηξη του χονδρου και το χειροτερο, κοπηκε κατα τα δυο τριτα ο Υπερακανθιος...

 

Τα ραγισματα γιανανε σωστα, ο χονδρος σχηματισε ιστο απο υλικο ουλης (scar tissue), ωραια...

 

...και ο Υπερακανθιος κυριε?... :o

 

Εδω τον ηπιαμε. Ο χειρουργος ορθοπεδικος και διευθυντης του τμηματος Αθληιατρικης Χειρουργικης του Baylor University μου ειπε οτι

 

'στην ηλικια σου, το να προσπαθησουμε να ραψουμε το κομμενο τμημα ειναι σαν να προσπαθησουμε να ραψουμε μια βρεγμενη χαρτοπετσετα... <_< δεν θα κρατησει η επισκευη. Οι περισσοτεροι συνομιλικοι σου μαθαινουν να συμβιβαζονται με ο,τι εχι απομεινει απο τον υπερακανθιο...'

 

Στην ερωτηση τι θα γινει αν κοπει ο υπερακανθιος, η απαντηση ηταν μειωμενη λειτουργια του δεξιου χεριου. Δυσκολα θα μπορεσεις να οδηγησεις το χειροκινητο Mustang GT (που ειχα τοτε).

 

Στην ερωτηση, μπορω να ξανακανω σκι, με κοιταξε εμβροντητος... Μα καλα... μ@λ^%$ εισαι αγορι μου? :shock:

 

Τερμα λοιπον το σκι, ασχετα αν με προσδιοριζει η οχι...

 

Πρεπει να ειναι κανεις οχι επιεικως, αλλα ανελεητα ηλιθιος να ρισκαρει μονιμη βλαβη στην ακεραιοτητα του. Το μονο που σε προσδιοριζει ειναι το μυαλο σου... Αν το'χεις χαμενο... αλλα λογια ν'αγαπιομαστε!

  • Like 2

Share this post


Link to post
Share on other sites

Γενικώς οτι προσδιορίζει την επιβιωσή μας ....αν εγώ πάθω κάτι αυτήν την στιγμή , κάποιον τραυματισμό όχι και τόσο σοβαρό , τότε δεν μπορώ να δουλέψω μιας και η δουλειά μου έχει μπόλικη κίνηση, και τον άλλο μήνα δεν θα έχω να πληρώσω το νοίκι , το ρεύμα, κ.ο.κ.
Οι περσόνες τώρα που τα έχουν κονομήσει, και καλά κάνανε, ή τα είχαν έτοιμα , και καλά κάνανε , καλό θα ήταν να κοιτάξουν λίγο γύρο τους τον κόσμο....

  • Like 2

People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff

Share this post


Link to post
Share on other sites

Σωματική ακεραιότητα,οικογένεια.εργασία αποτελούν τις προτεραιότητες κάθε νουνεχή ατόμου με αυτή ή με διαφορετική σειρά ανάλογα την περίοδο της ζωής του. Νομίζω οι περισσότεροι από εμάς ζούμε με το άγχος των συνεπειών που μπορεί να έχει κάποιος τραυματισμός στην καθημερινότητα μας,καθώς είμαστε εργαζόμενοι με οικογενειακές υποχρεώσεις. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να κάνουμε σκι,όποτε και όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής μας, απλά γιατί είναι αυτό πού αγαπάμε.Και είναι πάρα πολύ υγιής,θαρραλέα και τίμια επιλογή κατά τη γνώμη μου.

MakisM, λυπάμαι γι'αυτό που σας συνέβη.

  • Like 4

Share this post


Link to post
Share on other sites

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε πολύ μικρή φαντασία όταν έχουμε οικονομική άνεση και την υγεία μας για το πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα.

 

Θυμάμαι στην αρχή της οικονομικης κρισης που έγραφα με στόμφο σε άλλο forum ότι «τώρα με την κρίση θα κόψω αλλά πράγματα από την ζωή μου, αλλά το σκι δεν θα το μειώσω επ ουδενί λόγο».

Ε λοιπόν, και άλλα πράγματα έκοψα, και το σκι μείωσα κατά τρία τέταρτα τις δύσκολες χρονιές και με τον ίδιο εξοπλισμό έμεινα για δέκα χρόνια, και είπα και ένα τραγούδι.

 

Και αυτό για τα οικονομικά. Αν πιάσουμε θέματα υγείας εννοείται ότι δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου που δεν συμβαδίζουν με την κατάσταση του σώματος πάνε περίπατο, όπως σωστά έγραψε ο Μάκης. Τουλάχιστον σου μένουν οι φίλοι που γνώρισες.

  • Like 5

Νίφει!

