Οικονομική (και όχι μόνο) κρίση

[MakisM 3,965]

Θελω να βαλω στη διαθεση σας καποιες πληροφοριες (ολες ειναι δημοσιευμενες, εγκυρες, με τις πηγες τους), για να καταλαβουμε λιγο τι γινεται και το τι π@παριες ακουμε απο ιθυνοντες και μη...

 

Η Κριση λοιπον, ποιοι την ειδανε, ποιοι δεν την ειδανε, ειναι κριση χρεους η πιστοληπτικης ικανοτητας και αλλα ευτραπελα...

 

Μεγαλο κομματι απο τα επερχομενα ποστ, ειναι ποστ που εχω κανει σε αλλο φορουμ...

 

Τα πραγματα ειναι δημοσια και ορατα, αρκει να ξερεις και να θελεις να τα διαβασεις...

 

Παραθετω ενα γραφημα απο στοιχεια του Υπουργειου Οικονομικων δημοσιευμενο το 09/2009.

 

http://www.mof-glk.gr/en/publications/debt/55.pdf

 

 

Τι καταλαβαινω;

 

Τα ομολογα ως επι το πλειστον ειναι 10ετη. Αρα η 'καμπουρα' που βλεπουμε το 2010-14 που βγαζει ματι ειναι λεφτα δανεισμενα το 2000-2004 (σας λεει κατι;...)

 

Απο ποτε φαινοταν αυτο που ερχεται; Απο το 2005...

 

Τι εγινε και πεσαμε στα ζορια; Το ετησιο ελλειμα του προυπολογισμου δεν κλεινει... το 2005-2009... για πολλους λογους, που δεν θα τους αναλυσω.

 

Επι πλεον, το δημοσιο χρεος σε σχεση με το ΑΕΠ ανεβαινει...

 

Επι πλεον, το ΑΕΠ προβλεπεται να συρρικνωθει (πριν το ΔΝΤ... τωρα κλαυτα Χαραλαμπε...). Αρα, ο λογος Δημοσιου χρεους προς ΑΕΠ θα παει προς το χειροτερο.

 

Καποια στιγμη, οι εταιρειες που αξιολογουν την οικονομια και το χρεος (Moody's και Fitch) υποβαθμισαν την αξιολογιση της Ελληνικης οικονομιας, την πιστολιπτικη της αξιοπιστια κατω απο ενα οριο.

 

ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ οι αγοραστες Ελληνικων ομολογων οπως ταμεια συνταξεων στις ΗΠΑ και αλλου, αμοιβαια κεφαλαια και λοιπα που ΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΑ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΚΛΑΣΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ!!!

 

Οσο-οσο...

 

Οταν πεφτει η τιμη ενος ομολογου, αυξανει η αποδοση του. Γιατι; Γιατι ας πουμε εκδιδω ενα ομολογο για 1€ με 10% επιτοκιο (και ας πουμε οτι το αγορασες εσυ με ενα ευρω (συνηθως αγοραζεται με κατι λιγοτερο αλλα για στρογγυλα νουμερα).

 

Το ομολογο σε 10 χρονια θα πληρωσει 1€ τοκους και στο τελος (αν ολα πανε καλα και δεν χρεωκοπησω) θα παρεις πισω και το Ευρω σου.

 

Αν εσυ υποχρεωθεις απο το καταστατικο σου να πουλησεις το ομολογο μου και παρεις 90 λεπτα, αυτος που το αγορασε θα παρει 1 € τοκους και 1€ στο τελος για επενδυση 90 λεπτων... 1,10€ για 0,90 επενδυση σε 10 χρονια ητοι... Αποδοση 12,2% αντι για το αρχικο 10%. Αυτα τα ερημα τα spreads ειναι η διαφορα του επιτοκιου, η της αποδοσης απο αυτο που πληρωνουν οι Γερμανοι (χοντρικα 3%). Εμεις μεχρι το 2008 δανειζομαστε με 150-170 μοναδες spread ητοι 4,5-4,7%

 

Οταν αυτοι που ηταν υποχρεωμενοι να πουλησουν (και οσοι φοβηθηκανε) πουλησαν οσο-οσο ουσιαστικα ξεπουλησαν τοσο φτηνα που η αποδοση ανεβηκε απο τα 4,5% στα 9%.

 

Θα μου πεις, τι με νοιαζει αυτοι μεταξυ τους το κανουνε...

 

Ναι, η αγορα αξιολογει την ιδια οικονομια, ειτε μεσω του περσινου ομολογου της που το δινει με σκοντο, ειτε μεσω του επομενου ομολογου. Δηλαδη αν το περσινο ομολογο εχει αποδοση 9%, θα σου δανεισω λεφτα το Μαη με επιτοκιο 9%

 

Γι'αυτο ειμαστε εδω που ειμαστε...

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

 

Αυτα για το πως φτασαμε στην κριση πιστοληπτικης ικανοτητας... Απο το 09/2009 ηταν σε δημοσια θεα... Στοιχεια απο το 2005...Λες και τα αλανια της Αμερικης και της Γερμανιας ειναι στραβοι και δεν τα βλεπανε;...

[mil 8,723]

Τι σημαίνει η κρίση για κάποιον μη οικονομολόγο σαν εμένα, με πολλά κενά και απορίες που προσπαθεί να αξιολογήσει ό,τι ακούγεται;

Το πρόβλημα που έχουμε κατ’αρχήν είναι ότι έχουμε πολλά δάνεια που λήγουν φέτος και δεν μπορούμε να τα αποπληρώσουμε. Μέχρι τώρα αποπληρώναμε τα δάνεια μας ξαναδανειζόμενοι, δηλαδή βάζαμε και τους τόκους στο κεφάλαιο και κάναμε «τούμπα» τα δάνεια, παίρναμε και καινούρια (δεν είχαμε πχ να δώσουμε συντάξεις), μέχρι που φούσκωσαν εδώ που φούσκωσαν και πλέον δεν μας ξαναδανείζουν γιατί οι αγορές θεωρούν ότι έχουμε πάρει περισσότερα δάνεια από αυτά που μπορούμε να αποπληρώσουμε και έτσι είναι. Ή ακριβέστερα, μας δανείζουν με επιτόκια τόσο ακριβά που δεν μπορούμε να τα πάρουμε (ας αγνοήσουμε τα παράλληλα παιχνίδια που παίζονται σε διεθνές επίπεδο με το ευρώ, αφού δεν δημιούργησαν αυτά το πρόβλημα μας αλλά μας χρησιμοποιούν ως δούρειο ίππο, απλά το επιτείνουν, ας αγνοήσουμε και τις κερδοσκοπικές κινήσεις που έγιναν με το χρέος μας, αποκρύπτοντας το για να μπούμε στο ευρώ έναντι σεβαστού ποσού που καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα).

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι ότι χρωστάμε πολλά, μα πάρα πολλά, αλλά ότι δεν παράγουμε αυτά που θα έπρεπε να παράγουμε ώστε να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Για ανάλογες περιπτώσεις, ιδρύθηκε το ΔΝΤ, στο οποίο είμαστε μέλος και σε συνδυασμό με το σχήμα «βοήθειας» από τα μέλη της ΟΝΕ θα πάρουμε για φέτος τα χρήματα (δανεικά με λογικότερο επιτόκιο) που χρειαζόμαστε για να κάνουμε τούμπα τα δάνεια μας που λήγουν φέτος. Και φυσικά σε ανάλογες περιπτώσεις, αυτοί που μας δανείζουν, μας καθορίζουν και τους όρους τους (όπως κάναμε και εμείς ως μέλη του ΔΝΤ απέναντι σε χώρες που χρειάστηκαν την βοήθεια του). Όμως δεν είναι μόνο ότι δεν παράγουμε αυτά που πρέπει για να αποπληρώνουμε τα δάνεια μας, αλλά μπαίνουμε συνεχώς ακόμα παραπάνω μέσα, που σημαίνει ότι πως είναι δυνατόν να ελπίζουν οι δανειστές μας ότι θα αποπληρωθούν τα δάνεια; Βέβαια πως είναι δυνατόν εμείς να κοιμώμαστε ταυτόχρονα τον ύπνο του δικαίου;

Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ως δια μαγείας βρίσκαμε 120?, 130?, 140? δις ευρώ (πες ότι οι φίλοι Γερμανοί μας έδιναν αποζημίωση για τον β’ παγκόσμιο πόλεμο) ώστε να επιστρέψουμε σε χρέος τάξεως % του περσινού ΑΕΠ (βέβαια εδώ παίζει ρόλο ποιο είναι το πραγματικό ΑΕΠ, αφού αν το αυξομειώνω κατά το δοκούν βγάζω ό,τι ποσοστό θέλω), θα λύναμε το πρόβλημα; Μα φυσικά όχι, αφού το ποσό αυτό δανειστήκαμε επί πλέον του προηγούμενου χρέους τα τελευταία 4-5 έτη για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα, άρα αν δεν αλλάξω το σύστημα που μπαίνει τόσο πολύ μέσα, μετά 3-4 χρόνια θα είμαι πάλι στον ίδιο παρονομαστή. Τι σημαίνει αυτό; Μείωση αποδοχών παντού τάξεως 30% (αρκετά πάνω από 3 μισθούς-συντάξεις) και ταυτόχρονες απολύσεις στο Δημόσιο πάνω από 150.000. Αλλά η μείωση κατανάλωσης που θα προκύψει δεν θα οδηγήσει σε πτώχευση-συρρίκνωση τουλάχιστον το 30% του ιδιωτικού τομέα ειδικά αυτού που ασχολείται με παροχή υπηρεσίας και ειδών πολυτελείας. Οι στρατιές ανέργων που θα δημιουργηθούν, θα πρέπει να απασχοληθούν σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας (πχ ναυτιλία, ενέργεια, τουρισμός, αγροτική παραγωγή, να ρισκάρω σε βιομηχανική παραγωγή;........) ώστε να της προσφέρουν, αντί να την στραγγίζουν όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Για να γίνει αυτό (πλήρης αναδιάρθρωση της οικονομίας) εντός της ανταγωνιστικότητας της ζώνης ευρώ, είναι από δύσκολο έως ανέφικτο. Θα μου πεις τόσα χρόνια τα προγράμματα ενίσχυσης ανταγωνιστικότητας-παραγωγικότητας (πακέτο 1, 2...) που πήγαν; Έλα ντε. Και οι άτιμες οι καγιέν δεν αποδίουν. Αλλά και το ισχυρό σοκ (έως θανατηφόρο) που θα επέλθει στο μεσοδιάστημα από την μείωση του εθνικού προϊόντως και μείωση ασφαλιστικών εισφορών, θα είναι άλλο ένα πρόβλημα, αλλά αναγκαίο να συμβεί κάποτε. Και σε όλα αυτά δεν υπολογίσαμε πουθενά τον ανθρώπινο παράγοντα και εδώ θα είναι τραγικά τα πράγματα. Είναι όμως ένα σοκ που θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια τώρα και θα το είχαμε ξεπεράσει πολύ πιο ανώδυνα, είχαμε όλες τις ευκαιρίες και οικονομικά και χρονικά και αφού δεν έγινε ομαλά θα υποστούμε τις συνέπειες της επί ετών αδρανείας μας με το ζόρι.

Και τώρα που άντε θα πάρουμε τα κεφάλαια για να κάνουμε τούμπα τα φετινά, τι θα γίνει του χρόνου που θα λήγουν άλλα τόσα και του παραχρόνου που θα λήγουν άλλα τόσα και σε 2 χρόνια που θα ξαναλήγουν άλλα τόσα; Και το κάθε ένα από αυτά τα τόσα, είναι όσα ήταν το ΣΥΝΟΛΙΚΟ χρέος της Αργεντινής όταν κατέρευσε. Θα μας ξαναδώσουν κι άλλο, ακόμα κι άλλο πακέτο βοηθείας, ή θα βρούμε και από που τόσα χρήματα; Μήπως λοιπόν θεωρείται βέβαιη η χρεωκοπεία μας και η στάση πληρωμών-αναδιαπραγμάτευση του χρέους και τι θα σημαίνει αυτό που πιθανώς να γίνει του χρόνου; Κατ’αρχήν δεν θα μας δανείζει κανείς, θα πληρώνουμε με το σταγονόμετρο (πόσα σου χρωστάω; 100, πάρε 50 και τα άλλα σε άτοκες δόσεις, πόσος είναι ο μισθός σου 1000 ευρώ; πάρε 500 και τα άλλα γράφ’τα....). Αυτό σημαίνει ότι τέλος οι εισαγωγές που δεν θα προπληρώνονται. Και αν η πρώτη προταιρεότητα θα είναι τα φάρμακα (που και αυτά θα έχουν ελλείψεις), θα έρχεται λιγότερο πετρέλαιο, δεν θα μας πουλάνε ενέργεια (πχ. θα έχουμε ρεύμα 15 ώρες την ημέρα), δεν θα υπάρχουν ανταλλακτικά αυτοκινήτων, ίσως υπάρξουν ελλείψεις και σε νέα μοντέλα σκι ..... Προηγουμένως όμως, όλος ο δανεισμός του κράτους μας, δηλαδή τα ομόλογα μας θα έχουν ήδη πιάσει πάτο, άρα θα γράψουν μεγάλες ζημιές οι πιστωτές μας (πχ. Γαλλία, Γερμανία), αλλά και οι Ελληνικές τράπεζες που πλέον θα αποκτήσουν πρόβλημα ρευστότητας, προφανώς θα δεσμευτούν καταθέσεις (πχ θα μπορεί να σηκώσει κανείς μέχρι Χ ποσό (πχ 200€) /μήνα, ή μέχρι 5% συνολικά και άλλα τέτοια ανάλογα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα επιφέρει κάποια τέτοια επιλογή που πιθανώς να είναι αναπόφευκτη στο άμεσο μέλλον. Και πιθανή συνέπεια είναι η επιστροφή στην δραχμή με κάποια υποτίμηση άνω του 100%.

Ποια θα ήταν η καλύτερη λύση μη εφαρμογής των παραπάνω; Η ανάληψη του χρέους της επόμενης 3ετίας τάξεως 150 δις από ποιον; Αλλά όποιος και να το κάνει, θα γίνουμε οικονομικοί σκλάβοι, χωρίς να συνυπολογίζω πουθενά Εθνική κυριαρχία. Και αν υπήρχε κάποια πολιτική απόφαση της Ευρώπης για διάσωση μας (πχ οι Γερμανοί και οι Γάλλοι θα φάνε μεγάλο φέσι) και αποφασίσουν να μας διασώσουν όπως τις τράπεζες τους (που τις εθνικοποίησαν), αν σκάσει κάποιο ανάλογο φαινόμενο με την Πορτογαλία, ή την Ισπανία, θα μπορέσουν να αντιδράσουν, ή θα οδηγηθούμε σε ολική κατάρρευση του ευρώ, ή θα αφεθεί έρμο το ευρώ και θα δημιουργηθεί κάποιο νέο μαρκόφραγκο και το ευρώ θα φύγει άπατο;

Σίγουρα θα πρέπει να αυξήσουμε το εθνικό προϊόν και να εκποιήσουμε μεγάλο μέρος της Εθνικής περιουσίας μας, να αντλήσουμε επενδύσεις (πιθανώς από Άραβες και να μας καλύψει ο ΟΝΕ δανείζοντας μας με σκληρές αναδιαρθρώσεις, ώστε να διατηρηθούμε εντός ευρώ και να ελπίζουμε ότι μέσα σε μία 15ετία θα έχουμε πάλι ελπίδα στο όνειρό. Και φυσικά τίποτα από αυτά δεν θα γίνει αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Μας το είπε ο Φιλανδός άλλωστε: Καλό κουράγιο.

Σίγουρα υπάρχει και το αισιόδοξο μελλοντικό σενάριο. Να καταστραφεί όλος ο κόσμος το 2012 όπως λένε πολλοί, οπότε δεν θα χρειαστεί να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας.

[MakisM 3,965]

Εεεπ!!... Αλεξη κλεβεις... Εγραψες το σκονακι για το τελικο διαγωνισμα, πριν παραδοσουμε τα μαθηματα!

 

Διαβαστε το ποστ του mil 2-3 φορες, και οσοι εχετε αποριες... εδω ειμαστε! Θα πουμε το μακρυ μας και το κοντο μας...

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

[MakisM 3,965]

Επειδη απορει ο Μικης με τον κοινο νου... βαζω αλλο ενα quote.

 

Σοβαρα τωρα, αν διαβασατε το πρωτο ποστ, εγραψα σε μια στιγμη οτι η Moodys και η Fitch υποβαθμισαν την εκτιμηση για την πιστοληπτικη ικανοτητα της χωρας και ξαφνικα τα παντα αρχισαν να καταρρεουν, γιατι οσοι επενδυσαν Ελλαδα, δεν ...εμειναν Ελλαδα!

 

Γιατι μας εκαναν αυτο το χουνερι οι Moodys και οι Fitch? Γιατι δεν μας χωνευαν (χλωμο...), γιατι τους εβαλαν οι Goldman Sachs (ποιος να ξερει, μπορει να εχουν χωμενη την ουρα τους, Credit Default Swaps ειναι αυτα...), γιατι τους εβαλαν οι 'Αμερικανοι' για να χτυπησουν το Ευρω? Χμμ...

 

Κατα κυριο λογο, γιατι ...εκαναν τη δουλεια τους (περιεργο φανταζει στην Ελλαδα...καποιος να κανει τη δουλεια του...). Και δεδομενου οτι απο τη δουλεια τους και την καλη τους φημη βγαζουν το ψωμι τους (περιεργο ε;...) δεν νομιζω οτι τους παιρνει να κανουν λαμογιες... Αλλωστε το να κανεις την εκτιμηση οτι η Ελλαδα επρεπε να χασει ποντους απο την πιστοληπτικη της ικανοτητα δεν ηθελε να εισαι και κανενας σοφος...

 

Κοιτανε ορισμενες οικονομικες μεταβλητες, εχουν και καποια οικονομικα μοντελα και βγαζουν συμπερασμα...

 

Μια απο τις μεταβλητες, ειναι ο λογος χρεους προς εισοδημα... Λογικο δεν ειναι; Ειμαι ιδιωτης, βγαζω 50000€/ετος (οχι εγω... ο ιδιωτης του παραδειγματος... μη με βρει κανενα κακο... ). Παω στην τραπεζα μαζι με 3 συναδελφους μου που βγαζουν τα ιδια προς χαριν παραδειγματος...