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ως γνήσιος και πρωτίστως χιονοδρόμος σε αυτήν την ζωή (αν μπορεί να το πει κανείς αυτό , αλλά anyway ) , μπορώ να σας πω βιωματικά (46-12 έτη = αρχή γενομένης της χιονοδρομικής εμπειρίας), οτι το σκι δεν παίζει και τόσο ρόλο. Παίζει μέχρι τα 30-35 , μετά είσαι στην κορυφή μιας πλαγιάς (βαριεστημένος ) και διαπιστώνεις οτι κάτι σου έχει ξεφύγει από την όλη εικόνα. Γιατί; Μα γιατί είναι θέμα εμμονής και όχι ουσίας!

Διαβάζοντας τα κείμενα παραπάνω εντόπισα πολλά flaws χαρακτήρα και προβληματικής στα προφιλ προσωπικότητας, ένας ειδικός ψυχολόγος μπορεί να το επιβεβαιώσει ..., το πρόβλημα είναι αλλού.
Σε κάθε περίπτωση το βουνό δεν είναι μόνο το σκι , είναι πολλά περισσότερα - και αλίμονο να λέμε ως χιονοδρόμοι πως μόνο το σκι είναι αυτό που μας καθορίζει. Αυτό είναι μέγιστο σφάλμα, Υπάρχουν "100 χιλιάδες πράγματα" που μπορεί να κάνει κάποιος εκεί πάνω ΑΝ πρέπει αναγκαστηκα να ελαττώσει το σκι του.

Τέλος θα σας πω οτι όλες αυτές οι αμερικονο-μπουρδες , αλλά και η Αλπική ακολουθία της Ευρώπης, είναι μια ματαιότητα που τις συνέπειές της, όσοι καταφέρνουμε να ανοιξουμε λίγο τα μάτια, τις βρίσκουμε μπροστά μας....

Edited by Χρήστος Μ.

People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μας απασχολεί εδώ ένα θέμα που δεν νομίζω αφορά εφήβου .........!

Αλλά θα ήθελα να μάθω τη εννοούμε το σκι μας προσδιορίζει ?

Χρήστος εάν το βουνό σε προσδιορίζει η η θάλασσα σε προσδιορίζει δεν #μετά (τα 30 35 )είσαι στην κορυφή μιας πλαγιάς (βαριεστημένος ) και διαπιστώνεις οτι κάτι σου έχει ξεφύγει από την όλη εικόνα. Γιατί; Μα γιατί είναι θέμα εμμονής και όχι ουσίας!# αλλά παραμένεις αθεράπευτα ρομαντικός

Edited by vaggelis

Share this post


Link to post
Share on other sites

Προσωπικά αυτό που θα θυμάμαι περισσότερο και όσο θα έχω σώας τα φρένας για το υπόλοιπο της ζωής μου , είναι η πίστα Ventina με υψομετρική διαφορά πάνω 1500 μέτρα...., και το μήκος της πάνω από 10 χιλιόμετρα..... Γιατί όμως; Εντάξει προφανώς η διάρκεια στην αίσθηση του γλιστρήματος. Αν θέλεις η καταβασή σου κρατά - πάρα - πολύ - ώρα! και χωρίς απαραίτητα στάση. Moderate effort και η συγκεντρωσή σου βρίσκεται όχι στο front tip του εξοπλισμού σου, αλλα με το κεφάλι και τα μάτια ψηλά συγκεντρωμένο στο αλπικό τοπίο.

Αυτή ειναι η πεμπτουσία ουσιαστικά της χιονοδρομίας καθαυτής και ενώ σου γεμίζει την ψύχη όσο πολύ λίγα πράγματα στην ζωή , ταυτόχρονα οι απαιτήσεις κατάβασης είναι τόσο βατές όπως ακριβώς και η ικανότητα να περπατά κανείς για πολλά χιλιόμετρα στην απογευματινή του βόλτα....

Αυτό ακριβώς είναι , κατεμέ , το λεγόμενο βίωμα ενός χιονοδρομικού παράδεισου. Και όλοι μπορούν να το βιώσουν. Τα υπόλοιπα sorry είναι Τρίχες. (με μπόλικο ναρκισσισμό)

Edited by Χρήστος Μ.

People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff

Share this post


Link to post
Share on other sites

Μας απασχολεί εδώ ένα θέμα που δεν νομίζω αφορά εφήβου .........!

Αλλά θα ήθελα να μάθω τη εννοούμε το σκι μας προσδιορίζει ?