 

α) Εγω δεν χρωστω τιποτα, θελω 10,000 δανειο με ενεχυρο ενα οικοπεδο στο Καπανδριτι. Θα μου το δωσουν;

 

β) Ο Αλεκος χρωσταει 25000, θελει 10,000 με ενεχυρο το διπλανο οικοπεδο στο Καπανδριτι. Θα του το δωσουν;

 

γ) Ο Γιωργακης χρωσταει 50000, θελει 10000 με ενεχυρο το παραδιπλανο οικοπεδο στο Καπανδριτι, το οποιο αξιζει 100,000 αλλα ηδη το εχει ενεχυρο για τα 50,000 που χρωσταει... (με αυτα που γραφω θα ανεβουν οι τιμες των οικοπεδων στο Καπανδριτι... )

 

δ) Ο Μικης χρωσταει 50,000, ξοδευει 100000/ετος, δεν εχει ενεχυρο, και θελει 150,000 δανειο για να ... καθαρισει!

 

Τι θα πει η Moodys και τι θα κανει η τραπεζα;

 

Απαντηση

 

1) Ο Αλεκος θα παρει το δανειο που ζηταει, με 4% (100 μοναδες βασης πανω απο αυτο που πληρωνει η Αντζελα (Μερκελ οχι η Δημητριου) που ειναι νοικοκυρα και πλουσια...

 

2) Εγω θα παρω δανειο με 4,70% γιατι επειδη δεν χρωσταω, δεν ξερουν αν εχω μαθει να διαχειριζομαι τα χρεη μου και θα παρουν και ενα Credit Default Swap για παρτητους (που μπαινει στη τιμη του δανειου μου) μπας και τυχον βαρεσω κανονι...

 

3) Ο Γιωργακης μπορει να το παρει, μπορει και οχι... Πιθανον να του το δωσουν με 6%, αλλα θα του βαλουν και τα δυο ποδια σε ενα παπουτσι, ηγουν, καθε μηνα, θα πεφτει αυτοματα σε αυτους η πληρωμη απο το μισθο του Γιωργακη και αυτος ας παει να τα φερει βολτα με ο,τι απεμεινε... Και φυσικα, θα παρουν και ενα Credit Default Swap, μπας και βαρεσει ο Γιωργακης κανονι... Τωρα που το σκεφτομαι, θα παρω και εγω ενα, μπας και βαρεσει ο Γιωργακης κανονι, μπας και πιασω το Τζοκερ...

 

4) Ο Μικης θα παρει... ξερετε τι θα παρει... Δανειο παντως οχι...

 

Αφου λοιπον εμπεδωσαμε οτι ο λογος υπαρχοντος χρεους προς εισοδημα ειναι μια παραμετρος που καθοριζει τους ορους δανεισμου, παμε να δουμε τα νουμερα!

 

Αν διαβασατε το παραπανω, παρτε και μια συνεχεια για μια πιο παγκοσμια οπτικη γωνια...

 

Πηγη μου η... CIA!

 

H ιστοσελιδα ειναι

 

http://www.photius.com/rankings/economy/pu...ebt_2010_0.html

 

η οποια στο τελος γραφει:

 

NOTE: The information regarding Public debt 2010 on this page is re-published from the CIA World Factbook 2010. No claims are made regarding theaccuracy of Public debt 2010 information contained here. All suggestions for corrections of any errors about Public debt 2010 should be addressed to the CIA.

 

Για οποια λαθη, τα παραπονα σας στη CIA!!!

 

Παμε λοιπον...

 

Ο παρακατω πινακας ειναι το ποσοστο Δημοσιου Χρεους ως προς το Ακαθαριστο Εθνικο Προϊον (ΑΕΠ).

 

 

Ριχτε μια ματια στην παρεα που ειμαστε...

 

Εκτος απο τους τριτοκοσμικους...

 

Ιταλια/Ισλανδια (οι δευτεροι την εχουν ακουσει ηδη...) η Ιταλια ειναι ενα απο τα επομενα μεγαλα ερωτηματα, αλλα αυτοι εχουν οικονομια που παραγει κατι....

 

Βελγιο... χμμ λες να τους σωσουν οι μπυρες και οι σοκολατες;

 

Γαλλια/Γερμανια στο 70κατι % χμμ ε, αυτοι παραγουν κατι. Η Πορτογαλια που σαν την Ελλαδα παραγει λιγα (σαρδελλες Lucas) στο 70κατι% ακουγεται... χμμ

 

Το Ηνωμενο Βασιλειο εχει ηδη αρπαξει μια υποτιμηση, απο 1,60 € στο 1,10€, ουσιαστικη περικοπη μισθων αλλα ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ της ταξεως του 31% και μεις συζηταμε για την περικοπη του 13/14ου μισθου! Χμμ...

 

Η Ιαπωνια ΔΕΥΤΕΡΗ (αλλα ποιος την γ@μει τη Ζιμπαμπουε...) την ακουσε σημερα απο το ΔΝΤ (απαντηση... καλα χρωσταμε, αλλα δεν ειμαστε και Ελλαδα...) αυτοι παραγουν κατι... χμμ...

 

Ελπιζω να προλαβουμε να τα παρουμε απο το ΔΝΤ και να τα χρησιμοποιησουμε σωστα, πριν μπουνε οι αλλοι στην ουρα και δεν εχει κοκο...

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

 

Ουτε το Φιλικα δεν χρειαζεται να ξαναβαλω... αντε για σας

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

[mil 8,723]

Οι πίνακες και οι αριθμοί, σίγουρα λένε πολλά, μπορεί όμως να λένε και λίγα αν δεν έχουμε όλα τα στοιχεία.

Για παράδειγμα, έχουμε σημαντικό χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ μας (μάλλον μεγαλύτερο από το αναγραφόμενο παραπάνω), ανάλογο με αυτό της Ιταλίας, όμως συγκρίνεται η δομή της οικονομίας και παραγωγή του ΑΕΠ μας με αυτό της Ιταλίας; Συγκρίνονται οι επενδύσεις και υποδομές που γίνονται εδώ με αυτές της Ιταλίας; Δεν έχουμε απλά ένα μεγάλο χρέος, αλλά ένα μη διαχειρίσιμο (μεγάλο) χρέος. Από την άλλη, το μικρό μέγεθος της οικονομίας μας, σημαίνει ότι μπορεί να ανατραπεί πιο εύκολα εδώ το οικονομικό κλίμα, η δε οικονομία μας μπορεί να απορροφηθεί-διορθωθεί πολύ ευκολότερα από την Ευρωπαϊκή οικονομία σε σχέση με την Ιταλική.

Επίσης αν προσθέσουμε τα χρέη ιδιωτών (και τραπεζών) στο Δημόσιο χρέος, θα δούμε ότι η Ελλάδα (συνολικά) δεν είναι σε τόσο δεινή θέση σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, αντιθέτως είναι πολύ καλύτερα (αριθμητικά) από την Γερμανία και την Ολλανδία, κάτι που δεν αντανακλά στο Ελληνικό Δημόσιο (βέβαια σε περίπτωση χρεωκοπίας η ιδιωτική πλεονασματική θέση θα εξατμιστεί και γι’αυτό τους τελευταίους μήνες πολλές από αυτές έφυγαν για το εξωτερικό επιτείνοντας ακόμα και την Ευρωπαϊκή κερδοσκοπία, ενώ παράλληλα η μικρή Ελληνική παραγωγικότητα σε όλους τους τομείς-του ιδιωτικού τομέα συμπεριλαμβανομένου- θέτει υπό αμφισβήτηση τις απλές αριθμητικές παραβολές). Όμως για εμένα, αυτό έχει και άλλη ανάγνωση (εκτός του ότι οι Ευρωπαϊκές οικονομίες δεν είναι και τόσο ευημερούσες όσο νομίζουμε). Το ότι οι ιδιώτες ευημερούν περισσότερο από το Δημόσιο έχει να κάνει με το μαύρο χρήμα (παραοικονομία), τον χρηματισμό, διασπάθηση Δημοσίου χρήματος...., δηλαδή από μη ορθολογική ανάπτυξη της οικονομίας μας. Και αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άμυνες στην οικονομία μας (οι οποίες ως επί το πλείστον δημιουργήθηκαν παρανόμως εις βάρος του Δημοσίου), αρκεί να χρησιμοποιηθούν (αν και όλα αυτά είναι αντιφατικά).

Με την ανάληψη των υποχρεώσεων μας για την επόμενη τριετία από τους ΟΝΕ-ΔΝΤ, απλώς απομακρύναμε προσωρινά το φάσμα χρεωκοπίας. Βέβαια δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα λάβουν οι πιστωτές μας τα ποσά που δεσμεύτηκαν για χάρη μας, αυτό θα εξαρτηθεί από την στάση μας, αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτό θα γίνει. Μετά την τριετία, θα εξακολουθούμε να έχουμε τουλάχιστον τις ίδιες υποχρεώσεις αποπληρωμής δανείων, αφού σίγουρα δεν θα μειωθεί το χρέος. Άλλωστε απ’ότι φαίνεται, οι προσπάθειες θα είναι να μειωθεί ο ρυθμός αύξησης του χρέους αφού είναι ανέφικτο να μειωθεί ίδιο το χρέος με πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Άρα ο χρονικός ορίζοντας του προβλήματος θα ξεπεράσει κατά πολύ την τριετία που αναφέρεται συνεχώς (εκτός και αν έχουμε απροσδόκητα έσοδα από ουράνιο, πετρέλαιο...., σενάρια που δεν φαίνονται ρεαλιστικά για την ώρα).

Η ακτινογραφία του οικονομικού προβλήματος μας, της οικονομικής κρίσης μας που εδώ και χρόνια ήταν φανερότατο ότι ερχόταν, είναι το αποτέλεσμα της γενικότερης κρίσης της Ελλάδας σε κάθε επίπεδο. Κρίση πολιτικής, πολιτικών, πολιτών, ηθικής, θεσμών, αξιών, αξιοπιστίας..... κρίση που πηγάζει από όλη την κοινωνία και αυτό φαίνεται ακόμα και στην απλή καθημερινότητα μας. Σίγουρα υπάρχει καταμερισμός ευθυνών. Οι συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αντιστοιχούν σε συνέπειες ήττας πολέμου, χωρίς νεκρούς, απ’ότι φαίνεται κλειδώνει χωρίς εδαφικά ανταλλάγματα και έχοντας πολλές αμφιβολίες εκχώρησης διαφόρων κυριαρχικών διακαιωμάτων τα επόμενα χρόνια.

[MakisM 3,965]

Προχθες εβλεπα συνεντευξη του Thomsen (ΔΝΤ) που προεβλεπε συμπιεση τιμων με την συμπιεση μισθων (και ολες τις αλλες ...συμπιεσεις... ).

 

Καλα, λεω... εδω μενουμε Ελλαδα... μ'αυτο το πλευρο να κοιμασαι...

 

Σημερα πληρωσα το σερβις της Citroen. 16% εκπτωση επι των παλαιων τιμων επι τοπου!

 

"Και να μας προτιματε!!!... "

 

Χαρηκα, λοιπον και πηγα για καφε στο Flo της Αγ. Ιωαννου... στην Αγια Παρασκευη... (πολλους Αγιους βοηθεια μου... ).

 

Το καπουτσινο απο 4,20€ στα 3,20€...

 

"Ευχαριστουμε που ηρθατε!..."

 

Ρε λες;

 

Βεβαια ολα αυτα ειναι ψιχια μπρος στο λογαριασμο της ΔΕΗ που δεν χαμπαριαζει... δεν εχει ερθει ακομα... αλλα ειμαι σιγουρος οτι δεν θα μου πει να τους προτιμησω...

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

[Guest afrodite]

Προχθες εβλεπα συνεντευξη του Thomsen (ΔΝΤ) που προεβλεπε συμπιεση τιμων με την συμπιεση μισθων (και ολες τις αλλες ...συμπιεσεις... ).

 

Καλα, λεω... εδω μενουμε Ελλαδα... μ'αυτο το πλευρο να κοιμασαι...

 

Σημερα πληρωσα το σερβις της Citroen. 16% εκπτωση επι των παλαιων τιμων επι τοπου!

 

"Και να μας προτιματε!!!... "

 

Χαρηκα, λοιπον και πηγα για καφε στο Flo της Αγ. Ιωαννου... στην Αγια Παρασκευη... (πολλους Αγιους βοηθεια μου... ).

 

Το καπουτσινο απο 4,20€ στα 3,20€...

 

"Ευχαριστουμε που ηρθατε!..."

 

Ρε λες;

 

Βεβαια ολα αυτα ειναι ψιχια μπρος στο λογαριασμο της ΔΕΗ που δεν χαμπαριαζει... δεν εχει ερθει ακομα... αλλα ειμαι σιγουρος οτι δεν θα μου πει να τους προτιμησω...

 

Φιλικα

 

ΜακηςΜ

Eμενα μου ηρθε για το ιατρειο...89 ευρουλακια...απο τα οποια τα 61 ειναι για δημο +ΔΕΗ και τα υπολοιπα μονο το ρευμα που καταναλωσα (δεν εχει καλοριφερ το ιατρειο μονο με air condition ζεστενεται.) :( #$@#$@##%#

[fotski 19]

http://troktiko.blogspot.com/2010/05/150000.html

 

Δεν ξέρω αν ήταν 150.000 αλλά από Γκάζι όλη η Πειραιώς, η Γ' Σεπτεμβρίου, Η Πατησίων από Πεδίο του άρεως, όλη η Σταδίου μέχρι την βουλή ήταν γεμάτη κόσμο. Προτοφανές τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια.

 

http://www.newsit.gr/

 

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/8662117.stm

Edited May 5, 2010 by fotski

[MakisM 3,965]

Eμενα μου ηρθε για το ιατρειο...89 ευρουλακια...απο τα οποια τα 61 ειναι για δημο +ΔΕΗ και τα υπολοιπα μονο το ρευμα που καταναλωσα (δεν εχει καλοριφερ το ιατρειο μονο με air condition ζεστενεται.) #$@#$@##%#

 

Καλα, κλειστο το'χεις; Εμενα μου ηρθε 419€ για το σπιτι...

 

 

http://troktiko.blogspot.com/2010/05/150000.html

 

Δεν ξέρω αν ήταν 150.000 αλλά από Γκάζι όλη η Πειραιώς, η Γ' Σεπτεμβρίου, Η Πατησίων από Πεδίο του άρεως, όλη η Σταδίου μέχρι την βουλή ήταν γεμάτη κόσμο. Προτοφανές τουλάχιστον για τα δικά μου μάτια.

 

http://www.newsit.gr/

 

Εγω εχω δει 1,500,000 κοσμο στις προεκλογικες συγκεντρωσεις του '74. Ξερεις... τοτε που τους φεραμε... για να μας τη φερουνε...

 

Χαιρετισματα...

[fotski 19]

Τους τα έδωσα χαιρετίσματα, σε χαιρετάνε και εσένα.

[Guest afrodite]

Καλα, κλειστο το'χεις; Εμενα μου ηρθε 419€ για το σπιτι...

Οχι αλλα στο ιατρειο δεν εχω θερμοσυφωνα, πληντυρια στεγνωτηρια σιδερωστρες πολυελαιους τηλεορασεις κλπ κλπ κλπ Και 38τμ ποσο ρευμα να καψει σε φωτα;... Το aircondition με σκιζει....

[Χρήστος Λάππας 25,132]

Βεβαια ολα αυτα ειναι ψιχια μπρος στο λογαριασμο της ΔΕΗ που δεν χαμπαριαζει... δεν εχει ερθει ακομα... αλλα ειμαι σιγουρος οτι δεν θα μου πει να τους προτιμησω...

 

Σου πήρε λίγο καιρό να καταλάβεις γιατί τα μονοπώλια είναι κακά για τον λαό....

[MakisM 3,965]

Σου πήρε λίγο καιρό να καταλάβεις γιατί τα μονοπώλια είναι κακά για τον λαό....

 

ΔΕΚΟ αν σου λεει τιποτα...

[ChristosZ 2,649]

http://62.1.2.133/history_of_xaa/Default.a...963131&pg=0

Όλο το ζουμί είναι στη τελευταία παράγραφο.(3η σελίδα)

Η κατάρα του λαού με την πιο πλούσια ιστορία,είναι ότι δεν διδάσκεται από αυτή

Edited May 7, 2010 by ChristosZ

[vperle 1,168]

peinasmenos.pdf

[ChristosZ 2,649]

Στο νομισματοκοποίο κόβουν το νέο νόμισμα της Ελλάδας. Η φωτογραφία δικαιώνει τις φήμες...

 

Ιδού:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[MakisM 3,965]

Αποπληθωρισμός: Είναι μια λύση εφικτή και αποτελεσματική για την ελληνική οικονομία; Μπορεί να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά της;

 

 

 

 

H επιβολή των σκληρών μέτρων, που ψηφίστηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, διαγραφές βουλευτών και μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις εργαζομένων με τραγικό απολογισμό 3 νεκρών, έφεραν στο καθημερινό λεξιλόγιο των πολιτών τον οικονομικό όρο του αποπληθωρισμού, ως την ενδεδειγμένη θεραπεία του οξύτατου δημοσιονομικού προβλήματος. Η πρώτη μάλιστα επίσημη προτροπή είχε έρθει πριν από μερικές εβδομάδες από τα χείλη του επικεφαλής του ΔΝΤ κ.Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος δήλωσε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει τις τιμές και τους μισθούς .

 

της Τζούλης Ν.Καλημέρη

Το πακέτο των μέτρων -αποτέλεσμα των συζητήσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ -έχει ως πρωταρχικό στόχο τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, καθώς προχωρά σε σημαντική περικοπή των δημοσίων δαπανών και παράλληλη αύξηση των έμμεσων φόρων. Ταυτόχρονα όμως στοχεύει στον δραστικό έλεγχο της ζήτησης, ώστε να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και να ενισχυθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η νομισματική πολιτική, που με την είσοδο της χώρας στο ευρώ έχει εκχωρηθεί στην ΕΚΤ, αφαιρεί από τις ελληνικές οικονομικές αρχές την δυνατότητα της υποτίμησης. Αντ΄ αυτού προτείνεται λοιπόν ένας έμμεσος τρόπος «εσωτερικής υποτίμησης », δηλαδή ο αποπληθωρισμός. Εγχείρημα δύσκολο για πολλούς λόγους . Στην παρούσα μάλιστα οικονομική συγκυρία συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή μια «εσωτερική ανατίμηση», καθώς οι αυξήσεις των εμμέσων φόρων οδήγησαν τον τιμάριθμο σε όρια που ξεπερνούν το μέσο ευρωπαϊκό όρο αλλά και τον όρο του 2% που προβλέπει το ευρώ. Η παράλληλη αύξηση του ποσοστού της ανεργίας στην Ελλάδα δημιουργεί φόβους για την αναβίωση ενός οικονομικού φαντάσματος , του στασιμοπληθωρισμού, της ταυτόχρονη δηλαδή ύπαρξης πληθωρισμού και ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό είχε ταλανίσει την ελληνική οικονομία και πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες τη δεκαετία του 1970. Οι ανησυχίες αυτές ενισχύουν την άποψη των θιασωτών του αποπληθωρισμού για περισσότερα μέτρα, όπως είναι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων , η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κλπ.