Χρήστος εάν το βουνό σε προσδιορίζει η η θάλασσα σε προσδιορίζει δεν #μετά (τα 30 35 )είσαι στην κορυφή μιας πλαγιάς (βαριεστημένος ) και διαπιστώνεις οτι κάτι σου έχει ξεφύγει από την όλη εικόνα. Γιατί; Μα γιατί είναι θέμα εμμονής και όχι ουσίας!# αλλά παραμένεις αθεράπευτα ρομαντικός

Σαν τι να σου εχει ξεφυγει;;; τι εννοεις;

Αν εισαι στην κορυφη μιας πλαγιας κ βαριεσαι τοτε απλα το σκι δεν σε προσδιοριζει οπως λεει το αρθρο...αν πχ αυριο για ενα χ λογο (οχι για θεμα υγειας) δεν μπορεις ν κανεις αλλο σκι θα σου λειψει; η θα πεις α σιγα καλυτερα ν κανουμε οικονομια...λεμε τωρα

 

Δυστυχως κ ευτυχως εγω το καταλαβαινω πως το εννοει..

 

Το σκι για μενα επαιξε καταλυτικο ρολο οσο τιποτα αλλο σε δυο απο τις σημαντικοτερες αποφασεις που μπορεί να παρει καποιος στην ζωη του...συνεπως μπορω να πω οτι με προσδιοριζει..οσο χαζο κ αν ακουγεται

 

Εσυ Χρηστο το βλεπεις απο μια αλλη πλευρα...δεν διαφωνω αλλα ειναι μια αλλη πλευρα πιστευω

Edited by Turms
  • Like 1

Snow is on my D.N.A.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Συμφωνω με τον Turms με την διαφορα οτι φοβηθηκα να με προσδιορισει.


Κράτιστον κτημάτων ευβουλία.

Σοφοκλής

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το #ξεφεύγει # δεν είναι δικό μου ,του Χρήστου Μ είναι .

νομίζω ότι μετά από κάποια ηλικία δεν βρίσκεσαι στο βουνό η στην θάλασσα γιατί προσδιορίζεστε από κάποιο άθλημα αλλά από ρομαντισμό ,αγάπη για το περιβάλλον ,προπαρασκευή του μεγάλου ... για να αποφύγω του γέροντα

 

 

Sent from my iPad using Tapatalk

  • Like 2

Share this post


Link to post
Share on other sites

Ακριβώς αυτό. Το "γέροντα" μην το φοβάστε, ούτως ή άλλως η έννοια με την οποία προσδιορίζεται ειδικά στην χώρα μας είναι τελείως υποκειμενική και συμβιβασμένη με το στερεότυπο. Δυστυχώς το στερεότυπο αυτό είναι συνδεδεμένο με τον κοινωνικό ρατσισμό σε πολλές περιπτώσεις, στο επάγγελμα, στην αγορά , στις κοινωνικές σχέσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο καπέλο.

  • Like 1

People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff

Share this post


Link to post
Share on other sites

Το #ξεφεύγει # δεν είναι δικό μου ,του Χρήστου Μ είναι .

νομίζω ότι μετά από κάποια ηλικία δεν βρίσκεσαι στο βουνό η στην θάλασσα γιατί προσδιορίζεστε από κάποιο άθλημα αλλά από ρομαντισμό ,αγάπη για το περιβάλλον ,προπαρασκευή του μεγάλου ... για να αποφύγω του γέροντα

 

 

Sent from my iPad using Tapatalk

 

δεν ξερω αν πρεπει να συμφωνησω η να διαφωνησω

παντως στο βουνο βρισκομαι γιατι αγαπησα το σκι, κ αυτο εφερε σιγα σιγα ολα τα αλλα...την αγαπη για το βουνο (δεν φανταζομουνα πριν 20 χρονια οτι θα παω καλοκαιρι διακοπες σε βουνο κ θα γουσταρω τοσο πολυ), την αγαπη για το περιαλλον κ ολα τα αλλα

 

απο την αλλη το μονο που δεν μπορεσα να εξηγησω κ δεν προκειται ποτε να το καταφερω ειναι αν ερωτευτηκα την Αυστρια οταν πηγα πρωτη φορα το 2007 επειδη αγαπησα το σκι, η αν αγαπησα το σκι τοσο πολυ επειδη ερωτευτηκα την Αυστρια....δεν ξερω αν μπορω να απαντησω σε αυτο

 

παντως εκεινη η χρονια (καταραμενη απο αποψη χιονοπτωσεων) ηταν ενας σταθμος στην ζωη μου, που αλλαξε τα παντα...και ολα ξεκινησαν απο ενα ταξιδι για σκι στις Αλπεις...αν αυτο το ταξιδι δεν ειχε γινει ποτε (αν κ καποια στιγμη θα γινοταν) πιστευω οτι το σκι θα παρεμενε απλως ενα χομπυ για τους χειμερινους μηνες (οπως οι καταδυσεις για το καλοκαιρι)

αλλα το ταξιδι αυτο ανοιξε εναν νεο κοσμο γαι μενα, και πιστευω οτι απο εκεινη την στιγμη το σκι, και οι Αλπεις επαιξαν εναν τοσο καταλυτικο ρολο στην ζωη μου, που ακομα κ τωρα οταν κοιταω πισω μου φαινεται λιγο χαζο, παρατολμο, κ ισως ηλιθιο το πως εξελιχτηκταν τα πραγματα, κ πως πηρα αποφασεις στηριζομενος στην αγαπη για ενα χομπυ (γιατι ποτε δεν ασχοληθηκα επαγγελματικα)

 

κατα πολλους η στροφη που εκανα ηταν λαθος, εως κ ηλιθια..αλλα δεν περιμενω να μεκαταλαβουν ανθρωποι που δεν ειναι μεσα σε αυτο το φορουμ...