Επιπλέον, η κριτική που ασκείται με έντονο τρόπο από οικονομολόγους στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό εστιάζεται στο γεγονός ότι μια αντιπληθωριστική διαδικασία θα οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε νέα υφεσιακή δίνη ,από την οποία η χώρα δεν θα μπορέσει να βγει εύκολα.

Η εμπειρία του παρελθόντος

Στον 20ο αιώνα ο αποπληθωρισμός εμφανίστηκε ως φαινόμενο στις Η.Π.Α. την περίοδο της μεγάλης ύφεσης ,που ακολούθησε το Χρηματιστηριακό Κραχ του 1929. Η αμερικανική οικονομία βυθίστηκε σε ένα φαύλο κύκλο, καθώς ταυτόχρονα σημειωνόταν μείωση των μισθών, των τιμών , της απασχόλησης, της παραγωγής και φυσικά της αξίας των επιχειρήσεων, όπου η πτώση μίας ή περισσότερων μεταβλητών συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την περίοδο η παραγωγή σημείωσε απόλυτη πτώση της τάξης του 25%. Η αλλαγή της πορείας αποδίδεται σε παρέμβαση του οικονομολόγου Κέυνς, που συμβούλευσε τον πρόεδρο Ρούζβελτ να συγκρατήσει τους μισθούς και να αυξήσει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες. Ο πρόεδρος μάλιστα επενέβαινε προσωπικά στις μεγάλες επιχειρήσεις για να τις πείσει να αποφύγουν πάση θυσία τις μειώσεις των μισθών των εργαζομένων παρά τη μείωση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

«Η εμπειρία αυτή ξεχάστηκε» εξηγεί ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κρήτης κ.Γιώργος Σταθάκης, « και ο αποπληθωρισμός μετατράπηκε σε εργαλείο πολιτικής κατά τη δεκαετία του 1990. Έγινε μάλιστα το κυρίαρχο δόγμα του ΔΝΤ. Η δημοφιλία της ιδέας του αποπληθωρισμού έγκειται στην υιοθέτηση της πολιτικής του σκληρού νομίσματος από πολλές οικονομίες που αντιμετώπιζαν προβλήματα πληθωρισμού. Ο συνδυασμός με την απελευθέρωση του εμπορίου όντως αποκλιμάκωνε τον πληθωρισμό καθώς οι φτηνές εισαγωγές οδηγούσαν τις τιμές προς τα κάτω, επιβαρύνοντας από την άλλη το ισοζύγιο πληρωμών και την εγχώρια παραγωγή. Απέναντι σε αυτό η απάντηση ήταν η μείωση των μισθών -για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα εγχώρια προϊόντα- και της προσφοράς χρήματος στην οικονομία, ενώ παράλληλα η έμφαση δινόταν στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων με τις ιδιωτικοποιήσεις και τα υψηλά επιτόκια.Παράλληλα η μείωση των μισθών και των δημοσίων δαπανών μειώνει τις εισαγωγές. »

Οι χώρες βέβαια, συνεχίζει ο κ.Σταθάκης, που ασκούν οι ίδιες τη νομισματική πολιτική έχουν στο οπλοστάσιο τους την υποτίμηση του νομίσματος, πρακτική που έχει κάποια πλεονεκτήματα. Ένα από αυτά είναι ότι καθώς εδράζεται στην “αυταπάτη του χρήματος”, προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι το εισόδημα δεν έχει μειωθεί αν και μειώνεται η αγοραστική δύναμη. Αντίθετα η μείωση σε απόλυτο μέγεθος δημιουργεί μεγαλύτερο σοκ και είναι λιγότερο αποδεκτή. Τώρα το βασικό πλεονέκτημα της υποτίμησης είναι η κατά καιρούς σταδιακή προσαρμογή της ισοτιμίας του νομίσματος που προσαρμόζουν σταδιακά τα μεγέθη, ενώ αντίθετα το σκληρό νόμισμα απαιτεί σε περιόδους κρίσης πιο βίαιες αλλαγές.

Στις οικονομίες που υπάρχει η δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής ,εξηγεί ο κ. Γιάννης Στουρνάρας,καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, «η υποτίμηση του νομίσματος είναι ένα εργαλείο για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Με την υποτίμηση μειώνεται ο πραγματικός μισθός με στόχο η μείωση του εργατικού κόστους να περάσει και στις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών. »

Εάν είχαμε ως νόμισμα την Δραχμή επισημαίνει σε άρθρο του ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης , καθηγητής Oικονομικού Πανεπιστημίου Aθηνών, πρώην υπουργός Oικονομίας και Oικονομικών « θα γινόταν μια δραστική υποτίμηση, οι μισθοί και οι συντάξεις θα έχαναν την αγοραστική τους αξία και έτσι οι επιχειρήσεις θα πουλούσαν σε πιο ανταγωνιστικές τιμές χωρίς να θίξουν την κερδοφορία τους. Επειδή όμως η ύπαρξη του Ευρώ προστατεύει τον εργατικό μισθό από την υποτίμηση, ο αποπληθωρισμός πρέπει να γίνει με άλλο τρόπο και ήδη το ΔΝΤ διεμήνυσε ότι θα χρειαστεί μία μείωση των ονομαστικών μισθών στον ιδιωτικό τομέα.»

Οι μισθοί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Την περίοδο που γινόταν οι συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της Ε.Ε., ΕΚΤ και του ΔΝΤ για να σχεδιαστούν τα νέα μέτρα , η μείωση των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα με την περικοπή του 13ου και 14ου μισθού ήταν από τα θέματα που έπεσαν στο τραπέζι. Φαίνεται ότι το επιχείρημα των κοινωνικών εταίρων και της κυβέρνησης, που επισήμαναν ότι το εργατικό κόστος στην Ελλάδα είναι από τους παράγοντες που βρίσκεται πολύ χαμηλά στην διαμόρφωση της τελικής τιμής εισακούστηκε προς το παρόν όσον αφορά τον 13ο και τον 14ο μισθό.«Στην Ελλάδα » επισημαίνει ο κ.Στουρνάρας « το επίπεδο των μισθών στον ιδιωτικό τομέα είναι ήδη χαμηλό, ενώ οι μισθολογικές διαφορές αφορούν τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Συνολικά οι αμοιβές στο δημόσιο τομέα είναι πολύ υψηλότερες σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αντικίνητρο για τον ιδιωτικό τομέα.» Επιπλέον , αποτρεπτικά για μια ενδεχόμενη περικοπή δύο μισθών στο ιδιωτικό τομέα λειτούργησε και η επίπτωση που θα είχε στα Ασφαλιστικά Ταμεία , τα οποία θα στερούνταν πολύτιμα έσοδα από εισφορές της τάξης των 2 δισ.ευρώ ,επιβαρύνοντας τα ήδη εξασθενημένα οικονομικά των ασφαλιστικών φορέων.

Αν και η μείωση των μισθών δεν πήρε σάρκα και οστά σε ένα μέτρο, οι αλλαγές που περιγράφονται στο μνημόνιο συνεννόησης προβλέπουν τριετές πάγωμα μισθών στον ιδιωτικό τομέα και ανατροπές στην συλλογικές συμβάσεις , αφήνοντας ένα παράθυρο ανοιχτό να υλοποιηθεί μείωση μισθών ανά κλάδο ή επαγγελματικό σωματείο. Μέχρι τώρα η Εθνική Συλλογική Σύμβαση προέβλεπε τα κατώτερα όρια των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Οι κλαδικές και οι επαγγελματικές συμβάσεις δεν μπορούσαν να είναι χαμηλότερες από αυτά τα επίπεδα. Στα νέα μέτρα προβλέπεται όμως ότι τώρα ένας κλάδος ή ένα επαγγελματικό σωματείο μπορεί να υπογράψει σύμβαση που θα προβλέπει κατώτερους μισθούς από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

«Η πολιτική του αποπληθωρισμού» τονίζει ο κ.Σταθάκης «είχε σοβαρές αποτυχίες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αργεντινή. Στην Ελλάδα που είναι μια μικρή αγορά με έντονες ολιγοπωλιακές δομές, είναι μια παρακινδυνευμένη πολιτική. Δεν είναι ούτε και βιομηχανική χώρα, όπου το εργατικό κόστος είναι σημαντικό μέγεθος στη διαμόρφωση της τιμής. Οι εξαγωγές –που ωφελούνται άμεσα - έχουν χαμηλή συνεισφορά στο ΑΕΠ. Καθώς οι εισαγωγές φθάνουν σχεδόν 40% του ΑΕΠ το τεράστιο έλλειμμα καλύπτεται από τη ροή κεφαλαίων (τουρισμός, ναυτιλία, ξένα κεφάλαια και δάνεια). Για την ακρίβεια αν το 10% είναι οι εξαγωγές, άλλο 10% προσθέτει ο τουρισμός και άλλο 10% η εισροή ναυτιλιακού συναλλάγματος. Το υπόλοιπο έλλειμμα καλύπτεται από δανειακούς πόρους.Αυτή η εξάρτηση της ελληνικής οικονομίας από τη ροή πόρων την καθιστά εξαιρετικά ευαίσθητη σε συνθήκες κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής “αστάθειας”. Η πολιτική του αποπληθωρισμού και οι δυσκολίες εύρεσης δανειακών και συναλλαγματικών πόρων μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε ανακατατάξεις που να καταλήξουν στην απότομη “φυγή κεφαλαίων”.

Η επιλογή του ΔΝΤ επιχειρεί μια βίαιη μείωση της ζήτησης (μείωση μισθών, αύξηση έμμεσων φόρων, μείωση εισαγωγών και μείωση δημοσίων δαπανών) της τάξης του 20-25%. Η επίδραση στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας είναι αμφιλεγόμενη, καθώς οι τιμές δύσκολα θα υποχωρήσουν, αν υποχωρήσουν κατά πολύ λιγότερο. Αντίθετα η μείωση ζήτησης θα οδηγήσει στη μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης και θα βυθίσει την ελληνική οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση. Πέρα από τις τραγικές κοινωνικές επιπτώσεις, η ύφεση θα δυσχεραίνει όλο και περισσότερο την εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών του κράτους και την αποκλιμάκωση του χρέους.»

Τις ανησυχίες του σχετικά με το αποτέλεσμα της δημοσιονομικής αυστηρότητας στην πραγματική οικονομία , με μείωση της παραγωγής έχει εκφράσει και ο διάσημος οικονομολόγος Ρουμπινί, αναφερόμενος σε ένα φαύλο κύκλο , που μπορεί να περιπέσει η ελληνική οικονομία. Ισχυρίστηκε ότι ο αποπληθωρισμό μπορεί να είναι μια πολιτική που μπορεί να οδηγήσει μεν σε ανάπτυξη , η δημοσιονομική όμως ασφυξία μπορεί να έχει επιπτώσεις στην παραγωγή και φυσικά να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα στην μείωση των ελλειμμάτων.

Η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, εκτιμά ο κ.Στουρνάρας , θα οδηγήσει σε περαιτέρω ύφεση, ενώ θα λειτουργήσει και ως αντικίνητρο, καθώς οι μισθοί στο δημόσιο τομέα θα παραμένουν σημαντικά υψηλότεροι και πιο ελκυστικοί.

Η Ελλάδα πρέπει το επόμενο διάστημα να αντιμετωπίσει την χειροτέρευση ανταγωνιστικότητας ,σύμφωνα με την άποψη του κ. Χριστοδουλάκη, που έχει οδηγήσει σε τεράστια ελλείμματα στο Ισοζύγιο Συναλλαγών. Κατά μέσο όρο τα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες είναι ακριβότερα κατά 25% από τα αντίστοιχα στις άλλες χώρες του Ευρώ. «Μετά την κρίση του 2008» επισημαίνει « οι επιχειρήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες μείωσαν τις τιμές τους για να συγκρατήσουν την πελατεία, αλλά στην Ελλάδα οι πιο πολλές τις αύξησαν για να συγκρατήσουν τα κέρδη τους. Για παράδειγμα στον τουρισμό οι τιμές δωματίων για τους έλληνες καταναλωτές είναι θεαματικά υψηλότερες από το επίπεδο που προσφέρεται στις ανταγωνιστικές αγορές των ξένων επισκεπτών. Στα καύσιμα το «καπέλο» λιανικής είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη, στα συμβολαιογραφεία οι ακριβές αμοιβές επιβάλλονται διοικητικά και το ίδιο συμβαίνει σε πολλά άλλα κλειστά επαγγέλματα. Ακόμα και τα «κινέζικα» πωλούνται σε τιμές πολλαπλάσιες από αυτές που δικαιολογεί το εύλογο εμπορικό κέρδος. Κατά συνέπεια, ο αποπληθωρισμός πρέπει να επιτευχθεί μόνο με προς τα κάτω προσαρμογή των τιμολογίων, χωρίς να καταφύγουμε σε μείωση των εργατικών μισθών. Το κράτος μπορεί να βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση με δύο τρόπους: Πρώτον με την απελευθέρωση όχι μόνο της άσκησης κλειστών επαγγελμάτων, αλλά κυρίως με την δυνατότητα ανταγωνιστικής τιμολόγησης κάτω από τις διοικητικά καθοριζόμενες τιμές σε κάθε τομέα. Δεύτερον δίνοντας τις κάθε λογής ενισχύσεις και διευκολύνσεις στις επιχειρήσεις από το ΤΕΜΠΕ, το ΕΣΠΑ και το τραπεζικό σύστημα μόνο προς εκείνες που αποδεδειγμένα μειώνουν τις τιμές τους και γίνονται πιο ανταγωνιστικές. Διαφορετικά η μείωση των εργατικών μισθών θα αποδειχθεί όχι μόνο οδυνηρή για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που έχουν ήδη υποστεί πιέσεις και περικοπές, αλλά κινδυνεύει να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη ύφεση στην οικονομία.»

H ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας

Η χρόνια επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, η οποία ενισχύθηκε και από την υψηλή συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, αποτελεί μαζί με το δημοσιονομικό πρόβλημα τομείς που χρήζουν συστηματικής και επίμονης προσπάθειας.

Το έλλειμμα της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, σύμφωνα με την άποψη του κ.Στουρνάρα, μπορεί να εντοπιστεί κυρίως στην ποιότητα και στο χαμηλό επίπεδο των τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή προϊόντων και στην παροχή υπηρεσιών. Είναι όμως κατά την άποψη του λάθος αντίληψη να εστιάζει κανείς στο εργατικό κόστος του ιδιωτικού τομέα και στη μείωση του, ως μοναδικού εργαλείου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα,το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και αγορών μπορεί να συνεισφέρει θετικά. Ειδικά στα μη εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες , σύμφωνα με ένα οικονομετρικό υπόδειγμα που έχουμε εφαρμόσει στο ΙΟΒΕ, τα αποτελέσματα είναι αισιόδοξα. Η απελευθέρωση μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση του ΑΕΠ και της παραγωγικότητας κατά 13% και 10% αντιστοίχως.

«Ο στόχος για την ενίσχυση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας» επεξηγεί « θα πρέπει να συνδυάζει τα κλασσικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, που είναι οι κλιματικές συνθήκες και η τοποθεσία, με τη σύγχρονη τεχνολογία. Στον πρωτογενή τομέα της παραγωγής η ενίσχυση της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα θεμιτό στόχο, που σε συνδυασμό με το μεσογειακό τρόπο διατροφής, μπορεί να δώσει ποιοτικά γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, που θα λανσαριστούν στις διεθνείς αγορές. Πέρα από τα άμεσα οφέλη στον αγροτικό πληθυσμό θα ευνοηθούν και μια σειρά από επιστημονικές ειδικότητες όπως είναι οι γεωπόνοι, οι βιολόγοι κλπ. Στον δευτερογενή τομέα της παραγωγής, αν και το κόστος εργασίας είναι υψηλότερο σε σχέση με τις ασιατικές χώρες, μπορούμε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις και συνεργασίες με μεγάλες επιχειρήσεις του εξωτερικού. Το ανθρώπινο κεφάλαιο υπάρχει, προσκόμματα όμως παρουσιάζει ο δημόσιος τομέας, που με την πολυνομία και την γραφειοκρατία πνίγει την ελληνική οικονομία. Επιπλέον τα κλειστά επαγγέλματα αυξάνουν σημαντικά το συνολικό κόστος , όπως για παράδειγμα το κλειστό επάγγελμα των οδηγών φορτηγών και βυτίων που έχει ως αποτέλεσμα τις ακριβές μεταφορές. Στον τριτογενή τομέα το ενδιαφέρον θα μπορούσε να εστιαστεί στην τουριστική κατοικία, καθώς σε αυτή τη χρονική περίοδο συνταξιοδοτείται η ευρωπαϊκή γενιά των baby boomers .Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει έναν ελκυστικό τόπο διαμονής λόγω κλιματολογικών συνθηκών αλλά η ανάπτυξη των παραθεριστικών κατοικιών θα πρέπει να συνδυαστεί και με την ανάπτυξη κέντρων παροχής υπηρεσιών υγείας.»

Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με τον κ.Σταθάκη « προϋποθέτει να γίνουν οι τομές που επί δεκαετίες αναβάλλονται. Αυτές αφορούν την ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το δεύτερο σκέλος των αλλαγών αφορούν την αναδιανομή του εισοδήματος με την στοιχειώδη αποκατάσταση ενός καθολικού φορολογικού συστήματος και την δημιουργία ισχυρών μηχανισμών κοινωνικής πρόνοιας. Το τρίτο σκέλος αφορά την ανασύσταση ή τη δημιουργία νέων αναπτυξιακών φορέων.