 

τελος παντων...κουβεντα να γινεται

 

Edited by Turms
  • Like 6

Snow is on my D.N.A.

Share this post


Link to post
Share on other sites

δεν ξερω αν πρεπει να συμφωνησω η να διαφωνησω

παντως στο βουνο βρισκομαι γιατι αγαπησα το σκι, κ αυτο εφερε σιγα σιγα ολα τα αλλα...την αγαπη για το βουνο ..........

.......κατα πολλους η στροφη που εκανα ηταν λαθος, εως κ ηλιθια..αλλα δεν περιμενω να μεκαταλαβουν ανθρωποι που δεν ειναι μεσα σε αυτο το φορουμ...

 

τελος παντων...κουβεντα να γινεται

 

να έχεις υπομονή σε κάθε 10 αιτία θα έχεις διαφορετική άποψη .....

εγώ έχω καταλάβει ότι μέχρι τα 20 είναι το άθλημα και να έχεις σπασίματα ένταξη όλα πολύ η λίγο διορθώνονται ........ ( χαχαχα κοπάνα έχει και να μη πούμε ότι και σε θαυμάζουν , σε φωνάζουν , Άντα ρε σακάτη ,για την κοπελιές τα πράγματα είναι δυσκολότερα ) μετά τα 20 έρχονται τα προβλήματα και μέχρι τα 40 , είναι η αγωνία της καταξίωσης επαγγελματικά , και εάν έχεις και οικογένεια τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα, 40 ής 50 ης με ατύχημα δύσκολα .... μα δεν υπάρχει περίπτωση να σε δικαιολογήσουν με σπασίματα ...... μετά τα 50 α 60 α 70 α τα πάντα είναι παράδεισος , δεν βιάζεστε πας σιγά απολαμβάνεις όλα όσα στερήθηκες και αγαπάς τα βουνά τη θάλασσα τα εγγόνια και ότι σου έχει δοθεί που σε προσδιορίζουν .....και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα ...το τη κάνεις εάν τραυματιστείς ....

Share this post


Link to post
Share on other sites

Να σταθώ σε ένα σημείο , περι αποφάσεων ο λόγος για επαγγελματικό προσανατολισμό. Ο πατέρας μου κάποτε με είχε ρωτήσει, το θυμάμαι σαν τώρα, "Και τι θα τρως;". Δεν είχα απάντηση και δεν με ενδιέφερε να έχω. Προφανώς πλεον η εποχή έχει ανοίξει διεξόδους, γιατί σήμερα είναι πιο εύκολο απο ποτέ να κάνεις καριέρα στην Ευρώπη , στην Αμερική κτλ

 

Αν θέλεις να ασχοληθείς με την χιονοδρομία επαγγελματικά θα το κάνεις έξω, εδώ απλώς αυτοκτονείς.

 

Κάτι ακόμα. Το ski είναι ένα ακόμα εργαλείο, μια ακόμα αφορμή για να ξεδιπλώσεις τα ένστικτά σου που σχετίζονται με το περιβάλλον και την φύση. Δεν είναι αυτοσκοπός. Αν μείνεις εκεί , κάτι το οποίο είναι νορμάλ μέχρι την ολοκλήρωση της εφηβείας, μετά θα έχεις πρόβλημα σε όλη σου την ζωή.

  • Like 2

People make life so much worse than it has to be and believe me, it's a nightmare without their help. ~ Boris Yelnikoff

Share this post


Link to post
Share on other sites

Δεν μπορεί κανενας να πει το σκι η κατι αλλο παρομοιο ειναι χονπυ,αυτοσκοπος,τροπος ζωης η οτι αλλο...για τον καθενα ειναι κατι αλλο..πιο πολυ προς την μια πλευρα πιο πολυ προς την αλλη...ο καθενας το βλεπει κ το ζει αλλιως...κ με βαση αυτο που ζει κ νιωθει κανει τις επιλογες...κ ζει με αυτες κ τα αποτελέσματα τους

  • Like 1

Snow is on my D.N.A.

Share this post


Link to post
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...

×
×
  • Create New...