Με τον τρόπο αυτό θα υπάρξει το αναγκαίο κύμα δημόσιων επενδύσεων σε οικονομικές και κοινωνικές υποδομές. Ταυτόχρονα θα αναδειχθεί ο δυναμισμός του τρίτου τομέα της οικονομίας που αφορά συνεταιριστικές και άλλες μορφές της κοινωνικής οικονομίας. Οι υποδομές θα προσφέρουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής ιδιωτικής οικονομίας. Δίπλα στους διεθνοποιημένους τομείς της ναυτιλίας, του τουρισμού, των κατασκευών, των τραπεζών, θα προστεθούν νέοι κλάδοι και τομείς που θα προκύψουν από τη ριζική αναδιάταξη του ενεργειακού τομέα, της γεωργίας, των αστικών υποδομών, και μιας τεχνολογικά διαφοροποιημένης μεταποίησης.»

news.in.gr

 

http://finance.in.gr/Article.aspx?articleID=34513

[MakisM 3,965]

Ενα πολυ καλο αρθρο για το τι συνεβη...

 

Euro-damage: How the union made Europe's weaklings even weaker

 

 

 

FORTUNE -- In the late 1990s, as the European Union touted its grand plan for a single currency, I called Milton Friedman at the Hoover Institution to ask the 20th century's most influential monetarist for his view of how the euro would transform Europe. It was no surprise that the frugal Friedman called me back collect. He always did.

 

But I was amazed when his answer seemed to deny the inevitable. After the operator chirped, "Will you accept the charges from Milton?" Friedman chuckled, then turned darkly serious. "There will be no single currency in Europe," intoned Uncle Miltie. "The U.S. is an appropriate zone for a single currency. Europe is not, because its countries are far too different in terms of productivity and inflation. The euro would be such a disaster that it will never happen."

 

Of course, Friedman's prediction that the euro would expire as a utopian dream proved spectacularly wrong: On December 31, 1998, the euro effectively replaced the deutschemark, franc and lira, and it now reigns in 16 countries from Austria to Ireland to Portugal.

 

But Friedman was right on the economics. Today, Greece stands on the brink of a default, bond yields across Europe are soaring, and global investors are dumping the currency that once challenged the supremacy of the dollar. It's unlikely that the $1 trillion rescue package from the IMF and EEC will keep Greece from reneging on a big portion of its towering foreign debts. It's even possible that Greece, Portugal and other ailing countries will abandon the euro altogether, a scenario that was unthinkable just a few months ago.

 

Right now, it's impossible to say if the euro zone will fracture, and the drachma, escudo or peseta will return. The future of the euro is highly uncertain. But the legacy of 11 years of monetary union for Europe's weaker economies is rapidly becoming starkly, painfully clear.

 

Rising costs and easy credit

 

Those nations -- chiefly such Mediterranean members as Greece, Spain, and Italy --are almost certainly no better off, and probably worse off than today than if they'd kept their own currencies a decade ago. "The introduction of the euro created a lot of wrong signals and distortions," says Uri Dadush, an economist at the Carnegie Endowment in Washington, DC and author of the excellent new study Paradigm Lost, The Euro in Crisis. "The euro provided benefits, including reducing transactions costs. But on other hand, the euro has specifically caused a lot of the big problems these countries now face."

 

Monetary union has damaged their economies in two major ways. First, the cheap borrowing that made the euro look so attractive caused booms in their domestic consumption that enormously raised costs, especially for labor. That dramatically lowered their competitiveness both compared to stronger euro zone members such as Germany and France, and versus nations that didn't join the euro, notably Britain and Sweden.

 

Second, the easy credit enticed their governments to borrow and spend lavishly. As a result, they're now struggling with potentially ruinous levels of debt. Both problems were just what Friedman would have predicted. As he told me, a single monetary policy and one-size-fits-all interest rates simply won't work for economies as different as mighty Germany and wobbling Greece or Spain.

 

The before and after numbers tell the story. We'll focus on four countries that were weak before the joined the euro, and are most endangered today: Italy, Spain, Greece and Portugal; we'll also look at the problems in Ireland, a stronger economy that suffered from the same wrong signals that pummeled its weaker neighbors. These nations contribute around one-third of GDP for the entire euro zone.

 

To determine whether the euro has made these countries stronger or weaker, we'll examine three crucial metrics: public debt and government spending, both measured as a share of GDP, and competitiveness, gauged by their costs of production versus their trading partners.

 

Good days are in the past

 

On all three criteria, these countries look generally worse today than in their pre-euro era, especially in the critical measure of competitiveness. Let's start with the increases in government debt, the problem that's now bedeviling Greece. In 1998, Greece's debt-to-GDP ratio was a big but manageable 96%; by 2010, the IMF forecasts that it will reach 133%. The figure has gone from 52% to over 87% in Portugal, and 54% to 79% in Ireland. In Italy, the debt level under the euro has grown from 115% to an even more mountainous 119%. Spain is around even at approximately 67%, but the burden has almost doubled in two years, and is growing fast. And Spain already suffers from extremely high levels of private borrowing.

 

Under the euro, these countries have also seen significant increases in government spending. Unless it's reversed, that burden could significantly hamper their future growth.

 

In 1998, public expenditures accounted for 38% of national income in Greece and 40% in Portugal; for 2010, the figures were 50.4% and 49%. In Spain and Italy, spending has risen by 6.7 and 2.5 percentage points respectively, to 44% and 51%. Once a model of prudence, Ireland has practically jumped into the southern league, with government absorbing 46.6% of GDP, versus 31% in 1998.

 

To be sure, the recession is increasing those ratios because of the steep fall in GDP. But these countries are also finding it extremely difficult to lower the lavish spending that arrived with the boom in tax receipts during the flush times, a problem we will revisit shortly.

 

The Mediterranean economies have also lost ground to their stronger trading partners in competitiveness. Their costs for making products, especially for export -- everything from PCs to pieces of insulation -- has increased sharply versus their trading stronger partners, notably Germany and Britain. The best measure is called Real Effective Exchange Rate or REER, calculated by the EEC. The main component is labor costs, measured in the nation's currency -- in this case, the euro. The REER compares costs in 35 major economies.

 

Since 1989, the competitiveness ratings fell by 9% for Greece, 16% for Spain and Italy, and 26% for Ireland, which was renowned as a mighty exporter. Now, every one of them is struggling with costs that are between 16% and 31% above the norm for 35 nations. According to the index, labor and other expenses in Italy and Spain are now one-third higher than in the UK.

 

From bad to worse

 

It's important to understand that Europe's southern economies were weaklings before the introduction of the euro. They all suffered from rigid labor laws, expensive, bureaucratic regulations on business, and frequently, big government owned or dominated industries.

 

"They were constantly devaluing their currencies in an attempt to remain competitive," says Steve Hanke, an economist at Johns Hopkins. What these nations needed was more flexible labor markets to raise their productivity levels, and lower government spending to tame chronically high inflation, since their governments often swelled their money supply to pay back foreign debt in cheaper pesetas or lira.

 

How did such a widely acclaimed, noble-sounding concept go wrong? Before these countries joined the euro, their interest rates were generally in double digits, and averaged about twice the levels in Germany. Those lofty rates reflected both their both their higher levels of inflation, and the risks of lending to both businesses in bumpy, erratic economies and governments vulnerable to excessive spending.

 

But when the euro debuted in 1999, the picture miraculously changed, or so it seemed.

 

First, interest rates in most of those countries dropped to near German levels in the mid-single digits. On average, the reduction was on the order of between 3% and 5%. Suddenly, it became far cheaper to get a mortgage, to borrow on credit cards, or to obtain a car loan. Credit became not just cheaper, but far more plentiful.

 

"In Spain, inflation rates were so high that it was extremely difficult to get a mortgage, especially a long-term loan," says Hanke. "But with the euro, long-term lending suddenly became easy to obtain."

 

Second, investors in Europe and around the globe became highly optimistic about the future of countries such as Spain, Portugal and Italy. The theory was that since those nations could borrow at German rates -- now that their cost of capital had suddenly declined -- they'd lift themselves far closer to German and French living standards at a rapid pace, achieving growth rates far higher than those of their richer northern neighbors for years to come.

 

The concept was called "convergence." "There was a naïve belief that German rates could bring German living standards," says Barry Eichengreen, an economist at the University of California at Berkeley.

 

Short-term gain, long-term pain

 

For a time, it appeared that convergence was fashioning a miracle. In the period from 2002 to 2007, some of those countries went on a remarkable spurt of growth. Greece and Spain expanded at between 4.3% and 3.5%, and Ireland roared fastest at 6.5% -- all dwarfing the EU average of around 2%.

 

The problem was the type of type of growth that the euro brought with it. The boom came not from producing lower-priced exports, but from a wild fiesta in domestic consumption. Business exploded for restaurants, landscapers, hairdressers, nannies, and hotels. The loudest boom came in real estate. Spain and Ireland, for example, multiplied the production of homes in suburban Dublin and condos on the Costa del Sol.

 

The surge in domestic demand rapidly raised prices. The main problem was a sudden shortage of labor. One of Europe's weaknesses is a lack of labor mobility. When Spain needed more workers, they didn't flood in from France or Belgium, where jobs were scarcer, as workers migrate from New York to Texas.

 

As a result, wage costs soared, with the government sector leading the way. But even as prices kept climbing, the feast didn't end. At fault was the perverse influence of the cheap borrowing. The renewed inflation failed to raise rates and choke off the boom, the natural course in any country with its own currency.

 

Dadush summarizes the results: "You got lopsided growth in services and real estate," he says. "And exports became less and less competitive because of the rise in labor costs."

 

That was only half the problem. Tax revenues poured in from real estate transactions and rising wages, and the governments spent all the money as if revenues had shifted permanently to a higher plane.

 

The European Central Bank fed the frenzy. Remember, the ECB can't tailor monetary policy and interest rates to the needs of individual countries. So the ECB kept borrowing costs extremely low to boost growth in Germany and France. That helped those countries, but further inflated the bubbles building in the southern states and Ireland.

 

The music stopped when the ECB, suddenly worried about inflation, switched to a far more restrictive stance. The swift rise in rates destroyed the real estate bubble. Tax revenues collapsed.

 

But instead of lowering spending, Greece, Ireland and other countries kept borrowing to make up the difference -- at higher rates, to be sure, but at far lower cost than they'd have been forced to pay with their own currencies. As a result, the governments made little or no attempt to reverse the giant spending increases that occurred during the boom.

 

Financing the future

 

The domestic bubbles left a burden that will be hard to shed: High costs that hobble their ability to export, and ruinous levels of government debt (except in Spain, where federal debt is still manageable, but corporate and consumer debt is crippling). Says Eichengreen: "These countries imported German rates without importing German productivity or flexibility."

 

Let's not claim that a Spain, Greece or Portugal would be thriving now were it not for the euro. It's more likely that they would still suffer from rigid labor markets and serial devaluations. The point is that their costs, debt and government spending would likely be lower.

 

Now, they have to face those euro-induced problems, and at the same time attempt what they've never been able to do -- increase productivity by deregulating their economies. If those countries had their own currencies today, they could devalue by 20% to 30% and quickly get the costs of their exports in line with products from competing nations. But the euro doesn't give them that option.

 

Hence their only choice is to lower wages through grinding years of deflation and high unemployment. The big question is whether they can do it. Workers are demonstrating in the streets of Athens to protest pay cuts. In Spain and other countries, strong unions and an indexation system that automatically raises wages will make it extremely hard to reduce labor costs.

 

The euro's supporters hope that Greece and the other countries will impose spending and wage discipline, under pressure from the EC and the IMF. Indeed, many Asian countries became far more fiscally responsible following their debt crisis in 1999. Right now, the wreckage is causing the players to talk about becoming sober and responsible. A repeat of past excesses seems impossible.

 

But it's far from impossible. When Europe recovers, the perverse incentives that the euro offers will again pose a threat. As long as governments can borrow on the cheap, and companies and consumers can get mortgages or corporate loans at less than their rate of inflation, Europe will always be vulnerable to another synthetic boom that looks like real prosperity, followed by another bust.

 

Uncle Miltie would say I told you so. And the call would surely be collect.

 

Πηγη: http://money.cnn.com/2010/06/03/news/inter...es&hpt=Sbin

[mil 8,723]

Από αυτά που κατάλαβα τους τελευταίους μήνες είναι ότι τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν καθώς και οι διάφορες οικονομικές προβλέψεις έχουν μεγάλα ποσοστά αβεβαιότητας, ενώ ακόμα και η διάγνωση του προβλήματος δεν είναι πάντοτε ταυτόσημη στις διάφορες αναλύσεις (χωρίς να σημαίνει ότι διαφωνώ συνολικά με τα παραπάνω).

Όσο για την Ελλάδα, δεν κατηγορώ το ευρώ. Το ότι κάναμε κάκιστη χρήση των προνομίων που μας έδωσε το ευρώ και αντί να πάμε στην ανάπτυξη πήγαμε στην κατανάλωση χρεωνόμενοι όλο και περισσότερο με φτηνό επιτόκιο, είναι ένα γεγονός που δεν μας το επέβαλε κανείς. Κάναμε ό,τι έκανε ο τζίτζικας (στον Αίσωπο και όχι στο ανέκδοτο). Κανονικά έπρεπε να μας ήλεγχαν από την αρχή πολύ περισσότερο (αλλά είμαστε Εθνικά υπερήφανοι, εκτός από ανίκανοι) και αυτό ήταν το λάθος του ευρώ. Αφ'ενός το "φτηνό δάνειο" που ήταν πρωτόγνωρο για τα δεδομένα μας, αφ'ετέρου ο ξιπασμός μας για καλοπέραση και αφετρίτου (σύμφωνα με έκφραση τέως υπουργίνας και ποδοσφαιριστή) η ανικανότητα της διοίκησης μας, αντί να μετατρέψει το ευρώ σε οικονομικό ευεργέτημα και μοχλό ανάπτυξης το έστρεψε εναντίον μας. Και δεν μας φταίει κάποια διεθνής συνομοσία και ύποπτα εξωγήινα κέντρα, αφού η ευκαιρία μας δόθηκε.... Και αν είχε αξιοποιηθεί, θα ευεργετούσε εμάς και θα βοηθούσε το ευρώ, άρα ορθώς "παίχτηκε" αυτό το χαρτί κατά την γνώμη μου από τους Ευρωπαίους. Ίσως αν δηλώναμε Γερμανική επαρχία να είχαμε καλύτερη τύχη (αχ Καλάβρυτα.....).

Υπάρχουν πολλοί ευρωσκεπτικιστές και πέραν του Ατλαντικού και στην Μ.Βρετανία που απέτυχαν στις προβλέψεις τους για το ευρώ, που οι αναλύσεις ταίριαζαν περισσότερο με τις επιθυμία τους παρά με την πραγματικότητα. Άραγε αν ήταν εντός της ζώνης ευρώ η στερλίνα, τι κλυδωνισμούς θα είχαμε τώρα;

Η Αγγέλα είπε, ο μηχανισμός στήριξης αφορά τις οικονομίες που μπορούν να ανταποκριθούν. Εμείς μπορούμε πλέον;

[Turms 2,652]

μπορουμε να πιουμε κανα φραπε και να τραγουδαμε στην μυκονο: δεν θα παρεις πισω τα καγιεν, ολι ρεν ... ολι ρεν....

 

για αυτα ειμαστε πρωτοι

[Nickel 71]

δηλαδή φταίει ο "λαός" που επαιρνε τα δάνεια και τα επενδυε σε σπιτι/αυτοκινητο και όχι οι τράπεζες που εκαναν πλυση εγκεφάλου για να κονομήσουν...

 

το πρόβλημα οταν χτυπήσει τα "καγιέν" θα έχει ματώσει τα παντα πριν.

 

εγω το μονο που βλέπω ειναι οτι όλα είναι "ψεματα" και προσπαθούν να μας βυθίσουν περισσότερο... αν θελεις να δεις φως στο τουνελ τοτε πρεπει να βοηθησεις τα "μαγαζιά" να ειναι ανταγωνιστικά και να υπαρχει εργασια στον κόσμο...

[T-DRIVER 27]

Σήμερα έλαβα ένα e-mail και διάβασα αυτό εδώ.

 

Οφείλω να ομολογήσω ότι προβληματίστηκα πολύ για τα όσα γράφονται, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν και τα όσα είναι "καθ'οδόν" να συμβούν.

 

Σε μια εποχή όπου έχει γίνει το αδύνατο, και το πιο εφιαλτικό σενάριο (όπως π.χ. η κατάργηση Δώρων και η μείωση μισθών και συντάξεων) πραγματικότητα, γιατί να μην συμβούν όλα αυτά τα οποία αναφέρονται στο κείμενο (αν και το απεύχομαι);

[mil 8,723]

Εγώ δεν θα λάμβανα υπ'όψιν ούτε το 1%.

[arma 9]

Σήμερα έλαβα ένα e-mail και διάβασα αυτό εδώ.

 

Οφείλω να ομολογήσω ότι προβληματίστηκα πολύ για τα όσα γράφονται, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν και τα όσα είναι "καθ'οδόν" να συμβούν.

 

Σε μια εποχή όπου έχει γίνει το αδύνατο, και το πιο εφιαλτικό σενάριο (όπως π.χ. η κατάργηση Δώρων και η μείωση μισθών και συντάξεων) πραγματικότητα, γιατί να μην συμβούν όλα αυτά τα οποία αναφέρονται στο κείμενο (αν και το απεύχομαι);

 

θα πρέπει λοιπόν, πριν "προβληματιστούμε" για κάθε ........ "άρθρο", ή δημοσίευμα, ή μέιλ, ή "πληροφορία" που διαβάζουμε να ελέγχουμε την πηγή, την προέλευσή τους και ποιό σκοπό εξυπηρετεί.

 

το δημοσίευμα λοιπόν προέρχεται από[post= http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2010/...-post_7100.html[/post], γνωστό για τις απόψεις του (δεστε και το πρώτο άρθρο για την Κρήτη... πολύ ενδιαφέρον)

αντίστοιχα, το άρθρο περί ου ο λόγος, παρουσιάζεται/αναπαράγεται σε όλα τα σάιτς ιδίας πολιτικο/οικονομικο/κοινωνικής αντίληψης

[T-DRIVER 27]

Ίσως και να έχετε δίκιο ρε παιδιά, όλα τα πράγματα θέλουν δεύτερες σκέψεις.

Ιδιαίτερα όσα αναρτώνται κατά διαστήματα σε διάφορα blogs, από όποιους και αν προέρχονται και σε όποιους και αν προορίζονται.

 

Πάντως μας "βαράνε" από παντού και τελικά δεν ξέρουμε τι μας περιμένει τελικά!!!